พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 60

ตวนมู่สวี่ชิงมิกล้าประวิงเวลาอีกต่อไป รีบเร่งตรวจอาการให้พี่ชายรอง โชคดีที่กระดูกซี่โครงเพียงร้าว ไม่ได้หัก ทั้งไม่ได้กระทบกระเทือนถึงปอดและอวัยวะภายใน

นางหยิบยาลดปวดและยาแก้ฟกช้ำมาสองสามเม็ด “พี่รอง ท่านกับเฉาเจียงรีบกินยาเหล่านี้เสียก่อน พรุ่งนี้ข้าจะมาดูอาการท่านอีก” นางไม่อาจเสกยาต้มออกมาจากอากาศธาตุได้

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าได้มาอีกเลย” สวี่เนี่ยนฉือยังคงขวัญเสีย นางไม่ปรารถนาให้บุตรสาวต้องเข้าไปเสี่ยงอันตรายอีก

ตวนมู่สวี่ชิงยิ้มละไม “ท่านแม่โปรดวางใจเถิด มีพี่เจ๋อหยางและหลินหยางอยู่ จะไม่มีผู้ใดกล้าทำอันตรายอีก พี่รองได้รับบาดเจ็บ หากไม่ได้รับการรักษาโดยทันท่วงที เกรงว่าจะเป็นภัยในภายหน้า พรุ่งนี้ข้าจะนำยาต้มและอาหารบำรุงมาให้”

“ชิงเอ๋อร์...” ตวนมู่หงฮั่นมีถ้อยคำนับพันในใจ แต่กลับไม่รู้จะเริ่มต้นกล่าวจากสิ่งใด

ตวนมู่สวี่ชิงเข้าใจทุกสิ่ง นางกุมมือเขา “ท่านพ่อ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” การเสียสละให้แก่กัน การทะนุถนอมซึ่งกันและกัน เป็นสิ่งที่ควรทำ

ตวนมู่หงฮั่นพยักหน้า น้ำตาอาบสองแก้ม รอดพ้นจากความตายมาได้ เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างชิงเอ๋อร์กับท่านอ๋องเป็นเช่นไร ถึงขั้นที่ท่านอ๋องยอมเสด็จมารับนางกลับจวนในยามวิกาล

แต่หากไม่ใช่ชิงเอ๋อร์ หากไม่ใช่ท่านอ๋อง พวกเขาครอบครัวนี้ อาจไม่ได้เห็นแสงตะวันในวันพรุ่งนี้แล้ว

ตวนมู่สวี่ชิงรู้ว่าบิดาและพี่ชายต่างมีคำถามมากมาย แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะอธิบาย ท่านอ๋องที่ตอนนี้เปียกปอนยังรอนางอยู่ “พี่ใหญ่ โปรดดูแลตนเองให้ดี ดูแลท่านพ่อ ท่านแม่ พี่รอง รวมถึงอี๋เหนียงและเฉาเจียงด้วย”

ตวนมู่ซ่านเฉิงพยักหน้า มองตามแผ่นหลังบอบบางของน้องสาวที่จากไป พลันรู้สึกว่า ตลอดสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยเข้าใจน้องสาวผู้นี้เลย นางช่างกล้าหาญ ช่างเฉลียวฉลาดเช่นนี้

เมื่อกลับถึงจวนอ๋อง ก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว อีกเพียงหนึ่งหรือสองชั่วยาม ท่านจิ้งอ๋องก็จะต้องเสด็จเข้าวัง

เสี่ยวซงจื่อกล่าวว่า “ท่านโปรดพักผ่อนสักครู่ ข้าจะไปเตรียมน้ำร้อนมาปรนนิบัติท่านอาบน้ำ เสื้อผ้าเปียกปอนเช่นนี้ ต้องแช่น้ำร้อนให้สบายตัว”

ท่านจิ้งอ๋องพยักหน้า จากนั้นจึงสั่งหมิงหยางให้ไปจัดการธุระบางอย่าง

เพิ่งได้รับพระมหากรุณาธิคุณช่วยเหลือชีวิตมา ตวนมู่สวี่ชิงไม่มีเหตุผลที่จะกลับห้องไปนอนหลับอย่างสบายใจ นางจึงไปพร้อมกับเสี่ยวซงจื่อ เพื่อเตรียมของใช้สำหรับอาบน้ำให้ท่านอ๋อง

มองดูเสี่ยวซงจื่อที่แขนข้างหนึ่งห้อยอยู่ เสื้อผ้าครึ่งตัวก็เปียกปอน นางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก “เสี่ยวซงจื่อ เจ้าก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิด ที่นี่ให้เป็นหน้าที่ข้า”

นางกล่าวด้วยความจริงใจ ด้วยความตั้งใจ ด้วยความซาบซึ้งใจจากก้นบึ้งของหัวใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน