พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 903

ตอนที่ 903 จำได้ว่าเจ้าไม่ใช่เจ้า

ตอนที่หลีโม่ฟื้นขึ้นมา ฟ้าก็มืดแล้ว

ซือถูเย้นนั่งอยู่ขอบเตียง ใบหน้าของเขาดูกังวลมาก

หลีโม่ลืมตาขึ้นมา ท่าทางของนางงง ๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นมานั่ง “ข้าเป็นอะไรไป?”

ซือถูเย้นมองไปที่นาง แต่ไม่ได้พูดอะไร

หลีโม่มองนางสักพัก จากนั้นก็ยื่นมือไปจับหน้าของนาง นางยิ้มอย่างเจ็บปวด “ผอมไปเยอะเลย”

ซือถูเย้นใจเต้นแรงมาก เหมือนอยากคำพูดของนางไม่ออกว่าหมายความว่าอะไร

นางจำได้แล้วเหรอ? หรือว่ามันมาจากจิตใต้สำนึกของนาง?

“คนที่ถูกหมาป่ากัดตาย ไม่ใช่ข้า” ซือถูเย้นมองไปที่นาง แล้วพูดออกมา

หลีโม่พูดว่า “ข้ารู้ ข้าฝันเห็น เป็นอีกคนหนึ่ง เจ้าไม่ได้อยู่ที่นั่น”

ซือถูเย้นปวดใจมาก “เจ้าจำได้แล้วเหรอ?”

หลีโม่ส่ายหน้า “จำเรื่องในอดีตไม่ได้ แต่ว่า ข้าจำเจ้าได้ ตอนที่เจ้ายังไม่กลับมา ข้าฝันถึงเจ้าบ่อย ๆ เห็นเจ้ามีเลือดท่วมตัวเลย ......”

นางพูด เหมือนจะนึกขึ้นมากได้ นางกำลังแยกไม่ออกว่าอันไหนเรื่องจริงอันไหนความฝัน

โหรวเหยาเห็นดังนั้น เลยรีบพูดขึ้นมาว่า “ท่านหมอหยุ่นเอ๋อ เจ้าตื่นมาพอดีเลย คนไข้ด้านนอกเยอะมากเลย เจ้ารีบลุกเถอะ กินอะไรสักหน่อยจะได้ออกตรวจ”

นางส่งสายตาไปให้ซือถูเย้น บอกให้เขาหยุดพูด

ซือถูเย้นเองก็เห็นแล้วว่านางดูผิดปกติ เลยทำตามที่โหรวเหยาบอก “ใช่ คนไข้มารอตรวจเยอะแยะเลย”

หลีโม่เหมือนได้สติกลับมา “ใช่ ค่ำแล้ว ข้าต้องไปออกตรวจ ไม่สิ ข้าต้องเอายาไปให้ท่านพ่อก่อน ......”

“ไม่ เจ้าไปออกตรวจก่อนเถอะ ตอนนี้เขาคุยอยู่กับฉินโจว เขาสองคนรู้จักกันมาก่อน คุยกันมาคงต้องหลายชั่วยาม” โหรวเหยายิ้มแล้วพูด

หลีโม่เหมือนจะไม่ได้สงสัยในสิ่งที่โหรวเหยาพูด นางมองไปรอบ ๆ ถอนหายใจแล้วพูดว่า “หู่เถาหลอกและหนี อาหมู่ ไปเล่นอีกแล้ว เด็กคนนี้ สักวันต้องโดนตีแน่ ๆ”

“ต้องโดนตีแน่ ชอบหนีไปเที่ยว ไม่ระวังความปลอดภัยเลย” โหรวเหยายิ้มแล้วพูด

หลีโม่หันไปมองซือถูเย้น “แล้วเจ้าพักที่ไหน? เอางี้ไหม เจ้าย้ายมาอยู่กับเราสองแม่ลูกไหม?”

ซือถูเย้นเหมือนฝันเลย “ได้ ข้าจะรีบกลับไปเก็บของแล้วย้ายมาที่นี่นะ”

โหรวเหยาได้ยินดังนั้น ก็พูดว่า “ข้าเองก็ย้ายมาอยู่ด้วยได้ไหม?”

“ได้ ยังมีเหลืออีกห้องหนึ่ง เอางี้ เจ้ากับฉินโจวก็ย้ายมาพร้อมกันเลย จะได้ไม่ต้องเสียเงินค่าโรงเตี๊ยม” หลีโม่พูดจบ ก็เดินออกไปเลย

ซือถูเย้นดีใจมาก แต่ไม่นานก็รู้สึกว่าผิดปกติ

ตอนที่หลีโม่พูด เหมือนว่าจะนิ่งมาก ต่อให้จำเขาได้ รู้ว่าเขาไม่ตาย แต่สายตาของนางเหมือนไม่ได้ดีใจเลย

เขาคิด แล้วก็ไปดึงลิ้นชักออกมา ไม่ผิดอย่างที่คิดว่ามีภาพวาดอยู่ภาพหนึ่ง

เป็นเขา

แต่ว่า ในภาพเขานอนอยู่บนเตียง รอบ ๆ มันเหมือนบ้านนอกเมืองของเซียวโธ่

นั่นก็หมายความว่า สำหรับนางแล้ว ความทรงจำที่ลึกที่สุดของนาง เป็นในตอนนั้น

เพียงแต่ ในตอนนั้น นางยังไม่รู้สึกอะไรกับเขา

“ท่านพี่ อย่าคิดมาไปเลย ค่อยไปค่อยไป ตอนนี้สิ่งที่เราต้องทำคือต้องรู้เรื่องคำสาปมากกว่านี้ จะได้เอามาวิเคราะห์อาการของหลีโม่ได้” โหรวเหยาปลอบ

ซือถูเย้นไม่ได้รู้สึกท้อ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าหลีโม่ตายไปแล้ว ตอนนี้เห็นว่านางยังมีชีวิตอยู่และยืนอยู่ต่อหน้าเขา มันก็เพียงพอแล้ว

ซือถูเย้นพูด “คิดว่าเขาอาจจะไม่รู้จริง ๆ มันเป็นคำสาปจากชนเผ่าเซียนเป้ย คิดว่าคนเซียนเป้ยก็คงมีไม่กี่คนที่รู้ หวังแต่เพียงว่าเทียนจีจื่อจะรู้นะ”

ฉู่จิ้ง เขาไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน ลูกของเขาสองคน คนหนึ่งหายไป อีกคนถูกกัดขาขาด พอคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็โกรธควันออกหู

หลีโม่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทั้งคืน เกือบวินิจฉัยอากาศผิดด้วย

นางยังคงคิดถึงความฝันนั้นอยู่ มันเป็นฝันร้าย ในความฝันนางจมลงไปในทะเลลึก ถูกคนจับตัวไป จากนั้นก็มีภาพการแต่งงาน สามีของนางก็คือซือถูเย้น

เรื่องพวกนี้มันเหมือนฝัน แต่ว่า ในฝันนางรู้สึกว่ามันจริงมาก

เพียงแต่ ในหัวของนางจำซือถูเย้นได้ แต่นางรู้สึกว่านางถูกบังคับให้แต่งงานกับซือถูเย้น พ่อของนางบอกว่า ตอนนั้นนางเหมือนจะรักคนอื่นอยู่ ต่อมาถูกซือถูเย้นบีบบังคับให้แต่งงานกับเขา

นางรู้สึกว่านางรักคนอื่นจริง แต่นางคิดไม่ออกว่าคนนั้นคือใคร

นางรู้สึกว่า คน ๆ นั้นมันมีความสำคัญแล้วในใจของนางมาก พวกเขาน่าจะผ่านอะไรกันมาเยอะมาก แต่ว่า นางจำไม่ได้นึกไม่ออกจริง ๆ

นางจำคนที่นางรักไม่ได้ แต่กลับจำสามีที่นางไม่รักได้

เพียงแต่ นางคิดแล้วคิดอีก ถึงแม้จะบอกว่าไม่รัก แต่พอเห็นว่าเขายังไม่ตาย ในใจของนางก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

มันอธิบายไม่ได้เลย ต่อให้เป็นคนแปลกหน้ามีชีวิตอยู่ นางเองก็ดีใจนะ

หรือว่า ความฝันก่อนหน้านี้ที่เห็นว่าเขามีเลือดเต็มตัวเพราะถูกหมาป่ากัด ตอนนั้นรู้สึกว่าเขาตายเพราะช่วยนางกับ หู่เถา ในใจรู้สึกผิด?

ไม่เข้าใจเลย ในหัวของนางสับสนมาก ไม่รู้นางเครียดเรื่องนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

“ท่านหมอหยุ่นเอ๋อ ท่านหมอหยุ่นเอ๋อ ......” ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบคนหนึ่งวิ่งเข้ามา เขาวิ่งจนหอบหายใจไม่ทัน “เมียข้าคลอดยาก หมอตำแยให้ข้ามาเชิญท่านไป ......”

เขาพูดก็ไม่จบ แต่ท่าทางร้อนใจมาก

สำหรับคนที่มีอาการฉุกเฉิน หลีโม่ไม่เคยแบ่งแยกเวลา อีกทั้งผู้หญิงคลอดยากมันเป็นความเป็นความตาย ถ้าตายมันคือสองศพ นางไม่ลังเล หยิบกล่องยาแล้วสั่งให้เด็กในร้านยาไปตามหมอคนอื่นมาอยู่เวรแทนนาง จากนั้นก็วิ่งตามชายหนุ่มไป