พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 887

บทที่ 887 หลีโม่หายตัวไป

ในใจหลีโม่เข้าใจดี ฉู่จิ้งมาถึงเหมียวเจียงแล้วหานางไม่เจอ จะต้องโกรธจัดแน่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในภูเขาหางหมาป่าก็จะเกิดขึ้นอีกครั้ง นางไม่สามารถทำร้ายชีวิตคนหลายพันคน

เป้าหมายของฉู่จิ้งคือนาง ไม่ใช่คนเหมียวเจียง ดังนั้น เพียงแค่จับตัวนางได้แล้วฉู่จิ้ง ก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเหมียวเจียง

แต่หากนางยังอยู่ในเหมียวเจียง คนของเหมียวเจียงไม่มีทางมอบตัวนางออกไปแน่ พวกเขาเห็นคำพูดของเวินยี่เป็นเหมือนดั่งบทบัญญัติที่ต้องทำตาม จะปกป้องด้วยชีวิต

ตอนที่จากเมืองหลวงมาถึงเหมียวเจียง อ๋องเย่เคยให้พวกเขาดูแผนที่ จึงพอรู้สภาพภูมิศาสตร์ของเหมียวเจียง

ดังนั้น หลังจากที่นางเข้าไปในป่าแล้ว ก็รีบอ้อมเดินลงเขาไป นางจะไปปรากฏตัวตรงหน้าฉู่จิ้งด้วยตัวเอง

ส่วนพวกอู๋เยี่ยนจู่รออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ยังไม่เห็นหลีโม่ออกมา อู๋เยี่ยนจู่ค่อนข้างเป็นห่วง จึงค่อยๆเข้าไปในป่าอย่างระมัดระวัง ร้องเรียกด้วยเสียงเบาว่า “อาจารย์ อาจารย์”

เสียงเรียกทำให้นกกาตกใจ แต่ไม่มีเสียงคนตอบรับ

อู๋เยี่ยนจู่รีบตามหารอบๆ แต่ป่าที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ มีร่องรอยเงาของอาจารย์ที่ไหน?

เขาคิดดูแล้วก็รู้สึกผิดปกติ รีบวิ่งออกมาพูดกับอาจากับซู่กงว่า “อาจารย์ข้าหายตัวไปแล้ว”

อาจากับซู่กงมองตากัน สีหน้าค่อยๆเปลี่ยน “โดนจับตัวไปแล้วหรือเปล่า? แต่ก็ไม่น่าจะใช่ หากถูกจับตัวไป พวกเราก็ต้องได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวสิ”

อีกอย่าง คนก็ลงเขาไปได้ไม่เร็วขนาดนั้น

อู๋เยี่ยนจู่เงียบนิ่งคิดอยู่สักพัก แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าขาวซีดว่า “นางจะต้องไม่อยากทำให้พวกเราเดือดร้อน ดังนั้นจึงไปให้ถูกจับตัวเองแล้ว”

“งั้นทำอย่างไรดี?” ซู่กงกับอาจาไม่เคยต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ยอมไปให้ถูกจับเองแบบนี้

“อาจา เจ้ากลับไปเหมียวเจียงก่อน ไปบอกสถานการณ์ให้ลุงซิงได้เข้าใจ และให้เขาส่งคนมาช่วยตามหา ซู่กงเจ้าช่วยตามหาอยู่กับข้าที่นี่ ร่างกายอาจารย์ไม่ค่อยสะดวก เดินได้ไม่เร็ว บางทีพวกเราอาจจะสามารถตามไปทัน” อู๋เยี่ยนจู่พูดขึ้น

“ได้” อาจาตอบรับ แล้วก็รีบวิ่งกลับไปตามทางเดิม

ตั้งแต่หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ก็ไม่มีใครเห็นเสี้ยหลีโม่อีก

ฉินโจวนำกองกำลังทหารมาเหมียวเจียงด้วยตัวเอง เห็นเพียงศพมากมายอยู่ในป่า ไม่เห็นหลีโม่ และก็ไม่เห็นฉู่จิ้ง

ฉินโจวมาถึงเหมียวเจียง ถึงค่อยรู้ว่าคนของเหมียวเจียงตามหาหลีโม่อยู่ตลอด ลุงซิงบอกหลีโม่ แล้ววันนั้นนางก็เลือกที่จะไปจากที่นี่ คิดว่าคงจะไปหาฉู่จิ้งด้วยตัวเองแล้ว

ฉินโจวตามหาอยู่ในป่าหนึ่งเดือนเต็ม คนในเหมียวเจียงก็ช่วยกันตามหา แต่ก็ไม่พบร่องรอยของหลีโม่เลย

นางเหมือนดั่งหายไปกับอากาศ

หาไม่พบร่องรอยใดใดๆเลย

หายไปกับอากาศ นอกจากหลีโม่แล้ว ยังมีฉู่จิ้ง ในกองศพพวกนั้น ก็ไม่เห็นศพของฉู่จิ้ง

ตลอดหนึ่งเดือน ฉินโจวไม่ได้ไปจากเหมียวเจียง

สุดท้าย ท่านหมอเวินยี่พูดกับนางว่า “ตอนนี้เจ้าเป็นถึงกษัตริย์ เจ้าขึ้นครองราชย์แล้ว บนบ่าของเจ้ามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ เจ้าทอดทิ้งประชาชนเป่ยม่อเพื่อหลีโม่ ก่อนอื่น นางทนรับกับการถูกด่านี้ไม่ได้ อีกอย่างนางก็ไม่คาดหวังให้เจ้าเป็นเช่นนี้”

ฉินโจวไปแล้ว นางพาทหารม้ามาห้าพันคน พากลับไปเพียงสองพันคน เหลืออีกสามพันคน อยู่ตามหาต่อที่เหมียวเจียง

ซือถูเย้นล้างไขกระดูก ผ่านประสบการณ์ความเจ็บปวดเหมือนการเกิดใหม่ เขาทนผ่านมาได้แล้ว

สุดท้ายเลียงห้านเหวินก็ช่วยซุนฟางเอ้อร์ถอนพิษไสยศาสตร์ ยาถอนพิษท่งหมิงทำขึ้นมาได้แล้ว วันที่ซือถูเย้นดื่มยาถอนพิษแล้วก็เดินทางไปเหมียวเจียง

สองปีเต็มๆ เขาไม่เคยกลับมา

สองปีนี้ นอกจากหลีโม่กับฉู่จิ้งที่หายสาบสูญแล้ว ยังมีอ๋องหนานหวยก็หายสาบสูญเหมือนกัน

อ๋องหนานหวยตายแล้วหรือยัง? ไม่มีใครรู้

หลีโม่กับฉู่จิ้งตายแล้วหรือยัง? ไม่มีใครรู้

หากไม่ตาย เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่กลับมา

สองปีนี้ คนของซือถูเย้น คนของฉินโจว คนของอ๋องเย่ ตามหาทั่วแม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลจากเหนือลงใต้ ก็ตามหานางไม่เจอ

วันที่ซือถูเย้นกลับมา ไม่ได้บอกใครทั้งนั้น เพียงแค่กลับมาที่จวนอย่างเงียบๆ

จวนอ๋องมีมามากับหวั่นจิ้งช่วยกันดูแลมาตลอด หลังจากที่เย็นเอ๋อร์แต่งงานไปแล้ว ก็ได้ตามกุ้ยหยวนไปที่ลานจวงจือ กลับมาช่วยเป็นบางครั้ง แต่จวนที่ไม่มีเจ้านาย สองปีนี้ก็เหมือนดั่งน้ำที่ตายแล้ว

มามาแก่ไปมากแล้ว แต่วันที่รู้ว่าหลีโม่หายตัวไป นางก็เริ่มทานเจสวดมนต์มาตลอด ขอพรต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ให้ส่งพระชายาของนางกลับมา

นางผิดหวังมาแล้วสองปี

เห็นซือถูเย้นกลับมา นางก็น้ำตาไหลทันที ใบหน้าหล่อเหลาของอ๋องซื่อเจิ้ง กลับกลายเป็นเหมือนดั่งคนในยุทธภพ

“มามา ข้ากลับมาแล้ว”

“กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว” มามาเช็ดน้ำตา แล้วก็พูดอย่างสะอึกสะอื้น แล้วก็หันไปมองดูด้านหลังของเขา หวังที่จะให้มีอีกคนปรากฏ

ซือถูเย้นรู้ว่านางคิดอะไรอยู่ จึงพูดว่า “หานางไม่เจอ”

สี่คำนี้ แฝงไปด้วยความผิดหวังและหมดหวังอย่างที่สุด มามาได้ยินแล้ว นางก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม “จะกลับมาอยู่”

ซือถูเย้นเดินไปอย่างเงียบๆ เข้าไปในเรือน แล้วก็ปิดประตูไว้ นั่งอยู่ในนั้นทั้งวัน น้ำก็ไม่ดื่มอาหารก็ไม่ทาน

ตอนที่เขาอยู่เหมียวเจียง ก็เป็นเช่นนี้บ่อยๆ เอาหมั่นโถไปด้วยหลายอันแล้วก็หายไปหลายวัน

เขาไม่รู้ว่านางอยู่ที่ไหน แต่หากนางตายแล้ว ก็ต้องตายอยู่ในป่าเหมียวเจียง เขาอยากอยู่ที่นั่นเป็นเพื่อนนาง

ไม่ว่านางจะเป็นหรือตาย