พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 902

ตอนที่ 902 เศษความฝัน

ฉู้จิ้งเช็ดเหงื่อ แล้วพูดต่อว่า “ถูกต้อง เด็กไม่ได้ถูกหมาป่าคาบไป แม้แต่ขาของ หู่เถา ก็ไม่ได้ถูกหมาป่ากัด ตอนนั้นข้ารู้ว่า หมาป่าไม่มีทางทำร้ายนาง ไม่มีทางล่อเชือกนั่นไปได้ แต่ว่า คนของข้าทำได้ ข้าเลยสั่งให้คนทั้งหมด ไปฆ่าหมาป่า แล้วก็ฆ่าเสี้ยหลีโม่ด้วย ท่ามกลางความวุ่นวาย ข้าแอบเข้าไปอุ้มลูกของนางคนหนึ่งโยนทิ้งไป จากนั้นก็ย้อนกลับเข้าไปกัดขาของ หู่เถา ......”

เขาพูดถึงตรงนี้ ก็ยิ้มแบบร้าย ๆ “ขาของเด็กทารกมันมีแค่นี้เอง เนื้อนิ่มมาก เลือดสด ๆ เปื้อนที่ปากของข้า มันอร่อยมาก อร่อยมากจริง ๆ ขากัดเข้าไปอย่างแรง กระดูกกับเอ็นแทบจะขาดหมด เหลือแค่หนังนิดหน่อยแม้แต่ ......”

ซือถูเย้นซัดไปที่หน้าของเขาอย่างแรง ตบที่เดียวหน้าสั่นเลย เลือดออกมาจากหูกับปากพร้อมกันทีเดียว

ฉู่จิ้งรู้ว่าเขาไม่รอดแน่ ก็เลยพูดออกไปเลยแบบไม่เกรงใจ “เสี้ยหลีโม่ในเวลานี้กลับฟื้นขึ้นมาพอดี ปากของข้ามีเลือด เด็กคนนั้นเสียขาไปข้างหนึ่งไม่มีความรู้สึกเหมือนกับคนตาย ตอนนั้นนางเลยรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น นางเกิดคลั่งขึ้นมา แล้วพุ่งชนข้าจนกระเด็น จากนั้นก็กลับอุ้มเด็ก มาชนข้าจนตกหน้าผา ส่วนนางเองก็อุ้มเด็กแล้วกระโดดลงมาด้วย เดิมข้าคิดว่านางจะฆ่าตัวตาย คิดไม่ถึงว่าก่อนที่นางจะฆ่าตัวตาย นางคิดจะฆ่าข้า ตอนที่นางกระโดดลงมา เชือกเส้นนั้นมันก็ลอยตามมา แล้วมัดตัวนางเอาไว้ แต่แรงตกลงมามันแรงมาก นางก็ยังคงสลบไป เด็กนางอุ้มเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างดี ส่วนข้า ตอนที่ถูกชนจนตกลงมา ขาของข้าถูกก้อนหินก้อนใหญ่ทับ ขยับไม่ได้ โชคดี ทหารของข้าคนหนึ่งยังไม่ตาย เขาตามลงเขามา คิดอยากจะช่วยข้าออกไป เพียงแต่ก้อนหินมันใหญ่และหนักมากมันไม่ขยับเลย ฝูงหมาป่าได้กลิ่นเลือดก็ตามมา ทหารของข้าพยายามสู้กับมัน แต่ก็สู้ไม่ไหวถูกหมาป่ากัดจนตาย ใบหน้าของเขาถูกกัดจนไม่เหลือซาก ตอนที่เสี้ยหลีโม่ฟื้นขึ้นมา ก็เห็นหมาป่ากำลังกัดกินศพของเขาอยู่ ตอนนั้นนางยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร ดูเหม่อ ๆ งง ๆ จนกระทั่งหมาป่าจะเข้าจู่โจมนาง กำไลของนางไม่รู้ทำไมถึงได้ขยับ จากนั้นหมาป่าก็ตาย เชือกนั่นก็เช่นกัน มันแทงทะลุตัวของหมาป่า จากนั้นก็ลอยกลับมาเองได้ด้วย หลังจากลอยกลับมา เชือกนั่นมันก็รัดไปที่ขาของเด็กทารกนั่น”

“ตอนที่ข้าเห็นว่าเสี้ยหลีโม่มองทุกอย่างที่เกิดขึ้นแบบเหม่อลอย ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ข้าถึงได้รู้ว่านางน่าจะมีปัญหา ไม่ผิดจากที่ข้าคิดเลย นางถามข้าว่ามันเกิดอะไรขึ้น นางเป็นใคร? นางสูญเสียความทรงจำ เริ่มแรกข้าก็ไม่เชื่อ เลยบอกกับนางว่าข้าเป็นพ่อของนาง นางกลับเชื่อสนิท อีกทั้งยังเรียกข้าว่าท่านพ่อด้วย ......”

เขาพูดถึงตรงนี้ ก็หัวเราะเสียงดัง “นางเรียกข้าว่าท่านพ่อ หากข้าได้แต่งงานกับหลี่ซ่วยหยุ่น นางก็คงเป็นลูกสาวของข้าจริง ๆ”

“เจ้าหมายความว่า นางเห็นหมาป่ากัดกินทหารของเจ้า ทหารของเจ้าคนนั้นหน้าตาเหมือนกับท่านอ๋องมากงั้นเหรอ? ต่อให้คล้าย แต่หลังจากที่นางฟื้นขึ้นมา หมาป่ากัดหน้าของเขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” ถึงแม้ฉินโจวจะโมโห แต่ก็ฟังออกว่ามันมีปัญหา หลีโม่จำซือถูเย้นได้ นั่นก็หมายความว่า นางจำหน้าของซือถูเย้นได้ดี

ฉู่จิ้งพูดว่า “จำเป็นต้องเหมือนด้วยเหรอ? ในเมื่อนางสูญเสียความทรงจำไปได้ เรื่องทุกอย่างข้าเป็นคนเล่า ส่วนที่ว่าทำไมนางถึงยังจำซือถูเย้นได้ เพราะนางยังจำใบหน้าของเจ้าได้ นางเคยวาดรูปของเจ้าด้วยมือของนางเอง ข้ามองจากภาพแล้วก็บอกกับนาง ถูกต้อง ช่วยเจ้าได้แต่เจ้าก็เสียสามีไปด้วย ภาพนั่น ตอนนี้อยู่ในลิ้นชักในห้องของนาง หากพวกเจ้าไม่เชื่อก็ไปเอามาดูก็ได้ ในเป็นภาพในความทรงจำส่วนลึกของนาง ตอนนี้สิ่งที่นางจำได้ก็คือตอนที่นางกลับไปเยี่ยมญาติ เจอเข้ากับฝูงหมาป่า ฝูงหมาป่าทำให้สามีของนางต้องตาย ลูกของนางก็ถูกหมาป่ากัด นางจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีลูกสาวด้วย คำสาปยังไม่ถูกแก้ หากพวกเจ้าบีบบังคับบอกความจริงกับนาง นางก็ยังคงจะฆ่าตัวตายอยู่ดี แต่หากพวกเจ้าไม่บอกความจริงกับนาง ข้าก็คือพ่อของนาง พวกเจ้าทำอะไรกับข้า นางก็จะโกรธ”

ฉู่จิ้งบอกว่า ท่าทางของเขานิ่งขึ้น ใช่ เสี้ยหลีโม่ยังอยู่ พวกเขาไม่กล้าฆ่าเขาแน่

อีกทั้ง ขอแค่เสี้ยหลีโม่ฟื้นขึ้นมา นางจะเชื่อพ่ออย่างเขา หรือว่าจะเชื่อคนแปลกหน้ากัน?

หากพวกเขาคิดจะฆ่าเขา เสี้ยหลีโม่ก็จะต้องแค้นพวกเขาแน่นอน

ดี ดีจริง ๆ หากเป็นแบบนี้ เขาตายก็สะใจ

“พูดต่อไป” ซือถูเย้นพูด

ฉู่จิ้งคิดอะไร เขารู้ดี แต่ว่า เขายังมีเป็นพันวิธี ที่จะทำให้เขาตายทั้งเป็น

ฉู่จิ้งมีความมั่นใจ เลยพูดต่อว่า “ขาของข้าถูกทับเสียหาย หากไม่รักษา ก็จะตาย ดังนั้น นางเลยรักษาข้า ห้ามเลือด รักษาบาดแผล อยู่ในป่ากันเกือบครึ่งเดือน จนกระทั่งมีนายพรานล่าสัตว์มาเจอเรา ถึงได้พาเราลงจากเขา ตอนนั้น พวกเจ้ากำลังตามหาตัวเสี้ยหลีโม่ เคยเจอ นายพรานล่าสัตว์แบกพวกเราลงจากเขาไหมล่ะ?”