พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 905

ตอนที่ 905 ความแค้นครั้งนี้ข้าจะแก้แค้นเอง

ประตูถูกเปิดออก ภายในมืดมาก จากนั้นฉู่จิ้งก็ได้ยินเสียงปิดประตู

เสียงเดินค่อย ๆ เดินเข้ามากใกล้ เหมือนเมื่อก่อน นางกลัวว่าจะทำให้เขาตกใจตื่น

แต่ครั้งนี้ หลีโม่ไม่ได้มาดูเขาแล้วก็ออกไป แต่กลับจุดไฟ แล้วนั่งลงที่ริมเตียง

เขาเองก็จะแกล้งหลับต่อไม่ได้แล้ว เขาลืมตาขึ้นมา

แสงไฟอ่อนมาก มันส่องมาที่ใบหน้าของนาง

“มาได้ยังไง? คืนนี้ไม่ออกตรวจเหรอ?” ฉู่จิ้งถาม

หลีโม่หยิบเข็มออกมาจากเสื้อ “ออกตรวจแล้ว เพิ่งกลับมา นึกขึ้นมาได้ว่า เมื่อวานยังไม่ได้ฝังเข็มให้ท่านเลย นึกได้ก็เลยมา”

“ฝังเข็ม? พรุ่งนี้ก็ได้”

“ไม่ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องต้องทำอีก กลัวจะลืม” หลีโม่ลืมกล่องยาไว้ที่บ้านตระกูลหลี่ แต่ว่า ในเสื้อของนางยังมีเข็มอีกหนึ่งชุด ไม่ว่าเปลี่ยนเสื้อชุดไหนก็จะมีติดตัวตลอด

เข็มยาว ๆสะท้อนแสง ฉู่จิ้งมองไปที่นาง รู้สึกว่านางแปลก ๆ แต่ว่า ท่าทางของนางยังดูอ่อนโยนอยู่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เขาหยั่งเชิงดู “คนที่มาเมื่อกลางวัน เจ้าจำได้ ใช่ไหม?”

“จำได้ พ่อของ หู่เถา” หลีโม่พูด สายตาของนางไม่ได้มีความรู้สึกอะไร

“เขายังไม่ตาย เจ้าดีใจหรือเปล่า?” ฉู่จิ้งถาม

“ยังไงเขาก็เป็นพ่อของ หู่เถา จะไม่ดีใจได้ยังไง?” หลีโม่เงยหน้าขึ้นมา “ทำไมท่านถึงได้ถามแบบนี้?”

ฉู่จิ้งส่ายหน้า “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าเจ้ากับ หู่เถา ลำบากมาตลอดสองปี ยังต้องมาดูแลพ่อที่ไม่เอาไหนอย่างข้าอีก หู่เถา เองก็ซนมาก ชอบหนีออกไปเล่นข้างนอก เจ้าลำบากจริง ๆ เฮ้อ มีบางครั้ง ข้าเองก็รู้สึกว่าข้าควรตายไปดีกว่า จะได้ไม่เป็นภาระของเจ้า”

“ท่านจะตายไม่ได้นะ” หลีโม่พูด จากนั้นก็พลิกตัวเขากลับมา แล้วฝังเข็มที่หลังของเขา

ที่แผ่นหลังมีจุดชีพจรใหญ่อยู่หลายจุด ไล่ไปจนถึงจุดที่คอ จากนั้นก็ไล่ตั้งแต่จุดไป่หุ้ย จนถึง เทียนจู้ ลงไปถึง เจียนจิ่ง

“ฝังเข็มรอบนี้เหมือนจุดจะไม่เหมือนเดิมนะ?” ฉู่จิ้งถาม

“ไม่เหมือน” หลีโม่พลิกตัวเขากลับมา “นอนดีดี ไม่นานก็เสร็จแล้ว”

เข็มสุดท้าย อยู่ที่จุด ทิงหุ้ย ที่ข้างหู

ผ่านไประยะหนึ่ง ฉู่จิ้งก็รู้สึกแปลก ๆ เขาขยับตัวไม่ได้เลย แม้แต่ขยับหัวก็ไม่ได้ เหมือนว่ามีแรงมหาศาลมากดร่างกายของเขาเอาไว้

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” เขาถามด้วยความตกใจและโกรธมาก

หลีโม่จ้องไปที่เขา สายตาของนางเย็นชาและเหมือนมีไฟ

“ใช่ นอกจากพูด เจ้าจะขยับตัวไม่ได้อีกเลย” หลีโม่ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา แล้วเก็บเข็ม “ฉู่จิ้ง ข้าจะค่อย ๆ เล่นกับเจ้า”

ฉู่จิ้งมองไปที่นางด้วยความตกใจ “เจ้า ...... เจ้าจำได้แล้วเหรอ?”

“ใช่ ต้องขอบคุณการออกไปตรวจข้างนอกในวันนี้ มันทำให้ข้าจำได้ว่าข้าคลอดลูกแฝดผู้ชายผู้หญิง ข้ายังจำได้อีกว่า ตอนที่ข้าฟื้นขึ้นมา เห็นปากของเจ้าเปื้อนเลือดกับขาของ หู่เถา ขาด ฝูงหมาป่ามา เจ้าจับลูกสาวของข้าโยนออกไป ทำให้นางตายเพราะหมาป่า นางเพิ่งจะเกิดเองนะ”

หลีโม่ค่อย ๆ พูด เหมือนไม่เจ็บปวดอะไร หากไม่ได้เห็นสายตาที่แดงก่ำ คงคิดว่านางไม่ได้สนใจที่ลูกสาวถูกโยนทิ้งไปแน่ ๆ

“ดังนั้น สิ่งที่นางกับหู่เถา ต้องเจอ ข้าจะคืนให้เจ้าเป็นพันเท่าหมื่นเท่า ให้เจ้าชดเชยกลับมาให้หมด”

“เจ้า ......” ฉู่จิ้งยังพูดไม่ทันจบ หลีโม่ก็ฝังเข็มสุดท้ายลงไปที่จุดใบ้

“ตอนที่ข้าได้ยินเสียงร้องอันเจ็บปวดของเจ้าเมื่อไหร่ ข้าถึงจะคลายจุดให้เจ้า ดังนั้น เจ้าก็เก็บคำด่าคำพูดเลว ๆ ของเจ้าไว้เถอะนะ” หลีโม่ลุกขึ้นมา แล้วเอาผมมาปิดไว้ครึ่งหน้า นางเหมือนวิญญาณร้าย จากนั้นนางก็เป่าเทียนจนดับ แล้วเดินออกจากห้องไป