พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 869

บทที่869 ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงาน

ซือถูเย้นให้ใต้เท้าซุนขุนนางชั้นใหญ่ส่งสาส์นที่กราบทูลให้ฮ่องเต้

ใต้เท้าซุนไม่พอใจซือถูเย้นเป็นอย่างมาก เขาเป็นคนแรกที่เข้าไปเยี่ยมฮ่องเต้ และซือถูเย้นก็สามารถคาดเดาได้ เขารู้ว่าข้อบกพร่องของตนเองคืออะไร

เป็นไปตามคาด อ๋องเหลียงมาบอกซือถูเย้นในคืนนั้นว่า “เมื่อเข้าไปเขาก็เริ่มร้องไห้และกอดขาเสด็จพ่อ หลังจากร้องไห้เสร็จก็ด่าอ๋องซื้อเจิ้งด้วยความโกรธ พูดว่าเหตุใดเจ้าจึงกำเริบเสิบสาน เหตุใดจึงยึดกุมอำนาจบริหารราชการแผ่นดิน เหตุใดจึงใส่ร้ายผู้ที่ซื่อสัตย์ เหตุใดจึงคุยโม้โอ้อวด ดำเนินนโยบายประกันสุขภาพอะไร เหตุใดจึงเพิกเฉยต่อการคัดค้านของขุนนางชั้นใหญ่ ช่างเสียสติจริงๆ”

อ๋องเหลียงเลียนแบบได้ทะลุปรุโปร่ง โดยเฉพาะคอนกอดขาของใต้เท้าซุนนั้นคล้ายคลึงมากเป็นพิเศษ

ซือถูเย้นหัวเราะเสียงดัง “เป็นเช่นนั้น?”

“ข้าเล่าโดยสรุป จะเล่าอย่างละเอียดในภายหลัง” อ๋องเหลียงก็หัวเราะจนน้ำตาไหล

หลีโม่หัวเราะพลางถามว่า “เจ้าก็อยู่ที่นั่นด้วยรึ?”

“ข้าไปด้วย แต่ข้าอยู่นอกม่าน พอเจ้าเข้าไป ข้าก็เปิดม่านแอบดู ไม่อย่างนั้นจะได้เห็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้อย่างไร? สุดยอด สุดยอดจริงๆ”

หลีโม่มองซือถูเย้น เขาดูเหมือนมีความสุข แต่ทว่า ตอนนี้เขารู้ที่จะปกปิด ความสุขนี้อาจจะมีความเศร้าปะปนอยู่มากมาย

“ได้ยินว่าเสด็จอาจองเจ้ากำลังเดินทางกลับ เสด็จอาของเจ้าไปครั้งนี้เป็นเวลา2เดือน ร้อนใจหรือไม่?” หลีโม่พูด

อ๋องอานชินไปครั้งนี้นอกจากจะเจรจาเรื่องงานแต่งงาน ยังต้องจัดการชีวิตของเจ้าเมืองที่นั่นด้วย มันเป็นเรื่องยากที่อยู่ในโลกของคนสองคนอย่างมีความสุข

เขาส่งจดหมายกลับมาบอกว่ายังคงอยู่ที่แคว้นต้าเหลียง จะกลับหลังปีใหม่

ทุกคนต่างเห็นอกเห็นใจเขา ยกเว้นอ๋องเหลียง

เมื่อได้ยินอ๋องเย่พูด อ๋องเหลียงที่ยืนพิงประตูอยู่ก็ถอนหายใจ พลางใช้นิ้วมือนับวันกลับของอ๋องอานชิน

อ๋องเหลียงยิ้มแล้วสะบัดมือ แล้วพูดด้วยสีหน้าเมินเฉย “ร้อนใจที่ไหน?ไม่ช้าก็เร็ว”

หลีโม่โล่งใจเป็นอย่างมาก “ถ้าเช่นนั้นก็ดี วันก่อนเขาให้คนมาบอกว่าเขาจะกลับช้าอีกหนึ่งเดือน ตอนนั้นข้ากลัวว่าเจ้าจะกังวล แต่เมื่อได้ยินเจ้าพูดเล่นนี้ ข้าก็โล่งใจ”

อ๋องเหลียงจ้องเขม็งจนลูกตาจะหลุดออกจากเบ้า “อะไรนะ? ต้องรออีกหนึ่งเดือน ไหนบอกว่าจะกลับหลังปีใหม่ แล้วทำไมต้องรออีกหนึ่งเดือน ตกลงต้องรอนานแค่ไหน? เขาอยู่ที่แคว้นต้าเหลียงทำ......”

หลีโม่ไม่ได้รอให้เขาคร่ำครวญจนเสร็จ ก็หัวเราะเสียงดังออกมา

อ๋องเหลียงมองไปที่หลีโม่อย่างไม่พอใจ “เจ้าไปเรียนรู้การโหวกเหวกโวยวายที่ตลาดมารึ?”

หลังจากที่ทั้งสามหัวเราะ ซือถูเย้นก็ถามว่า “ซูแปลกไปไหน?”

“ซูแปลก?” อ๋องเหลียวงง

“ซูชิง ช่วงนี้ทำตัวแปลกๆและตอนนี้ก็ไม่พบร่องรอย” ซือถูเย้นพูด เดิมทีวันนี้ต้องการให้เขาไปทำธุระ แต่กลับไม่มีใครพบเขา

“ซูชิง ข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าไปไหน เหมือนว่าข้าจะไม่ได้เจอเขามาหลายวันแล้ว” อ๋องเหลียวพูด

ซือถูเย้นมองหลีโม่ด้วยความสงสัย “เป็นไปได้ไหมที่จะกลับฉื้อโจวกับหลิงลี่?”

“ไม่ใช่มั้ง?” อ๋องเหลียงชิงตอบก่อน

“พูดยาก ช่วงนี้เขาค่อนข้างแปลก ยามคุยเรื่องต่างๆด้วยกัน เจ้ามักจะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ชายคนนี้กลัวว่าจะเกิดความโลภเจ้าชู้หลายใจ”ซือถูเย้นพูด