พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 63

“อ้อ เข้าใจแล้ว!” ความรู้สึกนี้ทำไมมันแปลกๆ นะ? เหมือนกับว่า...

ก่อนที่นางจะได้คิดต่อไป เสี่ยวซงจื่อก็ถามอีกว่า “พรุ่งนี้เจ้าจะไม่เข้าไปในวังกับพวกเราจริงๆ หรือ? วันคล้ายวันพระราชสมภพของฝ่าบาทนะ คึกคักมากเลย”

สวี่ชิงส่ายหน้า “ข้าไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ในวัง ไม่ไปดีกว่า หากไม่ระวังไปชนเข้ากับองค์หญิงคนใดเข้า คงไม่ดีแน่”

“นั่นก็จริง!” เสี่ยวซงจื่อพยักหน้า จากนั้นก็กระซิบว่า “ผู้หญิงในวังนะ แต่ละคนมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะยิ่งกว่ารังผึ้งอีก เจ้าไม่ไปก็ดีแล้ว”

“พวกองครักษ์หยางทั้งสี่จะเข้าไปกับท่านอ๋องด้วยหรือไม่?” สวี่ชิงถาม

“หมิงหยางเข้าวังไปกับท่าน ส่วนเจ๋อหยางกับหลินหยางออกไปทำธุระนอกเมือง” เสี่ยวซงจื่อเชื่อใจตวนมู่สวี่ชิงมากแล้ว จึงไม่ปิดบังเรื่องใดๆ

“เหยียนหยางล่ะ? ไม่ได้บอกให้เขาพักผ่อนดีๆ หรอกหรือ? ทำไมช่วงนี้แทบจะไม่เห็นเขาเลยนอกจากตอนเปลี่ยนผ้าพันแผล? เขาแอบหนีออกไปอีกแล้วหรือ?”

เสี่ยวซงจื่อขมวดคิ้วมองนาง “เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือ?”

“ไม่รู้อะไร?” สวี่ชิงงงงวย

เสี่ยวซงจื่อกลอกตา “ทางกรมอาญาแม้จะเพิ่มกำลังป้องกันแล้ว แต่ท่านอ๋องก็ยังสั่งว่า นอกจากคนของจวนเราแล้ว ห้ามคนอื่นเข้าเยี่ยมตระกูลตวนมู่ แต่ก็ยากที่จะรับประกันว่าคนอื่นจะไม่คิดร้าย ช่วงนี้เหยียนหยางจึงไปเฝ้าอยู่ที่คุก”

ตวนมู่สวี่ชิงตกใจ “เหยียนหยางอยู่ที่คุกตลอดเวลาที่ไม่ได้อยู่ในจวนหรือ? ไปปกป้องคนในครอบครัวของข้าหรือ?”

“อืม! วันนั้นข้าบอกว่าจะบอกเจ้าเอง แต่เขาบอกว่าจะบอกเจ้าเอง”

“เขา... ไม่ห่วงร่างกายของตัวเองบ้างเลยหรือ? บอกให้พักผ่อนบนเตียงแล้วแท้ๆ” สวี่ชิงไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตนเองได้ในขณะนี้ ซาบซึ้งใจ อบอุ่นใจ รู้สึกผิด เป็นห่วง...

“ท่านอ๋องให้เขาไป หรือเขาไปเอง?” นางถามต่อ

“ท่านอ๋องตั้งใจจะให้เจ๋อหยางอยู่ แต่เหยียนหยางบอกว่า หลินหยางออกไปทำธุระนอกเมืองคนเดียว ไม่มีคนคอยดูแล จึงไม่เหมาะ เขาจึงไปเฝ้าคุกแทน ให้เจ๋อหยางไปทำธุระกับหลินหยาง”

เพื่อการลงมือในครั้งนี้ ตวนมู่สวี่ชิงเตรียมตัวมาอย่างเต็มที่ พระราชวังวันนี้จะคึกคักเพียงใด นางไม่สนใจ หลังจากทานอาหารกลางวันก็รออยู่ในห้อง จนกระทั่งตะวันตกดิน นางก็หายตัวเข้าไปในห้องระบบปฏิบัติการ

เพื่อความไม่ประมาท นางเปลี่ยนเป็นชุดสาวใช้ที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ทำผมทรงสาวใช้อย่างง่าย หากโชคร้าย ช่วงใดช่วงหนึ่งของการลงมือถูกจับได้ นางก็สามารถแกล้งทำเป็นสาวใช้ในจวนเพื่อหลบหลีกได้

ยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ มองดูตนเองในชุดสตรี ตวนมู่สวี่ชิงก็ถอนหายใจออกมาลึกๆ เมื่อไหร่กันหนอที่จะได้เป็นเด็กผู้หญิงอย่างถูกต้องตามกฎหมาย?

นางหายใจเข้าลึกๆ ให้กำลังใจตนเอง ก่อนจะออกเดินทาง ความพยายามในวันนี้ก็เพื่ออิสรภาพในวันพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ?

เมื่อออกจากจวนอ๋อง เดินไปไม่ไกลก็เป็นถนนที่พลุกพล่านที่สุดในเมืองหลวง แม้จะยามค่ำคืนแล้ว แต่ก็ยังคงคึกคัก

ตวนมู่สวี่ชิงอยู่ในระบบ เคลื่อนห้องปฏิบัติการทั้งห้องไปข้างหน้า เดินทางผ่านฝูงชนมากมาย ผู้คน สิ่งของ และทิวทัศน์รอบข้างล้วนอยู่ในสภาพกึ่งโปร่งใส นางสามารถมองเห็นทุกคนได้อย่างชัดเจน แต่คนรอบข้างกลับมองไม่เห็นนาง ความรู้สึกนี้ช่างแปลกประหลาด ราวกับว่านางอยู่ในนั้น แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนว่าทุกสิ่งรอบตัวไม่เกี่ยวข้องกับนาง

เดินมาตลอดทางก็เข้าไปในจวนของซูกงกงได้อย่างราบรื่น แม้จะเคยเห็นขนาดของจวนอ๋องมาแล้ว แต่เมื่อมาถึงที่นี่ นางก็อดไม่ได้ที่จะด่าทอออกมา ไอ้ขันทีน่าตาย ไม่มีคนส่งศพแท้ๆ ยังจะสร้างบ้านใหญ่โตอะไรกันนักหนา?