พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 38

อรัณเสมองใบหน้าของมิริณขณะที่ร่างบางเดินเข้ามาหาเขา

"เชิญน้องผู้หญิงข้างในเลยนะคะ" พนักงานเดินเข้ามาและเอ่ยมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มิริณถึงกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย

"พี่พาฉันมาที่นี่ทำไม" มิริณเอ่ยถามคนตัวโตที่พาเธอเข้ามาที่โรงพยาบาลขนาดเล็กที่เป็นกลึ่งคลินิก

"ทำเลสิค" อรัณเอ่ยกับมิริณที่เธอเอาแต่ทำหน้าสงสัย

"ห๊ะ...ทำเลสิค" มิริณเอ่ยขึ้นมาแทบจะไม่เชื่อหู หึ! นี้เขาคงได้ยินที่ต้าคุยกับฉันงั้นสิ

เรื่องอะไรเขาจะยอมให้ไอ้หน้าหอกนั่นสะเออะพาเธอมาทำ ฝันไปเถอะ และอีกอย่างที่เขาพามิริณมาที่นี่เพราะเธอจะได้ไม่ต้องใส่แว่นตาที่มันหนาเตอะแบบนี้ ซึ่งเขาไม่ชอบและมันดูขัดตาเขาเอามักมากๆ ขื่นให้เธอใส่ไปแว่นแบบนี้ มีหวังไอ้หน้าหอกนั้นแย่งแว่นเธอไปอีก อรัณถึงกับยอมควากกระเป๋าหนักพามิริณมาทำเลสิคตา

"เธอคิดว่าฉันจะพาเธอมาตัดแว่นใหม่ หรือไง" อรัณเสมองคนข้างที่เอาแต่ทำตาโตอยู่เช่นนั้น

หึ...! ทำเลสิคไม่ใช่ราคาหลักร้อยนะ นี้เขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า แพงขนาดนั้นฉันไม่มีปัญญาจ่ายหรอกนะ และโรงพยาบาลที่เขาพาฉันมาทำก็หรูหราลูกค้ากระเป๋าหนัก เมื่อคิดได้เช่นนั่นมิริณจับเข้าที่แขนของคนตัวโต

"ฉันขอคุยกับพี่หน่อย" มิริณดึงแขนของอรัณเดินออกมายังด้านนอก

"ฉันทำมันไม่ได้หรอกคะ" มิริณเอ่ยกับอรัณมามันแพงมากเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ

"ทำไม" เสียงทุ่มเอ่ยถามคนตรงหน้ามา

"พี่ก็เห็นว่ามันแพงมากๆ จะคนจนอย่างฉันจ่ายไม่ไหวหรอกคะ" มิริณเอ่ยกับร่างสูงมา

"เธอคิดว่าฉันจะให้เธอจ่ายเองงั้นเหรอ มาสิ" อรัณเอ่ยพร้อมกับถอดแว่นตาของมิริณที่มันบดบังใบหน้าของคนเธอออกอย่างเบามือ

"ฉันเคยทำแว่นเธอแตกไปครั้งหนึ่ง ถือว่าฉันจ่ายค่าทำเลสิคจะชดเชยให้กับเธอแทนละกัน" อรัณเอ่ยพร้อมกับจับแขนเรียวเล็กหวังจะพามิริณกลับเข้าไป

"ฉ้นไม่ต้องการมันหรอกคะ ใส่แว่นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว พี่เป็นคนพูดเองว่าห้ามใช้ตังของครอบครัวพี่ ค่าทำเลสิคมันแพงเกินไป พี่เก็บตังไว้เถอะ" อรัณได้ยินคนตัวเล็กยอกย้อนเช่นนั้นถึงกับคอแข็งขึ้นมา ยอมรับว่าวันนั้นโกธเธอ เลยเผลอพูดจาทำร้ายจิตใจเธอจนเกินไป

"แต่ฉันเต็มใจจ่ายให้เธอ" อรัณเอ่ยก็เอ่ยมาอย่างไม่ยอม คนเอ่ยเขาจ่ายให้ตั้งเยอะกับมิริณที่เขาถูกใจเธอมากขนาดนี้ หลักหมื่นเขายินดีที่จะจ่ายให้กับเธอ ยอมกลื้นน้ำลายซักครั้งจะเป็นไรไป

"ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร" มิริณเอ่ยหวังจะเดินหนีอรัณ

!! แป๊ก !! แต่คนตัวโตกับไม่ยอม อรัณโยนแว่นตาของมิริณลงกับพื้น

!! แก๊ก !! และถือวิสะเหยียบแว่นตาของเธอจนมันแตกละเอียด มิรอณถึงกับตาค้าง ที่เขาตั้งใจเหยียบแว่นของเธอ มิริณมองหน้าคนใจร้ายด้วยท่าทีโมโห

"ทีนี่เธอจะเข้าไปทำได้หรือยัง" ใบหน้าอันหล่อเหล่าของคนใจร้ายเอ่ยมาด้วยท่าทีไม่รู้สึกผิดเลยชักนิด มิริณได้แต่มองหน้าหล่อๆ ของคนใจร้ายด้วยความโมโหฉันอย่ากจะซัดหน้าหล่อๆ ของเขาเสียเต็มทน

เมื่ิออรัณไม่ยอมให้เธอกลับเปล่า มิริณก็จำใจยอมเข้าไปทำเลสิคตากับคุณหมอตามที่อรัณต้องการ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงมิริณก็เดินออกมาพร้อมกับมีอะไรขอบตาของเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง

"ทั้งหมดแปดหมื่นบาทคะ" เสียงพนักงานเอ่ยกับร่างสูง จากนั้นอรัณก็ยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานทันที อรัณพามิริณขับรถออกมาจากโรงพยาบาล จากนั้นก็พาร่างบางขับรถกลับเข้ามายังคฤหาสน์

"พี่จอดให้ฉันตรงนี้เถอะ" หลังจากที่ผาตัดทำเลสิคมาฉันก็มองเห็นนะแต่ยังไม่ถึงกับร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันบอกให้พี่อรัณจอดให้ฉันลงก่อนที่จะถึงคฤหาสน์

"ทำไม กลัวว่าพี่สาวเธอจะเห็นงั้นเหรอ" มิริณไม่ตอบ เขาไม่น่าจะถามฉันนะ

"พี่สาวเธอไป ญี่ปุ่นกับพี่คิณเมื่อช่วงเช้า นี้อย่างบอกนะว่าเธอไม่ทราบ" เออ ใช่สิเธอลืมไปเสียสนิทว่ามิวานั้นไปดูงานกับสามีของเธอ

"ถึงมิวาไม่อยู่ และคนในบ้านก็อยู่นิคะ ฉันไม่อยากให้ใครสงสัย" มิริณเอ่ยมาแต่นั้นใช้ว่าอรัณจะสนใจ ร่างสูงขับรถเข้าคฤหาสน์โดยไม่สนใจคำพูดของมิริณเลยซักนิด

รถสปอร์ตคันหรูของคุณชายของบ้านเคลื่อนเข้ามาจอดที่โรงรถในเวลาเกือบจะสามทุ่ม ปิ่น และพงศ์สาวใช้และคนขับรถที่อยู่ในคฤหาสน์ถึงกับงงงวยที่วันนี้คุณชายเล็กของบ้านนั้นเข้าเข้าคฤหาสน์ ทั้งสองถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นร่างบางอันคุ้นตาของมิริณนั้นลงมาจากรถของอรัณ

"น้องมิริณคะ ตาเป็นอะไรคะ" ปิ่นที่เห็นมิริณนั้นถูกครอบดวงตาทั้งสองข้างถึงกับเอ่ยถามมาด้วยท่าทีสงสัย

"ริณทำเลสิคตามาคะพี่ปิ่น" มิริณตอบ แปลกแฮะ ที่คุณอรัณมาพร้อมกับน้องมิริณ