ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 27

บทที่ 27 เลิกฝันได้แล้ว

เงินจำนวนหนึ่งล้านสามแสนกลายเป็นสองล้านในชั่วพริบตาทำให้หม่าหลันดีใจจนเนื้อเต้น เธอไม่อยากจะเชื่อเลย

เธอจึงเอ่ยถามโจวหัวซินอย่างตกตะลึง “เงินสองล้านนี้ให้ฉันจริงๆหรือ?”

โจวหัวซินรีบพยักหน้าตอบทันที “ใช่ครับ เป็นของท่าน!”

“ไอ้หยา อย่างนั้นก็เยี่ยมไปเลย!” หม่าหลันดีใจเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นว่าหม่าหลันได้เงินสองล้าน! ซึ่งได้เยอะกว่าเงินต้นถึงเจ็ดแสน! คนที่มาเรียกร้องด้วยกันก็ดีใจจนเนื้อเต้น เพราะพวกเขาคิดว่าหากหม่าหลันได้คืน เช่นนั้นพวกเขาก็คงได้เงินคืนทั้งเงินต้นและดอกเบี้ยแหละ?

ดังนั้นจึงมีคนเป็นตัวแทนเอ่ยถามขึ้นมา “ผู้จัดการโจว แล้วเงินของพวกเราล่ะ?”

ผู้จัดการโจวจึงรีบหันไปหาท่านหงห้า

ถึงแม้ท่านหงห้าจะไม่อยากคายเงินที่ตัวเองกินเข้าไปแล้ว ทว่าครั้งนี้ดันไปยั่วโมโหคุณชายเย่เข้า ดีไม่ดีอาจจะเอาชีวิตไม่รอด ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจเงินแล้ว “คืน! คืนให้หมด! เห็นแก่หน้าคุณชายเย่ คืนทั้งเงินต้นและดอกเบี้ยให้กับทุกคน!”

ฉับพลันทุกคนก็โห่ร้องอย่างดีใจ

ขณะนั้นเองจู่ๆเย่เฉินก็เอ่ยขึ้น “ท่านหงห้า คนพวกนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผมสักหน่อย คุณบอกว่าเห็นแก่หน้าผมหมายความว่ายังไง? ทำบุญแบบมัดมือชกหรือ?”

ท่านหงห้าสะดุ้ง ก่อนรีบเอ่ยตอบ “คุณเย่หมายความว่ายังไงครับ? กระผมโง่ ฟังไม่เข้าใจ……”

เย่เฉินเอ่ย “เงินของคนพวกนี้ไม่เกี่ยวกับผม คุณอยากคืนก็คืน ไม่อยากคืนก็ไม่ต้องคืน แต่หากคุณกล้าบอกว่าคืนเงินเพราะเห็นแก่หน้าผม เช่นนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน!”

เมื่อสักครู่คนพวกนี้เยาะเย้ยตนไปกับหม่าหลัน ตอนนี้ทำไมตนต้องช่วยเอาเงินคืนให้พวกเขาด้วย?

กลับกันตนไม่เพียงแต่ไม่ช่วยพวกเขาเอาเงินคืนมาเท่านั้น แถมยังเตือนท่านหงห้าให้รู้ตัวว่าหากคืนเงินให้พวกเขาจะต้องมีเรื่องกับตน!

ท่านหงห้าก็เข้าใจได้ในทันทีจึงรีบเอ่ย “คุณเย่วางใจได้ ผมเข้าใจแล้ว!”

เอ่ยจบอีกฝ่ายก็หันไปบอกโจวหัวซิน “คืนเงินให้กับแม่ยายของคุณเย่คนเดียว คนอื่นไม่ต้องคืน!”

“ห๊ะ?!” เหล่าชายหญิงชราที่เมื่อสักครู่ยังดีใจจนเนื้อเต้น ตอนนี้ชะงักค้างไปหมดแล้ว บางคนถึงขั้นร้องไห้ครวญครางเสียงดัง

และยังมีคนอ้อนวอนขอความเมตตาจากเย่เฉิน ทว่าเย่เฉินก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน

พวกคนแก่ที่ทำตัวไม่น่าเคารพ เมื่อสักครู่ดูถูกเขาไว้ว่ายังไงบ้าง?

ตอนนี้พอเห็นว่าเขาจัดการท่านหงห้าได้ก็มาขอให้เขาช่วยอย่างนั้นหรือ?

ช่างหัวพวกเขาเถอะ!

เมื่อท่านหงห้าเห็นว่าเหล่าคนชราพวกนี้โวยวายเสียงดังจึงตะคอกออกมา “หุบปากเดี๋ยวนี้! ใครกล้าพูดมากจนทำให้คุณเย่ต้องรำคาญอีก ฉันจะฆ่ามัน!”

เหล่าชายหญิงชราพวกนี้จึงไม่กล้าส่งเสียงอีก……

ท่านหงห้าหันไปมองหวังเหวินข่ายที่ชะงักไปก่อนเอ่ย “คุณเย่ คุณชายหวังคนนี้เป็นเพื่อนคุณหรือ?”

เย่เฉินปรายตามองหวังเหวินข่ายแวบหนึ่ง หวังเหวินข่ายจึงรีบเอ่ยขอร้อง “เย่เฉิน เย่เฉิน ช่วยฉันด้วยเย่เฉิน! บอกท่านหงห้าไปเร็วว่าเราเป็นเพื่อนกัน! ฉันขอร้อง!”

เย่เฉินส่งเสียงหึ ก่อนหันไปบอกท่านหงห้า “ผมไม่รู้จักคนๆนี้ คุณรีบทำตามคำพูดของคุณเถอะ ตบจนพอใจแล้วค่อยปล่อยเขาไป”

ท่านหงห้าเข้าใจได้ในทันทีจึงหันไปสั่งการลูกน้อง “ตบต่อไป ไอ้สุนัขหน้าตัวเมียนี้ แค่เห็นหน้ามันฉันก็หงุดหงิดแล้ว!”