พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 41

หลายวันต่อมา

วันก่อนเขาพาแพทไปดูหนังและทานข้าวตามประสาคนเป็นแฟนกัน แต่ขณะที่อรัณพาแพททานข้าวสองต่อสองอยู่นั้น แพทที่รู้สึกว่าอรัณนั้นดูไม่มีความสุขขณะที่เขาอยู่กับเธอ

"รัณ แพทขอโทษด้วยนะที่ทำให้รัณรู้สึกอึดอัด แต่รัณรู้ไหมว่าแพทรักรัณมากนะ แพทรักรัณมาตั้งแต่สมัยที่เราเรียนด้วยกัน ไม่ว่าตอนนี้หัวใจของรัณกำลังสับสนหรือหาทางกลับมาหาแพทไม่เจอ แต่แพทเข้าใจรัณนะ รัณอาจจะแค่หลงกับของเล่นชิ้นใหม่ รัณรู้ตัวหรือเปล่าว่ารัณกำลังเปลี่ยนไป" อรัณที่ได้ยินเขานั้นร่างสูงถึงกับสะอึกขึ้นมา ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับซีดเผือกขึ้นมาต่อหน้าแฟนสาวของตน

"มันไม่ได้เป็นอย่าที่แพทคิดนะ" อรัณยังคงปากหนักเช่นเดิม

"แพทอยากจะพารัณไปที่ๆ เราเคยมีความสุขด้วยกัน แพทอยากได้อรัณคนเดิิมของแพทกลับคืนมา" แพทยังคงเอ่ยกับอรัณมาเช่นนั้น และฝืนยิ้มให้กับคนตรงหน้า ขอโทษด้วยนะรัณที่แพทต้องพูดตรงๆ แบบนี้ รัณจะได้รู้ตัวซะบ้าง ว่าตัวเองนั้นตาต่ำแค่ไหนที่คว้าเอาผู้หญิงขายตัวนังสองพี่น้องนั้น ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะไม่อะไรเลย แต่กับยัยมิริณฉันไม่ปล่อยไว้แน่ ฉันไม่ถูกชะตากับนัวนั้นตั้งแต่ที่ฉันเจอมันที่ห้องพยาบาล

หลังจากที่อรัณพาแพทไปทานข้าวเสร็จร่างสูงก็ขับรถมาที่คลับทันที โดยมีริกและริว เรียวตะที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้ อรัณเข้ามานั่งได้ไม่นาน ร่างสูงก็หยิบแก้วบรั่นดีที่เรียวตะนั้นยื่นให้กับตน กระดกลงคอทันที

!! อึก...!! ริกที่นั่งจิบไวน์อยู่ข้างๆ ถึงกับหันมองหน้าเพื่อน

"ไปโดนตัวไหนมาวะ แม่งกระดกไม่หยุด"

"ไม่รู้วะ กูแค่อยากดื่ม อยากเมา" อรัณตอบเพื่อนราวกับว่าเขาไม่ได้เมามานานมาก จากนั้นมือหนาก็หยิบขวดบรั่นดีมาเทลงในแก้วของตนต่อ

"ทำหน้าราวกับคนอกหัก อย่าบอกนะโว้ย ว่าแพท เธอเลิกกับมึง" ริวที่นั่งอยู่เงียบๆ ต่างก็ส่งสัยกับสีหน้าและท่าทีของอรัณไม่ต่างจากพี่ชาย

"เลิก ไรพึ่งกลับมาจากพาแพทไปทานข้าว แล้วก็มาหาพวกมึงเนี้ยนี้เอง" อรัณตอบริวมาเช่นนั้น จากนั้นก็กระดกแก้วในบรั่นดีในมือต่อ

"เชี่ยรัณ มึงมีอะไรไม่สบายใจเปล่า" ริวยังคงตามเพื่อนต่อ เพราะสองสามวันมานี้ อรัณเอาแต่หงุดหงิดและมักจะR เพียงลำพัง อรัณเป็นคนค่อนข้างที่จะปากหนักที่จะไม่เล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง ริวเองก็เดาอาการของเพื่อนไม่ถูก คนนั่งกลุ้มได้แต่เสมองหน้าทั้งสามหนุ่ม

"แพทเธอสงสัยว่ากูมีคนอื่น...วะ" อรัณเอ่ยกับเพื่อนมาด้วยสีหน้าคิดหนัก

"หึ...! เรียวตะที่นั่งฟังนิ่งๆ ถึงกับหลุดเสียงและผุดรอยยิ้มขึ้นมา

"ปกติแพทเธอสนใจมึงด้วยเหรอ น้องมิริณไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่มึงนอนด้วยซะหน่อย ก่อนหน้านี้กูก็คิดว่ามึงก็มีคนอื่นมาตลอด ไม่เห็นมึงจะดูเครียดแบบนี้เลย นอกเสียจากว่าตอนนี้มึงไม่ได้คิดอะไรกับแพทแล้ว" เรียวตะเอ่ยกับอรัณมาอย่างรู้ทัน พร้อมกับยกแก้วไวน์ในมือขึ้นมาจิบไปพลางๆ

"ใครแม่งก็ดูมึงออกหมอแหละ แต่กูสงสัยว่าแพทเธอจะรู้เรื่องของกับน้องมิริณได้ยังไงกันวะ มึงแม่งไม่ได้ควงน้องมันแบบเปิดตัวนิ จะรู้ได้ไง" ริวเอ่ยถามอรัณมาด้วยท่าทีสงสัย เพราะปกติเหล่าสาวๆ คนก่อนหน้าของอรัณเพื่อนก็มักจะควงไปโน้นนี้ อยู่บ่อยๆ แต่กับมิริณเขาเองก็ไม่เห็นว่าอรัณจะออกตัวแรงกับน้องมิริณเหมือนเด็กเลี้ยงของอรัณมากกว่า แต่อรัณก็ไม่ได้บอกกับเพื่อนว่ามิริณนั้นอยู่คฤหาสน์ของอคิณแต่อย่างใด

"วันก่อนแพทเดินเห็นมิริณขึ้นรถไปกับกู" อรัณเลือกที่จะบอกกับทั้งสามหนุ่มไปแบบนั้น

"แล้วมึงกลัวไร กลัวว่าแพทจะทำอะไรมิริณงั้นเหรอ" ริวเอ่ยถามเพื่อนมา อรัณได้แต่เสมองใบหน้าเพื่อน มิริณจะไปสู้ใครได้ ปากดีและเถียงเก่งได้แค่กับเขาคนเดียวเท่านั้นแหละ ยิ่งริวเอ่ยมาเช่นนั้นอรัณถึงกับคิดหนักขึ้นเป็นสองเท่า

"มิริณกับแพทมึงเป็นห่วงใครมากกว่ากัน กูถามมึงแค่นี้แหละ" ริวยังยิงคำถามให้อรัณนั้นคิดตามตน เดาว่าเพื่อนคงเทใจให้กับรุ่นต่างคณะ มากกว่าแพทไปเป็นที่เรียบร้อย ริวได้แต่คิดในใจ

อรัณไดเแต่เสมองหน้าเพื่อน จะไม่ให้เขาเป็นห่วงมิริณได้ไงในเมื่อเธอก็เป็นเมียเขา อรัณเสมองหน้าเพื่อนจากนั้นก็หยิบแก้วบรั่นดีขึ้นมาดื่มต่อ และไม่คิดที่จะตอบคำถามริว

"เด็กN มาใหม่มีสวยๆ ทั้งนั้นมึงสนใจไหม เพื่อจะทำให้มึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง" ริกที่นั่งฟังเงียบๆ ถึงกับเอ่ยถามเพื่อนมา

"ไม่อะ วันนี้กูไม่มีอารมณ์"

"หู้ย...เป็นไปได้วะ คนอย่างไอ้เชี่ยรัณ แม่งไม่มีอารมณ์ ปกติมึงเคยปฎิเสธกูที่ไหน น้องคนนี้มาใหม่ดาวเด่นของร้านเลยนะโว้ย...ไม่ลองหน่อยหรอ เธออาจตะพามึงขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดเลยก็ได้"

ให้ตายเถอะเขาไม่ได้รู้สึกง่วงนอนเลยซักนิด คิดได้ดังนั้นร่่างสูงจึงเดินไปหยุดที่เคาน์เตอร์บาร์ภายในห้องรับแขก และยกขวดไวน์ขึ้นมากระดกมันทั้งขวด เขาอยากเมา เขาจะโทษแพทได้ยังไงกัน หึ...! ในเมื่อเขาก็ไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว คืนนี้เขาไม่ได้เสียใจกับเรื่องของแพท แต่ในหัวเขาคิดแต่เรื่องของใครอีกคน

ด้านมิริณร่างบางรู้สึกตัวขึ้นมาในเวลาตีสอง กว่าๆ เพราะรู้สึกปวดฉี่มาก มิริณลุกจากเตียงนอน

!! อ่า...ฉันลืมไปเสียสนิทว่าน้ำไม่ไหล ฉันคงต้องไปที่ตึกใหญ่แล้วแหละ เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็เดินไปยังห้องน้ำภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ทันที เมื่อออกจากห้องน้ำ ร่างบางก็เดินแวะมาดื่มน้ำในห้องครัวต่อ ก่อนที่จะกลับไปยังห้องนอนของตน โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคมอีกคู่ที่ยืนจับจ้องเธออยู่หน้าประตู

ห้านาทีที่แล้วอรัณขณะที่นั่งดื่มไวน์ที่เคาน์เตอร์บาร์ สายตาคมกับเหลือบเห็นร่างบางของมิริณที่เดินมายังห้องครัวในเวลากลางคืน เขามาดูให้แน่ใจว่าตนไม่ได้ตาฝาด เพราะนี้มันดึกมากแล้ว ทุกคนในคฤหาสน์คงหลับกันหมด

มิริณที่ดื่มน้ำเสร็จร่างบางหมุนตัวที่กำลังจะเดินกลับเข้าห้องแต่กับต้องชะงักที่เจอกับอรัณยืนดักเธออยู่หน้าประตู ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาว กลิ่นหึ่งเต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ที่ฟุ้งออกมาจากตัว ใบหน้าอันหล่อเหล่าแดงซ่านทั้งใบหน้า ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ร่่างสูงเดินเซเข้ามาแบบนี้ ไม่ต้องบอกว่าเขาเมามากขนาดไหน มิริณที่เห็นเช่นนั้นถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมา นี้เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งที่หลายวันมานี้อรัณนั้นคลุกตัวอยู่ที่คอนโดของเขา

ร่างสูงที่เมากรึบๆ เดินเซเข้ามาหาคนตรงหน้า และสวมกอดคนตัวเล็กอย่างถือวิสะ

"อะ..." มิริณที่โดนกอดอย่างไม่ถึงตั้งตัว ร่างบางถึงกับตากลมเปิดกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ

"เพ...พี่อรัณ นี้พี่เมามากแล้วนะ" มิริณเอ่ยกับคนเมาที่ซุกจมูกลงที่บ่าไหลออกเธอ ความง่วงก่อนหน้านี้ถึงกับหายไปหมด เมื่อเจอคนเมานั้นเข้ามาสวมกอดตนเช่นนี้

"ขอฉันกอดเธออย่างนี้ซักพักนะ" น้ำเสียงที่ยานมากพอสมควรนั้นเอ่ยออกมา พร้อมกับสบตาที่หวานเยิ้มให้กับคนตรงหน้าราวกับคนไม่ได้สติ อรัณที่โดนฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ครอบงำเชื่อเพลิงในร่างกายของคนตัวโตถึงกับเร้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เสื้อเชิ้ตตัวยาวบางที่ปกปิดร่างบางของคนตัวเล็ก หน้าอกที่ไร้กรอบปกปิด ร่างสูงถึงกับอดใจไว้ไม่ไหว ปากหนาประกบปากจูบคนตัวเล็กพร้อมกับแทรกลิ้นร้อนลิ้นเข้าในโพรงปากของมิริณด้วยความโหยหา

ด้านมิริณที่โดนคนเมาจูบมาอย่างรวดเร็ว ต่างก็ยอมเผยปากให้กับอรัณนั้นแทกเรียวลิ้นเข้ามา จนเธอเองก็เคลิ้มไปกับรสจูบของคนเมา มีกลิ่นของรสชาติของแอลกอฮอล์จางๆ ที่ติดมากับลิ้นร้อนของคนตัวโต ร่างสูงตวัดลิ้นร้อนในปากของฉันไปมา จูบที่ต่างฝ่ายมองให้กันจนในที่สุดฉันก็เคลิ้มและมัวเมาไปกับรสจูบที่เขามอบให้ เราจูบกันจนเนินนานผ่านไปหลายนาที จากนั้นริมฝีปากของคนตัวโตก็ค่อยๆ ถอนจูบออกมา พร้อมกับขบเข้าที่ลิ้นของฉันไปอีกหนึ่งที มิริณได้แค่ก้มหน้าด้วยความเขินอายที่เธอเป็นฝ่ายจูบเขากลับเช่นกัน

"เราต้องต่อกันให้จบนะ ยัยตัวแสบ" อรัณไม่พูดพร้อมร่างสูงอุ้มคนตัวเล็กลอยหวือขึ้นจากพื้น ร่างบางถึงกับตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจที่อรัณนั้นอุ้มเธอ