พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 26

วันต่อมา

ด้านมิริณหลังจากที่เรียนเสร็จ ร่างบางก็เดินลงจากตึกของคณะ

"แล้วนี้พวกแกจะไปไหนกันต่อไหม หรือจะกลับกันเลย" ขณะที่เดินมาถึงตึกของคณะบริหาร ยัยขวัญข้าวก็ถามพวกฉันมา

"ฉันจะไปซื้อของหลังมอนะ"ยัยบีนาตอบยัยขวัญข้าว

"แล้วแกละยัยริณ แกไปไหนต่อไหม หรือจะกลับเลย" ยัยขวัญข้าวหันมาถามฉัน เพราะส่วนมากฉันและยัยขวัญข้าวเราจะเดินไปทางหน้ามอ ด้วยกัน

"ฉันจะไปเอาของให้มิวาหนะ ว่าจะออกไปทางหลังตรงปากซอยยี่สิบแปด กะจะไปวินมอไซค์ตรงนั้นหนะ" ฉันบอกกับเพื่อนไป

"เออ งั้นแยกกันตรงนี้เลย" ยัยขวัญข้าวหันมาบอกกับฉันและยัยบีนา จากนั้นฉันและยัยบีนาก็เดินออกมาทันที

"เออริณแกจะไปนั่งวิน ซอยยี่สิบแปดใช่ไหม ฉันว่าเราเดินไปทางรัดดีกว่าไม่ต้องเดินอ้อมไปทางคณะโลจิส ไปทางใต้ตึกคณะวิศวะมันจะมีทางเชื่อมกับประตูทางออกซอย ฉันว่าเราไปทางนั้นดีกว่า" ยัยบีนาที่หันมาเอ่ยกับฉัน มิริณได้แต่เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ

"จะหกโมงแล้วประตูคณะวิศวะจะไม่ปิดเหรอ" มิริณเอ่ยถามเนื่องจากอีกไม่กี่นาทีจะถึงหกโมงเย็น

"ไม่หรอกประตูน่าจะปิดทุ่มครึ่ง เพราะไม่กี่วันฉันก็ไปทางนั้น" จากนั้นทั้งสองสาวก็เดินมาถึงใต้ตึกคณะวิศวะทันที ซึ่งน้อยครั้งนักที่มิริณเดินมาตึกนี่เพราะล้วนแล้วก็จะมีแต่นักศึกษาชาย แต่เวลานี้นั้นหลายคนก็เลิกเรียนกันแล้วหนุ่มๆ เลยค่อนข้างที่จะบางตาลง ร่างบางของมิริณเดินเข้ามายังตึกคณะวิศวะพร้อมกับบีนา แต่ขณะที่ร่างบางกำลังเดินอยู่นั้นสายตากับสะดุดเข้ากับร่างสูงของอรัณที่เดินออกมาจากตึกเข้าพอดี อรัณเดินออกมาจากตึกพร้อมกับกับแพทแฟนสาวของเขา มิริณที่เห็นเช่นนั้นร่างบางถึงกับชะงัก ขาที่ก้าวเดินกับชะงักและหยุดฝีเท้าอย่างไม่รู้ตัว บีนาที่เดินมาเคียงคู่ถึงกับขมวดคิ้วและเอ่ยถามกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเพื่อน

"ยัยริณ ยัยมิริณ" เสียงเรียกของบีนาทำให้มิริณนั้นได้สติ และก้าวเดินต่อ

"แกเป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าหนะ ฉันไม่เป็นไร" มิริณเอ่ยขณะที่อรัณและแฟนสาวของเขากำลังจะเดินผ่านหน้าของเธอไป

ด้านอรัณที่ไม่ได้เจอมิริณในรอบหลายวัน ร่างสูงที่เดินออกจากตึกเคียงคู่มากับแพท แต่บังเอิญเจอมิริณอย่างซึ่งๆ หน้า ใบหน้าคมสันถึงกับชะงัก และรู้สึกถึงหัวใจกระตุกวูบหล่นลงไปที่เท้า ให้ตายเถอะแค่ผมเจอมิริณขณะที่อยู่กับแพท ทำไมเขาต้องมารู้สึกผิด เหมือนทำอะไรผิดมา มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ ร่างสูงสบตาเข้ากับร่างเล็กที่มองมาที่ตน แพทที่เห็นใบหน้าอรัณที่ชะงักถึงกับเอ่ยถาม

"รัณคะ รัณเป็นอะไรหรือเปล่า" แพทเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เปล่าครับ" จากนั้นร่างบางของมิริณก็เดินเข้ามาทางเขา อรัณสบตาเข้ากับใบหน้าหวานที่แสนจะคิดถึงที่กำลังเดินผ่านหน้าของตนไป ถ้าไม่คิดว่าตอนนี้มีแพทอยู่ด้วยเขาอยากจะฉุดแขนของเธอเอาไว้อย่างที่เขามักจะทำ

ด้านริวและเรียวตะที่เดินตามหลังอรัณและแพท ออกมาจากตึก ถึงกับหันมองที่มิริณนั้นเดินออกไปทางประตูเล็ก

"เอาแล้วสิ เชี่ยรัณ น้องแม่งเห็นเต็มๆ" ริวเอ่ยมาพร้อมกับมองหน้าเรียวตะ

"มึงคงไม่รู้สึกอะไรกับน้องเขาหรอกมั้ง" เรียวตะได้แต่เอ่ยมา จากนั้นก็เดินไปยังลานจอดรถ

@คอนโดมิวา

มิริณฉันกลับมาถึงคอนโดก็เกือบจะทุ่ม พร้อมกับถุงขนมที่มิวานั้นอยากจะทาน

!! แก๊ก !! ร่างบางที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงขนมและอาหารอีกหลายอย่างที่มิริณนั้นซื้อเข้ามา ร่างบางที่เดินเข้ามาในห้องกับต้องชะงัก เมื่อมีอคิณนั้นอยู่ในห้องด้วย

"โทษทีนะวา พอดีริณคิดว่าวาอยู่คนเดียวหนะเลยไม่ได้เคาะห้อง" มิริณที่เปิดประตูเข้ามากับเจออคิณที่นั่งอยู่บนโซฟากับมิวา

"ไม่เป็นไรจ๊ะ"

"หวัดดีค่ะคุณอคิณ" มิริณเอ่ยทักอคิณตามมารยาท เนื่องจากสองสามวันมานี่อคิณมักจะมาหามิวาที่คอนโดนี่อยู่บ่อยๆ

"ครับน้องมิริณ พี่ว่าเรียกพี่คิณเหมือนที่มิวาเรียกดีกว่านะครับ"