พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 26

วันต่อมา

ด้านมิริณหลังจากที่เรียนเสร็จ ร่างบางก็เดินลงจากตึกของคณะ

"แล้วนี้พวกแกจะไปไหนกันต่อไหม หรือจะกลับกันเลย" ขณะที่เดินมาถึงตึกของคณะบริหาร ยัยขวัญข้าวก็ถามพวกฉันมา

"ฉันจะไปซื้อของหลังมอนะ"ยัยบีนาตอบยัยขวัญข้าว

"แล้วแกละยัยริณ แกไปไหนต่อไหม หรือจะกลับเลย" ยัยขวัญข้าวหันมาถามฉัน เพราะส่วนมากฉันและยัยขวัญข้าวเราจะเดินไปทางหน้ามอ ด้วยกัน

"ฉันจะไปเอาของให้มิวาหนะ ว่าจะออกไปทางหลังตรงปากซอยยี่สิบแปด กะจะไปวินมอไซค์ตรงนั้นหนะ" ฉันบอกกับเพื่อนไป

"เออ งั้นแยกกันตรงนี้เลย" ยัยขวัญข้าวหันมาบอกกับฉันและยัยบีนา จากนั้นฉันและยัยบีนาก็เดินออกมาทันที

"เออริณแกจะไปนั่งวิน ซอยยี่สิบแปดใช่ไหม ฉันว่าเราเดินไปทางรัดดีกว่าไม่ต้องเดินอ้อมไปทางคณะโลจิส ไปทางใต้ตึกคณะวิศวะมันจะมีทางเชื่อมกับประตูทางออกซอย ฉันว่าเราไปทางนั้นดีกว่า" ยัยบีนาที่หันมาเอ่ยกับฉัน มิริณได้แต่เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ

"จะหกโมงแล้วประตูคณะวิศวะจะไม่ปิดเหรอ" มิริณเอ่ยถามเนื่องจากอีกไม่กี่นาทีจะถึงหกโมงเย็น

"ไม่หรอกประตูน่าจะปิดทุ่มครึ่ง เพราะไม่กี่วันฉันก็ไปทางนั้น" จากนั้นทั้งสองสาวก็เดินมาถึงใต้ตึกคณะวิศวะทันที ซึ่งน้อยครั้งนักที่มิริณเดินมาตึกนี่เพราะล้วนแล้วก็จะมีแต่นักศึกษาชาย แต่เวลานี้นั้นหลายคนก็เลิกเรียนกันแล้วหนุ่มๆ เลยค่อนข้างที่จะบางตาลง ร่างบางของมิริณเดินเข้ามายังตึกคณะวิศวะพร้อมกับบีนา แต่ขณะที่ร่างบางกำลังเดินอยู่นั้นสายตากับสะดุดเข้ากับร่างสูงของอรัณที่เดินออกมาจากตึกเข้าพอดี อรัณเดินออกมาจากตึกพร้อมกับกับแพทแฟนสาวของเขา มิริณที่เห็นเช่นนั้นร่างบางถึงกับชะงัก ขาที่ก้าวเดินกับชะงักและหยุดฝีเท้าอย่างไม่รู้ตัว บีนาที่เดินมาเคียงคู่ถึงกับขมวดคิ้วและเอ่ยถามกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเพื่อน

"ยัยริณ ยัยมิริณ" เสียงเรียกของบีนาทำให้มิริณนั้นได้สติ และก้าวเดินต่อ

"แกเป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าหนะ ฉันไม่เป็นไร" มิริณเอ่ยขณะที่อรัณและแฟนสาวของเขากำลังจะเดินผ่านหน้าของเธอไป

ด้านอรัณที่ไม่ได้เจอมิริณในรอบหลายวัน ร่างสูงที่เดินออกจากตึกเคียงคู่มากับแพท แต่บังเอิญเจอมิริณอย่างซึ่งๆ หน้า ใบหน้าคมสันถึงกับชะงัก และรู้สึกถึงหัวใจกระตุกวูบหล่นลงไปที่เท้า ให้ตายเถอะแค่ผมเจอมิริณขณะที่อยู่กับแพท ทำไมเขาต้องมารู้สึกผิด เหมือนทำอะไรผิดมา มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ ร่างสูงสบตาเข้ากับร่างเล็กที่มองมาที่ตน แพทที่เห็นใบหน้าอรัณที่ชะงักถึงกับเอ่ยถาม

"รัณคะ รัณเป็นอะไรหรือเปล่า" แพทเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เปล่าครับ" จากนั้นร่างบางของมิริณก็เดินเข้ามาทางเขา อรัณสบตาเข้ากับใบหน้าหวานที่แสนจะคิดถึงที่กำลังเดินผ่านหน้าของตนไป ถ้าไม่คิดว่าตอนนี้มีแพทอยู่ด้วยเขาอยากจะฉุดแขนของเธอเอาไว้อย่างที่เขามักจะทำ

ด้านริวและเรียวตะที่เดินตามหลังอรัณและแพท ออกมาจากตึก ถึงกับหันมองที่มิริณนั้นเดินออกไปทางประตูเล็ก

"เอาแล้วสิ เชี่ยรัณ น้องแม่งเห็นเต็มๆ" ริวเอ่ยมาพร้อมกับมองหน้าเรียวตะ

"มึงคงไม่รู้สึกอะไรกับน้องเขาหรอกมั้ง" เรียวตะได้แต่เอ่ยมา จากนั้นก็เดินไปยังลานจอดรถ

@คอนโดมิวา

มิริณฉันกลับมาถึงคอนโดก็เกือบจะทุ่ม พร้อมกับถุงขนมที่มิวานั้นอยากจะทาน

!! แก๊ก !! ร่างบางที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงขนมและอาหารอีกหลายอย่างที่มิริณนั้นซื้อเข้ามา ร่างบางที่เดินเข้ามาในห้องกับต้องชะงัก เมื่อมีอคิณนั้นอยู่ในห้องด้วย

"โทษทีนะวา พอดีริณคิดว่าวาอยู่คนเดียวหนะเลยไม่ได้เคาะห้อง" มิริณที่เปิดประตูเข้ามากับเจออคิณที่นั่งอยู่บนโซฟากับมิวา

"ไม่เป็นไรจ๊ะ"

"หวัดดีค่ะคุณอคิณ" มิริณเอ่ยทักอคิณตามมารยาท เนื่องจากสองสามวันมานี่อคิณมักจะมาหามิวาที่คอนโดนี่อยู่บ่อยๆ

"ครับน้องมิริณ พี่ว่าเรียกพี่คิณเหมือนที่มิวาเรียกดีกว่านะครับ"

"ได้สิ แต่ริณต้องไปกับวาด้วย จะให้วาทิ้งริณได้ยังไง อีกอย่างพี่คิณให้วา เลิกทำอาชีพNแล้ว วาจะไม่เช่าคอนโดนี้แล้วนะ อีกอย่างไปอยู่ที่โน้นจะได้ประหยัดค่าเช่าคอนโด ริณจะได้เก็บตังไว้จ่ายอย่างอื่นที่จำเป็น"

"อย่าคิดมากเลยนะริณ ไปอยู่ด้วยกันเถอะ พ่อพี่คิณเขาใจดียอมให้พี่คิณพาวาและริณไปอยู่ที่บ้านได้ "

"วาแน่ใจนะถ้าไปอยู่ที่บ้านคุณอคิณแล้วไม่มีใครมาตามจิก ตามด่า ตามว่าวาทีหลัง"

"ไม่มีหรอกริณ พี่คิณเขามีคุณพ่อ แต่คุณพ่อของเขาก็อยู่บ้านของแม่เลี้ยงที่อยู่อีกหลัง ส่วนน้องชายเขาก็อยู่คอนโด ไม่มีใครมายุ่งกับเราหรอก" น้องชายใช่สิ จู่ๆ ภาพของอรัณก็ปรากฏเข้ามาในหัวของเธอ ในคืนที่แสนโหดร้ายในคืนนั้น

"พี่ชาย น้องชาย ใช่สิ" มิริณได้แต่พึมพำขึ้นมา เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอรัณเอ่ยบอกกับเธอว่าอคิณเป็นพี่ชายของเขา ใบหน้าหวานถึงกับชะงัก

"มีอะไรหรือเปล่า ริณ คืออะไร พี่ชาย น้องชาย" มิวาเอ่ยความด้วยสีหน้าอันสงสัย ที่จู่ๆ มิริณ ก็เอ่ย พี่ชาย น้องชาย ขึ้นมาลอยๆ

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอกวา" มิริณรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ

"แน่ใจนะริณ ว่าไม่มีเรื่องอะไรที่กำลังปิดบังวาอยู่" มิวาฉันมองมิริณแค่แว่บเดียว ฉันก็พอจะเดาออกมา ว่ามิริณกำลังมีเรื่องไม่สบายใจและกำลังโกหกฉัน มิริณเป็นคนที่โกหกไม่เก่งซึ่งนิสัยของมิริณนั้นต่างจากฉัน

"ไม่...มี้ ไม่มี อะไรจริงๆ วา"

"วาก็นึกว่าริณ รู้จักน้องชายของพี่คิณ" มิวาที่ถามเช่นนั้น ใบหน้าหวานของมิริณถึงกับชะงัก เธอมักจะโกหกมิวาไม่เก่ง และมักจะโดนจับได้อยู่บ่อยๆ

"พวกเขารวยกันซะขนาดนั้นใครจะไปรู้จักละวา ริณไม่รู้จักเขาหรอก" มิริณรีบปฏิเสธทันที นี้คืออีกหนึ่งเหตุผลที่เธอไม่อยากจะไปอยู่บ้านของอคิณ

"วา คุณอคิณเขาทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ เขาไม่มีผู้หญิงคนอื่นบ้างเลยเหรอ แบบพวกสาวๆ สวยๆ ไฮโซระดับเดียวกับเขาอะไรแบบนั้นนะ ริณไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่า วาเขาไม่มีใคร แต่วาอย่าคิดมากและกังวลนะ ริณแค่อยากจะรู้เฉยๆ " มิริณถามด้วยความเป็นห่วงกลัวจะมีปัญหาตามมา

"ไม่รู้สิ แต่พี่คิณเขาบอกกับวา ว่าก็เคยมีแต่ตอนนี้เป็นอดีตไปแล้วและมีวาแค่คนเดียว เพราะอย่างนี้ไงวาถึงอยากจะไปอยู่ที่บ้านเขา อยากจะพิสูจน์ ว่าพี่คิณเขามีใครนอกเหนือจากวาหรือเปล่า วาก็อยากจะรู้เหมือนกัน" มิวาได้แต่บอกกับน้องสาว