พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 19

"มิริณ ยัยริณ" เสียงเรียกของขวัญข้าวที่ทำเอามิริณนั้นหลุดออกจากภวังค์

"ห๊ะ...ว่าไงแก" มิริณหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับขวัญข้าวที่เดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้าสวยถึงกับรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ

"คนอื่นเขาไปเปลี่ยนชุดกันหมดแล้ว แกมัวทำอะไรอยู่" ขวัญข้าวเอ่ยถามเพื่อนสนิท

"เอ่อ...ฉันออกมาหาอะไรดื่มนะ" มิริณเอ่ยพร้อมกับโชว์กระป๋องโค้กที่อยู่ในมือ จากนั้นร่างบางก็เดินไปกับขวัญข้าวและกลับเข้าห้องโบว์ลิ่ง แต่ในจังหวะที่เดินเข้ามานั้น ร่างบางก็สบตาเข้ากับอรัณและริวที่นั่งอยู่กับพวกมาวินและจี๊ด ร่างบางเหลือบมองอรัณเล็กน้อย จากนั้นมิริณเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่โต๊ะตรงที่อรัณนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาจากนั้นร่างบางก็เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคน

"ยัยริณนั้นคอแกไปโดนอะไรมาหนะ" บีนาที่สังเกตเห็นรอยแดงที่ปรากฏชัดบนลำคอขาวๆ ของเพื่อนสนิทถึงกับอดสงสัย ไม่ได้ ทำเอาคนโดนทักถึงกับหน้าซีดขึ้นมา ด้านอรัณที่นั่งอยู่แถวนั้นต่างก็ได้ยินเพื่อนของมิริณถามเธอมาเช่นกัน หึหึ! เขาเองก็อยากรู้เช่นกันรอยชัดขนาดนี้ มิริณจะตอบเพื่อนเธอยังไงว่ายังไง อรัณถึงกับเสมองมิริณอยู่ในระยะสายตา

ร่างบางลูบเข้าที่รอยแดงบนลำคอขาวของตน

"มดกัดฉันนะแก ฉันยิ่งเกามันยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ" มิริณบอกกับบีนาแต่สายตาของคนตัวเล็กกับจับจ้องไปที่อรัณแทนใบหน้าของคนถาม

"เออ ฉันนิคิดดีไม่ได้เลย นึกว่าแกโดน...จูบ มันเหมือนรอย...เลยอะ" บีนายังไม่หายสงสัย และเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ที่ได้ยินกันเพียงแค่สองคน

"บ้าหรือเปล่า แกนิคิดอะไรดีๆ ไม่ได้เลยหรือไง" ร่างบางเอ่ยกับเพื่อนมาเสียงเรียบ และรีบปฏิเสธเพื่อนทันที

อีกฝั่งของห้องโบว์ลิ่ง อรัณที่นั่งอยู่กับริวเพียงแค่สองคน สายตาคมจ้องมองไปยังร่างเล็กที่เดินออกไปกับเพื่อนของเธอ แต่มิริณก็ไม่ได้อยู่ไกลห่างจากเขามากนัก

"ไอ้เชี่ยรัณ เป็นไงไอ้สัสตอนแรกกูชวนมาอยู่กลุ่มโบว์ลิ่ง ปฏิเสธกูนักหนาแม่งไม่อยากจะมา แต่นี้สงสัยไม่อยากกลับแล้วมั้งอยากอยู่ต่อกับสาวอะดิ" ริวเอ่ยกับอรัณมาอย่างรู้ทัน ตั้งแต่มาถึงอรัณก็เอาแต่มองมิริณอย่างไม่ยอมละสายตา ขนาดน้องมันเดินออกไปเพื่อนเขายังเอาแต่ตามมิริณออกไปเลย

"มึงนิแม่งโครตมั่วเก่งเลยวะ ไอ้ริว" อรัณที่โดนริวว่ามาเช่นนั้น คนปากแข็งไม่ยอมรับถึงกับปฏิเสธทันที

"กูมั่วตรงไหน ไอ้เชี่ยรัณมึงต่างหากที่ไม่ยอมรับ มึงจะให้กูเล่าต่อไหมไอ้สัส" ริวเอ่ยถามพร้อมกับจ้องหน้าเพื่อนมา อรัณหลบสายตาของริว

"เรื่องมึงกับน้องมิริณมึงกล้าตอบกูไหมว่ารอยที่ลำคอมิริณไม่ใช่มดกัดอย่างที่เธอตอบเพื่อน" ริวยังเอ่ยกับอรัณมาไม่หยุด อรัณที่โดนถามมาเช่นนั้นถึงกับขมวดคิ้ว

"กูเห็นเต็มตาว่ามึงเข้าไปจูบน้องเขาไอ้สัส อย่าปฏิเสธกูว่าไม่ใช่" ริวบอกกับอรัณมา เขาไม่ได้ตั้งใจจะไปเห็นช็อตเด็ดของเพื่อนกับเด็กNอย่างมิริณ แต่แค่บังเอิญจะออกไปหาอะไรดื่มเท่านั้นแต่ก็ไม่คิดว่าอรัณจะทำเช่นนี้กับรุ่นน้องต่างคณะ

"ไงกูพูดขนาดนี้แล้วมึงกล้าตอบกูไหมว่าไม่ใช่"

"ก็ตามนั้น" อรัณเอ่ยมาอย่างไม่คิดจะปฏิเสธ เพราะเขาจูบมิริณนั้นคือเรื่องจริง

"กูว่าละ แม่งไวชิบหาย อย่าบอกนะว่าคืนนั้นที่มึงหายไปนานสองนานแม่งไปซัมกับน้องมันมาจริง อย่างที่ไอ้ริวสงสัย" อรัณยังคงยิ้มและยักคิ้วให้กับริวๆ ที่เห็นท่าทีของอรัณถึงกับอึ้งและช็อกถึงกับนิ่งค้าง

"อ่า กูว่าและแม่ง มิน่าออกอาการชิบหาย เป็นอย่างที่ไอ้เรียวตะพนันไว้กับไอ้ริกไว้ไม่มีผิด แม่งเอ้ยคืนนี้กูเมาเละอีกแน่นอน" ริวเอ่ยกับอรัณมา ในที่สุดเรื่องคืนนั้นที่พวกเขาสงสัยก็เป็นเรื่องจริง ริกคาดการณ์อะไรได้ถูกต้องมาก ว่าอรัณไม่มีทางที่จะปล่อยมิริณหลุดมือแน่นอน เพราะมิริณนั้นสวยและมีเสน่ห์ขนาดนี้ เสน่ห์แบบทำเอาอรัณนั้นเสียอาการอย่างหนักโดยที่ไม่รู้ตัว อีกอย่างอรัณเองก็อยากจะเอาคืนมิริณที่เธอนั้นตบหน้าอรัณ คนอย่างอรัณจะเอาคืนผู้หญิงสวยๆ ด้วยวิธีไหนได้ ถ้าไม่ใช่จบลงที่บนเตียง ริวได้แต่นึกถึงคำพูดของพี่ชายฝาแฝด ยิ่งอรัณแสดงออกหวงมิริณ นั้นยิ่งชัดเลย ตอนที่เจอหน้ามิริณที่โรงอาหารมาหลุดแล้ว แต่บังเอิญมาเจอที่ชมรมนั้นยิ่งทำให้อรัณนั้นหลุดสุดๆ พอเห็นอรัณเข้าไปจูบน้องนี้ยิ่งชัดเลยทุกอย่างมันกำหนดเอาไว้อยู่แล้ว ริวได้แต่คิด อรัณได้แต่เสมองใบหน้าของเพื่อน

"พวกมึงเล่นพนันเชี่ยไรกัน" อรัณเอ่ยริวมาด้วยสีหน้าสงสัย

"ว่ามึงซัมเด็กN ในคืนนั้นแล้ว"

"เรื่องจริงเหรอไอ้เชี่ยอรัณ" ริวยังคงถามต่อ ด้วยความสงสัยแม้ในใจจะเชื่อริกแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วก็เถอะ ด้านอรัณที่โดนริวถามมาเช่นนั้นเขาเองก็ไม่ได้จะปฏิเสธ

"ก็คงงั้น" อรัณเอ่ยกับริวมาแค่นั้นจากนั้นก็ลุกออกจากเก้าอี้ ทำเอาริวถึงกับอ้าปากค้างรอบที่สองของวัน