พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 74

เพิ่งส่งหยิ่นฉู่เคอไปไม่ทันไร เสี่ยวซงจื่อก็เข้ามา “นายท่าน น้ำร้อนเตรียมพร้อมแล้ว ตอนนี้ท่านจะอาบน้ำเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

จิ้งอ๋องลุกขึ้น “อาบเลย!”

เสี่ยวซงจื่อกลอกตา ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นายท่าน ครั้งก่อนที่สวี่ชิงปรนนิบัติท่านอาบน้ำ ท่านบอกว่าฝีมือเขาพอใช้ได้ หรือวันนี้ให้ข้าไปเรียกเขามาอีก ปรนนิบัติท่านอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ให้ทายาแก้คันลบรอยแผลเป็นนั่นเลยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ขันทีน้อยผู้นี้มีเล่ห์เหลี่ยมไม่น้อย เรียกเสี่ยวชิงจื่อมาปรนนิบัตินายท่าน ส่วนตนเองก็จะได้ไปสั่งการเก็บกวาดห้องครัว เผื่อจะได้กอบโกยสุราอาหารดีๆ กลับมาได้บ้าง เก็บไว้กินเป็นอาหารเช้าวันพรุ่งนี้

“ก็ได้!” จิ้งอ๋องตอบตกลง

เสี่ยวซงจื่อดีใจจนแทบอยากจะเหาะไปเรือนชิงเฟิงทันที แต่แล้วก็ได้ยินนายท่านกล่าวว่า “ต่อไปเจ้าไม่ต้องมาปรนนิบัติข้าแล้ว”

อารมณ์ดีพลันตกเพล้งลงพื้น เสี่ยวซงจื่อหน้าซีดเผือด คุกเข่าลงทั้งสองข้าง “บ่าวผิดไปแล้ว บ่าวไม่กล้าอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จิ้งอ๋องไม่สนใจเขาอีก เดินตรงออกไป เสี่ยวซงจื่อที่เหงื่อท่วมหน้าผาก ก็รีบตามไป ต่อไปไม่กล้าคิดเรื่องอู้งานอีกแล้ว

ปรนนิบัตินายท่านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยใจหวาดหวั่น จากนั้นยื่นส่งยาขี้ผึ้งที่ตวนมู่สวี่ชิงให้มาด้วยสองมือ “นายท่าน ให้บ่าวทายาให้ท่านหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“วางไว้ข้างๆ เจ้าออกไปก่อนเถอะ!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เพิ่งจะทำให้นายท่านโกรธไปหมาดๆ เสี่ยวซงจื่อไม่กล้าพูดจาไร้สาระแม้แต่คำเดียว

เส้นผมยาวกึ่งเปียกของอ๋องจิ้งสยายอยู่ด้านหลัง ชุดนอนสีขาวเผยให้เห็นแผ่นอกกำยำและมัดกล้ามหน้าท้องที่โผล่ให้เห็นแผ่วเบา หากสิ่งที่ทำลายความงามนั้น ก็คือรอยแผลเป็นขนาดต่างๆ ที่แต้มอยู่ทั่วเรือนร่าง เหมือนบาดแผลจากอดีตที่ยังไม่จาง

เขาหยิบยาที่ตวนมู่สวี่ชิงให้มา เขาพิจารณาดู แต่ไม่ได้เปิดออก ก่อนจะวางไว้ข้างเตียง แล้วหยิบม้วนตำราขึ้นมาเปิดอ่านตามสบาย

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด วันนี้อ่านตำรากลับใจลอยอยู่เรื่อย ไม่รู้ตัวก็ถึงยามไฮ่ จึงรู้สึกง่วงนอน ก่อนจะเอนกายลงนอน

เรื่องที่ไม่เต็มใจจะคิดในตอนกลางวัน พอถึงยามดึกสงัด ก็เข้ามาในความฝันอย่างเป็นธรรมชาติ

ตวนมู่สวี่ชิงในฝันสวมชุดสตรี ดวงตาอ่อนโยนดั่งสายน้ำ ทำอาหารเลิศรสมากมายเพื่อเขาเพียงผู้เดียว นางคีบอาหารให้เขา ช่วยเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จุมพิตริมฝีปากเขา ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นดุจน้ำไหล...

หลงจิ้งซิวตื่นขึ้นมาด้วยเหงื่อที่ท่วมตัว รู้สึกถึงความผิดปกติบนผ้าปูที่นอน เมื่อเปิดออกดู หน้าก็พลันดำคล้ำ เขาถึงกับ...อีกฝ่ายเป็นบุรุษนะ นี่เขาเสียสติไปแล้ว เขาเสียสติไปแล้วจริงๆ

เขาจึงยกกาน้ำชาบนโต๊ะขึ้น เทน้ำชาลงบนเตียงอย่างไม่ลังเล จากนั้นก็คว้ากระบี่เดินออกไปยังลานบ้าน

เสี่ยวซงจื่อเข้ามาเก็บกวาดผ้าปูที่นอนในตอนเช้า “นายท่าน นี่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรหรือ?”

ในเมื่อเป็นสิ่งที่ทำให้ตนเองอารมณ์ดีได้ แล้วเหตุใดจะต้องหลบหนีการพบเจอเขาอีกเล่า?

ส่วนเรื่องในคืนนั้น เขาเป็นครั้งแรก นางก็เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ใครไม่ติดค้างใคร ถือว่าหายกันแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจอีกนี่นา!

รอจนครอบครัวปลอดภัย นางก็เตรียมบอกลาเมืองหลวงแล้ว ต่อไปเมื่อนึกถึงช่วงเวลานี้ ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีงามอย่างหนึ่งสินะ อืม ถ้ามีกล้องถ่ายรูปหรือโทรศัพท์มือถือบันทึกไว้ก็จะยิ่งดีกว่านี้...

ขณะที่ตวนมู่สวี่ชิงยังคงนอนอยู่บนเตียง ดื่มด่ำกับความทรงจำอันงดงามอยู่นั้น จิ้งอ๋องก็เดินทางไปถึงจวนโหวแล้ว กำลังปรึกษาหารือกับท่านโหวฉินเรื่องการคดีอยุติธรรมของตระกูลตวนมู่ เพื่อสาวไปถึงเรื่องที่กุ้ยเฟยใส่ร้ายจิ้งกุ้ยเฟยเมื่อครั้งอดีต

จะสามารถลงโทษกุ้ยเฟยได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับระดับความกริ้วของฮ่องเต้

หลังจากปรึกษาหารือกันตลอดช่วงเช้า ในที่สุดเรื่องราวทั้งหมดก็มีแผนการที่สมเหตุสมผล รอหลังจากเข้าเฝ้าในท้องพระโรงยามเช้าวันพรุ่งนี้แล้ว ก็จะไปกราบทูลรายละเอียดกับฮ่องเต้ที่ห้องทรงพระอักษร

ขณะนั้น เด็กรับใช้ของจวนฉินมารายงานว่า ฮูหยินได้เตรียมสุราอาหารพร้อมแล้ว เชิญท่านอ๋องและท่านโหวไปทานอาหารที่ห้องโถง

ช่วงเช้าปรึกษาเรื่องราชการ บนโต๊ะอาหารนี้จึงสนทนาเรื่องส่วนตัวกัน ท่านฉินเหลียงเจิ้นยิ้มถาม “อวี้เหิง มารดาเจ้ากับท่านน้า เป็นห่วงเรื่องคู่ครองของเจ้ามาก ในใจเจ้าเองคิดอ่านไว้อย่างไร?”

คิดอ่านไว้อย่างไร? ความคิดในใจของหลงจิ้งซิวก็คือไม่มีความคิดใดๆ ทั้งสิ้น