พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 17

ด้านมิริณหลังจากที่ออกมาจากโรงอาหารของคณะนิเทศ ฉันก็มานั่งเรียนตามปกติ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่คุ้นชินตอนนี้คือต้าเพื่อนสนิทในห้องที่เอาแต่ลากเกาอี้ของเขามาและมานั่งข้างๆ ฉัน ซึ่งปกติจะเป็นที่ของยัยบีนา

"ต้านี่นายถอยไปหน่อยได้ไหม นายนั่งใกล้ฉันแบบนี้ฉันจะออกไปได้ยังไง" มิริณเอ่ยกับเพื่อนที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าเธอ

"ขอนั่งใกล้คนสวยๆ หน่อยไม่ได้หรือไงริณ ฉันพูดจริงนะว่าฉันกำลังสนใจเธอ" หลังจากออกมาจากโรงอาหารต้าก็เอาแต่พูดเรื่องนี้กับฉันมาและเข้าใกล้ฉันอย่างที่เห็นนี่แหละ

"ไม่ได้ตรงนี้เป็นที่ของยัยบีนา นายขยับไปหน่อยสิ" ฉันบอกกับต้าด้วยความอึดอัด ที่ยิ่งขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฉันทำหน้าจริงจังต้าเลยยอมถอยเก้าอี้ออกที่มันติดกับเก้าอี้ของฉัน

และลากเก้าอี้หันไปหาเพื่อนกลุ่มของเขาแทน และตอนนี้เพื่อนๆ ในห้องต่างแซวฉันและเชียร์ต้ากันยกใหญ่ให้นายนั้นมาจีบฉัน บ้า กันไปแล้วหรือไง แต่ละคน โดยเฉพาะกลุ่มพวกยัยโมเดลที่พูดเรื่องฉันกับต้าไม่หยุด เพื่อนคนอื่นๆ ได้เข้าใจฉันผิดหมด เป็นไงเปลี่ยนทรงผมมาวันเดียว ทำเอาชีวิตฉันเปลี่ยนไปเลย จากแต่ก่อนไม่เคยมีใครคิดจะสนใจฉัน นอกเสียจากเพื่อนสนิทของฉันทั้งสองคน

หลังจากที่นั่งเรียนกันไปได้สองชั่วโมงจากนั้นพวกเราก็เลิกเรียน ขณะที่ฉันยัยขวัญข้าวและยัยบีนากำลังเดินออกจากห้องนั้น ต้าก็เดินเข้ามาหาฉัน

"มิริณเธอกลับยังไง ให้ฉันไปส่งไหม แค่เธอเอ่ยมาฉันพร้อมไปส่ง" ต้าเอ่ยมาถามฉัน พร้อมกับเพื่อนผู้ชายในกลุ่มของหมอนั้นอีกสองคนที่เดินเข้ามา

"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ ขอบคุณนายมากนะที่ชวน" ฉันเอ่ยกับต้าเสร็จก็เดินแยกกับต้า และเดินออกไป

"เฮ้ย...ยัยมิริณ แกรอพวกฉันด้วยสิ" เสียงของยัยบีนาที่เรียกฉันเอาไว้ จากนั้นยัยขวัญข้าวก็เดินตามมาทีหลัง ฉันจึงหันไปมองเพื่อน

"ยัยริณนิแกลืมไปแล้วเหรอ ว่าวันนี้เรามีนัดกับพวกพี่ด้าที่ชมรม" ยัยบีนาเอ่ยกับกันมา

"เออ...ใช่สิฉันลืมไปเลย" จากนั้นฉันยัยบีนาและยัยขวัญข้าวก็เดินมาที่โรงยิมของชมรมๆ ที่ฉันบีนาเลือกเอาไว้ให้ฉันก็คือชมรมกีฬา ที่เลือกให้ไม่ใช่ชอบเล่นหรือถนัดกีฬาแต่อย่างใด เป็นเพราะพี่ด้าลูกพี่ลูกน้องกับยัยบีนาเป็นประธานชมรม และพวกฉันที่สมัครเข้าชมรมไหนก็เต็มหมด ไม่มีที่ไปเลยต้องหอบหิ้วกันมาอยู่ชมรมกีฬา และตอนนี้ก็เป็นชั่วโมงแรกที่พวกฉันทำหน้าที่เป็นเด็กดี เข้าชั่วโมงชมรม ซึ่งที่ผ่านมาพวกฉันสามคนใช้เส้นของพี่ด้าให้พี่แก เช็คชื่อให้ นิสัยแบบนี้อย่าได้ทำตามกันเชียว นี้คือความคิดของยัยบีนาล้วนๆ แต่ฉันด้วยความที่รักเพื่อนๆ ว่าไงฉันตาม

ร่างบางของมิริณเดินเข้ามาพร้อมกับบีนาและขวัญข้าวที่ตอนนี้มีนักศึกษาต่างคณะที่นั่งอยู่กันครบหมดแล้ว พวกฉันเดินเข้ามาที่หลังถึงกับกายเป็นจุดสนใจเข้าทันที

"น้องๆ ที่มาทีหลัง มาเช็คชื่อกับพี่ด้าที่โต๊ะข้างหน้าได้เลยคะ" เสียงของพี่ด้าที่ประกาศใส่ไมค์ในโรงยิม จากนั้นพวกฉันก็เดินเข้าไปเช็คชื่อและสิ่งที่ได้รับคือชุดกีฬากางเกงวอมและเสื้อของชมรมคนละชุดนั้นเอง จากนั้นก็นั่งรอฟังพี่ด้าประกาศกิจกรรมที่จะทำในวันนี้ ก็คงไม่มีอะไรหรอกนะฉันว่าก็คงมีให้เล่นกีฬากันธรรมดา

"น้องมากันครบแล้วใช้ไหมคะ วันนี้ทางชมรมกีฬาของเราก็รู้จักกันดีนะคะ สำหรับน้องๆ ที่เข้าชมรมกันเป็นประจำ พี่ชื่อพี่ด้า ปี4 คณะวิศวะ ซึ่งเป็นประธานชมรมกีฬา น้องๆ มีข้อสงสัยจะถามอะไรถามพี่และพี่ไทม์ที่เป็นรองชมรมของเราได้เลยนะคะ น้องๆ ใครมีคำถามอะไรไหมคะ" เสียงพี่ด้าถามพวกฉันมา

"ถ้าไม่มีคำถามงั้นน้องๆ ก็แยกย้ายกลุ่มกันได้เลยนะคะ ใครชอบกีฬาประเภทไหน ลงชื่อกับพวกพี่ๆ หัวหน้ากลุ่มกันได้เลยค่ะ" เสียงของพี่ด้าประกาศมา จากนั้นพวกฉันทั้งสามคนก็เข้าไปลงชื่อ โดยยัยขวัญข้าวเป็นอะไรที่เร็วมาก นางลงชื่อพวกฉันทั้งสามคน เลือกกีฬาโบว์ลิ่ง ซึ่งรับสมัครเพียงแค่สามสิบคนเท่านั้น เรื่องความไวไว้ใจยัยขวัญข้าวได้ หลังจากที่ลงชื่อเสร็จจากนั้นพวกฉันก็มานั่งรอพี่ที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม

ด้านอรัณและวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่พวกผมต้องเข้าร่วมชมรมและเทอมนี้ก็เป็นเทอมแรกสิทธิ์ในการเลือกชมรมครั้งนี้ก็ตกเป็นของไอ้เรียวตะ ซึ่งมันเลือกชมรมไหนพวกผมทั้งสามก็ต้องตาม อย่างไอ้เรียวที่ผมแอบคิดเอาไว้ไม่มีผิด จะลงชมรมอะไรได้แต่ก็คงไม่พ้นชมรมกีฬา ซึ่งขัดกับไอ้ริกที่อยากจะลงชมรมดนตรี ถ้าให้เลือกระหว่างชมรมกีฬาและดนตรีผมยอมเลือกกีฬาดีกว่า เพราะย่อมรู้ว่าตัวผมเองก็ค่อนข้างชอบเล่นบาส

ร่างสูงของอรัณที่เดินเข้ามาภายในโรงยิม สายตาคมมองไปรอบๆ ส่วนมากก็จะมีและหนุ่มๆ ซึ่งน้อยนักที่จะมีพวกสาวๆ มาอยู่ชมรมนี้กัน ไอ้ริวถึงกับหันมายิ้มแห้งๆ ให้กับผม

"กูว่าสาวๆ สวยๆ คงแห่กันไปลงชมรมดนตรีแน่เลยวะ เพราะคิดว่าไอ้ริกต้องลงชมรมนั้น แต่แม่งผิดคลาดแล้ว น้องๆ ของกู ที่พวกเราดันมาลงชมรมกีฬาแทน ฮ่าๆ" ไอ้ริวเอ่ยมาอย่างสนุกปาก เพราะมองไปรอบๆ ก็มีแต่หนุ่มๆ ซึ่งสาวๆ นั้นมีอยู่ไม่กี่คน นั้นเอง

จากนั้นทั้งสี่หนุ่มก็เดินเข้ามาหาด้าเพื่อนร่วมคณะที่เป็นประธานชมรมนั้นเอง

"เออ พวกนายมากันพอดีเลย อีกสิบนาทีน้องๆ เขาก็จะเลือกประเภทกีฬากันครบ พวกนายเลือกอะไรบาสไหม" ด้าเสนอให้กับหนุ่มๆ

น้องๆ คนไหนเปลี่ยนชุดกันเสร็จแล้วก็มานั่งประจำกลุ่มของตัวเองนะคะ หือ...นี้สาวๆ เลือกโบว์ลิ่งแทบจะหมดเลยเหรอค่ะ ไม่มีใครสนใจมาเลือกอยู่กลุ่มบาสเกตบอลกับกลุ่มคนดังบางเลยเหรอค่ะ" พี่ด้าเอ่ยขึ้นมาถาม

จากนั้นก็มีบางคนที่ยอมเปลี่ยนกลุ่มไปอยู่กลุ่ม บาสซึ่งตอนนี้ ส่วนใหญ่ย้ายกลุ่มกันไปเกือบครึ่งแถว และตอนนี้ฉันรู้เลยว่ายัยขวัญข้าวก็ไม่ต่างจากสาวๆ พวกนั้นที่จะเปลี่ยนไปกลุ่มคนดัง

"แก ยัย ขวัญข้าวหันมาถามฉันและยัยบีนา"

"ไม่ฉันไม่เปลี่ยน" ฉันเอ่ยดักทางยัยขวัญข้าวมาอย่างรู้ทัน เพราะตอนที่เห็นพวกพี่เขาหันมายัยขวัญข้าวนั้นแทบกรี๊ด ดีใจจนเนื้อเต้น

"น้องๆ สามคนด้านหลังไม่สนใจเปลี่ยนกลุ่มบ้างหรือคะ" พี่ด้าหันมาถามพวกฉัน

"ไม่ค่ะ" มิริณเอ่ยขึ้นเสียงหวานตอบรุ่นพี่อย่างชัดเจน เรียวตะ ริกและริว ต่างกับหลุดยิ้มไปตามๆ กัน ที่เห็นมิริณนั้นอยู่ในชมรมกีฬาด้วย ริวที่เห็นร่างบางหันมองพวกตน ต่างโบกมือทักทายให้กับมิริณ แต่มีเพียงอรัณเท่านั้นที่ยังคงนิ่ง และสายตาจับจ้องมายังร่างบางในชุดกีฬากางเกงวอมสีกลมเสื้อสีแดงเข้มพอดีตัวเขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้มิริณนั้นดูสวยและเด่นเอามากๆ โดยเฉพาะรุ่นน้องในคณะที่เล่นมองยัยนั้นไม่หยุด

"ถามพี่ด้าดิไอ้นนท์ คนนั้นเธอชื่อไร ชื่อเล่นก็ได้ กูจะได้เรียกเธอถูก" เสียงของรุ่นน้องที่เอ่ยข้ามอรัณมา

"แม่งน่ารักชิบหาย"

"มีไลน์เธอปะ เฟส ไอจี ก็ได้ ชื่อไร...วะ" เสียงอันน่ารำคาญของใครหลายคนที่เอ่ยขึ้นมา ทำเอาอรัณนั้นยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก