พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 46

“เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“มะ หม่อมฉันตั้งใจจะนวดให้ท่านอ๋องอย่างไรเล่าเพคะ?” ฉินเจียวเยี่ยนตอบตะกุกตะกัก พลางหลบตา เสมองไปทางอื่น

“แล้วนวดเสร็จแล้วรึ?”

“สะ เสร็จพอดีเลยเพคะ”

“ก็ดี” เซียวชิงเฟิงพึมพำเพียงเท่านั้น สร้างความสงสัยให้แก่ฉินเจียวเยี่ยนไม่น้อย “เช่นนั้น ให้ข้าได้นวดให้เจ้าบ้างเถิด”

ฉินเจียวเยี่ยนยังไม่ทันได้ส่งเสียง โลกของนางก็ถูกพลิกคว่ำ เซียวชิงเฟิงหมุนตัวขึ้นข้างบน กดร่างนางลงไปนอนบนเตียงแทนที่เขา

“อ๊ะ ท่านอ๋อง จะทำอะไรเพคะ?” ฉินเจียวเยี่ยนถามด้วยความตื่นตระหนก ยิ่งได้เห็นแววตาเป็นประกายนั้น นางยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดี

“อย่าคิดว่า ข้าไม่รู้ว่า เจ้าคิดสิ่งใดอยู่” เซียวชิงเฟิงเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าคิดสิ่งใด ข้าก็จะทำสิ่งนั้นแหละ”

ริมฝีปากร้อนฉกวูบลงมาประกบปากเล็ก ๆ ที่กำลังจะเถียงของนาง ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปรุกรานอย่างชำนาญ

เซียวชิงเฟิงมอมเมาฉินเจียวเยี่ยนด้วยรสจูบอย่างรุนแรง สองแขนเรียวยกขึ้นคล้องศีรษะอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว เช่นเดียวกับเฟิงอ๋องที่สอดมือเข้าไปกระตุกสายรัดของเสื้อผ้า แล้วปลดเปลื้องเสื้อผ้าของฉินเจียวเยี่ยนอย่างลื่นไหล

ฉินเจียวเยี่ยนไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่า ยามนี้ ทั้งเขาและนางต่างไม่มีอาภรณ์ติดกายเลยสักคน

สองผิวแนบชิดเสียดสีจนเกิดเป็นความเร่าร้อน ต่างฝ่ายต่างดื่มด่ำไปกับรสจูบที่ผลัดมอบให้กัน

รสรักร้อนแรงที่ได้ร่วมอภิรมย์ในค่ำคืนนั้น ยังติดตราตรึงใจทั้งสองมิรู้วาย ครั้นไม่ได้สัมผัสกัน ก็ยังไม่กระหายเท่าใดนัก แต่ในยามนี้ ที่ทุกสิ่งเป็นใจ รสสัมผัสเพียงเล็กน้อยก็ไม่ต่างจากประกายไฟที่ถูกโยนลงในบ่อน้ำมัน ก่อให้เกิดเพลิงไหม้ไปทั้งเมือง

เซียวชิงเฟิงผละริมฝีปากออกมา กดจูบไปตามซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นดอกเหมย แขนหนึ่งสอดไปโอบรัดทางด้านหลัง รั้งร่างบางเข้ามาแนบชิด อีกมือลูบไล้ปรนเปรอเนินเนื้อจุดอ่อนไหว

ฉินเจียวเยี่ยนแอ่นกายเข้าหา เบี่ยงใบหน้าหวานไปอีกทาง เพื่อเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้ซุกไซ้ ดูดดื่มอย่างเต็มใจ

“อ่ะ ท่านอ๋อง อึก” เสียงครางกระเส่า เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนรินรดลงบนผิวเนียน ก่อนที่นางจะนึกขึ้นได้ “ยะ ยาล่ะ?”

เซียวชิงเฟิงชะงักเพียงครู่เดียว แล้วจึงเคลื่อนตัวไปที่ใบหูแดงก่ำ “เจ้าก็สั่งเองสิ”

พูดจบ เขาก็กดริมฝีปากประทับลงบนคออย่างยั่วเย้า เคลื่อนไปตามไหปลาร้าได้รูป เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ

ฉินเจียวเยี่ยนหอบหายใจหนักหน่วง พยายามกดข่มความอาย จิกมือลงบนไหล่กว้าง รวบรวมสมาธิ แล้วจึงเปล่งเสียงเรียก “ยะ หยางเซิง อื้อ หยางเซิง อา”

กลับเป็นเซียวชิงเฟิงที่ชะงักอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงฉินเจียวเยี่ยนครางชื่อชายอื่น

เหตุใดข้าจึงรู้สึกเหมือนถูกสวมหมวกเขียวเลยเล่า?

สาวงามอยู่ใต้ร่าง แต่นางกลับครางชื่อบุรุษอื่น...

ดวงตาดอกท้อแวววับไปด้วยไอสังหาร

เซียวชิงเฟิงสั่ง “เรียกชื่อข้า”

เขายันศอก เพื่อเว้นระยะห่าง ขณะที่สบตามึนงงของฉินเจียวเยี่ยน มือสากก็เลื่อนไปกระชับสะโพกผายให้ลอยขึ้นเหนือฟูกเตียง

ฉินเจียวเยี่ยนรู้สึกได้ถึงความร้ายแรงที่จดจ่ออยู่กับกลีบดอกเหมยส่วนตัวของนาง

“ฟะ เฟิงอ๋อง อึก”

เพราะชื่อที่เรียกนั้น ยังไม่ถูกใจเขา เซียวชิงเฟิงจึงทรมานนางด้วยการขยับสะโพก บดเบียดตัวตนเข้าไปเพียงนิดเดียว

“เรียกใหม่” เสียงทุ้มเริ่มเข้มขึ้น

“ซะ เซียวชิงเฟิง อื้อ”

สิ้นสุดคำว่า เฟิง เอวสอบก็ขยับอย่างรุนแรง พุ่งทะยานเข้าใส่แกนกายร่างบางจนสุดความยาว

ฉินเจียวเยี่ยนทะยานตัวสูงขึ้นตามแรงกระแทก ความใหญ่โตเบียดเสียดเข้ามาราวกับจะฉีกทึ้งร่างของนางออกเป็นสองส่วน ปลายเล็บทั้งจิกทั้งข่วนลงบนแผ่นหลัง ทิ้งร่องรอยสู้รบจากสมรภูมิเดือดบนเตียง

เสียงเนื้อเสียดสีกันอย่างเร่าร้อนดังขึ้นเป็นจังหวะประสานกับเสียงครางหวิว

เซียวชิงเฟิงทรมานให้ฉินเจียวเยี่ยนเรียกชื่อของเขาอยู่อย่างนั้น ตลอดชั่วยาม...