พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 906

บทที่ 906 แก้แค้นแทนลูกสาวของข้า

ก่อนที่หลีโม่จะออกจากบ้าน ซือถูเย้นได้ให้โหรวเหยาไปตามเตาเหล่าต้ามา

เพราะหลีโม่ยังไม่เคยเห็นเตาเหล่าต้า ดังนั้นจึงให้เตาเหล่าต้าสะกดรอยตาม ยังไงเขาก็ยังไม่วางใจ

ตั้งแต่เตาเหล่าต้ารู้ว่าหลีโม่ยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่เคยเห็นเขา ตอนที่โหรวเหยาไปบอกให้เขาสะกดรอยตามหลีโม่ เขาดีใจอย่างที่สุด เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วก็ขี่ม้าไปทันที

เตาเหล่าต้าไปแล้ว เขาก็ตามไปด้วย แต่ระยะห่างระหว่างเขากับหลีโม่ค่อนข้างห่างไกล

โหรวเหยาบอกกับเขาว่าพระชายาจะพาฉู่จิ้งไปกราบไหว้หลุมศพคนคนหนึ่ง แต่เมื่อพวกเขามาถึงตีนดอย หลีโม่ก็ให้คนปล่อยฉู่จิ้งลงมา แล้วสั่งให้เอาฉู่จิ้งโยนขึ้นไปบนหลังม้า แล้วตัวนางเองจูงม้าไปคนเดียว ค่อยๆเดินขึ้นเขา

เตาเหล่าต้ารู้สึกแปลกใจ โหรวเหยาบอกว่า พระชายาเห็นฉู่จิ้งเป็นพ่อ แต่โยนขึ้นไปบนหลังม้าแบบนี้ ไม่กลัวเขาเจ็บหรือ?

เตาเหล่าต้ามองอยู่ไกลๆ ก็รู้สึกว่าฉู่จิ้งก็ดูเหมือนจะไม่เจ็บอะไร เพราะไม่ได้ยินเสียงเขาพูดอะไร แม้แต่ใบหน้าก็ไม่แสดงอาการใดๆ

มุ่งหน้าเดินเข้าไปในเขาลึก เตาเหล่าต้ายิ่งรู้สึกหวาดกลัว

ในที่สุดนางก็หยุดฝีเท้า

เตาเหล่าต้ามองไปรอบๆ บนพื้นนี้มีรอยเท้าของสัตว์ร้าย สถานที่นี้ เสือ หมาป่าน่าจะมีไม่น้อย

พระชายาพาฉู่จิ้งมากราบไหว้หลุมศพใครหรือ?

เขาซ่อนตัวไว้อย่างดี หมอบอยู่หลังดอยเล็กๆ โผล่เพียงดวงตากับหัวมองดูอยู่ แต่ยังไงระยะห่างก็ค่อนข้างไกล มีก้อนหินขนาดใหญ่บดบังอยู่ เขาจึงมองเห็นไม่ค่อยชัดเจน และก็ไม่ได้ยินความเคลื่อนไหวตรงนั้น

ซือถูเย้นเห็นเตาเหล่าต้าหยุดฝีเท้า เขาก็หยุดฝีเท้า แต่เขาอยู่ด้านล่างลงมาหน่อย มองไม่เห็นสถานการณ์ด้านบน

อยากเข้าไปดู แต่เตาเหล่าต้ามีท่าทีตกอกตกใจ กลัวว่าเขาเห็นแล้วเขาจะส่งเสียงดัง จึงใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปบนต้นไม้ สามารถมองเห็นม้า แต่มองไม่เห็นหลีโม่กับฉู่จิ้ง เขารู้ว่าหลีโม่พาฉู่จิ้งไปไหนไม่ได้ น่าจะหยุดนั่งพักผ่อนกัน

หลีโม่ปล่อยฉู่จิ้งลงอย่างรุนแรง ผลักเขาตกลงมาจากหลังม้า ฉู่จิ้งตกกลิ้งลงบนพื้นไปสองรอบ ส่วนหัวชนใส่ต้นไม้หนึ่งต้น ส่งเสียงร้องอย่างดัง

เมื่อวานตอนกลางคืน ฝนตกลงมาอย่างหนัก ใบไม้บนพื้นที่หนาเปียกชื้นอยู่ แสงแดดส่องไม่ถึงในป่าทึบ ฉู่จิ้งกลิ้งลงไปทำให้ชุดเสื้อคลุมของเขาเปียกไปหมด

หลีโม่ค่อยๆคุกเข่าลง ประคองเขาขึ้นมา แล้วหยิบกระเป๋าเข็มออกมา คลายสะกดจุดให้เขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ฉู่จิ้งอัดอั้นอยู่นาน เมื่อร่างกายเป็นอิสระแล้ว ก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เจ้าอยากทำอะไรกันแน่?”

สีหน้าหลีโม่นิ่งเฉย หยิบมีดสั้นเล่มหนึ่งออกมาจากบนหลังม้า โยนซองมีดสั้นลงกับพื้น หันกลับไปมองฉู่จิ้ง พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ข้าเคยบอกแล้ว ความทุกข์ทรมานที่ลูกสาวของข้าได้รับ เจ้าจะต้องชดใช้ร้อยพันเท่า”

“เจ้าไม่เอาชีวิตแล้วหรือ?” ฉู่จิ้งรู้ขึ้นมาทันทีว่านางจะทำอะไร “ล่อฝูงหมาป่ามาแล้ว เจ้าก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดไปได้”

หลีโม่หัวเราะอย่างเยือกเย็น “ข้าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม? ข้าไม่มีทางเดินแล้ว เจ้าให้ข้าได้มีทางเดินหรือ? แต่เจ้าวางใจ ข้าจะต้องเห็นกับตาว่าหมาป่ากัดกินเจ้าจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก แล้วค่อยตาย”

นางใช้มีดสั้นตวัดเสื้อผ้าของเขา เผยให้เห็นหน้าอกอันผอมแห้ง