พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 20

มิริณร่างบางถึงกับชะงักด้วยความตกใจ ที่จู่ๆ คนใจร้ายก็กระชากตัวเธอเข้ามาอยู่ในรถของเขา จากนั้นอรัณก็ขับรถออกไปทันที โดยมีริวและมิริณที่นั่งมาด้วย ร่างบางพยายามที่จะเปิดประตูรถด้านหลัง แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่ออรัณนั้นกดล็อคเอาไว้

ริวที่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ต่างก็ตกใจเช่นกัน อรัณ...ลงไปกระชากน้องมาไม่มีความอ่อนโยนเลยซักนิดเดียว ริวได้แต่เสมองหน้าเพื่อน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

ด้านมิริณหลังจากที่อรัณพาเธอและริวขับออกมาจากมหาวิทยาลัยแล้วนั้น ร่างบางที่นั่งอยู่เบาะหลังถึงกับนั่งไม่ติด มิริณกำลังสับสนที่จู่ๆ อรัณก็เข้าไปกระชากเธอมาขึ้นรถของเขา ให้ตายเถอะถ้ามีใครเห็นเข้าคนอื่นจะคิดยังไง เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็เอ่ยกับร่างสูงมาทันที

"พี่อรัณพี่ช่วยจอดรถให้ฉันเถอะค่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันกลับเอง" มิริณเอ่ยกับอรัณมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ที่อรัณนั้นกระชากตัวเธอมาขึ้นรถแบบนี้ ทั้งที่เธอเองก็ไม่ได้อยากจะมาเลยซักนิด อีกอย่างเขาไม่ควรมาวุ่นวายกับเธอเลยด้วยซ้ำ

"ฉันบอกว่าจะไปส่ง อย่าได้ถามมาก เงียบๆ ไปเถอะน๊า" อรัญเอ่ยเสียงเข้มปนดุให้กับมิริณพร้อมกับเหลือบมองใบหน้าหวานผ่านทางกระจกหลังที่มิริณนั้นเอาแต่นั่งหน้าบึ้ง อรัณที่เห็นเช่นนั้นถึงกับผุดรอยยิ้มร้ายกาจออกมา แต่นั้นก็ยกยิ้มออกมาได้เพียงแว่บเดียวเมื่อโดนริวนั้นเสมองหน้ามาทางตน พร้อมกับขมวดคิ้วมาอย่างสงสัย ด้านริวเองก็คิดไม่ถึงว่าอรัณจะกล้าพามิริณนั้นไปด้วยจริงเขาเพียงแค่จะแกล้งเพื่อนนั้นเล่นเฉยๆ แต่อรัณกับดันจอดรับมิริณจริงและเพื่อนยังหึงน้องมันหนักโดยไม่รู้ตัวอีกต่างหาก

"มีพี่ไปด้วยไอ้อรัณไม่กล้าทำเราอะไรเราหรอกครับ พี่รับประกันได้" ริวที่นั่งมาด้วยต่างก็เอ่ยมาเพื่อไม่ให้มิริณนั้นรู้สึกเป็นกังวล อย่างว่าแหละจู่ๆ เพื่อนเขาไปกระชากน้องมันมาขึ้นรถแบบนี้ เป็นเขาก็ต้องกังวลบ้างละวะ

"แล้วนี้น้องมิริณพักอยู่คอนโดไหนครับ พวกพี่จะได้ไปส่งถูก" ริวยังคงถามมิริณต่อขณะที่สายตาคมของอรัณยังจับจ้องบนท้องถนน

"คอนโดD ค่ะ" มิริณเอ่ยบอกกับหนุ่มรุ่นพี่ แต่พอนั่งไปได้ซักพัก แต่มันไม่ใช่เส้นทางกลับคอนโดของเธอ เมื่ออรัณขับรถออกมาได้ซักพักร่างสูงเลือกขับรถมาจอดที่ร้านเหล้า ที่เขานัดกับเพื่อนๆ เอาไว้ ร่างสูงเดินลงจากรถพร้อมกับริว แต่มีเพียงมิริณเท่านั้นที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม

!! ก๊อก ก๊อก !! เสียงเคาะเรียกของอรัณ ร่างบางถึงกับยอมเปิดประตูให้กับเจ้าของรถ พร้อมกับเสมองเจ้าของใบหน้าหล่อที่หันมาคุยกับเธอ

"ลงมาก่อน" เสียงทุ่มของอรัณเอ่ยกับร่างบางมา มิริณได้แต่เหลือบมองคนตรงหน้ามาอย่างสงสัย พร้อมกับสะพายกระเป๋าขึ้นจะกลับคอนโด

"น้องมิริณไปนั่งด้วยกันสิครับ ไหนๆ ก็มากับพวกพี่แล้ว อย่าได้เกรงใจเลย คนกันเองทั้งนั้น" คำชวนของริวทำเอามิริณถึงกับชะงักและมีสีหน้าลำบากใจ เมื่อเธอไม่ได้อยากจะมาที่นี่กับเขา

"นะครับ" ริวยังคงเอ่ยชวนรุ่นน้องต่างคณะต่อ

"จะดีเหรอคะ ริณว่าริณกลับดีกว่าค่ะ พวกพี่เชิญกันตามสบายเลยค่ะ" ร่างบางเอ่ยจบพร้อมจะเดินหันหลัง แต่กับโดนอรัณเดินมาดักหน้าเอาไว้ พามาขนาดนี้แล้วใครจะยอมให้เธอกลับละ

"ฉันจะกลับคอนโด กรุณาหลีกทางด้วยคะ" มิริณเอ่ยกับอรัณมาเสียงแข็งซึ่งดูต่างจากคุยกับริว

"หมับ" ร่างสูงกับไม่ฟังคำพูดของคนตัวเล็ก มือหนาจับที่ข้อมือเล็ก มิริณสบตาอรัณมาด้วยความไม่พอใจ พยายามที่จะสะบัดมือออกแต่อรัณกับจับแน่นไม่คิดจะปล่อย

"มานี่" เสียงทุ่มจากนั้นมิริณก็ยอมเดินตามอรัณและริวเข้าไปภายในร้านแต่โดยดี

ร่างบางในชุดนักศึกษาข้อมือเล็กถูกฝ่ามือหนาจับเข้าที่ข้อมืออย่างไม่คิดจะปล่อย เดินเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของอรัณ

เมื่อมาถึงทั้งสองหนุ่มอย่างเรียวตะ และริกที่นั่งรออรัณและริว เมื่ออรัณนั้นไม่ได้มากับริวแค่สองคน และยังเดินจูงมือรุ่นน้องสาวสวยต่างคณะอย่างมิริณนั้นเดินเข้ามาด้วย