ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 26

บทที่ 26 คุณชายเย่

ตอนนี้หม่าหลันตกใจจนกรีดร้อง หลับตาปี๋เตรียมที่จะโดนตบ ฉับพลันก็พบว่าฝ่ามือใหญ่นั้นไม่ได้ฟาดลงมา

เธอจึงลืมตาดู ก่อนจะตกตะลึง!

ลูกเขยไร่ค่าของเธออย่างเย่เฉินกลับเข้ามาบังฝ่ามือของอีกฝ่ายให้กับเธอ!

นี่มัน…..

ตอนนี้สมองของเธอขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออก ทำไมคนไร้ค่าอย่างเย่เฉินถึงใจกล้าขนาดนี้?

ท่านหงห้าคิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าออกหน้าแทนหญิงแก่คนนี้จึงเอ่ยถามเสียงเย็นยะเยือก “แกเป็นใคร? แกอยากตายอีกคนหรือไง?”

เย่เฉินยิ้มบางๆพลางเอ่ย “ท่านหงห้าใช่ไหม? เห็นแก่หน้าผมหน่อย สุนัขตัวที่อยู่ข้างๆคุณจัดการได้เต็มที่ แต่แม่ยายผมไม่ได้!”

ท่านหงห้าเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “อีแก่นี่เป็นแม่ยายของแกหรือ? แล้วแกเป็นใคร ทำไมฉันต้องเห็นแก่หน้าแกด้วย?”

ขณะที่เอ่ยประโยคนี้ไฟโทสะของท่านหงห้าก็ลุกโชน

ในเมืองจินหลิงนี้มีคนมากมายที่เคารพยำเกรงเขา วันนี้กลับมีคนแล้วคนเล่าที่ไม่ให้ความเคารพเขา

คนแรกคือหวังเหวินข่ายที่โหวกเหวกโวยวายต่อหน้าเขา แล้วยังมีหญิงแก่น่ารังเกียจอีกคนที่ส่งเสียงน่ารำคาญอยู่ข้างๆ

ตอนนี้ยังมีชายหนุ่มอีกคนที่มาออกคำสั่งกับเขา คิดว่าท่านหงห้าอย่างเขาเป็นหมาแมวที่จะทำยังไงด้วยก็ได้หรือ?

คิดมาถึงตรงนี้เขาก็บันดาลโทสะหันไปตะคอกใส่คนข้างกายทันที “จัดการไอ้คนที่มันไม่กลัวตายคนนี้ซะ!”

เย่เฉินได้ยินดังนั้นก็ยิ้มบางๆพลางเอ่ย “อย่าเพิ่งใจร้อนไป ผมขอโทรศัพท์สักครู่ ให้คนในสายคุยกับคุณก็แล้วกัน”

เอ่ยจบเขาก็หยิบมือถือขึ้นมาแล้วต่อสายหาเฉินจื๋อข่ายผู้ดูแลแชงกรีลา

เมื่อโทรติดอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นอย่างเคารพ “คุณชาย มีเรื่องอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ?”

เย่เฉืนจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ “เมืองจินหลิงมีคนที่ชื่อท่านหงห้าอยู่ นายรู้จักไหม?”

เฉินจื๋อข่ายรีบตอบกลับทันที “ท่านหงห้าที่คุณชายพูดถึงผมรู้จักครับ ผู้คนต่างบอกว่าเขาคือเจ้าถิ่นของเมืองจินหลิง ความจริงแล้วก็แค่นักเลงหัวไม้คนหนึ่ง!”

ขณะที่เล่าเฉินจือข่ายก็เอ่ยเสริม “ไอ้นี่มันรู้ว่าผมเป็นคนของตระกูลเย่ คิดหาทางประจบประแจงผม โดยขอร้องให้ผมไปทานข้าวด้วยหลายครั้งแล้ว แต่ผมไม่ได้สนใจ มีอะไรหรือครับ? คุณชายรู้จักมันหรือ?”

เย่เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ “อืม ตอนนี้เขาอยากจะฆ่าฉัน”

เฉินจื๋อข่ายที่อยู่อีกฟากของสายก็โกรธทันที “ให้ตายเถอะ ไอ้นักเลงหงห้าคนนี้มันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม? ถึงกล้าหาเรื่องคุณชาย? ตอนนี้คุณชายอยู่ที่ไหนครับ? ผมจะรีบพาคนไปจัดการไอ้นักเลงที่ชื่อหงห้าคนนี้!”

เย่เฉินตอบกลับ “ฉันจะเอาโทรศัพท์ให้เขา นายพูดกับเขาหน่อย”

เอ่ยจบเขาก็ยื่นมือถือให้ท่านหงห้า “คุณรับโทรศัพท์หน่อย”

สีหน้าท่านหงห้าเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ

เกิดอะไรขึ้น? ไอ้คนนี้ก็ไม่เหมือนคนที่แกล้งเล่นละครตบตา

หรือว่ามันมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ใหญ่โตจริงๆ?

แต่ก็ดูไม่เหมือนนี่ แต่งตัวก็ธรรมดา ทั้งเนื้อทั้งตัวรวมกันน่าจะไม่ถึงห้าร้อยด้วยซ้ำ แม้แต่มือถือก็เป็นรุ่นที่ราคาไม่กี่ร้อย มันจะใหญ่โตมาจากไหนกัน? หรือมีคนคอยหนุนหลัง?

ในใจนั้นเหยียดหยามทว่าท่านหงห้าก็รับมือถือมาก่อนเอ่ยถามลองใจ “ฮัลโหล ฉันคือท่านหงห้า แกเป็นใคร? จะช่วยหนุนหลังให้ไอ้เด็กคนนี้หรือ?”