พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 61

เมื่อหยุดแล้ว นางก็นั่งลงอย่างเงียบงันข้างอ่างอาบน้ำ ต้องเฝ้าระวัง ไม่ให้น้ำในอ่างเย็นลง

ชายตรงหน้านั้น ทั้งฐานะสูงส่ง ทั้งกล้าหาญและเฉลียวฉลาด คำพูดมีน้ำหนักดั่งเก้าขุนเขา รูปลักษณ์ก็หล่อเหลาราวสวรรค์ปั้นเอง ไม่สิ ตอนท่านแม่หนี่วากำลังปั้นเขาน่ะ คงตั้งอกตั้งใจสุดฝีมือแน่ๆ ถึงได้เอาวัตถุดิบชั้นยอดทั้งหมดมาทุ่มใส่เขาคนเดียวหมด

แต่ตัวเขาเองกลับไม่รู้จักถนอม ดูสิ แผลเต็มตัว รอยแผลเป็นก็พรุนไปทั้งร่าง แบบนี้มันเสียของชัดๆ!

ตอนนี้ยังไม่มีชายาหรืออนุ แต่อนาคตพอถึงคืนเข้าหอ เกรงว่าจะทำเจ้าสาวตกใจจนผงะ ถ้าเจอคนขวัญอ่อนหน่อย อาจถึงขั้นไม่กล้าแตะต้องเขาเลยก็ได้…แต่ใบหน้านี่สิ ช่างงดงามเสียเหลือเกิน แล้วเรือนร่างนี่ก็ใช่ย่อยเลยล่ะ!

และใต้น้ำ แม้ว่าเขาจะสวมกางเกงในทั้งสองครั้งที่อาบน้ำ มองไม่เห็นรูปร่าง แต่ก็สามารถจินตนาการได้ว่า บุรุษเช่นนี้จะต้องไม่ธรรมดา สิ่งที่หายากที่สุดคือ เขายังรักนวลสงวนตัว ไม่มีสตรีมาวุ่นวายใดๆ อยู่ข้างกาย

เฮ้อ ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์เช่นนี้ ในอนาคตไม่รู้ว่าสตรีใดจะมีวาสนาได้ชื่นชม...

เอ่อ บอกว่าจะไม่ล่วงเกินเทพบุรุษแล้วนี่นา ทำไมถึงได้คิดเรื่องไร้สาระพวกนี้อีกแล้ว สตรีใดมีวาสนา จะเกี่ยวข้องอะไรกับนาง?

ตวนมู่สวี่ชิงส่ายหน้า หลับตาเข้าสู่ระบบ เริ่มค้นหายาขจัดรอยแผลเป็นที่ฝังแน่น ค้นหาอยู่ครู่หนึ่งก็เจอ แต่ราคาก็ค่อนข้างสูง การแลกยาหนึ่งหลอดกับคะแนนที่ต้องใช้ พอๆ กับการยืมอุปกรณ์ทางการแพทย์ขนาดใหญ่หนึ่งครั้งเลยทีเดียว

ดูคะแนนสี่หลักที่น่าสงสารของนางแล้ว ช่างยากจนเสียจริง ต้องหาวิธีหาคะแนนแลกเปลี่ยนเสียแล้ว หากมีโอกาสดีๆ เหมือนครั้งที่แล้วที่หอเก็บสมุนไพรของตระกูลตวนมู่ ได้มาทีเดียวแสนแปดหมื่นคะแนน คงจะดีไม่น้อย!

ตระกูลตวนมู่? แสนแปดหมื่นคะแนน? สมุนไพรของตวนมู่ถังก็เป็นของตระกูลตวนมู่นี่นา ถูกซูกงกงและหมอหลวงฝูยึดไป พวกเขาไม่เมตตา นางก็ไม่จำเป็นต้องมีคุณธรรม!

ด้วยการปกปิดของห้องระบบปฏิบัติการ นางกล้าแม้แต่จะบุกเข้าไปในวังหลวง แล้วนับประสาอะไรกับจวนของขันทีและหมอหลวง

นางช่างฉลาดหลักแหลมเสียจริง ตวนมู่สวี่ชิงกดความตื่นเต้นในใจลง เรื่องนี้ต้องวางแผนให้ดี นางไม่ได้ขโมย เพียงแค่เอากลับคืนมาซึ่งเป็นของๆ นางเท่านั้นเอง เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว...

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น บุรุษในอ่างอาบน้ำก็ตื่นขึ้น ตวนมู่สวี่ชิงรีบได้สติ ส่งผ้าฝ้ายให้เขา

จิ้งอ๋องสวมเสื้อคลุมนอนแล้วสวมชุดขุนนางทับ ตวนมู่สวี่ชิงถามว่า “ท่านอ๋อง ท่านไม่พักผ่อนหรือ?”

“ประเดี๋ยวก็ต้องเข้าวัง ข้าจะไปห้องหนังสือ เจ้าออกไปเถิด!” จิ้งอ๋องกล่าว

ไม่ได้นอนทั้งคืน อาบน้ำหลับตาสักครู่ก็ต้องไปทำงานแล้วหรือ? พวกท่านอ๋องในสมัยโบราณนี่ก็ลำบากจริงๆ

หลงจิ้งซิวดูตำราที่นำมาจากกรมกลาโหมในห้องหนังสือ ได้ยินเสียงฝีเท้าพร้อมกับได้กลิ่นหอมของอาหาร

เมื่อเห็นอาหารที่ทั้งสีสัน กลิ่น และรสชาติครบครัน ก็คิดในใจว่า เจ้าเด็กคนนี้ก็มีประโยชน์อยู่บ้าง

อาหารรสชาติถูกปาก จิ้งอ๋องทานหมดอย่างรวดเร็ว ขณะที่ตวนมู่สวี่ชิงกำลังเก็บจานชาม เขาก็ถามขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “ไอ้แท่งเหล็กของเจ้า นั่นเป็นอาวุธอะไร?”

สวี่ชิงชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้ามองเขา ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

แต่เห็นได้ชัดว่า เมื่อเขาถามขึ้นมาแล้ว การจะหลีกเลี่ยงไปก็คงไม่ได้ “ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่ ข้าจะไปหยิบมาให้ท่านดู”

“ไม่ได้พกติดตัวตลอดเวลาหรือ?” จิ้งอ๋องถามอย่างไม่ใส่ใจ

ตวนมู่สวี่ชิงพูดไม่ออก เอาเถอะ ดูเหมือนว่าจะหลอกลวงไม่ได้จริงๆ นางเอื้อมมือไปข้างหลัง พอกลับมา ในมือก็ถือกระบองไฟฟ้าแล้ว “นี่ไง ท่านอ๋องเชิญดูได้เลย”

จิ้งอ๋องมองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะรับไป ดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษ “นี่คือสิ่งที่ทำให้ศัตรูเข้าใกล้ไม่ได้หรือ?”