พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 97

ตอนที่ 97 แค่คิดก็อย่าได้คิด

ขุนนางฝ่ายปกครองพูดขึ้น：“ตอนนี้ฮองไทเฮาก็เอาแต่ปฏิเสธการขอพบ แล้วก็ไม่ได้รับสั่งให้องค์รัชทายาทขึ้นมาปกครอง แถมก็ไม่มีท่าทีว่านางจะออกมาปกครองเอง แบบนี้เราควรทำอย่างไร？เราถ่วงเวลาแบบนี้ก็ไม่ใช่วิธีที่ดี แต่กลับจะยิ่งทำให้ซือถูชวนควบคุมพวกเรา”

เหลียงไถ้ฝู้ทำหน้าบึ้งตึง แล้วก็ไม่พูดอะไร แววตาของเขาก็ยิ่งดูเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว

ฮองไทเฮานั่งอยู่บนที่นั่งแล้วมองหน้าอ๋องหนานหวยที่นางไม่ได้เจอมาหลายปี ในใจก็พลันรู้สึกซึ้งใจอย่างมาก

“ลุกขึ้นเถอะ มาให้ข้าดูใกล้ๆหน่อย”

อ๋องหนานหวยเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็พลันคุกเข่าลงไปอีกครั้ง พลางหมอบเข้าไปที่เข่าของนาง แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ลูกไม่รักดี ไม่ควรจะได้รับการยกโทษจากเสด็จแม่ แล้วยังทำให้ท่านต้องกังวลใจอีก ”อ๋องหนานหวยร้องออกมาอย่างทรมาน จนชุดของฮองไทเฮาเปือกชื้นไปหมด

จนนางทนไม่ไหว ร้องไห้ตาม“เจ้าไปอยู่คนเดียวที่แคว้นหนาน ลำบากเจ้าแล้ว”

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ เป็นเพราะว่าลูกมีความผิด ตอนนั้นลูกยังเด็กมากไม่รู้เรื่องอันใด เลยทำอะไรไม่คิด ที่ฮ่องเต้ส่งไปอยู่ที่นั่นก็ถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ลูกก็คิดทบทวนกับความผิดของตัวเองตลอด อีกอย่างอยู่ที่นั่น ก็ทำให้ลูกได้เข้าใจอะไรหลายอย่าง ลูกผิดไปแล้วจริงๆ เพียงแต่ว่า ตอนที่อยู่ที่นั่นลูกไม่รู้ว่าฮ่องเต้....”เขาพูดไป เสียงก็เริ่มสั่ยขึ้น แล้วก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด ช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก

ฮองไทเฮากอดเขาเอาไว้ แล้วพูดขึ้นอย่างเศร้าใจ“เพราะระยะทางไกล ระยะทางมันไกล！”

ฮ่องเต้ก็มาป่วยหนัก อาเย้นก็ได้ขึ้นมาปกครองแทน แต่กลับมาเกิดเรื่องแบบนี้ ปีนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น？

ซุนกงกงเห็นพวกเขาสองคนต่างร้องไห้ จึงเดินเข้ามา：“ท่านอ๋อง ตอนนี้กุ้ยไท้เฟยก็ได้รับบาดเจ็บ รวมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับอ๋องซื่อเจิ้ง นางก็ยิ่งทรมานยิ่งนัก ร่างกายจนจะเริ่มรับไม่ไหว ท่านรีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนนางเถอะพ่ะย่ะค่ะ กลัวว่านางจะไม่พอใจเอา”

ฮองไทเฮาปล่อยเขา แล้วก็เช็ดขอบตา“ใช่ เจ้ารีบกลับไปอยู่กับนางเถอะ นางก็แก่มากแล้ว เจอเรื่องร้ายๆมามาก ต้องการคนที่คอยอยู่ข้างกาย เจ้ารีบกลับไปหานางเถอะ”

อ๋องหนานหวยคำนับนางสองสามที พลางเอาศีรษะโขกพื้นอย่างแรง ฮองไทเฮาจึงรีบเข้ามาพยุงเขาลุกขึ้น“พอแล้ว พอแล้ว ควรจะห่วงตัวเองก่อน”

อ๋องหนานหวยพูดทั้งน้ำตา：“ให้ลูกได้ลงโทษตัวเองอีกหน่อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ ไม่กี่ปีมานี้ลูกก็เอาแต่คิดถึงท่าน คิดถึงทุกคน ทุกครั้งที่มีงานต่างๆ ลูกก็จะหันมาทางเมืองหลวงแล้วเอาศีรษะโขกพื้นตลอด เพียงแต่เสด็จมองไม่เห็น”

ฮองไทเฮาเริ่มใจอ่อนลงเยอะมาก เดิมทีที่รับสั่งให้เขากลับมานั้นนางก็มีความกังวลอยู่ แต่วันนี้ดูแล้วเขาน่าจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ดูจากที่เขาพูดจา“ลูกแม่ ข้าจะทนได้ที่ไหนที่เห็นเจ้าอยู่ที่นั่น？ครั้งนี้เจ้ากลับมาแล้ว เจ้าก็มาอยู่เป็นเพื่อนข้าบ่อยๆนะ แล้วก็อยู่กับท่านแม่ของเจ้าด้วย เรื่องที่เจ้ากลับมาจากแคว้นหนาน ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเลย”

อ๋องหนานหวยส่ายหน้าเบาๆ “ไม่พ่ะย่ะค่ะ หลังจากที่จัดการเรื่องของท่านพี่เสร็จแล้ว ลูกก็จะกลับทันที ถ้าหากว่าเสด็จแม่คิดถึงลูก ลูกก็ค่อยกลับมาเยี่ยมพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองไทเฮาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเสียใจ：“เจ้าตอนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะมาก ตอนนี้ข้าก็วางใจได้แล้ว ดีแล้ว ตอนนี้เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เรื่องหลังจากนี้วันหลังค่อยคุยกัน”

ซุนกงกงที่ยืนฟังอยู่ข้างๆก็พลันส่ายหน้า สุดท้ายฮองไทเฮาก็ใจอ่อนแล้ว

หลังจากที่อ๋องหนานหวยกลับไปแล้ว ฮองไทเฮาก็พลันเช็ดน้ำตา ：“เด็กคนนี้ตอนนี้ทั้งดำทั้งผอม ดูแล้วน่าจะอยู่ที่แคว้นหนานอย่างลำบาก”

ซุนกงกงพูดขึ้น：“ใช่พ่ะย่ะคะ แคว้นหนานติดกับทะเล แสงแดดก็ร้อนระอุ อีกอย่างลมทะเลก็ยิ่งทำร้ายผิวหนัง และยิ่งท่านอ๋องเป็นคนในเมืองหลวง จึงไม่ค่อยชินเท่าไหร่ อาหารก็ไม่ค่อยถูกปาก ที่ท่านอ๋องผอมก็เป็นเรื่องธรรมดาพ่ะย่ะค่ะ”

“อ๋องหนานหวยเปลี่ยนไปมากแล้ว เปรียบกับเมื่อก่อนอย่างกับคนละคน ที่เรากังวลกันนั้นเหมือนเราจะคิดมากเกินไป”ฮองไทเฮาพูด

ซุนกงกงจึงพูดขึ้น：“ไทเฮา จากแคว้นหนานข้ามทะเลมาถึงฝั่ง แล้วจากฝั่งมาที่นี่ อ๋องหนานหวยมาถึงเร็วขนาดนี้ ท่านได้คิดมั้ยว่า ช่างน่า.....”