พลิกชะตาฝ่าลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 10

เจียวเจียว แม่ช่วยเจ้าสะสมแต้มบุญไว้ให้แล้วนะ

จะสะสมไว้ให้เยอะ ๆ จะได้ปกป้องคุ้มครองเจียวเจียวของพวกเราให้มีอายุที่ยืนยาว และมีชีวิตที่แคล้วคลาดจากภัยอันตรายทั้งปวง

“จริงด้วยฮูหยินเจ้าคะ เมื่อครู่พี่สะใภ้ส่งจดหมายมาให้บอกว่าพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมท่านเจ้าค่ะ”

พี่สะใภ้ใหญ่คนนี้ก็คือภรรยาของพี่ใหญ่ฝั่งตระกูลทางแม่ของฮูหยินเฉียว

ฮูหยินเฉียวได้ยินเช่นนี้ก็ทำสีหน้าดีใจอย่างมาก จึงตอบกลับไปว่า “มาได้จังหวะพอดี ข้าเองก็ไม่ได้เจอกับพี่สะใภ้ใหญ่สักระยะหนึ่งแล้ว”

ในคืนนั้นสิ่งที่ค้นและยึดเอาไว้จากครอบครัวหวาต้าที่ถูกไล่ออกไป ได้ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะในห้องหนังสือของเฉียวจงกั๋วเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สายตาของเฉียวจงกั๋วกวาดไปมองแผ่นเงินและแผ่นทองเล็ก ๆ พวกนั้น มันถูกวางอยู่บนกล่องไม้ที่ไม่สะดุดตาอะไร

เขาก้มตัวไปเปิดกล่องไม้ ก็เห็นว่ามีเศษกระดาษที่ไม่ใช้แล้วปึกหนา ๆ วางอยู่ข้างใน ลายมือด้านบนกระดาษถูกเขียนอย่างยุ่งเหยิง และมีบางแผ่นมีร่องรอยของการขีดฆ่าเป็นจุด ๆ

เฉียวจงกั๋วแค่มองแวบเดียวก็จำลายมือของลูกชายคนโตได้

ขณะนี้หัวใจของเขากำลังตกใจและในขณะเดียวกันก็รู้สึกโชคดีมาก ๆ แต่วินาทีต่อมาก็ต้องเปลี่ยนไปกลายเป็นความโกรธ

“เรียกคุณชายใหญ่ให้มาพบข้าบัดเดี๋ยวนี้!”

เฉียวเทียนจิงจึงรีบเร่งฝีเท้ามาอย่างรีบร้อน พอเขาผลักประตูเข้าไป กล่องไม้ก็ถูกโยนลงมาที่ปลายเท้าของเขาดังปัง

“เจ้ามาดูด้วยตัวเองสิ!” เฉียวจงกั๋วรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เฉียวเทียนจิงก้มตัวไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่ปลายเท้าขึ้นมา ในชั่วพริบตาเดียวใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวทันที

ด้านบนกระดาษเป็นคำพูดที่แสดงถึงความไม่พอใจของเขาที่เขียนหลังจากได้เห็นชาวบ้านดำรงชีวิตอย่างทุกข์ยากเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ซึ่งคำพูดที่ใช้นั้นรุนแรงมากและเต็มไปด้วยความเลือดร้อน

หากกระดาษแผ่นนี้ถูกคนที่มีเจตนาไม่ดีเอาไป และตีความผิดไปว่าเป็นการไม่พอใจในการปกครองของฝ่าบาทและราชสำนัก คงยากที่จะแก้ตัวได้จริง ๆ

เฉียวจงกั๋วเห็นว่าเฉียวเทียนจิงได้ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้แล้ว จึงระงับไฟโทสะที่ปะทุอยู่ในใจลงและเอ่ยพูดเสียงเข้มว่า

“เจ้าใหญ่ เจ้าทำตัวสุขุมเสมอมาทำไมถึงไม่เข้าใจหลักการที่ว่าสุภาพบุรุษควรหลีกเลี่ยงสถานที่ที่มีความเสี่ยง?”

“ในใต้หล้านี้กำแพงล้วนมีหู ประตูล้วนมีช่องลมทั้งสิ้น แม้แต่ในบ้านของตัวเอง คำพูดบางอย่างของเจ้าก็ควรเก็บเอาไว้ในท้อง!”

เฉียวเทียนจิงทำหน้าสลด และก้มหน้าน้อมรับคำสั่งสอน

เฉียวจงกั๋วคิดยังไงก็ยังโกรธอยู่ดี ถ้าหากไม่ได้เจียวเจียวคอยเตือน ลูกชายคนโตคงจบชีวิตเช่นนี้เพราะแพ้ภัยตัวเองเสียแล้ว

“คืนนี้ไปคุกเข่าที่ศาลบรรพชนซะ และเผากระดาษเหล่านี้ด้วยมือของตัวเองทีละแผ่น พร้อมกับถือโอกาสนี้ลองคิดทบทวนตัวเองดูสิว่า โตจนอายุปาเข้าไปสิบแปดปีแล้วยังมีข้อบกพร่องอะไรที่ไม่ควรหลงเหลืออยู่อีก!”

“เจ้าใหญ่ พวกเราจวนเฉียวดูเหมือนจะเจริญรุ่งเรืองขึ้นทุกวันก็จริง แต่ก็ควรเตรียมพร้อมรับมือกับภัยอื่นที่อาจจะเกิดขึ้นตอนที่กำลังใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเช่นนี้เอาไว้อยู่เสมอ”

คำพูดทิ้งท้ายที่เอ่ยพูดมีน้ำเสียงที่หนักแน่นและแฝงให้คิด ถึงแม้เฉียวจงกั๋วจะพูดกับตัวเอง แต่ก็ต้องการพูดให้ลูกชายคนโตฟังด้วย