พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 36

@S Restaurants

ด้านอรัณหลังจากที่ขับรถพาทั้งสองสาวมายังอาหารในแห่งหนึ่ง ขณะที่นั่งรออาหารที่มาเสิร์ฟอยู่นั้น แพทเสมองใบหน้าของแฟนหนุ่ม ตั้งแต่มาถึงร้านอรัณก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมปริปากอะไรออกมา เธออยากรู้นักผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของอคิณอย่างที่เธอกำลังสงสัยอยู่หรือเปล่า

"รัณคะ ผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นภรรยาของพี่คิณจริงเหรอ" ทำไมแค่คิดว่ามิริณเป็นของคนอื่นเขาถึงรู้สึกไม่ชอบและหงุดหงิดได้มากขนาดนี้

"ไม่ใช่ครับ เธอเป็นน้องสาวของภรรยาพี่คิณ" อรัณตอบแพทไปเช่นนั้น มิริณเธอไม่ได้เป็นภรรยาของอคิณอย่างที่แพทและนีน่ากำลังสงสัย แต่นั้นแพท ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เธอเพียงแค่รู้สึกท่าทีที่เปลี่ยนไปของอรัณที่เขาดูเย็นชาราวกับว่าเธอ ไม่ใช่แฟนของเขา

ปกติทุกครั้งที่เรามาทานข้าวหรือไปไหนด้วยกันอรัณจะไม่เย็นชาใส่เธอเช่นนี้ ร่างสูงยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมตักอาหารให้กับแฟนสาว และอีกอย่างเมื่อวานเขาก็ไม่คิดจะโทรหาเธอเลยด้วยซ้ำ คนเคยคบกันเป็นแฟนกันมาทำไมฉันถึงจะดูเขาไม่ออก ว่าอรัณนั้นมีท่าทีเปลี่ยนไป

ก่อนหน้านี้อรัณและพี่คิณมักจะมีเรื่องไม่ลงลอยกัน แต่จู่ๆ อรัณก็กลับมาค้างที่บ้านและไม่ยอมโทรหาเธอ แพทมีสีหน้าคิดหนัก ฉันจะไม่สงสัยหรืออะไรเลย ถ้าสายตาของอรัณ ที่เขาเอาแต่มองและสนใจผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่สวยนะ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและสวยมาก ขนาดไม่แต่งหน้ายังดูมีเสน่ห์จนฉันเองก็รู้สึกอิจฉาเธอ อีกอย่างอรัณก็ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้มากอยู่เหมือนกัน ฉันจะไม่รู้สึกระแวงเขาเลยก็คงจะเป็นไปไม่ได้

อรัณนั่งทานข้าวกับทั้งสองสาว แต่ทานไปได้นิดเดียวก็รู้สึกอิ่มเพราะเขาพึ่งทานมาจากคฤหาสน์ ใบหน้าอันหล่อเหลาที่พูดคุยกับสองสาว ถามคำตอบคำ ในหัวเอาแต่คิดเรื่องของมิริณใบหน้าอันหวานใสที่มันเอ่อล้นออกมาด้วยน้ำตาที่จะไหล ภาพนั้นยังติดตาเขาๆ ไม่น่าพูดจาเช่นนั้นกับเธอเลย

หึ! ให้ตายเถอะทั้งที่ตอนนี้เขามาทานข้าวกับแพทแฟนสาวของเขา กับคิดเรื่องของผู้หญิงอีกคนที่คอยมารบกวนใจ

" รัณคะ รัณคะ" เสียงเรียกของแพททำให้อรัณนั้นหลุดออกจากห่วงความคิด

"ครับ" อรัณเอ่ยพร้อมกับเปลี่ยนเป็นยิ้มให้กับแพท

"รัณเป็นอะไรหรือเปล่า" แพทเอ่ยถามมาด้วยท่าทีสงสัยที่อรัณนั้นเหม่อลอยออกไปจนเธอนั้นรู้สึกได้

"เปล่า ครับ" อรัณเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ

"รัณจะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม"

"ไม่แล้วครับ เชิญแพทและน่าสั่งกันตามสบายเลยครับ" เมื่ออรัณเอ่ยจบจากนั้นทั้งสองสาวก็สั่งไอศครีมมาทาน พอนั่งกันไปได้ซักพัก

"น่าลืมไปว่าน่านัดกับเพื่อนเอาไว้ เชิญแพทกับรัณตามสบายกันเลยนะ น่าขอกลับก่อน ไว้เจอกันนะจ๊ะ" นีน่าเอ่ยจบหญิงสาวก็เดินออกไปจากร้าน ทิ้งให้อรัณและแพทอยู่กันตามลำพัง ด้านอรัณร่างสูงเอาแต่นั่งกดสมาร์ตโฟนเพื่อคุยกับริว

"แพทอยากไปที่ไหนต่อไหม" อรัณเอ่ยถามขณะที่ใบหน้ายังไม่ยอมละจากสมาร์ตโฟน แพทฉันอยากจะรู้นักอรัณนั้นคุยอะไรกับใครกันหนักหนา ตั้งแต่ที่มาถึงในร้านอรัณก็แทบจะไม่สนใจฉันเลย

"แล้ว รัณอยากจะไปไหนกับแพทต่อหรือเปล่า" เป็นแพทที่ถามอรัณกลับมาร่างสูงได้ยินเช่นนั้นอรัณถึงกับชะงักและสบตาเข้ากับแพทพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าและเผยรอยยิ้มขึ้นมา

"รัณขอตามใจแพทดีกว่า"

"แพทอยากไปดูหนัง ใช่สิเราไม่ได้ไปดูหนังด้วยกันนานแล้วนะรัณ" แพทเอ่ยกับอรัณมา จากนั้นร่างสูงก็ไม่รอช้าอรัณขับรถพาแฟนสาวมามาดูหนังที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง จนกระทั่งเวลาผ่านไปราวชั่วโมงที่เขาดูหนังกับแพท อรัณเสมองใบหน้าของคนข้างๆ ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันอยู่ห่างจากแพทมากแค่ไหนกันเชียว ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ตัว กับคนที่เขาได้ปันใจไปให้อีกครึ่งนึง กับแพทเธอเองก็ไม่ผิด ส่วนกับมิริณจะให้เขาเลิกยุ่งกับเธอ เขาเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน แพทดูหนังอย่างสนุกแต่อรัณใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับคิดหนัก นับวันความรู้สึกที่เขามีต่อมิริณมันยิ่งมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากที่พาแพทไปดูหนังจบอรัณก็มาส่งเธอที่บ้าน คืนนี้แม้ในใจอยากจะกลับไปค้างที่คฤหาสน์แต่ก็กลัวว่าอคิณนั้นจะสงสัย

! หึ...มิริณเธอไม่น่าเกิดมาเป็นน้องสาวของมิวา เลย " อรัณพึมพำขึ้นมาขณะขับรถ เขาสับสนจะกลับคอนโดหรือคฤหาสน์ดี

@มหาลัย B

หน้าคณะอักษรศาสตร์ ร่างบางในชุดนักศึกษาที่นั่งรอเพื่อนสนิทของเธอใต้ตึกของคณะอักษรศาสตร์ ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกสิบนาทีจะถึงเวลาขึ้นเรียน แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเพื่อนในห้องจะมากัน หรือว่าพวกเขาขึ้นห้องไปกันแล้ว แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะ ยัยขวัญข้าว และยัยบีนา พวกนางไม่ใช่เด็กเรียนอะไรขนาดนั้น ฉันนั่งรอเพื่อนอีกห้านาที จากนั้นไลน์ก็แจ้งเตือนขึ้นมา

Line

Line

Line ขวัญข้าว มิริณแกมาหาพวกฉันที่ตึกหอสมุดน๊า เพื่อนในห้องเขาอยู่กันที่นี่ คุยเรื่องโปรเจ็ค

Mirin ไม่เรียนวิชา อ.วาสนา แล้วเหรอ

ขวัญข้าว อาจารย์ยกเลิกคลาส รอเรียนอีกที่บายสามเลย จ๊ะ

Mirin ได้ฉันจะรีบไป

ขวัญข้าว ให้ไว....ค่ะ พวกฉันรอแกอยู่ จากนั้นฉันก็ส่งสติ๊กเกอร์ โอเค กลับให้เพื่อน

มิน่าละฉันนั่งรอเพื่อนอยู่ใต้ตึกตั้งนานแต่ก็ไม่มีวี่แววที่เพื่อนในห้องจะมากันสักที เมื่อยัยขวัญข้าวบอกมาเช่นนั้น มิริณก็ไม่รอช้าร่างบางในชุดกระโปรงพลีท ยาวเพียงเข่า ผมยาวถูกรวบดึงมัดจุกขึ้นกลางหัว ใบหน้าหวานสวมแว่นตาอันหนา วันนี้ฉันรู้สึกขี้เกียจม้วนผม ฉันก็มาเรียนด้วยสภาพแบบนี้แหละ เมื่อเห็นว่ายัยขวัญข้าวและยัยบีนาอยู่ที่ห้องสมุดกันแล้ว ร่างบางก็เดินไปยังตึกหอสมุดทันที

"ตั้งแต่ชอบเธอ" ต้าเอ่ยมาด้วยถ้อยคำที่รู้สึกจริงๆ

อรัณแต่กำลังจะเดินลงบันไดไปกับเพื่อน เห็นใบหน้าอันคุ้นตาที่กำลังเดินขึ้นบันไดมากับใครอีกคน ร่างสูงได้ยินเช่นนั้นถึงกับกำมือแน่น ด้วยความโกรธจัด

"ต้าเร็วดิ เอาแว่นฉันคืนมา" มิริณเอ่ยกับต้าที่เดินไปถึงชั้นสองแล้ว ร่างบางที่หวังจะเดินไปให้ทันต้า เพื่อจะไปเอาแว่นตา กับก้าวขาขึ้นผิดขั้น สะดุดขั้นบันได ด้วยสัญชาตญาณ ของคนที่กำลังจะตก

" อร้าย..." มิริณกรี๊ดมาเสียงหลง มือบางคว้าเข้าที่แขนแกร่งของใครบางคนที่กำลังเดินสวนมา อย่างไม่ทันตั้งตัว เธอรู้แค่ว่าเป็นผู้ชายสูงขาว ดูดีในชุดนักศึกษา เพราะไม่ได้สวมแว่น และในจังหวะนั้นทั้งอรัณ เรียวตะ ริว และริกที่กำลังเดินลงมามาพอดี มิริณกลัวตกเกาะแขนเอาไว้แน่น และเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ทันมองและตกใจ

"ขอโทษค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาขณะที่ไม่ทันมองหน้าของคนที่ตัวเองเกาะแขนเอาไว้

"เธอกับไอ้นั่นเป็นอะไรกัน" เสียงเข้มเอ่ยถามรอดไรฟันมาอย่างอย่างคุ้นหู ใบหน้าหวานถึงกับชะงักและหันมองเขา

" พี่...อรัณ" ร่างบางมองคนตรงหน้าด้วยท่าทีตกใจ เพราะคนที่เธอเกาะแขนอยู่นั่นคืออรัณ ทั้งสามหนุ่มถึงกับหันมองและยิ้มให้กับมิริณ จากนั้นร่างบางจึงยอมปล่อยแขนของอรัณออก แต่ร่างสูงกับมองเธอมาด้วยสายตาดุดัน

"มิริณเธอเป็นไงบ้าง" ก่อนที่อรัณจะถามอะไรไปมากกว่านี้ ต้ากับเดินเข้ามาหามิริณ ทั้งสองถึงผละออกจากกัน

"ฉันไม่เป็นไร" จากนั้นต้าก็ยื่นแว่นให้กับมิริณ เขาแค่แกล้งเธอเล่นเฉยๆ อรัณมองมิริณที่เดินออกไปกับผู้ชายคนนั้นจนพวกเธอหายเข้าไปยังห้องสมุด

ทั้งสามหนุ่มได้แต่มองหน้าอรัณที่สีหน้าไม่สู้ดีเลยซักนิด ริกได้แต่เสมองหน้าอรัณ และผุดรอยยิ้มออกมา

"เด็กมึงนิ"

"ไม่เด็กธรรมดาแล้วมั้ง สีหน้าแววตาหึงหวงโหดแบบนี้ ขั้นไหน เรียกน้องเขาว่าเมียได้ยัง" เรียวตะเอ่ยมาเช่นนั่น เพราะอรัณแสดงความหึงหวงที่มีต่อมิริณออกมาอย่างชัดเจน เรียวตะถึงกับอดแซวอรัณและหลุดยิ้มให้กับเพื่อนไม่ได้ ตั้งแต่เดินออกจากมิริณเพื่อนก็เอาแต่ทำหน้านิ่ง

"ครั้งเดียวเขาไม่เรียกว่าเมียโว้ย" ริวเอ่ยพร้อมกับยิ้มร้ายให้กับเรียวตะ แต่อรัณกับมองหน้าริวมาด้วยท่าทีไม่พอใจ

"มึงรู้ได้ไง ว่าครั้งเดียว"

"เฮ้ย...อย่าบอกนะว่าแม่งลากน้องไปแดกอีกแล้ว ไอ้สัส แม่งเชือดเหยื่อได้เงียบมาก กินแบบเรียบๆ เงียบๆ แต่แม่งกินไปนานๆ คารวะครับไอ้เชี่ยรัณ สงสัยแม่งมีไอเรียวตะเป็นไอดอล" อรัณไม่ตอบแต่นิ่งเมื่อโดนเพื่อนว่ามา