พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 901

ตอนที่ 901 เรื่องเมื่อสองปีก่อน

ฉินโจวกับโหรวเหยาได้ยินเสียงมาจากห้องข้าง ๆ เริ่มแรก มีแค่เสียงพูดคุยเบา ๆ แต่ไม่เกินครึ่งชั่วยาม ก็ได้ยินเสียงร้องของฉู่จิ้ง เหมือนกำลังเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ฉินโจวถอนหายใจ “อย่าทำจนเขาตายล่ะ โหรวเหยาเจ้าเฝ้าไว้นะ ข้าจะไปดูสักหน่อย”

“ได้ เจ้าไปเถอะ” โหรวเหยาเองก็กลัวเขาทำฉู่จิ้งตาย ความทรงจำของหลีโม่ยังไม่กลับมา เขาเห็นฉู่จิ้งเป็นพ่อ หากรู้ว่าเจ้าเจ็ดทำ “พ่อ” ของนางตาย เรื่องนี้แย่แน่

ฉินโจวรีบออกไปดู เห็นฉู่จิ้งขดตัวเป็นวง เขาเจ็บปวดมาก ปากและจมูกของเขามีหนอนค่อย ๆ มุดออกมา ดูน่ารังเกียจมาก

ฉินโจวตกใจแล้วมองไปที่ซือถูเย้น เขาไปรู้จักพิษกู่่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? อีกทั้งยังพกติดตัวด้วย

ฉินโจวไม่รู้เลยว่า ตอนที่เขาตามหาหลีโม่ที่ชายแดนเหมียวตลอดสองปี นอกจากจะตามหาหลีโม่แล้ว เขายังหาวิธีแก้พิษกู่่ด้วย เพราะพิษกู่ของหลีโม่ยังไม่ได้ถอน ท่านหมอเวินยี่บอกว่า ยาที่นางกินมันสามารถคุมพิษในร่างกายได้ชั่วคราว แต่ว่ามันไม่ใช่วิธีระยาว

ดังนั้น เขาจากคนที่ไม่รู้เรื่องการแพทย์เลย แต่กลับค่อย ๆ ไปเรียนรู้กับมัน จากไม่ชอบไม่ยอมเรียนรู้ เขาก็ตั้งใจไปเรียนรู้มากขึ้น เพราะวิชาพิษกู่ มันเป็นวิชาที่ทำร้ายคนมาก

ฉู่จิ้งถูกกระทืบ ช่วงล่างของเขามันไม่มีแล้ว ตอนที่กลิ้ง เขาเหมือนหนอนตัวใหญ่เลย

“หากเจ้าไม่ยอมพูด เจ้าจะต้องทรมานกับการถูกพิษกู่ชอนไชไปทั่วร่างกาย” น้ำเสียงของซือถูเย้น เหมือนดังมาจากในนรก แม้แต่ฉินโจวที่ได้ยิน ยังรู้สึกเสียวสันหลังเลย

เขานั่งอยู่เฉย ๆ เบี่ยงหน้าไปด้านข้าง แสงแดดส่องเขามา ตกลงที่พื้นไม่ห่างจากตัวเขา แสงยังไม่ส่องโดนหน้าเขา เขาก็ยังดูโหดเหมือนเดิม

จมูก หู ปากของฉู่จิ้งมีเลือดออก มันเป็นผลาจากหนอนพิษกู่ หนอนพิษกู่มันทะลวงเจ็ดทวาร มันเหมือนจะหิวมาก มุดไปกัดไป หากเป็นคนปกติ วินาทีเดียวก็ทนไม่ไหว แต่ฉู่จิ้งกลับทนได้นานขนาดนี้ยังไม่สลบไป

หากไม่ได้มีความอดทนที่น่าทึ่ง แสดงว่าเขามีความเชื่ออะไรบางอย่างซ่อนอยู่ ทำให้เขาไม่ยอมแพ้

ฉินโจวกลัวว่าเขาจะตายจริง เลยพูดขึ้นมาว่า “เบามือหน่อย อย่าทำเขาตาย”

“ตาย?” ซือถูเย้นหัวเราะ “เขาไม่ตายหรอก พิษกู่่มีข้อดีอีกอย่างหนึ่ง คือมันสามารถควบคุมระยะเวลาการตายของคนที่โดน พิษกู่่นี่ หากไม่มีสามถึงห้าเดือน เขาไม่มีทางตาย”

ถึงแม้ฉู่จิ้งจะเจ็บปวดมาก พอได้ยินคำพูดของซือถูเย้น เขาก็เหงื่อไหลออกมาทั้งตัว สามถึงห้าเดือนเขาทนไม่ไหวแน่ สามถึงห้าชั่วยามก็ไม่น่าจะไหว

เขาร้องอย่างบ้าคลั่งในใจ ฟ้าอยากให้เขาตาย

“ถูกต้อง ข้ารู้ว่านางโดนสาป หลังจากที่อี๋กุ้ยเฟยทำสำเร็จ ก็บอกเรื่องนี้กับข้า ดังนั้น ตอนที่ฉินโจวยึดอำนาจ คนที่ข้านึกถึงคนแรกเลยก็คือนาง ......” เขาพูดไป พลางจ้องไปที่ฉินโจว สายตาของเขาโกรธแค้นมาก เหมือนอยากจะฉีกฉินโจวออกเป็นสองท่อน

“พูด” ซือถูเย้นตะคอกอีกครั้ง

ฉู่จิ้งค่อย ๆ เก็บสายตากลับมา แล้วมองมาที่ซือถูเย้น รอยเลือดที่จมูกยังไม่แห้งสนิท เขาดูอนาถมาก

“สิ่งที่ข้าพูดไปตอนแรกเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เพียงแต่หลังจากที่หลีโม่มาแล้ว เรายังไม่ทันลงมือ อากาศพิษก็มาแล้ว คนของข้าถูกพิษกันหมด หลังจากถูกพิษ ข้ากับคนของข้าอีกประมาณสิบคนก็หนีพร้อมกัน เสี้ยหลีโม่ตอนนั้นยังมีสติอยู่ นางรู้ว่าต้องหนียังไง แต่ยิ่งวิ่งยิ่งวิ่ง นางก็เลยผิดปกติ สุดท้าย นางก็หยุดลง จากนั้นก็เลยพูดจาไม่รู้เรื่อง ตัวสั่น บ่นอะไรอยู่ตลอดเวลา ข้าเห็นว่านางเห็นศพมากมาย คำสาปในตัวของนางมันถูกกระตุ้น กลัวว่านางฆ่าตัวตายไปแล้วข้าจะไม่สามารถข่มขู่อะไรฉินโจวได้อีก ก็เลย สั่งให้คนคิดหาทางจับตัวนางเอาไว้ เพียงแต่ นางเหมือนตกใจได้สติกลับมา สายเชือกของนางเส้นนั้น ยังมีกำไลนั่นอีก มันทำให้ข้าได้เปิดโลกทัศน์ใหม่ ข้ารู้ คิดอยากจะควบคุมเสี้ยหลีโม่เอาไว้ ก็ต้องได้ของรักของนางมา ต่อให้เสี้ยหลีโม่ตายไป ได้ของวิเศษมา ข้าก็สามารถบุกกลับเมืองหลวงได้ สายเชือกนั่นกับหลีโม่ ฆ่าคนของข้าไปเกือบหมด คนที่นางฆ่ามากขึ้นเรื่อง ๆ ส่วนนางก็เริ่มคลั่งมากขึ้น สุดท้าย นางก็เริ่มปวดท้อง แต่ว่าในเวลานั้นข้าตกใจมาก ไม่กล้าขึ้นหน้าไป กลัวสายเชือกนั่นกับกำไล นางรีบหนีไป ข้าทำได้แค่พาคนตามไป นางหลบเข้าไปถ้ำ อีกทั้งมีสายเชือกนั่นแขวนอยู่ด้านนอก ไม่มีใครกล้าเข้าไป หลังจากนั้นสองชั่วยาม ก็ได้ยินเสียงเด็กทารก เราถึงได้รู้ว่านางคลอดแล้ว ในถ้ำ นอกจากเสียงเด็กร้องไห้ ก็ไม่มีเสียงอื่นอีก ข้าเลยสั่งให้คนเข้าไปดู ก็พบว่านางสลบไปแล้ว ข้าสั่งให้คนไปฆ่าเด็กสองคนนั้น แต่ว่าสายเชือกนั่นเหมือนรู้เรื่อง ขอแค่คิดที่จะฆ่า เชือกมันก็จะลอยมา มันทะลุหัวใจของคนของข้า กลิ่นเลือดโชยมาอย่างแรง ทำให้หมาป่าตามมา ตอนนั้นข้าคิดว่าจะใช้หมาป่าล่อสายเชือกไป เพียงแต่ พอหมาป่ามาแล้ว มันเอาแต่กัดกินศพ ไม่เข้าใกล้เสี้ยหลีโม่กับทารกเลย เหมือนกับว่าของวิเศษนั่นมันจะรู้ความคิดกับเสี้ยหลีโม่ นั่นก็หมายความว่าขอแค่เสี้ยหลีโม่ไม่ตาย มันก็ยังทำตามคำสั่งของเจ้าของเดิมไม่ฟังคำสั่งของคนอื่นเลย มันเลยทำให้ข้าอยากจะฆ่านาง แต่ว่ามีของวิเศษนั่นอยู่ จะฆ่านางได้ยังไง?”

ปากของเขาแห้ง พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลง

สีหน้าของซือถูเย้นไม่มีอารมณ์ แต่ฉินโจว เริ่มโมโห

ฉินโจวพูดว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่า ลูกของนางคนหนึ่งถูกหมาป่าคาบไป ในเมื่อหมาป่าไม่ได้จู่โจมนางกับลูก แล้วเด็กคนหนึ่งหายไปได้ยังไง?”

ฉู่จิ้งกลืนน้ำลาย ใบหน้าของเขามีรอยเลือดบางแห่ง เขามีสีหน้าดุบ้าง แต่มันก็ออกมาจากใจที่มันควบคุมไม่ได้