พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 66

เขาเพียงรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆ จำต้องรีบออกจากวังหลวงกลับจวนโดยเร็วที่สุด ในจวนมีตวนมู่สวี่ชิงอยู่ ไม่ว่าจะเป็นพิษชนิดใด เขาย่อมต้องมีวิธีแก้ไขได้แน่นอน

เนื่องเพราะโคจรลมปราณ จึงเร่งให้ฤทธิ์ยาแผ่ซ่านเร็วขึ้น หลังจากจิ้งอ๋องขับรถม้าออกจากประตูวังหลวงแล้ว สติก็เริ่มเลือนรางไปบ้าง นี่จึงเป็นเหตุของรถม้าไร้คนขับที่ตวนมู่สวี่ชิงได้เห็นก่อนหน้านี้

ทว่าสำหรับผู้ฝึกยุทธ์แล้ว สัญชาตญาณระวังภัยหยั่งรากลึกอยู่ในกระดูก แม้จะถูกควบคุมด้วยฤทธิ์ยาอันรุนแรง หลงจิ้งซิวก็ยังคงฝืนประคองสติอันเลือนรางให้กลับคืนมาได้ชั่วขณะ

เขาทราบดีว่าตนเองออกมาจากวังหลวงแล้ว อยู่ในรถม้าของจวนอ๋อง แต่เหตุใดบนรถม้าจึงมีนางกำนัลอยู่ด้วยเล่า?

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง...”

เสียงของนางกำนัลผู้นี้ เหตุใดจึงคล้ายคลึงกับตวนมู่สวี่ชิงผู้นั้นในจวนนัก?

คงเป็นเพราะนับแต่รู้ว่าตนถูกพิษ ก็คิดถึงแต่การตามหาเขา ดังนั้นในยามนี้จึงเกิดภาพหลอนขึ้น

ตวนมู่สวี่ชิงรู้ว่าสติของเขากำลังเลือนราง จึงรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นโดยไม่สนใจสิ่งใดนัก “ท่านอ๋องฟังข้าก่อน พวกเรา...” ใช้ยาก่อนเถอะ...

ยังมิทันกล่าวจบประโยค ก็ถูกจิ้งอ๋องรวบร่างเข้าไปกอดไว้ในอ้อมอก

บ้าจริง นี่คิดจะใช้นางเป็นยาถอนพิษหรืออย่างไร? ตวนมู่สวี่ชิงพูดไม่ออกบอกไม่ถูก นางเป็นหมอนะ เป็นหมอ หาใช่ยาถอนพิษ กินนางเข้าไปก็แก้พิษไม่ได้เสียหน่อย!

“ท่าน...” เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนชั่วร้าย หากแต่เป็นแม่ทัพเทพสงครามผู้มีจิตใจแน่วแน่ ตวนมู่สวี่ชิงยังคงพยายามใช้เหตุผลกับเขา

ทว่าเพิ่งเปล่งเสียงออกไปได้พยางค์เดียว ศีรษะใหญ่โตนั้นก็ซบลงบนไหล่ของนาง “เจ้าตัวเล็ก เหตุใดจึงเป็นเจ้า?”

ตวนมู่สวี่ชิงตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นระรัว นอกจากความตกใจแล้ว ความรู้สึกยินดีระคนประหลาดใจที่แทรกเข้ามาอย่างอธิบายไม่ได้นี่มันคืออันใดกัน?

นางเลิกดัดเสียงห้าวโดยไม่รู้ตัว กลับมาใช้เสียงเดิมของตน “ข้า คือผู้ใดหรือ?” นางถามเสียงเบา ก่อนจะกลืนน้ำลายอย่างประหม่า

“คือ...หมอน้อย...ในจวนของข้า...”

หลงจิ้งซิวรู้ดีว่า บัดนี้สติของตนเลือนรางเต็มที ประสาทหลอนไปหมดแล้ว ถึงขั้นเห็นนางกำนัลที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้นี้เป็นใบหน้าของตวนมู่สวี่ชิงไปได้

เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะสะกดฤทธิ์ยาเอาไว้ ทว่ามันช่างยากเย็นเหลือเกิน ร่างกายนี้มิอาจควบคุมได้ด้วยสติสัมปชัญญะอีกต่อไปแล้ว

สภาพเช่นนี้ทำให้ตวนมู่สวี่ชิงตกใจอยู่บ้างจริงๆ นางรีบถกกระโปรงเตรียมจะลงจากรถม้าโดยสัญชาตญาณ

แต่ว่าหากนางไปแล้ว เขาจะเป็นเช่นไร? เลือดกำเดาไหล? เส้นเลือดแตก? เลือดคั่งในสมอง? หรือทนทุกข์ทรมานอยู่ในรถม้าแคบๆ นี้เพียงลำพังตลอดทั้งคืน?

เขาคือเทพสงครามแห่งต้าเฉียน คือวีรบุรุษของปวงประชา คือผู้มีพระคุณของตระกูลตวนมู่ คือ...เอาเถอะ หาข้ออ้างมามากมาย เหตุผลสำคัญที่สุดคือ บุรุษผู้นี้ไม่ว่าส่วนไหนล้วนถูกใจนางทั้งสิ้น!

ตวนมู่สวี่ชิงหันกลับไป มองเขาแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่

จิ้งอ๋องผู้สูงศักดิ์แห่งราชวงศ์ต้าเฉียน ทั้งร่ำรวย มีอำนาจ ทั้งรูปงาม ทั้งยังรักษาความบริสุทธิ์ บัดนี้อยู่ตรงหน้านาง เพียงนางยื่นมือออกไป ก็สามารถครอบครองเขาได้ และนางคือคนแรก The first คือ No.1 เชียวนะ!

สิ่งล่อใจเช่นนี้ เมื่อเทียบกับคะแนนหนึ่งแสนห้าหมื่นแต้มแล้ว แทบไม่ต่างกันเลย ใจสั่นระรัว มือไม้คันยุบยิบ ทำอย่างไรดี? นางเริ่มเกิดความขัดแย้งในใจอย่างรุนแรง

โอกาสมีเพียงครั้งเดียว พลาดแล้วย่อมไม่หวนคืน อย่างไรเสียตอนนี้เขาก็ไม่มีสติ ไม่รู้ว่านางเป็นใคร หรือว่า? ฉวยโอกาสตอนที่เขาลำบากเสียเลยดีหรือไม่?

อ๊ะ ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้ อย่างนี้ไม่ดี นี่มิใช่สิ่งที่วิญญูชนพึงกระทำ เช่นนั้นแล้ว หรือจะใช้น้ำเกลือขับพิษออกจากร่างกายให้เขา?