พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 886

บทที่ 886 หนีไปก่อน

หลังจากคุยกับอู๋เยี่ยนจู่แล้ว หลีโม่ก็ยิ่งนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา ในหัวสมองคิดเห็นแต่ภาพไอ้เจ็ดกับสองแม่ลูกที่ตายแล้วอย่างอนาถ โดยเฉพาะเด็กในท้องของหญิงตั้งครรภ์นั้น ปรากฏอยู่ในหัวสมองของนางอยู่ตลอดเวลา ปรากฏกลับไปมา

เช้าวันรุ่งขึ้น หลีโม่ได้ยินเสียงคนด้านนอนวิ่งไปมากันอยู่อย่างรีบร้อน ตอนที่อาซ้อหม่านเอาข้าวมาส่งให้หลีโม่ สีหน้าก็ดูค่อนข้างขาวซีดและก็ตื่นตระหนก

หลีโม่ถามว่า “อาซ้อหม่าน ด้านนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

อาซ้อหม่านโกหกไม่เป็น แต่ก่อนที่ท่านหมอเวินยี่จะลงจากเขาได้สั่งไว้ว่า ต้องดูแลหลีโม่ให้ดี อย่าให้นางได้รับความกระตุ้นให้ร้อนใจ จึงได้ยิ้มให้กับหลีโม่ ไม่พูดอะไรสักคำ แล้วก็หันหน้าเดินจากไป

หลีโม่แปลกใจอย่างมาก อู๋เยี่ยนจู่ก็เข้ามาพอดี หลีโม่ถามว่า “เรื่องอะไรขึ้นกับเหมียวเจียงหรือเปล่า?”

อู๋เยี่ยนจู่ก็งงไม่รู้เรื่อง “ข้าไม่รู้ เมื่อกี้เห็นทุกคนกำลังวิ่งไปมา ยังเห็นคนถือหอกไว้ หรือว่ามีศัตรูมา?”

“เจ้าออกไปถามสิ”

“ข้าถามแล้ว พวกเขาไม่ยอมพูด”

“เมื่อกี้ข้าถามอาซ้อหม่าน นางก็ไม่พูดอะไรแล้วก็วิ่งออกไป”

หลีโม่คิดอยู่พักหนึ่ง แล้วลุกขึ้นมาพูดว่า “ข้าออกไปหาคนถามดู หากเกิดอะไรขึ้น ถึงเราจะช่วยเหลืออะไรไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ควรเป็นภาระของคนอื่น”

“ข้าไปพร้อมกับเจ้า” อู๋เยี่ยนจู่ก็ตามออกมา

หลีโม่ออกไปดู แล้วก็เป็นอย่างที่อู๋เยี่ยนจู่พูดจริงๆ ทุกคนกำลังเตรียมพร้อมรบ

หอกยาว มีด ขลุ่ยเป่าเรียกงูพิษ เหล็กกล้า เคียว อะไรที่สามารถทำเป็นอาวุธได้ ล้วนกองอยู่ตรงที่ว่างใต้ต้นไทร

ตอนนี้ลุงซิงเป็นผู้นำในชนเผ่า ตอนที่ท่านหมอเวินยี่ไม่อยู่ ทุกคนต้องฟังคำสั่งของเขา ตอนนี้ลุงซิงกำลังคุยอยู่กับชายหนุ่มเหมียวเจียงสองคน เขาพูดภาษาถิ่นเหมียวเจียง หลีโม่ฟังไม่เข้าใจ แต่ดูท่าทีแล้วเหมือนกำลังสั่งอะไรสักอย่าง ท่าทางของทุกคนดูเคร่งเครียดมาก

หลีโม่รอพวกเขาพูดเสร็จแล้ว ก็เข้าไปถามลุงซิงว่า “ลุงซิง เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

ลุงซิงหลีโม่มา ท่าทีเคร่งเครียดเมื่อกี้ได้ขจัดทิ้งไปหมด แล้วยิ้มพูดว่า “วันนี้พระชายาตื่นเช้าขนาดนี้เชียวหรือ? ไม่มีอะไร แค่เตรียมตัวจะไปล่าสัตว์”

“ล่าสัตว์?” หลีโม่รู้สึกแปลกใจมาก ด้านหน้าที่นี่เป็นแม่น้ำ อีกสามด้านเป็นหุบเขาลึก ไม่ว่าจะเป็นปลาหรือว่านกป่าเป็ดป่ากระต่ายป่าแม้กระทั่งหมูป่า ล่าไม่ยาก อาหารมีเพียงพออยู่แล้ว ทำไมยังจะต้องรวมตัวกันไปล่าสัตว์?

อีกอย่าง ก็ไม่ใช่ต้นฤดูหนาวที่มีความจำเป็นต้องกักตุนอาหาร รวมตัวการออกไปล่าสัตว์ เป็นไปไม่ได้

“ลุงซิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าอย่าปิดบังข้าเลย” หลีโม่ตอบ

“แค่ไปล่าสัตว์จริงๆ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร พระชายาไม่ต้องคิดไปเรื่อย” ลุงซิงยิ้มพูด สักพัก แล้วก็พูดอีกว่า “ใช่ สองวันนี้หากพระชายาไม่มีธุระอะไรก็ไม่ต้องออกมาเดินเล่น ในป่านี้ยังไงก็มีงูพิษเยอะ กลัวว่าจะทำร้ายพระชายา”

ฟังเช่นนี้แล้ว หลีโม่ยิ่งมั่นใจว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นแน่

นางคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดว่า “ในเมื่อลุงซิงไม่ยอมพูด งั้นข้าจะลงเขาไปตามหาท่านหมอเวินยี่”

พูดเสร็จ แล้วก็หันตัวเดินไป

ลุงซิงอึ้ง แล้วรีบไปดึงนางไว้ “พระชายา ท่านจะลงเขาไปไม่ได้เด็ดขาด”

ลุงซิงยังอยากพูดอะไร หลีโม่ยื่นมือหยุดไว้แล้วพูดว่า “ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าตัดสินใจแล้ว ใครพูดอะไรข้าก็จะไม่เปลี่ยนความตั้งใจ”

พูดเสร็จ ก็หันไปสั่งอู๋เยี่ยนจู่ “อาจู่ กลับไปเก็บข้าวของ เราจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

“ได้” อู๋เยี่ยนจู่ฟังเพียงคำสั่งของหลีโม่ และเขาก็คิดว่าหลีโม่พูดถูก หากไม่ไป อยู่ที่นี่ต่อจะทำให้ทุกคนเดือดร้อน

ลุงซิงเห็นว่าห้ามพวกเขาไว้ไม่ได้ จึงได้แต่สั่งคนพาพวกเขาไปทางถนนอีกเส้นหนึ่ง และได้สั่งลูกศิษย์ของชนเผ่าสองคนไปกับพวกเขาด้วย

สองคนนี้คนหนึ่งมีชื่อเรียกว่าอาจา อีกคนหนึ่งชื่อว่าซู่กงถึงแม้จะไม่เป็นวรยุทธ แต่ก็เดินทางไปมาในป่านี้เป็นเวลานาน และร่างกายก็แข็งแรง สามารถแบกหลีโม่ไปได้

ก่อนไป ลุงซิงสั่งพวกเขาว่า เมื่อไม่มีอันตรายแล้ว ให้รีบพาพระชายากลับมาทันที

ทั้งสี่คนออกเดินทาง เดินอ้อมลงเขาไปตามทางแคบด้านขวามือของภูเขา อาจากับซู่กงชำนาญเส้นทางที่นี่มาก ดังนั้น เส้นทางที่พาหลีโม่เดินไปจึงค่อนข้างราบเรียบ

เดินทางไปได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง จึงหยุดพักผ่อนอยู่สักครู่ หลีโม่พูดกับอู๋เยี่ยนจู่ว่า “พ่อของข้าไม่ค่อยสบาย จะไปจัดการในป่าแป๊บหนึ่ง พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่”

“ข้าไปเป็นเพื่อนท่าน ข้าไม่เดินไปใกล้ก็พอ” อู๋เยี่ยนจู่กลัวเกิดเรื่องอะไรขึ้น ที่สำคัญคือกลัวงูพิษในป่านี้

หลีโม่พูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าเข้าไปคนเดียว พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ก็พอ”

อู๋เยี่ยนจู่คิดว่านางคงอายที่จะมีคนได้ยินเสียงเวลานางทำธุระ จึงพูดว่า “ก็ได้ อาจารย์ระวังหน่อย”

หลีโม่พยักหัว หยิบเอากระเป๋าเข็มในกล่องใส่ไว้ในมือของตัวเอง และก็แอบหมุนกำไรสะกดจิต แล้วก็เดินเข้าป่าไป