พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 22

ร่างสูงขบเข้าที่ซอกคอของคนตัวเล็กจน ทำให้มิริณนั้นรู้สึกตัวที่เธอนั้นมัวเมาไปกับรสจูบของอรัณอย่างไม่รู้ตัว ร่างสูงที่กำลังคลอเคลียกับร่างบางอยู่นั้นถึงกับต้องชะงัก เมื่อมิริณนั้นผลักอรัณออกจากตัวเธอ พร้อมกับจัดเสื้อนักศึกษาที่มันหลุดลุ่ยออกมา

"ขอโทษด้วยนะคะ ฉันคงลืมตัวไป" มิริณสบตาเข้ากับคนตรงหน้า

"ส่วนเรื่องที่พี่อยากให้ฉันเป็นเด็กของพี่ฉันคงเป็นให้พี่ไม่ได้หรอกค่ะ" ร่างบางสบตาเข้ากับสายตาคมเข้มจากนั้นก็เดินหนีอรัณออกมา

"มิริณ มิริณเดี๋ยวก่อนสิ ฉันแค่" อรัณได้แต่เรียกตามหลังด้วยความหงุดหงิดที่คืนนี้เขาปล่อยให้มิริณนั้นหลุดมือไปจนได้

อรัณที่ในชีวิตไม่เคยโดนผู้หญิงปฏิเสธเขาเลยซักครั้งเดียว กำลังไปได้สวยอยู่แล้วเชียว

!! โธ่โว้ย!! มิริณที่ปฏิเสธข้อเสนอของเขาทำเอาอรัณถึงกับหัวเสียสุดๆ ให้ตายเถอะทำไมเขาต้องมารู้สึกเสียดายอะไรกับคนอย่างเธอด้วย ทั้งที่ชีวิตเขาแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็พร้อมที่จะเข้าหา

"เก่งนิ ที่กล้าปฏิเสธคนอย่างฉัน" อรัณรู้สึกเสียหน้าอย่างหนักที่ถูกมิริณปฏิเสธ ให้ตายเถอะรู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น เขาพึ่งจะรู้สึกก็วันนี้แหละ ว่าเงินเขาไม่สามารถซื้อผู้หญิงอย่างเธอได้ หรืออยากจะเรียกร้องค่าตัวกัน ร่างสูงได้แต่คิดในใจจากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้ากลับคอนโดทันที

Rrrrrrrr ริว

"ฮะโหล ลูกพี่ซัมเด็กN เสร็จแล้วเหรอค๊าบ" เมื่อกดรับน้ำเสียงอันกวนประสาทของริว ก็เอ่ยตามมาทันที

"ซัมห่าเหี้ยไร ไม่มีกูอยู่คอนโด"

"ร้ายๆ อย่างมึงนี้นะปล่อยเหยื่อคนสวยของกูหลุดมือ ไม่ร้ายจริงนิหว่า" ริวยังแซวมาไม่หยุด

"อืม" อรัณเอ่ยตอบเพื่อนมาแค่นั้น

"แล้วนี้มึงโทรมามีรัย หรือแค่มาเสือกเรื่องของกู ไอ้สัสริว"

"ไอ้ริกมันบอกว่าคืนนี้มึงซัมน้องมิริณของกูแล้ว" มิริณของมันหึ ไอ้ริวนิแม่งวอนโดนตีนไม่เลิก ใครเถอะเด็กมัน ไอ้ห่าริวแม่งคนยิ่งหงุดหงิดอยู่

"ถ้ามึงไม่เชื่อกูมาดูที่คอนโดของกูๆ อยู่คนเดียว แม่งเหล้าก็ไม่ได้แดกกับพวกมึงเนี้ย " อรัณเอ่ยขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดที่มิริณนั้นปฏิเสธตน จนคืนนี้ต้องรีบกลับมาค้างคนโดคนเดียว

"ฮ่า...สงสัยจะจริงวะ กูเชื่อก็ได้ น้ำเสียงแบบนี้อยู่คนเดียวชัวร์ " เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ ริวก็วางสายจากอรัณไปทันที

@คอนโดมิวา

ด้านมิริณหลังจากที่ฉันกลับมาถึงคอนโด ร่างบางถึงกับข่มตานอนไม่หลับ ฉันไม่หน้าหลงกลผู้ชายอย่างเขาเลย ให้ฉันไปเป็นเด็กของเขานินะ ถ้าทำเช่นนั้นฉันก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กขายตัว

"ฉันถูกใจและอยากได้เธอมาเป็นเด็กของฉัน" หึ! คำพูดของเขามันยังคงวนอยู่ในหัวของฉัน เขาจะมาถูกใจฉันทำไมทั้งที่ตัวเขาเองก็มีแฟนอยู่แล้ว ร่างบางได้แต่ครุ่นคิดเพียงคนเดียว

1 เดือนต่อมา

@มหาลัย B

ด้านอรัณและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่พวกเราออกมาทานมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารแถวหน้ามอ เพราะโรงอาหารในช่วงเที่ยงนั้นคนค่อนข้างเต็ม ร่างสูงของอรัณเดินเข้ามาภายในร้านพร้อมทั้งสามหนุ่ม อย่างเรียวตะ ริก และริว แต่ในจังหวะที่เดินเข้ามา สายตาคมที่มองไปโดยรอบของร้านอาหารถึงกับสะดุดเข้ากับร่างเล็กของมิริณที่นั่งทานข้าวกับผู้ชายอีกคนอยู่อีกโต๊ะของร้านอาหาร อรัณที่เห็นเช่นนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาทันที เอาจริงตั้งแต่วันที่มิริณปฏิเสธผมในวันนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เพราะชมรมผมเองก็ไม่ได้เข้าร่วม

ร่างสูงนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งเดียวกับริก สายตาคมจับจ้องไปยังร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทสั้น ที่โชว์เรียวขาขาวๆ ของเธอ ให้ตายเถอะทำไมทุกครั้งที่เห็นมิริณอยู่กับคนอื่นต่อหน้าต่อตาของเขา ทำไมเขา ต้องมารู้สึกไม่พอใจและหงุดหงิดขึ้นมาด้วย

ริกที่นั่งอยู่เงียบๆ ที่เห็นสายตาของเพื่อนเล่นจ้องอีกฝ่ายไม่หยุด ถึงกับยักคิ้วให้กับอรัณ พร้อมกับเอ่ยขึ้นมา ที่พวกเขานั้นไม่ได้เจอมิริณมาหลายวัน และคนนี้ดูท่าอรัณจะสนใจมากเสียด้วยสิ สนใจถึงขั้นไปขอให้น้องมาเป็นเด็กของมัน อย่างว่าแหละมีคู่ควงเต็มมหาลัยแบบนี้ ผู้หญิงที่ไหนจะไปยอม เห็นว่าโดนน้องปฏิเสธมาเสียหน้าแหกหมด ริกได้แต่คิดในใจ

"ที่น้องเขาปฏิเสธไม่เป็นเด็กมึง เพราะเขามีแฟนแล้วหรือเปล่า" ริกเอ่ยพร้อมกับหลุดยิ้มให้กับเพื่อน ตลอดหลายวันที่ผ่านมาพวกเขาแทบจะไม่เห็นอรัณแสดงท่าทีหึงหวงใครออกมาแบบนี้เลย แม้แต่แฟนสาวของอรัณพวกเขาก็ไม่เคยเห็นเพื่อนแสดงท่าทีแบบนี้ออกมา