พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 901

ตอนที่ 901 เรื่องเมื่อสองปีก่อน

ฉินโจวกับโหรวเหยาได้ยินเสียงมาจากห้องข้าง ๆ เริ่มแรก มีแค่เสียงพูดคุยเบา ๆ แต่ไม่เกินครึ่งชั่วยาม ก็ได้ยินเสียงร้องของฉู่จิ้ง เหมือนกำลังเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ฉินโจวถอนหายใจ “อย่าทำจนเขาตายล่ะ โหรวเหยาเจ้าเฝ้าไว้นะ ข้าจะไปดูสักหน่อย”

“ได้ เจ้าไปเถอะ” โหรวเหยาเองก็กลัวเขาทำฉู่จิ้งตาย ความทรงจำของหลีโม่ยังไม่กลับมา เขาเห็นฉู่จิ้งเป็นพ่อ หากรู้ว่าเจ้าเจ็ดทำ “พ่อ” ของนางตาย เรื่องนี้แย่แน่

ฉินโจวรีบออกไปดู เห็นฉู่จิ้งขดตัวเป็นวง เขาเจ็บปวดมาก ปากและจมูกของเขามีหนอนค่อย ๆ มุดออกมา ดูน่ารังเกียจมาก

ฉินโจวตกใจแล้วมองไปที่ซือถูเย้น เขาไปรู้จักพิษกู่่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? อีกทั้งยังพกติดตัวด้วย

ฉินโจวไม่รู้เลยว่า ตอนที่เขาตามหาหลีโม่ที่ชายแดนเหมียวตลอดสองปี นอกจากจะตามหาหลีโม่แล้ว เขายังหาวิธีแก้พิษกู่่ด้วย เพราะพิษกู่ของหลีโม่ยังไม่ได้ถอน ท่านหมอเวินยี่บอกว่า ยาที่นางกินมันสามารถคุมพิษในร่างกายได้ชั่วคราว แต่ว่ามันไม่ใช่วิธีระยาว

ดังนั้น เขาจากคนที่ไม่รู้เรื่องการแพทย์เลย แต่กลับค่อย ๆ ไปเรียนรู้กับมัน จากไม่ชอบไม่ยอมเรียนรู้ เขาก็ตั้งใจไปเรียนรู้มากขึ้น เพราะวิชาพิษกู่ มันเป็นวิชาที่ทำร้ายคนมาก

ฉู่จิ้งถูกกระทืบ ช่วงล่างของเขามันไม่มีแล้ว ตอนที่กลิ้ง เขาเหมือนหนอนตัวใหญ่เลย

“หากเจ้าไม่ยอมพูด เจ้าจะต้องทรมานกับการถูกพิษกู่ชอนไชไปทั่วร่างกาย” น้ำเสียงของซือถูเย้น เหมือนดังมาจากในนรก แม้แต่ฉินโจวที่ได้ยิน ยังรู้สึกเสียวสันหลังเลย

เขานั่งอยู่เฉย ๆ เบี่ยงหน้าไปด้านข้าง แสงแดดส่องเขามา ตกลงที่พื้นไม่ห่างจากตัวเขา แสงยังไม่ส่องโดนหน้าเขา เขาก็ยังดูโหดเหมือนเดิม

จมูก หู ปากของฉู่จิ้งมีเลือดออก มันเป็นผลาจากหนอนพิษกู่ หนอนพิษกู่มันทะลวงเจ็ดทวาร มันเหมือนจะหิวมาก มุดไปกัดไป หากเป็นคนปกติ วินาทีเดียวก็ทนไม่ไหว แต่ฉู่จิ้งกลับทนได้นานขนาดนี้ยังไม่สลบไป

หากไม่ได้มีความอดทนที่น่าทึ่ง แสดงว่าเขามีความเชื่ออะไรบางอย่างซ่อนอยู่ ทำให้เขาไม่ยอมแพ้

ฉินโจวกลัวว่าเขาจะตายจริง เลยพูดขึ้นมาว่า “เบามือหน่อย อย่าทำเขาตาย”

“ตาย?” ซือถูเย้นหัวเราะ “เขาไม่ตายหรอก พิษกู่่มีข้อดีอีกอย่างหนึ่ง คือมันสามารถควบคุมระยะเวลาการตายของคนที่โดน พิษกู่่นี่ หากไม่มีสามถึงห้าเดือน เขาไม่มีทางตาย”

ถึงแม้ฉู่จิ้งจะเจ็บปวดมาก พอได้ยินคำพูดของซือถูเย้น เขาก็เหงื่อไหลออกมาทั้งตัว สามถึงห้าเดือนเขาทนไม่ไหวแน่ สามถึงห้าชั่วยามก็ไม่น่าจะไหว

เขาร้องอย่างบ้าคลั่งในใจ ฟ้าอยากให้เขาตาย