พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 46

อรัณพามิริณขับรถมุ่งหน้ามาที่บ้านพักตากอากาศของบิดาที่เขาใหญ่ ใช้เวลาขับรถสามชั่วโมงร่างสูงก็พาคนหลับลึกมาถึงที่หมาย มิริณเผลอหลับไปตั้งแต่ขับรถออกจากกรุงเทพ และตอนนี้อรัณสะกิดเข้าที่แขนคนหลับลึก แต่มิริณก็ยังไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมา

ร่างสูงจึงอุ้มคนหลับขึ้นมาที่บ้านพักและวางคนหลับลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ

"โทษฐานที่เธอให้ฉันอุ้มเธอขึ้นมาบนชั้นสอง พรุ่งนี้เธอต้องชดใช้ให้ฉันคืนฉันนะ ยัยขี้เซ่า" ร่างสูงเอ่ยกับคนหลับพร้อมกับกดจูบลงที่ปากบางจิ้มลิ้มของคนหลับอย่างอ่อนโยน จริงๆ เขาไม่ได้มาดูงานแทนอคิณอย่างที่โกหกกับเธอ เพียงแต่อยากมาใช้ชีวิตอยู่กับเธอเพียงแค่สองคนโดยไม่มีคนอื่นเข้ามาวุ่นวาย ที่ๆ มีแค่เขาและมิริณ

เมื่ออรัณจัดท่าให้คนหลับได้นอนสบายแล้ว ร่างสูงก็เหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเที่ยงคืน แต่ก่อนที่จะไปอาบน้ำมือหนาก็ไม่ลืมที่จะกดปิดที่สมาร์ตโฟนของตน เขามาถึงที่นี่ ไม่ต้องการที่จะติดต่อกับใคร ไม่ว่าจะบิดา แพท หรือใคร เขามาที่นี่มีเพียงกลุ่มเพื่อนที่ทราบกันเท่านั้น

เช้าวันต่อมา

แสงแดดในยามเช้าที่สาดส่องเข้ามากระทบที่เปลือกตาของคนตัวเล็กที่หลับอยู่บนเตียงนอนขนาดไซต์คิง โดยมีแขนแกร่งของคนตัวโตที่โอบกอดเอาไว้ตลอดทั้งคืน

ด้านมิริณที่รู้สึกตัวขึ้นมาร่างบางถึงกับชะงักที่เช้านี้ตื่นมา พร้อมกับอรัณที่นอนหลับอยู่ข้างกายของเธอ ร่างบางหันมองใบหน้าอันหล่อเหลาของอรัณที่นอนหายใจอย่างสม่ำเสมอ

ให้ตายเถอะ ฉันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ที่เช้านี้ ตื่นมาพบว่ามีเขาอยู่ข้างกาย ใบหน้าหวานเผลอมองคนหลับนานหลายนาที เขานั้นทั้งหล่อและดูดีไปซะทุกส่วน ใบหน้าขาวนวลใสราวกับผู้หญิง แบบนี้ฉันจะไม่หวั่นไหวไปกับเขาได้ยังไงกัน คนอะไรยิ่งมองยิ่งดูดีมีเสน่ห์จากที่เคยบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนาทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ แต่จริงๆ เขาทำหัวใจของฉันนั้นสั่นไหวและเต้นแรงจนผิดจังหวะทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน หล่ออรัณนี้ผู้หญิงที่ไหนไม่หลงเสน่ห์เขาก็บ้าแล้ว ไหนๆ ก็ไหนๆ เถอะ ขอแอบมองให้เต็มตาหน่อยเถอะ เมื่อคิดได้ดังนั้นมิริณถึงกับเผยรอยยิ้มขึ้นมาปรากฎที่ใบหน้า

!! อ่า นิฉันกายเป็นผู้หญิงน่าเกลียดที่รู้สึกหวั่นไหวกับแฟนคนอื่นได้ยังไงกัน มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ" มิริณพึมพำออกมาด้วยเสียงเบา

เมื่อได้สติว่าตนนั้นลอบมองคนหลับนั้นนานเกินไป ร่างบางพยายามจะสลัดอรัณออกจากห่วงความคิดของเธอ จากนั้นก็ลุกขึ้นหวังจะออกไปแต่กับโดนแขนแกร่งของคนแกล้งหลับนั้นกอดรัดเอวบางเอาไว้แน่น

คนที่โดนคนแกล้งหลับนั้นโอบกอดถึงกับตากลมเปิดกว้างออกมาด้วยความตกใจ เมื่อกี้เขาจะได้ยินที่ฉันพูดไหม ให้ตายเถอะ จากนั้นอรัณพลิกตัวและกดคนตัวเล็กลงบนเตียงนอน พร้อมกับสบตาเข้ากับคนตัวเล็ก

!! กรี๊ด !!

"นี้ปล่อยนะ ถ้าพี่ตื่นแล้วก็ปล่อยฉันสิคะ จะกดฉันไว้ทำไม" มิริณเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขาดๆ หายๆ เมื่อโดนคนตัวโตนั้น จ้องเธออย่างไม่ละสายตา มันเป็นท่าที่ไว้ต่อความรู้สึกของฉัน และอันตรายต่อมักมาก

"ยังเช้าอยู่เลย เธอจะรีบตื่นไปไหน" อรัณเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังห้องพึ่งจะเจ็ดโมงแปดนาที เขาพึงจะหลับลงไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง

"ฉัน...ฉัน" เมื่อโดนใบหน้าอันหล่อเหลาโน้มใบหน้าลงมาจนแทบจะจมูกชนจมูกมิริณถึงกับติดอ้างไปชั่วขณะ

"ว่าไงมิริณ เธอจะยอมนอนเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่า" อรัณเอ่ยพร้อมกับแกล้งเลื่อนจมูกเข้าแนบชิดกับคนตัวเล็ก มิริณได้แต่หลับตาพริบๆ พร้อมกับหลบสายตาคมของคนตัวโต

"ฉัน...ฉันยอมนอนต่อก็ได้" มิริณเอ่ยเช่นนั้นอรัณจึงยอมนอนลงข้างคนตัวเล็ก พร้อมกับดึงร่างบางเข้ามานอนกอด มิริณที่โดนอรัณโอบกอดเช่นนั้นคนตัวเล็กถึงกับใจสั่นขึ้นมา

!! ตึบ ตับ ตึบ ตับ !!

"คนบ้าชอบบังคับและยังขยันให้ฉันใจสั่นอีกด้วย" ร่างบางได้แต่ครุ่นคิดภายในใจ และยอมให้อรัณนั้นนอนกอดเธออยู่เช่นนั้น จนในที่สุดร่างบางก็เผลอหลับไปพร้อมกับเขาในเช้าของวัน

ด้านอรัณและมิริณทั้งสองรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกที สิบเอ็ดโมงกว่าๆ อรัณจึงพามิริณออกมานั่งทานมื้อเช้าบวกกับมื้อเที่ยงในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่เขาใหญ่ ซึ่งวันนี้เขาไม่ได้ให้ป้าสายและลุงกิต นั้นเตรียมมื้อเช้าไว้ให้ เลยต้อมพามิริณนั้นออกมาทานข้างนอกแทน

ตั้งแต่ออกมาจากบ้านพักตากอากาศมิริณก็ไม่คิดที่จะเอ่ยหรือพูดคุยกับเขาแต่อย่างใด เพราะก่อนออกมาอรัณนั้นจัดไปหนึ่งดอก ทำให้มิริณที่โดนคนใจร้ายนั้นหาเศษหาเลยกับร่างกายเธอ คนตัวเล็กถึงกับหน้าหงิกหน้างอ ที่อรัณนั้นมักจะรังแกทุกครั้งที่เธออยู่กับเขาตามลำพัง ใบหน้าสวยหวานเอาแต่นั่งหน้าบึ่งและโกรธเคียงให้กับคนตรงหน้า จนไม่อยากจะพูดคุยหรือเสวนากับเขา อรัณที่เห็นเช่นนั้นร่างสูงจึงเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบก่อน

"อยากไปเที่ยวไหนต่ออีกไหม" อรัณเอ่ยถามมิริณมาเสียงเรียบ

"ไม่อยากไปที่ไหนหรอกคะ ฉันแค่ถูกใครบางคนบังคับให้พามาดูงานเฉยๆ จะไปเที่ยวที่ไหนได้" เมื่ออรัณปล่อยโอกาสให้พูด ร่่างบางถึงกับเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงประชดประชนให้คนตัวโตนั้นรู้ตัวว่าเขานั้นกำลังทำอะไร การมาครั้งนี้เธอไม่ได้เต็มใจมาเลยซักนิด แค่ถูกบังคับมา

"ฉันว่ายน้ำไม่เป็น พี่ลงคนเดียวเถอะ" มิริณเอ่ยกับคนตัวโตมาพร้อมกับจะเดินกลับเข้าห้อง แต่อย่างหวังเขาอุสาห์ขับรถมาไกล ตั้งสามชัวโมงเพื่อจะมาเปลี่ยนบรรยากาศ ถ้าไม่ลิ้มลองกระแทกในสระว่ายน้ำบ้างก็ไม่ใช่แล้วละ

เมื่อมิริณคิดจะปฎิเสธเขา คนเจ้าอารมณ์ก็ไม่คิดจะฟัง อรัณอุ้มร่างเล็กลอยหวือขึ้นจากพื้นพร้อมกับพามิริณนั้นกระโดดลงสระว่ายน้ำพร้อมกับตน

!! ว้าย ตู้ม !! คนตัวเล็กถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับฟาดฝ่ามือเล็กลงที่แขนแกร่งของคนตัวโตอย่างลืมตัว

!! เพี้ยะ เพี้ยะ !!

!! แควก !! ร่างบางถึงกับสำลักน้ำออกมา

"พี่อรัณนี้พี่เล่นอะไรของพี่เนี้ย ฉันจะสำลักน้ำตายอยู่แล้ว" มิริณเอ่ยมาด้วยความตกใจน้ำเสียงหวานปรนดุ ที่โดนคนตัวโตนั้นอุ้มเธอกระโดดน้ำ

"มีฉันอยู่ทั้งคน ฉันไม่ปล่อยเธอตายง่ายๆ หรอก เพราะฉันยังกินเธอไม่อิ่ม" อรัณเอ่ยพร้อมกับอุ้มร่างบางมานั่งที่ขอบสระ โดยมีเขาที่รอยตัวอยู่ในน้ำพร้อมกับยึดแขนตั้งฉากสองข้างครอบร่างบางเอาไว้ ไม่ให้มิริณนั้นหนีเขาได้

ร่างบางที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับเบื้องหน้าหนี เมื่ออรัณนั้นโน้มหน้าเข้าหาพร้อมกับใช้จมูกคมสันสัมผัสที่ใบหน้าของเธอเบาๆ

"ยัยตัวแสบอย่าคิดหนี" อรัณเอ่ยอย่างรู้ทัน พร้อมกับสบตากับคนตรงหน้า ฝ่ามือหนาลุกเข้าที่ชายเสื้อยืดสีขาวบาง พอเปียกน้ำเห็นลึกไปถึงทรวงอก อรัณถึงกับกลื้นน้ำลายลงคออย่างห้ามไม่ได้ ฝ่ามือหนาลวงเข้าไปยังซอกหน้าอกของคนตัวเล็กและบีบขย้ำเข้าอกอวบอิ่มของมิริณอย่างพอใจ

"พี่อรัณ...ปล่อยฉันก่อนสิคะ" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับผลักใบหน้าอันหล่อเหลาของอรัณนั้นออกจากตัวเธอ

"อย่าเรื่องมากนะมิริณ ฉันมีอารมณ์เธอจะขัดขืนทำไม ยังไงเธอก็ต้องโดนฉันเอาอยู่ดี" มือบางพยายามจะจับมือของอรัณเอาไว้ แต่ก็สู้คนมือไวไม่ไหว เมื่อมืออรัณนั้นเร็วกว่าร่างสูงถอดเสื้อยืดของคนตัวเล็กออกจากตัวและเขวี้ยงไปยังบนขอบสระ เผยให้เห็นบาร์สีครีมอันสดใส จากนั้นมือหนาก็ไล่ปลดที่บราของคนตัวเล็กเผยให้เห็นเต้าเนื้องามทั้งสองเต้าที่เด้งขึ้นตรงหน้าของเขา