พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 48

วันต่อมาอรัณพามิริณไปที่น้ำตกตามคำแนะนำของป้าสาย ด้านมิริณตั้งแต่มาถึงร่างบางถึงกับยิ้มไม่หุบ ซึ่งนานมากแล้วที่เธอแทบจะไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย ร่างบางปูเสื่อนั่งบนโขดหินอยู่กับร่างสูง สายตาคมทอดมองยาวออกไปบนภูเขาที่มาน้ำตกไหลลงมาสู่ลำธาร

เวลาผ่านล่วงเลยไปหลายชั่วโมง อรัณและมิริณทั้งสองยังอยู่บริเวรของน้ำตก โดยมีมิริณที่คอยหยิบจับขนมของว่างทานเล่น ที่ป้าสายนั้นเตรียมให้กับทั้งสองเพื่อออกมาปิคนิคนอกบ้าน อรัณอยู่ในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นธรรมดา ด้านมิริณเองก็ไม่ต่างจากเขานัก

"มิริณ ระหว่างน้ำตกภูเขา ทะเล ห้างสรรพสินค้า เธอชอบที่ไหน" อรัณเอ่ยถามและเสมองใบหน้าหวานที่มีดอกจำปาสีขาวทัดหูเอาไว้ เนื่องจากมิริณนั้นเก็บมาระหว่างทาง

"ฉันชอบน้ำตกคะ เพราะมันไม่ร้อนและก็เย็นสบายดี" มิริณตอบอรัณพร้อมกับเอามือหวิดน้ำในลำธารที่ไหลผ่านโขดหิน อรัณที่เห็นเช่นนั้นถึงกับอดยิ้มตามไม่ได้

"แสดงว่าฉันเดาใจเธอถูกสินะ" อรัณถามพร้อมกับผุดรอยยิ้มให้คนตัวเล็ก มิริณได้ยินเช่นนั้นใบหน้าหวานถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยท่าทีสงสัย

"ทำไมละคะ"

"ตอนแรกฉันชั่งใจอยู่เหมือนกัน ว่าจะพาเธอไปทะเล หรือน้ำตกดี" อรัณเอ่ยกับคนตัวเล็กมาเสียงเรียบ แม้มิริณจะดูเป็นคนเข้มแข็ง แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด เขาจะยอมปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายเธอได้ยังไงกัน ก่อนที่จะพามิริณมาที่นี่เขาเองก็คิดมาแล้ว เขาเล่นปิดเครื่องขนาดนี้แพทเธอคงไม่อยู่เฉยและคงจะรู้ตัวบ้างแล้ว เขาจะกล้าปล่อยให้แพททำลายมิริณได้ยังไงกัน มิริณปากเก่งแค่กับเขาคนเดียว อรัณได้แต่คิดในใจและเสมองร่างบางที่เดินไปยังโขดหินอีกฝั่ง ปากที่บอกว่าเกลียดนักหนาและนับวันความรู้สึกกับยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ อรัณได้แต่สลัดความคิดนั้นออกจากหัว

เมื่อเห็นว่าตะวันใกล้จะตกดิน อรัณจึงพาร่างบางนั้นซ้อนท้ายปั่นจักรยานกลับที่บ้านพัก ป้าสายและลุงกิต ที่รออรัณและมิริณ ทั้งสองที่เห็นมิริณนั้นเกาะเอว อรัณเอาไว้แน่นกลัวว่าเขานั้นจะพาเธอล้ม ถึงกับยิ้มตาม แต่นั้นอรัณก็พามิริณมาถึงบ้านพักได้อย่างปลอดภัย

"ป้าเห็นว่าใกล้จะมืดแล้ว กำลังจะให้ลุงกิตไปตามอยู่พอดีเลยคะ ป้ากลัวว่าหนูมิริณจะหิว" มิริณได้ยินเช่นนั้นถึงกับเผยร้อยยิ้มออกมาทันที

"ขอบคุณป้าสายมากๆ นะคะ กับข้าวมื้อนี้อร่อยสุดมักมากเลยคะ" รสชาติของอาหารที่ป้าสายนั้นเตรียมใส่กระปุกให้เธอกับอรัณไปทานที่น้ำตก เนื่องจากน้ำตกหลังบ้านอยู่ไกล ใช้รถจักรยานยนต์ และจักรยานถึงจะเข้าถึง จึงไม่มีแม่ค้านั้นไปขายของ

"งั้นมื้อเย็น คุณอรัณมาเหนื่อยๆ พาหนูมิริณไปทานกันได้เลยนะคะ ป้ากับลุงตั้งโต๊ะไว้รอแล้วคะ"

"เกรงใจจังเลยนะคะ ไว้พรุ่งนี้เช้าป้าสายแค่ตั้งไว้เฉยๆ ก็พอคะ ที่เหลือเดี๋ยวริณจะจัดเอง"

"เกรงใจอะไรกันละคะ ไม่ต้องเกรงใจอะไรตั้งนั้นคะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของป้ากับลุงเถอะคะ แค่นี้สบายมาก" ป้าสายเอ่ยกับคนตัวเล็ก แฟนคุณอรัณนี้ดูถ่อมตัว ไม่เหมือนกับที่ปิ่นเคยเล่าให้ฟังซักนิด ป้าสายได้แต่คิดในใจ

"มิริณก็เป็นเป็นนี้ละครับ มักจะขี้เกรงใจคนไปหมด" อรัณเอ่ยกับป้าสายและลุงกิิตมา

"แฟนคุณอรัณนี้น่ารักมากๆ เลยนะคะ ป้าชอบหนูมิริณมากเลยคะ" ป้าสายเอ่ยชมมิริณมาต่อหน้าต่อตาเพราะคิดว่ามิริณนั้นเป็นแฟนของอรัณ เพราะท่านเองก็เห็นว่าทั้งคู่นั้นพักอยู่ห้องเดียวกัน มิริณที่ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าหวานถึงกับชะงัก ด้านอรัณเองก็ไม่คิดปฎิเสธ ได้แต่ปล่อยให้ป้าสายและลุงกิตคิดแบบนั้น

จนกระทั้งป้าสายและลุงกิตกลับไป มิริณที่นั่งอยู่บนปลายเตียง ขณะที่อรัณนั่งเล่นเกมในไอแพทของเขาด้วยท่าทีสบาย

"พี่ควรปฎิเสธป้าสายและลุงกิตไปนะคะ ว่าฉันไม่ใช่แฟนพี่" มิริณเอ่ยกับคนตัวโต และเสมองใบหน้าของอรัณ

"หรือเธอจะให้ฉันตอบว่า เธอเป็นเด็กN ที่ฉันลากมาด้วย แบบนี้เธอจะยอมเปล่าละ" อรัณเอ่ยพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าหาคนตัวเล็ก ร่างบางไม่ตอบแต่กับเบื้องหน้าหนีเพื่อหลบสายตาของเขา แต่นั้นร่างสูงกับวางไอแพทในมือลง พร้อมกับสวมกอดคนตัวเล็กที่นั่งหน้าบึ่งอยู่บนปลายเตียง

"เด็กN ก็ไม่ใช่ หรือจะให้ฉันไปบอกใหม่ ว่าเธอเป็นเมียฉัน แบบนั้นก็ได้นะมิริณฉันไม่ติด" อรัณเอ่ยพร้อมกับซบใบหน้าลงที่หัวไหลของคนตัวเล็ก ด้านมิริณเองก็ไม่ได้ขัดขืนและปฎิเสธอ้อมกอดของคนตัวโต

"บ้า ใครจะให้พี่พูดแบบนั้นกัน คนบ้า" มิริณตอบน้ำเสียงอ้อมแอ้มพร้อมมองค้อนให้กับเขาไปหนึ่งที

"นอนได้แล้วเถอะ ยัยตัวแสบฉันง่วง" อรัณเอ่ยจบร่างสูงก็ผลักคนตัวเล็กลงบนเตียง พร้อมกับมือเลื่อนปิดไฟที่หัวเตียง วันนี้เขาและเธอนั้นเหนื่อยมาทั้งวัน

สองวันต่อมา

ด้านมิริณช่วงที่มีความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ ฉันอยู่ที่นี่มันทำให้ฉันมีความสุขมาก โดยเฉพาะเราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน คนหลายอารมณ์เขาทำให้เห็นเขาในมุมที่อ่อนโยนที่ฉันไม่เคยได้เห็น ฉันกล้าที่จะเถียงและคุยกับเขามากขึ้น ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าฉันจะรักผู้ชายคนนี้ได้หมดหัวใจ

ขณะที่มิริณกำลังเก็บกระเป๋าของเขาและเธออยู่นั่น ร่างบางที่นั่งพับชุดของคนตัวโต ร่างสูงหลังตากที่พูดคุยกับป้าสายและลุงกิตที่หน้าห้องแล้วนั้น ร่างสูงกับเดินเข้ามาภายในห้อง อรัณนั่งลงตรงหน้า พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปจุ๊บปากของคนตัวเล็กอย่างไม่รู้ตัว

!! จุ๊บ !! มิริณถึงกับมองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"นี้พี่มาจุ๊บ ฉันทำไมกัน" อรัณสบตาเข้ากับคนตรงหน้า

"ขอบคุณมากๆ นะมิริณช่วงเวลาที่เราอยู่ที่นี่ด้วยกัน เธอทำให้ฉันมีความสุขมากๆ จะจนฉันไม่อยากกลับกรุงเทพ และอยู่ที่นี่ต่อกับเธอ" อรัณเอ่ยออกมาจากความรู้สึกลึกๆ ที่เขานั้นรู้สึกเช่นนี้กับเธอจริงๆ มิริณถึงกับชะงัก เพราะเธอไม่คิดว่าจะได้ฟังคำนี้จากคนปากหนักอย่างเขา

"ทำไมเธอทำหน้าแบบนั้นละ หรือว่าเธอไม่ได้รู้สึกอย่่างที่ฉันหรือรู้สึก "