พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 18

ด้านมิริณเมื่อพี่ด้าประธานชมรมปล่อยให้พวกเราไปเข้ากลุ่มประเภทกีฬาของใครของมัน ร่างบางก็ไม่รอช้ามิริณลุกขึ้นยืนและตามพวกเพื่อน ที่เหลืออยู่ตอนนี้ประมาณยี่สิบกว่าคนซึ่งเป็นกลุ่มที่มีเหลือน้อยมากเมื่อเทียบกับกีฬาประเภทอื่น ร่างบางเดินไปยังชั้นสองของโรงยิมที่เป็นสนามและอุปกรณ์ที่เล่นโบว์ลิ่ง จริงๆ ฉันก็เล่นไม่เป็นเลยแหละ ก็อย่างที่รู้กันว่าฉันตามยัยขวัญข้าวและยัยบีนามา

"น้องๆ มากันครบแล้วนะคะ" จากนั้นพี่มาวินและพี่จี๊ดที่เป็นหัวหน้ากลุ่มพวกฉันก็แจกอุปกรณ์ และให้พวกเราลองสนามเล่นกันจริงๆ

"วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะครับ ให้น้องๆ ทุกคนลองฝึกเล่นเองกันไปก่อนนะครับ สัปดาห์หน้าเราจะมีทีมจากข้างนอกมาฝึกและสอนวิธีการเล่นที่ถูกต้อง ส่วนวันนี้พวกพี่จะให้ น้องๆ นั้นแบ่งเป็นทีมๆ ละ สามคน ชอบเพื่อนคนไหนก็เลือกทีมกันได้เลยนะครับ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ลงแข่งนะครับ เราจะได้ลงแข่งกันครบทุกคน เพราะคนของเราตอนนี้มี 28 คน พี่จะมาคัดเลือกเป็นทีมๆอยู่สาย A สาย B นะครับ" พี่มาวินหัวหน้าทีม บอกกับพวกฉันมาจาก นั้นยัยบีนาและยัยขวัญข้าวก็ทำหน้าที่หยิบกระเป๋าที่ใส่อุปกรณ์ลูกโบว์ลิ่งมาทันที มิริณฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเพราะมันคือครั้งแรกของฉันที่จะลองเล่นโบว์ลิ่ง

อีกฝั่งของโรงยิมที่มีกลุ่มนักศึกษาของคณะวิศวะที่วอมร่างกายและเล่นฟุตซอลกันภายในสนาม ตอนนี้ทั้งสี่หนุ่มอรัณ ริก ริว และเรียวตะ ต่างก็เปลี่ยนเป็นชุดกีฬากันเสร็จแล้วเรียบร้อย

"ว้าว...พอเปลี่ยนชุดกันแล้ว พวกนายดูหล่อ ออร่าพุ่งกินกันไม่ลงเลย" จี๊ดเพื่อนสาวคนสวยในคณะที่เดินมากับมาวินเพื่อนร่วมห้องถึงกับ เอ่ยปากแซวหนุ่มๆ กลุ่มเบ้าหน้าฟ้าประทานไม่ได้ พอพวกเขามาเข้าชมรมๆ ก็ต่างดูครึกครื้นและมีสีสันกันเลยทีเดียว

"หูย... จี๊ดพวกเราก็ออร่าพุ่งมาตั้งนานแล้วนิ เธอไม่เห็นความหล่อเราบ้างเลยเหรอ" ได้ยินเช่นนั้นริกถึงกับแกล้งแซวจี๊ดต่อ

"เห็นสิ เห็นมาตั้งแต่ปี 1 ยันปี 4 แล้วค่ะพี่ริกกี้ขา" จี๊ดเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้กับกลุ่มหนุ่มๆ

"ว่าแต่พวกนายทั้ง 4 คนนิไม่คิดจะแยกกลุ่มบ้างเลยเหรอ คือแบบนี้นะ กลุ่มโบว์ลิ่งของฉันตอนนี้ขาดอยู่สองคนจะครบทีม พวกนายสนใจมีใครอยากไปร่วมแจมกับน้องๆ สาวๆ สวยๆ ด้วยไหม" จี๊ดเอ่ยถามทั้งสี่หนุ่ม

"ได้สิจ๊ะ เพื่อนจี๊ดคนสวย งั้นใส่ชื่อเรากับ ไอ้อรัณ ไปเลย สองคนครบทีมพอดี" ริวเอ่ยขึ้นมาอย่างเสร็จสับโดยไม่คิดที่จะถามอรัณ ส่วนคนที่นั่งนิ่งอยู่นั้นถึงกับหันมองหน้าริว

"มึงไม่เห็นถามกูเลยไอ้สัสริว" อรัณเอ่ยมาด้วยท่าทีไม่พอใจ ที่โดนริวลากชื่อไปเข้ากลุ่มโบว์ลิ่ง

"ไม่ต้องถามกูกูมองตามึงก็รู้แล้วสัส" ริวตอบมาพร้อมกับยิ้มมาอย่างเจ้าเล่ห์ ให้กับอรัณ เรียวตะและริกถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง อย่างรู้ทัน ถึงอรัณไม่ปริปากเอ่ยออกมาแต่ใช่ว่าการกระทำจะหลุดพ้นจากสายตาของสามหนุ่มไปได้ ก็อรัณเล่นจ้องมิริณตั้งแต่เธอเดินเข้ามา แบบนี้คืออะไรยังไง อยากได้หวงหรือหึงน้องกัน ริวได้แต่คิดในใจ ก็ลากตัวอรัณไปอยู่กลุ่มโบว์ลิ่งตามน้องมิริณคนสวยซะเลยสิ

" ว้าว นี้ไง สองหนุ่มนิหล่อสุดๆ ไปเลย ขอบคุณมากนะริว อรัณที่ช่วยไปเป็นสีสันให้กับกลุ่มของเรานะ จะดีมากถ้าริวและอรัณไปช่วยสอนวิธีเล่นให้กับน้องๆ ด้วย รีบตามมานะจ๊ะ" จี๊ดเอ่ยจบก็เดินออกไปยังชั้นสองของห้องโบว์ลิ่งทันที

และในที่สุดอรัณก็ถูกริวลากตัวมาที่สนามของโบว์ลิ่งจนได้ ร่างสูงในชุดกางเกงวอมสีกลม เสื้อสีแดงที่ตัดกับผิวขาวๆ ของอรัณ เดินเข้ามาทำเอาสาวๆ ในห้องถึงกับชะงัก ที่เขานั้นดูหล่อและเท่ห์มักมาก

สายตาคมที่เดินเข้ามากับจับจ้องไปยังร่างบางที่ยืนหันหลังสี่สิบห้าองศา ขาขวายืนทรงตัวซ้าย เหยียดออกไปข้างมือขวาถือลูกโบว์ลิ่งมือช้ายเหยียดออกด้านหลัง มิริณทิ้งน้ำหนักลงไปที่มือโยนลูกโบว์ลิ่งลงไปที่ลู่อย่างสุดกำลัง สายตาคมของอรัณจับจ้องไปยังลูกโบว์ลิ่งที่วิ่งลงไปชนเข้ากับพินล้มลงจนหมด

"เย้...ของฉันล้มหมดเลยอะ เป็นอะไรที่ฟุกมากๆ เลยแก" ร่างบางเอ่ยขึ้นมากับเพื่อนๆ และตบมือให้รางวัลตัวเอง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนที่ยืนมองอยู่ด้านหลังของเธอ จากนั้นก็มีเสียงปรบมือที่ดังมาข้างๆ หลังของเธอ ร่างบางที่หันมองก็เจอกับอรัณและริวที่เดินเข้ามา ใบหน้าหวานที่ยิ้มอยู่นั้นถึงกับหุบยิ้มและชะงักสีหน้าลงทันที

"เยี่ยมมากครับน้องมิริณคนสวย เก่งแบบนี้สงสัยพวกพี่คงไม่ต้องสอนแล้วละครับ" ริวเอ่ยพร้อมกับยิ้มและยกนิ้วให้กับร่างบางตรงหน้า อย่างชื่นชม

"ไม่เลยค่ะ เมื่อกี้แค่ฟุก" มิริณตอบริวด้วยเสียงหวาน

"ไม่ฟุกแล้วมั้ง ล้มพินได้ทุกลูกแบบนี้ พี่ยังทำไม่ได้เลย" ริวยังคงเอ่ยกับมิริณต่อด้วยท่าทีสนิทสนม แต่นั้นกับนิ่งทำให้อรัณนั้นไม่พอใจ และตอนนี้ทุกคนในห้องต่างให้ความสนใจกับทั้งสองหนุ่มที่เดินเข้ามาคุยกับมิริณสาวสวยประจำชมรม

"น้องๆ ฟังกันให้ดีนะคะ ตอนนี้กลุ่มกีฬาประเภทโบว์ลิ่งของเรามีสมาชิกครบทั้ง 30 คนแล้วนะคะ และนี้สองหนุ่มที่เข้ามาร่วมแจมกับน้องๆ ด้วย หลายๆ คนอาจจะรู้จักกันดี มีใครไม่รู้จักพี่อรัณ และพี่ริว ไหมคะ" ทุกคนในห้องเงียบกันหมด

"แสดงว่ารู้จักกันหมดนะคะ พวกพี่เขาจะมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงและลงแข่งร่วมกับพวกเราด้วยค่ะ" จากนั้นก็มีเสียงของสาวๆ หลายคนที่กรี๊ดกัน ไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อนสนิททั้งสองสาวของฉันที่นั่งยิ้มกันจนตาเยิ้ม สงสัยคงมีแต่ฉันเพียงคนเดียวละมั้งที่นั่งนิ่งไม่รู้สึกอะไรกับเขา จากนั้นยัยบีนาและยัยขวัญข้าวก็หันมาถามฉัน