พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 57

"ฉันคงกลับไปตอนนี้ไม่ได้ เพราะฉันมีทำโปรเจ็คกับเพื่อน" มิริณเอ่ยกับอรัณมาเสียงเรียบ

"แน่ใจนะ ว่าที่เธอออกจากคฤหาสน์มาครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะกลัวฉัน" อรัณถามพร้อมกับสบตากับมิริณ

"ตอบฉันมานะ มิริณ" ร่างบางเอาแต่เม้มปากแน่นด้วยความโกรธจัด

"ใช่..." มิริณตะโกนใส่หน้าเขามาด้วยความไม่พอใจ ในเมื่อเขารู้ตัวอยู่แล้ว จะมาถามฉันอีกทำไม

"ฉันแค่ไม่อยากเป็นคนที่รองรับอารมณ์ใคร"

ต่อหน้าเธอนั้นใช่ว่าคนอย่างอรัณจะยอมรับผิด อรัณก็คืออรัณเขารู้ทั้งรู้ว่ายังไงเสียมิริณก็คงจะไม่ยอมกลับคฤหาสน์ไปกับตน แต่แล้วไงคนอย่างเขาคุณธรรมและความถูกต้องมันมีอยู่ในตัวน้อยด้วยสิ

"ฉันทำให้เธอออกมา ฉันก็พาเธอกลับเข้าไปใหม่ได้ เช่นกัน"

"ไม่..." มิริณสวนกลับอยากไม่ยอม แต่นั้นกับโดนคนใจร้ายนั้นลุกขึ้นมาบนเตียงนอนของอรัณอย่างหนัก

"ถ้าเธอไม่ยอม โดนหนักอย่างวันนั้นแน่" มิริณได้แต่ถอยหลังหนีคนใจร้าย

"อย่านะ"

!! ฟิว ปรึก!! จากนั้นเสื้อคุมตัวโตของคนใจร้ายก็ลอยขึ้นมาโดนหัวของเธอ

"เอาไปใส่ และอย่าให้ฉันเห็นเธอใส่ชุดรัดๆ สั้นๆ แบบนี้อีกนะ ไม่งั้นโดนหนักแน่" อรัณเปลี่ยนสีหน้ามาราวกับคนละอารมณ์ มิริณถึงกับงงงวยกับท่าทีของเขา แต่นั้นก็ยอมหยิบเสื้อคุมของอรัณมา มันมีสัญลักษณ์เป็นของกลุ่ม วิศวะ ที่ปักด้วย คำว่า อรัณ

"จะไปเรียน ไม่ใช่เหรอ ไปสิฉันจะไปส่ง" อรัณเอ่ยพร้อมกับจ้องมองมิริณที่กำลังลุกออกจากเตียงนอน แต่กับหงุดหงิดให้กับกระโปรงที่สั้นของคนตัวเล็กที่สั้นไปถึงก้น ขัดใจเขาชะมัด

"ฉันไปเองได้ พี่ไม่ต้องไปส่งให้ลำบากเหรอ" มิริณเอ่ยพร้อมกับเดินไปยังประตู

"หัดขัดใจฉันให้มันน้อยๆ ลงหน่อย" อรัณเอ่ยพร้อมกับพามิริณนั้นเดินออกจากห้องพักของตนทันที

ทั้งสามหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องเห็นร่างบางของมิริณสวมทับด้วยเสื้อคลุมของอรัณ ทั้งสามหนุ่มถึงกับหลุดยิ้มออกมา ที่อรัณนั้นเล่นหึงหนักถึงกับให้มิริณใส่เสื้อคลุมออกจากห้อง ฮ่า...ไม่ทันแล้วมั้ง

มิริณนี้ฉันคิดว่าพี่อรัณเขาพูดเล่น หลังจากนี้ไป ชีวิตในรั้วมหาลัยของฉันคงไม่มีทางสงบสุขอย่างแน่นอน เพราะสิ่งที่เขาบอกว่าจะมาส่งฉันที่ห้องเรียน เขาก็มาจริง ให้ตายเถอะตอนนี้เขามาส่งฉันที่ห้องเรียน ฉันและเขาตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดใจมาก ที่ต้องมานั่งตอบคำถามของเพื่อนในห้องเรียน ที่ถามว่าฉันเป็นผู้หญิงคนใหม่ของเขา ใบหน้าหวานถึงกับมีสีหน้าคิดหนักและกังวลกับเรื่องที่จะตามมา ในชั่วโมงเรียนตอนนี้ในหัวของฉันไม่มีสิ่งที่อาจารย์กำลังสอนเลยซักนิด เขาทำกับฉันเช่นนี้ได้ยังไงในเมื่อเขายังมีคุณแพทอยู่แล้วทั้งคน

ขณะที่นั่งเรียนอยู่นั้น ยัยขวัญข้าวนั่งขนาบข้างฉันถึงกับหลุดยิ้มและเอ่ยกับฉันและยัยบีนามาเสียงเบา

"คืนนี้สงสัยแพลนนอนเมาส์มอยที่ห้องฉัน คงล่มไม่เป็นท่าแล้วแหละ แก" ยัยขวัญข้าวเอ่ยมา ฉันถึงกับหันมองหน้าเพื่อน

"ทำไมเหรอแก" ยัยบีนาที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับเอ่ยถามมาด้วยความสงสัย เพราะคืนนี้ยัยบีนาจะไปค้างที่คอนโดยัยขวัญข้าวกับพวกฉัน

"พี่อรัณ ผัว...แกมารอโน้นแล้ว" ฉันมองลงไปที่ชั้นล่างหน้าตึกก็เห็นร่างสูงอันคุ้นตาสวมแว่นกันแดด ยืนพิงรถสปอร์ตคันคู่ใจของเขาที่หน้าคณะ ตามที่ยัยขวัญข้าวบอกมา เพราะอีกห้านาทีพวกฉันจะเลิกเรียนกัน

"ให้ตายเถอะ นี้อย่าบอกนะว่าเขามาดักรอฉัน" เพราะกลัวฉันไม่กลับคฤหาสน์

"อร้ายย...แก พี่อรัณ โครตเท่ห์ เลยอะ" เสียงยัยบีนาที่เอ่ยออกมาขณะที่ยื่นคอมองออกไปยังนอกหน้าต่าง

"พี่เขาโครตหวงแก เลยอะมิริณ" ยัยขวัญข้าวเอ่ยกับฉันมา

"แต่ก็เลวมาก อะแก"

"ไม่เป็นไรแกเลว...แต่หล่อและเท่ห์มาก ฉันให้อภัยพี่เขา ฮ่าๆ " ยัยขวัญข้าวเอ่ยพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะใส่ฉัน แม้ยัยนี้ วันนั้นยังทีมฉันอยู่เลย พอมาวันนี้กับเปลี่ยนทีมซะแล้ว ร้ายมากอะเพื่อนฉัน

ด้านอรัณหลังจากที่เขามาดักรอมิริณได้ไม่กี่นาที ร่างบางก็เดินลงมาจากตึกกับเพื่อนของเธอ ฉันจะหลบหน้าคนใจร้ายได้ยังไงในเมื่อทางลงตึกมีแค่ทางเดียว ในที่สุดมิริณก็เลี่ยงอรัณไม่ได้ ร่างบางยอมกลับคฤหาสน์พร้อมกับคนใจร้ายด้วยสีหน้าอันบึ้งตึง เพราะอรัณนั้นเอาแต่ขู่เธอ พูดอะไรไปไม่ได้เล่นแต่จะปล้ำอยู่ท่าเดียว ป่วยการกับคนแบบนี้จริงๆ

ภายในห้องนอนของมิริณ

ร่างบางเอาแต่นอนพลิกตัวไปมา นับวันอรัณไม่มีท่าทีเกรงใจแฟนสาวของเขาเลยซักนิด ขนาดในมหาลัยเขาไม่ควรทำตัวสนิทสนมกับเธอ แต่อรัณก็ยังรุกเธอหนักมากขึ้นทุกวัน แบบนี้คงไม่นานแพทต้องตามมารังควานเธอแน่นอน