พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 52

"ทำอะไรกันอยู่คะ" แพทเดินเข้ามาพร้อมกับเสยิ้มและหันไปจ้องมองมิริณด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ป่าว...ไม่มีอะไร" เป็นเสียงของอรัณที่ตอบแพท

"คุณลุงให้แพทมาชวนอรัณไปดูชุดเพื่อจะใส่ในงานหนะ" แพทจงใจเดินเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างอรัณและมิริณ จนร่างบางกับต้องถอยหนี อรัณได้แต่เสมองใบหน้าของคนตัวเล็ก และนึกโทษที่แพทนั้นเข้ามาขัดจังหวะของเขาและมิริณ

มิริณที่เห็นว่าแพทนั้นมา ร่างบางจึงเลี่ยงจะเดินหนี แต่เสียงของแพทนั้นกับเรียกเธอเอาไว้

"มิริณ เดี๋ยวก่อนสิ" แพทเอ่ยเสียงแข็งอย่างไม่น่าฟัง

"ฉันยังไม่ได้ทานอะไรมา รบกวนเธอไปหยิบจานให้ฉันทีสิจ๊ะ" ริมฝีปากแดงละเอียดที่เอ่ยและยกยิ้มออกมาด้วยท่าทีเย้ยยันคนตัวเล็ก มิริณที่กำลังจะก้าวเดินออกไปร่างบางกับชะงักฝีท้าวและหันมาเผชิญหน้ากับแพทและอรัณอย่างไม่คิดจะเกรงกลัว

"ห้องครัวอยู่ทางนู้นค่ะ ถ้าไม่ได้เป็นง่อยหรือพิการก็น่าจะเดินไปถูกนะคะ คุณแพท" มิริณเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ แพทที่ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าสวยถึงกับดิ้นพล่านมาด้วยความโกรธจัด

" แก นังมิริณ" แพทเอ่ยมาอย่างไม่มีท่าทีจะยอม

"พอ เถอะแพท" เสียงเข้มของอรัณเอ่ยห้ามปรามแพท ราวกับนึกรำคาญแฟนสาวของตน เขาพึ่งจะเห็นมิริณสู้คนก็วันนี้แหละ

ด้านมิริณหลังจากที่ร่างบางเดินออกมาจากอรัณและแพทแล้วนั้น ร่างบางก็ออกมานั่งที่โขดหินข้างบ้านของอรัณแต่นั่งไปได้ไม่นานป้าเพ็ญก็มาตามให้ไปพบกับน้าเกศ

@ห้องเสื้อของเกศทิพย์

หลายวันต่อมา ภายในงานเปิดตัวห้องเสื้อผ้าและเครื่องประดับแบรนด์ดังของภรรยานักการเมืองชื่อดัง ด้านอรัณร่างสูงอยู่ในชุดสูทสีดำพอดีตัว วันนี้อรัณนั้นได้รับคำสั่งจากบิดาให้มาร่วมงานและแสดงความยินดีกับน้าเกศในงานเปิดร้านของแม่เลี้ยง และวันนี้อรัณไม่ได้มางานนี้เพียงคนเดียว ร่างสูงยังควงคู่มากับแพท เรียกได้ว่าเป็นอรัณไม่เคยควงแพทเปิดตัวที่ไหน เรียกได้ว่าเป็นที่นี่ที่แรก ซึ่งอรัณและแพทต่างได้รับความสนใจกับเหล่าแวดวงไอโซเป็นอย่างดี แต่นั้นอรัณกับไม่ได้รู้สึกอะไรซึ่งต่างจากแพทที่วันนี้เธอนั้นรู้สึกดีและเอ่ยทักทายคนรู้จักและเพื่อนที่สนิทของเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ราวกับคนกำลังมีความสุข

แต่ใบหน้าอันหล่อเหลาของคนที่มางานอย่าง อรัณกับรู้สึกหงุดหงิด และเบื่อหน่ายกับงานในค่ำคืนนี้เอามักมาก จนร่างสูงต้องทิ้งแพทและหลบผู้คนเพื่อมาอยู่คนเดียว

!! ฟู่ๆ !! ควันบุหรี่สีขาวที่ลอยขึ้นตลบอบอวลบนระเบียงของชั้นสอง สายตาคมทอดมองออกไปในเวลากลางคืน

"คืนนี้ถ้ามีดาวให้นับเล่นก็คงจะดี" ร่างสูงมองไปยังท้องฟ้าในยามค่ำคืน ตั้งแต่มาถึงร่างสูงเข้าไปนั่งรวมโต๊ะกับบิดาได้ประมาณสิบนาที เขาเล่นออกมานานแบบนี้ เดาว่าอีกไม่นานบิดาก็ต้องให้คนนั้นออกมาตาม จะเป็นไรไปไม่มีเขาอยู่ในงานสักคนใช่ว่างานค่ำคืนนี้จะดำเนินต่อไปไม่ได้

สายตาคมจับจ้องมองนาฬิกาข้อมือมูลค่าเจ็ดหลัก อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงช่วงแฟชั่นโชว์ ที่มีเหล่านางแบบมากมายและเหล่าคนดังนั้นร่วมเดินในครั้งนี้ แต่เขากับรู้สึกไม่ชอบการร่วมงานแบบนี้เลยซักนิด ซึ่งปกติจะเป็นอคิณมากกว่าที่ทำหน้าที่ออกงานคู่กับบิดา

ใบหน้าคมสันแหงนมองท้องฟ้าในยามค่ำคืน พร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมาด้วยท่าทีสบายและผ่อนคลาย

หลายวันมานี้ เขาแทบจะไม่ได้คุยหรือเจอกับมิริณเลยด้วยซ้ำ ป่านนี้ยัยตัวแสบของเขาจะทำอะไรอยู่กันน๊า หรือวันนี้เสร็จจากงานเขาควรเข้าไปค้างกับมิริณดี แต่อีกใจกับแย้งขึ้นมา เขาไม่ควรทำให้มิริณเดือดร้อนเพราะเขา

"หวังว่าช่วงนี้เธอคงไม่น้อยใจ พาลโกรธฉันไปเสียแล้วนะมิริณ" อรัณได้แต่ผุดรอยยิ้มและพึมพำออกมาขณะที่กำลังครุ่นคิดอะไรคนเดียวเพียงลำพัง

ไม่ใช่เพียงแค่อรัณเท่านั้น ด้านเก่งเองก็ราวกับถูกมนต์สะกดเสน่ห์ความสวยของมิริณนั้นตกเข้าอย่างจังๆ

" ให้ตายเถอะ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไหนสวยและ ถูกสเปคเท่านี้มาก่อน" สวยดูดีไปหมด เก่งได้แต่คิดในใจ

ด้านอรัณงานคืนนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่ามิริณนั้นสวยมีเสน่ห์และดึงดูดเขาเอามากๆ แต่อีกใจกับรู้สึกไม่ชอบแลไม่พอใจที่ร่างบางนั้นมาเดินอวดความสวยนั้นให้ใครต่อใครในงานได้ชม เขาไม่ชอบมันเลยซักนิด

"เออ คนที่ใส่ชุดราตรีสีเงิน แม่งสวยๆ ชิบหาย"

"โครต น่ารักเลยสัส"

"แม่ง เอ้ย... ตัวเล็กเอวบาง ถ้าได้อุ้มซักครั้งแม่ง จะไม่ลืมเลย" และตอนนี้ต่างมีเสียงต่างๆ นาๆ ที่ดังเข้ามาภายในหูของเขา อรัณที่ได้ยินเช่นนั้นมือหนากำแน่นด้วยความโกรธจัดอยากจะซัดหน้าพวกคนที่มันพูดนัก

"อย่าหวังว่าคนอย่างพวกมันจะได้ แอ้ม...ฝันไปเถอะ ของๆ เขา ใครหน้าไหนก็อย่าได้แตะ" ยิ่งเห็นคนในงานเอ่ยชมมิริณมากเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้อรัณนั้นเดือดมากขึ้น อรัณหยิบแก้วไวน์ในมือขึ้นมากระดกลงบนคอรวดเดียวจนหมดแก้ว เพื่อให้มันดับความรุ่มร้อนภายในใจ แต่อีกใจกับรู้สึกโกรธเคืองคนตัวเล็กที่เธอมาเดินแบบในงานนี้ให้กับน้าเกศ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมเธอถึงไม่คิดจะบอกเขากัน

ข้ามหัวผัวอย่างเขาไปได้ยังไงกัน อรัณได้แค่คิดในใจ อย่างโกรธเคียง

ด้านแพทใบหน้าสวยได้แต่นั่งกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด บนเวทีคือนังมิริณจริงๆ ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม น้าเกศคิดอะไรอยู่งานมีระดับแบบนี้ถึงได้เอา ผู้หญิงชั้นต่ำ พวกผู้หญิงขายตัวมาเดินโชว์เครื่องประดับราคาหลักล้านแบบนั้น และคนที่ควรจะเดินอยู่ตรงนั้นมันคือฉัน ไม่ใช่คนอย่างยัยมิริณ หึ...! ทำไมคนบ้านนี้ถึงได้ดูโง่ และโดนนังสองพี่น้องนั้นหลอกกันไปหมดน้าเกศก็อีกคน ฉันเสมองหน้าอรัณ และเก่ง สลับกันไปมา มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่อก พวกผู้ชายนี้เป็นบ้าอะไรกันไปหมด ไม่...ฉันไม่ควรแพ้ให้กับคนอย่างยัยมิริณ ฉันไม่ยอมเด็ดขาด