พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 13

ตระกูลฉินต่างกระวนกระวายใจ รอคอยท่านโหวฟื้นด้วยความกังวล ตวนมู่สวี่ชิงก็หวังให้เขาฟื้นเร็วๆ เพราะมีเพียงฮู่กั๋วโหวฟื้นขึ้นมาเท่านั้น จึงจะพิสูจน์ความสามารถและคุณค่าของนางได้

ร่างกายยังไม่ฟื้นตัว ตอนกลางวันต้องใช้สมาธิสูงอีก รู้สึกเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก แต่นางยังคงฝืนทนต่อไป

จนกระทั่งค่ำมืด บ่าวในจวนตระกูลฉินวิ่งมาบอกนางด้วยความดีใจว่าท่านโหวฟื้นแล้ว ฮูหยินจึงขอให้นางไปพบ

ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความยินดีและคาดหวัง ตวนมู่สวี่ชิงแตะปลายนิ้วลงบนข้อมือของท่านโหวฉิน

ครู่หนึ่งต่อมา นางเงยหน้าบอกเจินซื่อว่า "ฮูหยินโหว โดยพื้นฐานอาการของท่านโหวถือว่าดีขึ้นแล้ว......"

พูดยังไม่ทันขาดคำ ผู้เฒ่าผมขาวโพลนสวมผ้าคาดหน้าผาก ถือไม้เท้าหัวมังกรเดินกะเผลกเร็วๆ เข้ามา พลางกล่าวว่า "บุตรข้ารักษาได้จริงหรือ? ใครคือหมอเทวดาที่ช่วยชีวิตบุตรชายข้า? รีบให้ข้าคำนับสามครั้งขอบคุณหมอเทวดาเถิด......"

ผู้ที่มาคือเหล่าไท่จวินแห่งตระกูลฉิน เฟิงซื่อมารดาของฉินเหลียงเจิ้น

ตระกูลฉินมีบุตรชายมากมาย แต่ที่ขึ้นสนามรบแล้วกลับมาได้มีไม่กี่คน เฟิงซื่อสูญเสียสามีในวัยกลางคน ต่อมาต้องพบกับความเจ็บปวดที่คนผมขาวส่งคนผมดำหลายครั้ง บัดนี้บุตรชายคนโตก็ใกล้สิ้นใจ นางรู้สึกปวดร้าวใจ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

เมื่อวานก่อนฟ้าสางนางไปไหว้พระที่วัดผู่ฮว่าอันศักดิ์สิทธิ์ที่สุดนอกเมือง นางไม่อยากเห็นบุตรชายต้องมาตายต่อหน้าต่อตา เพราะไม่มีหมอคนใดรักษาได้ จึงได้แต่อธิษฐานขอให้พระพุทธองค์ช่วยคุ้มครอง

สังขารที่อายุมากกว่าจ็ดสิบกว่าปีคุกเข่าหน้าพระพุทธองค์หนึ่งวันหนึ่งคืน ตอนลุกขึ้นแทบจะเป็นลม แต่ในขณะนั้นเองก็ได้ยินบ่าวมารายงานว่าท่านโหวมีทางรอดแล้ว

เหล่าไท่จวินฟื้นคืนชีพในทันที ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะขอบคุณพระพุทธองค์ หลังจากนั้นก็ก้มกราบแล้วรีบกลับจวนทันทีโดยไม่หยุดพัก

เอ่อ ผู้เฒ่าวัยขนาดนี้มาคำนับตนเองสามครั้ง? ตวนมู่สวี่ชิงรู้สึกว่ารับไม่ไหว จึงรีบลุกขึ้นหลีกทาง

เหล่าไท่จวินเห็นบุตรชายคนโตที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียวดั่งคนตายก่อนหน้านี้กลับมีเลือดฝาดขึ้นมาอีกครั้ง มิหนำซ้ำยังลืมตาได้ นางถึงกับตื่นเต้นจนน้ำตาไหลพราก "ลูกแม่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

ฮู่กั๋วโหวเอ่ยเสียงแหบพร่า "ทำให้ท่านแม่กับฮูหยินต้องเป็นห่วง ดีขึ้นมากแล้ว"

เจินซื่อเช็ดน้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม พลางพยักหน้ารัว ๆ จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าต้องแนะนำผู้มีพระคุณให้มารดารู้จัก "ท่านแม่ นี่คือคุณชายสามจากตระกูลหัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่แห่งสำนักหมอหลวง ตวนมู่สวี่ชิง เป็นผู้ที่ช่วยถอนพิษให้ท่านโหว"

"คุณชายสามแห่งตระกูลตวนมู่? หัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่หงฮั่น?" เหล่าไท่จวินกล่าวพลางหันไปมองเด็กหนุ่มร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ช่วงหลายวันที่ผ่านมาจวนโหวปั่นป่วนวุ่นวาย นางจึงไม่ได้ยินข่าวคราวเรื่องที่ตระกูลตวนมู่ถูกจับกุม ทว่านางเคยได้ยินชื่อเสียงของตวนมู่หงฮั่นมาก่อน ว่าเป็นทั้งหมอฝีมือดีและมีคุณธรรม ดูเหมือนแม้แต่มามาที่คอยรับใช้ข้างกายยังเคยเผลอพูดถึงคุณชายสามของเขา ว่าเป็นคนประหลาด ไม่เคยออกจากบ้านตลอดทั้งปี ไม่พบปะผู้คน ไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรหรือมีเหตุผลอื่นแอบแฝง

ตวนมู่สวี่ชิงถูกสายตาสำรวจของเหล่าไท่จวินจ้องจนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย จึงยกมือคำนับตามธรรมเนียมของคนโบราณ "สวัสดีเหล่าไท่จวิน"

พูดจบก็แทบกัดลิ้นตัวเอง คนยุคโบราณเขาจะกล่าวทักทายด้วยคำว่า 'สวัสดี' ได้อย่างไรกันเล่า?

โชคดีที่คนตระกูลฉินต่างจดจ่ออยู่กับอาการป่วยของท่านโหว จึงไม่มีใครสนใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้

เฟิงเหล่าไท่จวินได้สติ รีบส่งไม้เท้าให้บ่าวรับใช้ข้างกายแล้วทำท่าจะค้อมตัวคารวะนาง

ตวนมู่สวี่ชิงรีบประคองอีกฝ่ายไว้ "ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องมากพิธีไป การช่วยชีวิตและรักษาคนป่วยคือหน้าที่ของหมออยู่แล้ว"

เฟิงเหล่าไท่จวินตบมือตวนมู่สวี่ชิงเบาๆ ดวงตาที่เคยขุ่นมัวกลับฉายแววสะท้อนน้ำตาคลอ สะอื้นจนพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "บุญคุณที่คุณชายสามช่วยชีวิตไว้ ตระกูลฉินจะไม่มีวันลืม"

สวี่ชิงเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มามากแล้ว นางยิ้มอย่างสุภาพ แล้วหันไปมองเจินซื่อ "ฮูหยินโหว เตรียมการตามที่ตกลงกันไว้อีกครั้ง พรุ่งนี้จะถอนพิษให้คุณชายใหญ่"

ในดวงตาของเจินซื่อพลันฉายแววตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก นางตื่นเต้นจนแทบไม่รู้ว่าจะเอ่ยสิ่งใดออกมาดี