พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 40

เช้าวันต่อมา

ด้านอรัณรู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงเจ็ดโมงกว่าๆ โชคดีหน่อยวันนี้เขามีเรียนช่วงบ่าย

ร่างสูงเสมองใบหน้าหวานคนที่นอนกอดมาตลอดทั้งคืน เจ็ดโมงแล้วแต่มิริณก็ไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมา

"หึ...นี้เธอไม่ไปเรียนหรือไง ยัยขี้เซ่า" ปากหยักหนาของอรัณเอ่ยขึ้นมา ขณะมิริณเอาแต่นอน ที่เป็นเธอเช่นนี้ก็เพราะเขานั้นเอง กะจะจัดแค่รอบเดียว แต่ร่างบางอันยั่วยวนของคนตรงหน้านั้นหวานหอม จับใจ เลยจัดไปเบาๆ สามรอบพึ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมง เช้านี้ถ้าลุกไหวก็เก่งละ อรัณนอนมองใบหน้านวลสวยใสของคนมิริณไปซักพัก อรัณถึงกับอดใจไหว ปากหยักหนากดจูบเข้าที่ริมฝีปากบางของคนตัวเล็กไปหนึ่งที พร้อมกับปุดรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ ร่างสูงจึงลุกออกจากเตรียงนอนของเธอ

ด้านปิ่นที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง เห็นคุณชายเล็กของบ้านเดินออกมาจากห้องนอนของมิริณด้วยสภาพของคนพึ่งตื่นนอน ปิ่นถึงกับชะงัก จะหลบก็หลบไม่ทันเมื่ออรัณเดินตรงมาทางปิ่นเข้าพอดี

"พี่ปิ่นซักเก้าโมงตั้งโต๊ะให้ผมด้วยนะครับ" อรัณเอ่ยกับแม่บ้านวัยกลางคน เดาว่าปิ่นคงเห็นเขาออกมาจากห้องมิริณแล้ว ถึงได้ดูตกใจมากขนาดนี้ แต่นั้นใช่ว่าอรัณจะคิดสนใจเห็นก็เห็นไปสิ ที่ตั้งใจออกจากห้องมิริณในเวลานี้เขาเองก็ไม่ได้จะปิดใครอยู่แล้ว

อรัณเดินผิวปากออกไปด้วยท่าทางอารมณ์ดีต่างจากทุกครั้ง ทำเอาปิ่นถึงกับงงงวยทุกครั้งอรัณมักจะทำหน้าเข้มขรึมต่่างจากเมื่อครู่

ภายในห้องครัวของคฤหาสน์ ปิ่นพอทราบเรื่องของอรัณ สาวใช้ถึงกับนั่งไม่ติด พร้อมกับวิ่งเข้ามาหาป้าเพ็ญภายในห้องครัว

"เป็นอะไรของแกวะ นังปิ่นทำเอาคนแก่อย่างอย่างฉันขวัญเสียหมด" ป้าเพ็ญที่กำลังทำมื้อเช้าให้คุณชายของบ้านถึงกับเอ่ยถามกับท่าทีของสาวใช้

"ก็คุณอรัณนะสิป้า ฉันเห็นเต็มสองตาว่าคุณหนูของป้า ออกมาจากห้องนอนของน้องมิริณ มิน่าละฉันว่าแล้วเชียวช่วงนี้คุณอรัณอยู่ติดบ้านนัก ที่ไหนได้ หลงเสน่ห์ของน้องของฉันมิริณนี้เอง" ปิ่นเอ่ยมา ทำเอาป้าเพ็ญถึงกับคิดหนัก ที่ท่านเองไม่รู้ตื้นลึกหนาบางกับเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย หรือคุณอรัณไม่ชอบคุณมิวาแล้วคิดจะไปแก้แค้นด้วยการทำร้ายหนูมิริณ แต่ภาวนาอย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย หนูมิริณนั้นทั้งสวยและน่ารักจนท่านเองก็หลงรักเหมือนลูกหลานที่มาอยู่ต่างบ้านต่างถิ่น ตามพี่สาวของเธอ

"แกรู้อะไรก็อย่าปากมากนะนังปิ่น ปิดหูปิดตาไว้บ้าง และอย่าให้เรื่องถึงหูคุณท่านและคุณคินนะ คุณอรัณเองก็ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ฉันละปวดหัว คุณผู้หญิงอุสาห์ฝากให้ฉันช่วยตัวแล ลูกชายของท่านทั้งสอง ท่านเองก็คอยดูอยู่เพียงห่างๆ เพราะเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว" ป้าเพ็ญระบายความในใจออกมากับสาวใช้ พร้อมกับส่ายหน้าให้กับลูกชายของบ้านนี้

ด้านมิริณร่างบางตื่นนอนขึ้นมาในเวลาเก้าโมง กว่า ให้ตายเถอะฉันรู้สึกปวดเมื่ิอยและระบมไปทั้งตัว เมื่อคืนกว่าคนใจร้ายจะปล่อยให้ได้นอนก็ปาไปหลายรอบ เล่นเอาซะลูกสาวของฉันทั้งเจ็บและแสบไปหมด ถึงจะเคยโดนไปหลายรอบแต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดี ขนาดฉันบอกว่าฉันทานยาแก้อักเสบเข้าไป แต่นั้นใช้ว่าคนใจร้ายจะสนใจ เขายังวุ่นวายกับฉันเกือบถึงเช้า ไม่รู้ไปตายอดตายอยากไปจากไหน

ยังถือว่าดีหน่อยที่วันนี้ฉันไม่มีเรียน แต่วันนี้ฉันมีนัดกับหมอตา ที่ตรวจดูอาการหลังผ่าตัดทำเลสิค ร่างบางลุกจากเตียงนอนไปยังห้องน้ำด้วยท่าทีรำบาก เพราะยังรู้สึกแปลบๆ ถึงส่วนนั้นของฉัน

มิริณฉันเดินเข้ามาภายในห้องน้ำกับต้องตกใจกับภาพที่เห็นบนหน้ากระจก ตามซอกคอและ หน้าอกของฉันเต็มไปด้วยรอยแดงและรอยเคี้ยวของคนใจร้าย ที่เอาทำเอาไว้บนร่างกายของฉัน

"บ้าที่สุด พี่อรัณนะพี่อรัณ ทำไมเขาถึงได้ทำอะไรกับร่างกายฉันมากมายขนาดนี้" ร่างบางได้แต่พึมพำตามหลังให้กับคนตัวโตที่รังแกเธอมาทั้งคืน

มิริณออกจากห้องของเธอในเวลาสิบโมงกว่าๆ ร่างบางอยู่ในชุดกางเกงยีนขาสั้นและเสื้อเอวลอยธรรมดาสวมทับด้วยเสื้อคุมสีขาวแขนยาว ร่างบางเดินมาเข้ามาในห้องครัวเพื่อจะมาทานมื้อเช้า

"น้องมิริณคะ วันนี้ไม่มีเรียนเหรอคะ" ปิ่นเอ่ยถามมิริณมาด้วยความสงสัยเนื่องจากมิริณไม่ได้อยู่ในชุดนักศึกษา

"ริณมีนัดกับคุณหมอตานะคะ" ร่างบางเอ่ยด้วยรอยยิ้มอันสดใสให้กับสาวใช้คนสนิท

"น้องมิริณทานอะไรก่อนสิ" ปิ่นเอ่ยพร้อมกับทำสีหน้าและท่าทีแปลกๆ ต่อไปคงไม่ใช่น้องมิริณเด็กสาวธรรมดาแล้วสิ ดูเหมือนจะเป็นคนสำคัญของคุณชายบ้านนี้อีกคน ปิ่นที่กำลังจะเอ่ยถึง แต่อรัณก็เดินเข้ามาขัดจังหวะของสองสาว ร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาภายในห้องครัวที่มิริณกำลังจะท่านมื้อเช้า

"ไปทานกับฉันที่โต๊ะข้างนอกสิ" อรัณเอ่ยราวออกคำสั่งกับร่างบางที่นั่งอยู่ภายในห้องครัว

"ฉันทานอยู่ที่นี่ทุกวันก็ดีอยู่แล้ว" มิริณเอ่ยกับอรัณมาด้วยสีหน้าไม่พอใจที่ร่างสูงนั้นชอบบังคับเธอ ฉันคิดว่าเขาไปมหาลัยแล้วซะอีก

"พี่ปิ่นช่วยไปยกจานข้าวผมมาทีนี่ทีนะครับ ผมจะทานเป็นเพื่อนมิริณที่นี่" อรัณเอ่ยพร้อมกับสั่งสาวใช้

"พี่ปิ่นไม่ต้องแล้วคะ ฉันยอมออกไปทานกับพี่ก็ได้" พูดจบมิริณพร้อมกับถือจานข้าวของตนเดินออกไปพร้อมกับอรัณ ปิ่นที่เห็นเช่นนั้นถึงกับอดยิ้มตามไม่ได้