พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 48

วันต่อมาอรัณพามิริณไปที่น้ำตกตามคำแนะนำของป้าสาย ด้านมิริณตั้งแต่มาถึงร่างบางถึงกับยิ้มไม่หุบ ซึ่งนานมากแล้วที่เธอแทบจะไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย ร่างบางปูเสื่อนั่งบนโขดหินอยู่กับร่างสูง สายตาคมทอดมองยาวออกไปบนภูเขาที่มาน้ำตกไหลลงมาสู่ลำธาร

เวลาผ่านล่วงเลยไปหลายชั่วโมง อรัณและมิริณทั้งสองยังอยู่บริเวรของน้ำตก โดยมีมิริณที่คอยหยิบจับขนมของว่างทานเล่น ที่ป้าสายนั้นเตรียมให้กับทั้งสองเพื่อออกมาปิคนิคนอกบ้าน อรัณอยู่ในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นธรรมดา ด้านมิริณเองก็ไม่ต่างจากเขานัก

"มิริณ ระหว่างน้ำตกภูเขา ทะเล ห้างสรรพสินค้า เธอชอบที่ไหน" อรัณเอ่ยถามและเสมองใบหน้าหวานที่มีดอกจำปาสีขาวทัดหูเอาไว้ เนื่องจากมิริณนั้นเก็บมาระหว่างทาง

"ฉันชอบน้ำตกคะ เพราะมันไม่ร้อนและก็เย็นสบายดี" มิริณตอบอรัณพร้อมกับเอามือหวิดน้ำในลำธารที่ไหลผ่านโขดหิน อรัณที่เห็นเช่นนั้นถึงกับอดยิ้มตามไม่ได้

"แสดงว่าฉันเดาใจเธอถูกสินะ" อรัณถามพร้อมกับผุดรอยยิ้มให้คนตัวเล็ก มิริณได้ยินเช่นนั้นใบหน้าหวานถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยท่าทีสงสัย

"ทำไมละคะ"

"ตอนแรกฉันชั่งใจอยู่เหมือนกัน ว่าจะพาเธอไปทะเล หรือน้ำตกดี" อรัณเอ่ยกับคนตัวเล็กมาเสียงเรียบ แม้มิริณจะดูเป็นคนเข้มแข็ง แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด เขาจะยอมปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายเธอได้ยังไงกัน ก่อนที่จะพามิริณมาที่นี่เขาเองก็คิดมาแล้ว เขาเล่นปิดเครื่องขนาดนี้แพทเธอคงไม่อยู่เฉยและคงจะรู้ตัวบ้างแล้ว เขาจะกล้าปล่อยให้แพททำลายมิริณได้ยังไงกัน มิริณปากเก่งแค่กับเขาคนเดียว อรัณได้แต่คิดในใจและเสมองร่างบางที่เดินไปยังโขดหินอีกฝั่ง ปากที่บอกว่าเกลียดนักหนาและนับวันความรู้สึกกับยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ อรัณได้แต่สลัดความคิดนั้นออกจากหัว

เมื่อเห็นว่าตะวันใกล้จะตกดิน อรัณจึงพาร่างบางนั้นซ้อนท้ายปั่นจักรยานกลับที่บ้านพัก ป้าสายและลุงกิต ที่รออรัณและมิริณ ทั้งสองที่เห็นมิริณนั้นเกาะเอว อรัณเอาไว้แน่นกลัวว่าเขานั้นจะพาเธอล้ม ถึงกับยิ้มตาม แต่นั้นอรัณก็พามิริณมาถึงบ้านพักได้อย่างปลอดภัย

"ป้าเห็นว่าใกล้จะมืดแล้ว กำลังจะให้ลุงกิตไปตามอยู่พอดีเลยคะ ป้ากลัวว่าหนูมิริณจะหิว" มิริณได้ยินเช่นนั้นถึงกับเผยร้อยยิ้มออกมาทันที

"ขอบคุณป้าสายมากๆ นะคะ กับข้าวมื้อนี้อร่อยสุดมักมากเลยคะ" รสชาติของอาหารที่ป้าสายนั้นเตรียมใส่กระปุกให้เธอกับอรัณไปทานที่น้ำตก เนื่องจากน้ำตกหลังบ้านอยู่ไกล ใช้รถจักรยานยนต์ และจักรยานถึงจะเข้าถึง จึงไม่มีแม่ค้านั้นไปขายของ

"งั้นมื้อเย็น คุณอรัณมาเหนื่อยๆ พาหนูมิริณไปทานกันได้เลยนะคะ ป้ากับลุงตั้งโต๊ะไว้รอแล้วคะ"

"เกรงใจจังเลยนะคะ ไว้พรุ่งนี้เช้าป้าสายแค่ตั้งไว้เฉยๆ ก็พอคะ ที่เหลือเดี๋ยวริณจะจัดเอง"

"เกรงใจอะไรกันละคะ ไม่ต้องเกรงใจอะไรตั้งนั้นคะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของป้ากับลุงเถอะคะ แค่นี้สบายมาก" ป้าสายเอ่ยกับคนตัวเล็ก แฟนคุณอรัณนี้ดูถ่อมตัว ไม่เหมือนกับที่ปิ่นเคยเล่าให้ฟังซักนิด ป้าสายได้แต่คิดในใจ

"มิริณก็เป็นเป็นนี้ละครับ มักจะขี้เกรงใจคนไปหมด" อรัณเอ่ยกับป้าสายและลุงกิิตมา

"แฟนคุณอรัณนี้น่ารักมากๆ เลยนะคะ ป้าชอบหนูมิริณมากเลยคะ" ป้าสายเอ่ยชมมิริณมาต่อหน้าต่อตาเพราะคิดว่ามิริณนั้นเป็นแฟนของอรัณ เพราะท่านเองก็เห็นว่าทั้งคู่นั้นพักอยู่ห้องเดียวกัน มิริณที่ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าหวานถึงกับชะงัก ด้านอรัณเองก็ไม่คิดปฎิเสธ ได้แต่ปล่อยให้ป้าสายและลุงกิตคิดแบบนั้น

จนกระทั้งป้าสายและลุงกิตกลับไป มิริณที่นั่งอยู่บนปลายเตียง ขณะที่อรัณนั่งเล่นเกมในไอแพทของเขาด้วยท่าทีสบาย

"พี่ควรปฎิเสธป้าสายและลุงกิตไปนะคะ ว่าฉันไม่ใช่แฟนพี่" มิริณเอ่ยกับคนตัวโต และเสมองใบหน้าของอรัณ

"หรือเธอจะให้ฉันตอบว่า เธอเป็นเด็กN ที่ฉันลากมาด้วย แบบนี้เธอจะยอมเปล่าละ" อรัณเอ่ยพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าหาคนตัวเล็ก ร่างบางไม่ตอบแต่กับเบื้องหน้าหนีเพื่อหลบสายตาของเขา แต่นั้นร่างสูงกับวางไอแพทในมือลง พร้อมกับสวมกอดคนตัวเล็กที่นั่งหน้าบึ่งอยู่บนปลายเตียง

"เด็กN ก็ไม่ใช่ หรือจะให้ฉันไปบอกใหม่ ว่าเธอเป็นเมียฉัน แบบนั้นก็ได้นะมิริณฉันไม่ติด" อรัณเอ่ยพร้อมกับซบใบหน้าลงที่หัวไหลของคนตัวเล็ก ด้านมิริณเองก็ไม่ได้ขัดขืนและปฎิเสธอ้อมกอดของคนตัวโต

"บ้า ใครจะให้พี่พูดแบบนั้นกัน คนบ้า" มิริณตอบน้ำเสียงอ้อมแอ้มพร้อมมองค้อนให้กับเขาไปหนึ่งที

"นอนได้แล้วเถอะ ยัยตัวแสบฉันง่วง" อรัณเอ่ยจบร่างสูงก็ผลักคนตัวเล็กลงบนเตียง พร้อมกับมือเลื่อนปิดไฟที่หัวเตียง วันนี้เขาและเธอนั้นเหนื่อยมาทั้งวัน

สองวันต่อมา

ด้านมิริณช่วงที่มีความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ ฉันอยู่ที่นี่มันทำให้ฉันมีความสุขมาก โดยเฉพาะเราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน คนหลายอารมณ์เขาทำให้เห็นเขาในมุมที่อ่อนโยนที่ฉันไม่เคยได้เห็น ฉันกล้าที่จะเถียงและคุยกับเขามากขึ้น ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าฉันจะรักผู้ชายคนนี้ได้หมดหัวใจ

ขณะที่มิริณกำลังเก็บกระเป๋าของเขาและเธออยู่นั่น ร่างบางที่นั่งพับชุดของคนตัวโต ร่างสูงหลังตากที่พูดคุยกับป้าสายและลุงกิตที่หน้าห้องแล้วนั้น ร่างสูงกับเดินเข้ามาภายในห้อง อรัณนั่งลงตรงหน้า พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปจุ๊บปากของคนตัวเล็กอย่างไม่รู้ตัว

!! จุ๊บ !! มิริณถึงกับมองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"นี้พี่มาจุ๊บ ฉันทำไมกัน" อรัณสบตาเข้ากับคนตรงหน้า

"ขอบคุณมากๆ นะมิริณช่วงเวลาที่เราอยู่ที่นี่ด้วยกัน เธอทำให้ฉันมีความสุขมากๆ จะจนฉันไม่อยากกลับกรุงเทพ และอยู่ที่นี่ต่อกับเธอ" อรัณเอ่ยออกมาจากความรู้สึกลึกๆ ที่เขานั้นรู้สึกเช่นนี้กับเธอจริงๆ มิริณถึงกับชะงัก เพราะเธอไม่คิดว่าจะได้ฟังคำนี้จากคนปากหนักอย่างเขา

"ทำไมเธอทำหน้าแบบนั้นละ หรือว่าเธอไม่ได้รู้สึกอย่่างที่ฉันหรือรู้สึก "

"โกหก" แพทเอ่ยมาด้วยเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ จนปิ่นถึงกับสะดุ้ง สาวใช้ถึงกับหน้าถอดสี

"เอ่อ...คุณแพทคะ ปิ่นไม่ทราบจริงๆ คะ ว่าคุณอรัณอยู่ที่ไหน ปกติวันจันทร์-วันศุกร์ แบบนี้คุณอรัณก็ไม่กลับมาคฤหาสน์หรอกคะ จะคลุกตัวที่คอนโดมากกว่า"

"ฉันไม่เชื่อ" แพทสวนกลับสาวใช้ทันที

"แพท ใจเย็นๆ ก่อนสิ อรัณอาจจะอยู่คอนโดก็ได้นะ" นีน่าที่มากับแพทถึงกับเอ่ยเตือนสติเพื่อน ที่กำลังเสียมารยาทกับคนในคฤหาสน์

"จะอยู่คอนโดได้ยังไง เป็นไปไม่ได้ เพราะแพทไปที่คอนโดแต่อรัณไม่ได้อยู่ที่นั่น" ฉันไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ว่าปิ่นจะไม่ทราบเรื่องนี้ เจ้านายไปไหนคนบ้านนี้จะไม่รู้เลยเหรอ

"งั้นคุณแพทก็ลองโทรหาคุณอรัณดูสิคะ"

"ฉันจะโทรได้ยังไง ในเมื่ออรัณไม่ยอมรับสายฉัน" แพทเผลอตัวตวาดปิ่นเสียงดังขึ้นมาภายในบ้าน พงศ์ที่เช็ดรถอยู่หน้าบ้านถึงกับวิ่งมาดู

"ถ้าอรัณไม่อยู่ แล้วนังมิริณ นั้นละอยู่หรือเปล่า" เมื่อถามหาอรัณไม่ได้ความอะไร แพทถึงกับจงใจถามถึงอีกคน ปิ่นถึงกับชะงักสีหน้าขึ้นมารอบที่สอง

"น้องมิริณ เอ่อ ไม่อยู่คะ" ปิ่นตอบไม่เต็มเสียง

"มิริณไปไหน" อย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดละกันว่าอรัณไปกับนังนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงฉันไม่มีทางปล่อยยัยมิริณเอาไว้แน่

"เออ น้องมิริณไม่ได้บอกคะ"

"ไม่ได้เรื่อง" แพทตอบมาเช่นนั้น จากนั้นก็เดินไปนั่งที่โซฟา ราวกับว่าตนนั้นเป็นเจ้าของบ้าน แต่แพทกับคิดผิด เมื่อคุณเกศทิพย์ที่คุยกับป้าเพ็ญที่อยู่ในห้องต่างเดินออกมา

"คุณน้า สวัสดีคะ" เมื่อเห็นเกศทิพย์แพทถึงกับหน้าซีดลงทันที หวังว่าน้าเกศคงไม่ได้ยินสิ่งที่เธอคุยกับปิ่นหรอกนะ