พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 30

เมื่อคิดได้ดังนั้นอรัณตัดสินใจขับรถกลับไปค้างที่คฤหาสน์ แต่ระหว่างทางที่ขับกลับนั้นกับไม่เจอรถเมล์คันที่มิริณนั่ง ให้ตายเถอะ แค่รถเมล์ทำไมถึงได้เหยียบเร็วจนเขาถึงกับตามไม่ทัน อรัณขับรถเข้ามาจอดด้านในคฤหาสน์หลังใหญ่ นี้เป็นคืนแรกที่เขากลับเข้ามาค้างที่บ้านหลังจากที่อคิณประกาศตัวพาผู้หญิงหิวเงินนั้นเขามาอยู่ในบ้าน

ร่างสูงเดินลงมาจากรถซุปเปอร์คาร์คันหรู และเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน แต่ในจังหวะนั้นสายตาคมกับสะดุดเข้าผู้หญิงในชุดกีฬาอันคุ้นตาที่เดินไปยังด้านหลังเรือนคนใช้ อรัณที่กำลังจะเดินเข้าบ้านถึงกับชะงัก ข้างหลังเธอเขาดูคุ้นตาเขามาก อรัณที่ก้าวขาจะเดินเธอตามไปแต่กับไม่ทัน เมื่อปิ่นสาวใช้ในบ้านที่กำลังจะเดินออกมา กับต้องตกใจ ที่เจอเงามืดๆ ของอรัณ ทำเอาสาวใช้ ถึงกับร้องเสียงหลงที่เงาของอรัณอยู่หน้าบ้าน

!! ว้าย !! คุณอรัณ ปิ่นก็คิดว่าใครนะค่ะ มาไม่ให้ซุ้มให้เสียงเลยนะคะ"

"ทานอะไรมาหรือยังคะ ปิ่น จะได้ไปเตรียมให้ค่ะ"

"ทานแล้วครับ" คุณชายของบ้านตอบกลับมา แต่ขณะที่อรัณคุยกับ ปิ่นอยู่นั้น ไฟในบ้านที่สลั่ว กับเห็นเงาของใครบ้างคน ที่เดินแว่บๆ ผ่านหน้าอรัณไป เห็นข้างหลังชัดเป็นชุดพละสีแดง อันคุ้นตา ร่างสูงถึงกับขมวดคิ้วเป็นรอบที่สอง

เธอเดินผ่านเขาไปเร็วมาก ส่วนที่มิริณเดินอยู่มันเป็นกระจกกลั้นเชื่อมต่อกับคฤหาสน์หลังใหญ่

"ถ้าคุณอรัณทานแล้ว งั้นปิ่นขอตัวไปพักก่อนนะคะ"

"เออ พี่ปิ่นครับ"

"เมื่อกี้ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เดินผ่านผมไป ใครเหรอครับ"

"อ่อ น่าจะเป็นน้องสาวคุณมิวานะค่ะ เธอพักอยู่ห้องด้านล่างติดกับห้องของปิ่นค่ะ"

"แล้วทำไมเธอไม่พักที่ชั้นบนละครับบ้านพี่คิณ เขาก็มีห้องเยอะแยะ" อรัณเอ่ยมาด้วยความสงสัย

"พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"

"แล้วนี้พวกเขาขนกันมาทั้งบ้านเลยไหมครับ" ด้านอรัณเองเขาก็ไม่เคยเจอหน้า ภรรยาของอคิณ เห็นบิดาเองก็บอกว่า พี่ชายนั้นยอมจดทะเบียนสมรสกับเธอแล้วนั้นแสดงว่าเธออาจจะพาครอบครัวมาอยู่ที่นี่กับเธอ

"ไม่หมดหรอกคะ คุณมิวาพาแค่น้องสาวมาอยู่ด้วยนะค่ะ เห็นป้าเพ็ญบอกว่าคุณมิวาเธอมีกันแค่สองคนพี่น้องนะคะ พี่น้องคู่นี้สวยน่ารักกันทั้งคู่เลยนะคะ ปิ่นยังดูไม่ออกเลยคะว่าเป็นแฝดกัน"

"แฝดเหรอครับ" ด้านอรัณเองเขาก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับภรรยาของอคิณเลย เพราะเขาไม่เคยอยากจะรู้ และก็ไม่คิดอยากจะถามด้วยซ้ำ แต่เขาแค่สงสัยกับร่างบางอันคุ้นตาที่เหมือนกับคนที่รู้จัก

"ใช่ค่ะ"

"แล้วพี่คิณละครับ"

"คงอยู่บนห้องนะค่ะ" เมื่อปิ่นเอ่ยจบ อรัณก็เดินขึ้นห้องของตนทันที

ห้องนอนที่ไม่ได้กลับเข้ามานอนรอบหลายเดือน เมื่อมาถึงร่างสูงก็อาบน้ำทันที เวลาล่วงเลยไปจนถึงห้าทุ่มกว่าๆ อรัณรู้สึกพลิกตัวไปมา นี่มันไม่ใช่เวลานอนของเขาซึ่งปกติเวลานี้เขามักจะออกไปนั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนเสียมากกว่า แต่วันนี้เขากลับมาบ้านอย่างที่เหมือนมีอะไรมาดลจิตดลใจให้เขานั้นกลับเข้าบ้าน ร่างสูงลุกตัวออกจากเตียงนอน มือหนาหยิบเข้าขวดไวน์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ จากนั้นร่างสูงก็เดินออกมาชมดาวที่ระเบียงของห้องชั้นสาม มือหนาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มฤทธิ์แอลกอฮอล์จะช่วยให้เขาหลับในคืนนี้ แต่ขณะที่จิบไวน์อยู่นั้นสายตาคมกับสะดุดเข้ากับแผ่นหลังบางอันคุ้นตาที่เดินออกจากตึกใหญ่ไปยังหลังเล็ก

"มิริณ งั้นเหรอ" เสียงทุ่มได้แต่พึมพำออกมาราวกับคนละเมอ

" อ่า... สงสัยเขาจะคิดถึงเธอมากจนตาฝาดไป" ร่างสูงได้แต่พึมพำขึ้นมาขณะที่นั่งจิบไวน์ในมือ หึ! ความรู้สึกนี่มันไม่น่าเกิดขึ้นเลยซักนิดเดียว เขาแค่คิดกับเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนนึง ที่ปฏิเสธความต้องการของเขา เขาแค่พาตัวเองเข้าไปเล่นกับเธอ แต่เพียงแค่สัมผัสเธอในวันนี้ ความรู้สึกของเขามันกลับเริ่มเปลี่ยนไป เขาไม่ควรคิดถึงเธอเลยด้วยซ้ำ คนที่เขาควรคิดถึงคือแพทแฟนสาวของเขา แต่จู่ๆ ใบหน้าสวยหวาน ปากนิดจมูกหน่อย รอยยิ้มน่ารักอันสดใสของเธอ กับลอยขึ้นมาในหัวเขา อรัณพยายามลบภาพของมิริณเหล่านั้นออกจากห่วงความคิดของเขามันกับยิ่งยากลำบาก

!!หึ ! เธอไม่ควรได้รับความคิดถึงจากฉันด้วยซ้ำ มิริณ ทำไมฉันต้องมาตกหลุมพลางอะไรกับคนอย่างเธอ กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่ติดตัวในวันนั้นเขายังจำมันได้

เช้าวันต่อมา

ร่างสูงที่ลงมาทานมื้อเช้าเพียงลำพังในรอบหลายเดือน โดยมีป้าเพ็ญที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนคุณชายเล็กของบ้าน