พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 21

อรัณพาคนตัวเล็กเข้ามานั่งในรถจนสำเร็จ ไม่ว่ามิริณจะปฏิเสธเขายังไง คนตัวโตก็ไม่มีท่าทีจะยอมให้ร่างบางนั้นกลับเอง อรัณขับออกจากร้านเหล้าแต่ก็ไม่ลืมที่จะโทรบอกเพื่อน เห็นทีวันนี้เขาคงต้องเททั้งสามหนุ่มกันแล้วละ เมื่อมิริณนั่นไม่มีท่าทีจะกลับไปกับเขา

ด้านมิริณหลังจากที่อรัณขับรถพาเธอออกจากร้านมาได้ไม่นาน ร่างบางเอาแต่นั่งนิ่งภายในรถสปอร์ตคันหรูของคนใจร้าย เมื่อขับออกมาได้ไม่นานนัก อรัณก็พาคนตัวเล็กมายังร้านอาหารแห่งหนึ่ง ร่างบางที่นั่งนิ่งมาตลอดทาง ใบหน้าสวยหวานถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความสงสัยที่อยู่ๆ อรัณก็พาเธอมาจอดที่นี่ มิริณเสมองใบหน้าของร่างสูง ภายในใจถึงกับเต้น ตึบตับ ขึ้นมา ด้วยความกังวล หึ! ใช่สิคนอย่างเขาดูไม่น่าไว้ใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เธอจะมาหวังอะไรกับคนอย่างเขากัน ร่างบางได้แต่คิดในใจและหวังจะลงจากรถโดนที่ไม่ไปกับอรัณ

"พี่พาฉันมาที่นี่ทำไม ฉันจะกลับค่ะ" มิริณเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ ที่อรัณไม่ยอมทำตามที่พูดไว้กับเธอก่อนหน้านี้

มิริณพยายามที่จะเปิดประตูรถ แต่อรัณกับปิดล็อคเอาไว้แน่น ใช่ว่าเขาจะยอมเปิดประตูรถให้ร่างบางลงจากรถ มิริณที่เห็นเช่นนั้นร่างบางถึงกับชักสีหน้าทันที

ด้านอรัณ ยอมรับว่าเขาเองรู้สึกหวงมิริณมากกว่าคู่นอนคนอื่นๆ อยากอยู่ด้วยอยากเข้าใกล้ ชอบพาตัวเองเข้ามาวุ่นวายกับเธอ ไม่รู้ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนกัน รู้ตัวอีกทีก็พาคนตัวเล็กนั่งขับรถออกมาไกลถึงร้านอาหารเสียแล้ว ยอมรับว่าเขาถูกใจมิริณมากกว่าใครหลายคน เสน่ห์ของคนตรงหน้านั้นดึงดูดความรู้สึกของเขาอย่างไม่รู้ตัว ร่างสูงเผลอสบตาเข้ากับคนตัวเล็ก ยากที่จะหักห้ามใจ เมื่ออยู่ใกล้ความโกรธเคืองก่อนหน้านั้นหายไปหมด

"อย่าพึ่งโวยวายสิ ฉันแค่หิวเลยหาเพื่อนทานมื้อเย็นด้วย ถ้าไม่รีบก็ทานเป็นเพื่อนฉันก่อนสิ" เสียงทุ่มที่เอ่ยออกมาทำเอามิริณถึงกับชะงัก คำพูดของอรัณมันช่างดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เธอเคยสัมผัส ร่างบางสบตาเข้ากับคนตรงหน้า พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงอย่างถี่ยิบ

!! ตึก ตึก !! นี้เขาชวนเธอทานข้าวงั้นเหรอ อ่า...ฉันไม่อยากจะเชื่อ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจอเขาทีไรอรัณมักจะพ้นวาจาอันร้ายกาจใส่เธออยู่เป็นประจำ มิริณที่โดนสายตาคมเข้มของอรัณสบตาเข้ามาอย่างใกล้ชิด พร้อมกับเผยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ที่น่าหลงไหลออกมา ร่างบางถึงกับนิ่ง และสับสน รอยยิ้มที่ไม่เคยได้เห็นแต่จู่ๆ กับเผยขึ้นมาต่อหน้าเธอ โดนคนหล่อสบตามาอย่างกระชั้นชิดมิริณถึงกับรู้สึกเขินอายจนทำตัวไม่ถูก ไม่สิมิริณแกไม่ควรหลงเสน่ห์รอยยิ้มอันตรายของคนใจร้ายแบบนี้ ฉันกำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง ให้ตายเถอะนี่ฉันกำลังเป็นอะไรไป

ด้านอรัณยิ่งเห็นท่าทีของมิริณอรัณนั้นยิ่งอยากจะแกล้ง ใบหน้าอันหล่อเหลายื่นเข้ามาแทบจะแนบชิด ท่าทีและสายตาที่อรัณมองเธอมันกับต่างจากทุกครั้ง ทำไมเขาดูเป็นคนใจเย็นและไม่โมโหร้ายเหมือนทุกครั้งที่เคยเจอ มิริณได้แต่ครุ่นคิดภายในใจ

!! ตึก ตึก !! เสียงหัวใจของคนตัวเล็กเต้นแรงอยากผิดปกติ

"ว่าไง ไปทานด้วยกันก่อนสิ" เสียงทุ่มที่เอ่ยชวนมาทำเอาร่างบางถึงกับหลุดออกจากภวังค์ มิริณรีบดึงสติกลับพร้อมกับเบื้องหน้าหนีและหลบสายตาของอรัณ น่าอายชะมัดที่เธอเผลอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขานานจนเกินไป

มิริณฉันไม่ได้ปฏิเสธคำชวนของเขา ร่างเล็กกับยอมเดินตามอรัณเข้ามาภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่มันอยู่ระหว่างทางกลับคอนโดของเธอ ร่างสูงเดินนำมิริณมานั่งโต๊ะมุมของร้าน พร้อมกับยื่นเมนูให้กับมิริณ

"เลือกเลยสิ ทานเสร็จฉันจะไปส่ง" เสียงทุ่มเอ่ยออกมา ร่างบางยอมรับเมนูมาอย่างว่าง่าย ไม่นานนักอาหารหลากหลายอย่างถูกวางลงตรงหน้าของทั้งสอง ด้านมิริณฉันเองรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ที่ต้องมานั่งทานข้าวกับคนที่ฉันเคยมีอะไรด้วย ไม่ว่าจะรู้สึกหิวมากแค่นั้น แต่นั้นฉันกับทานมันไม่ลง เพราะในชีวิตฉันไม่เคยมานั่งทานข้าวกับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ ซึ่งถือว่าเขาคือคนแรกฉันเลยรู้สึกไม่ชิน

แต่ขณะที่อรัณนั่งทานข้าวสองต่อสองกับมิริณนั้น

รีอาที่กำลังจะเดินออกจากร้านอาหาร กับสะดุดเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นตา รีอาถึงกับชะงักและหยุดฝีเท้า ที่เห็นอรัณในชุดนักศึกษาที่นั่งทานข้าวกับผู้หญิงอีกคน เมื่อเห็นเช่นนั้น รีอาก็ไม่รอช้า หยิบสมาร์ตโฟนออกจากกระเป๋าแบรนด์เนม และจับภาพไปที่อรัณและมิริณเอาไว้ทันที

ริมฝีปากแดงละเอียดของรีอายกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ นี้เหรออรัณที่ปากบอกนักหนาว่า รักยัยแพทคนเดียว แต่สิ่งที่ฉันเห็นในตอนนี้ ไม่ใช่แล้วนะฉันว่า หึ! ส่วนคนใหม่ที่มากับอรัณ หน้าตาสวยๆ แบบยัยแพทที่ว่าสวยเทียบไม่ติดเลยซักนิด สายตาของรีอาจับจ้องไปที่อรัณ จากนั้นรีอาก็เดินออกจากร้านไปยังรถของเธอริมฝีปากแดงยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ ถ้าเดาไม่ผิดผู้หญิงคนนั้นน่าจะอยู่มอ.B ด้วย อย่างว่าละคนอย่างอรัณไม่เคยคบใครคนเดียวจริง ริมฝีปากแดงได้แต่ยิ้มร้ายออกมา

ส่วนคนที่ถูกอดีตคู่นอนถ่ายภาพนั้น อรัณหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ ร่างสูงก็ทำหน้าที่พามิริณนั้นขับรถออกจากร้าน แต่ใช่ว่าเขาจะยอมพาคนตัวเล็กนั้นกลับไปอย่างที่พูด

เมื่อเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาและแสงไฟที่สาดกระทบเข้ามากับแม่น้ำในเวลากลางคืน ในใจตอนนี้เขายังไม่อยากพามิริณนั้นกลับคอนโดของเธอ ร่างสูงจอดรถตรงจุดชมวิวและลงจากรถโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา