พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1009

1009 /1482

เซียวปี้เฉิงได้ยินมาถึงจุดนี้ก็แปลกใจมาก “แม่นางผู้นี้เป็นใคร ปลอมตัวเป็นชายอยู่ในค่ายทหารตั้งนาน แต่ก็ยังไม่มีใครรู้? ตอนนี้ราชสำนักไม่บังคับประชาชนเป็นทหารแล้ว นางคงไม่เป็นทหารแทนบิดากระมัง”

ถ้าในยุคของพระเจ้าหลวง จะมีสตรีไปเป็นทหารแทนบิดากันไม่น้อย แต่สิบปีก่อน ต้าโจวก็บังคับชายหนุ่มเป็นทหารแล้ว

ค่ายทหารมีการตรวจสอบอย่างรัดกุม ผ่านมานานเพียงนั้นก็ยังไม่รู้อีก ถ้าไม่ใช่พวกทหารสะเพร่า แสดงว่าแม่นางผู้นี้มีความสามารถสูงจริง ๆ

อวิ๋นหลิงยื่นจดหมายที่มีตัวหนังสือเต็มไปให้เขา กล่าวด้วยความตลกว่า “ท่านพูดถูก ประวัตินางไม่ธรรมดา จึงแฝงตัวเข้าค่ายทหารได้ แต่ถึงนางจะไม่เป็นทหารแทนบิดา แต่ก็ใกล้เคียง”

เซียวปี้เฉิงรับจดหมายมาอ่านก็เข้าใจทันที

“ที่แท้ก็เป็นลูกสาวสกุลเว่ยนี่เอง มิน่าล่ะ”

แม่นางมู่หลานท่านนี้นามว่า เว่ยยิง เฟิงหยางเล่ารายละเอียดชาติกำเนิดและสาเหตุที่ปลอมตัวเป็นชายเข้ามาในค่ายทหาร

เซียวปี้เฉิงเองก็รู้จักตระกูลเว่ยเช่นกัน ปกติยังไปมาหาสู่กับพวกเขาด้วย เพราะบิดาของเว่ยยิงเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ระดับสี่ เป็นทหารในกองทัพจิงอู๋

กองทัพจิงอู๋เป็นหนึ่งในสิบสองกองทัพของเมืองหลวงต้าโจว เป็นทหารส่วนพระองค์ ปกติจะคอยอารักขาตอนฮ่องเต้ออกงานนอกวัง และยังลาดตระเวน ป้องกันภัยในเมืองหลวงอีกด้วย

คืนที่จัดการตระกูลยิน ผู้บัญชาการที่ร่วมมือกับพวกหลงเย่ก็คือบิดาของเว่ยยิง

สาเหตุของแม่นางผู้นี้ที่แต่งกายเป็นชายเข้าค่ายทหารนั้นง่ายมาก

แม้ยามนี้จะไม่บังคับให้ชายหนุ่มเป็นทหารแล้วจริง แต่พระเจ้าหลวงก็เคยออกกฎหมายข้อหนึ่งด้วยตัวเองว่า ขุนนางที่อยู่ในยศเจ็ดขึ้นไป ต้องส่งบุตรชายไปเป็นทหารอย่างน้อยหนึ่งคน ยกเว้นว่ามีลูกชายคนเดียวหรือพิการ

พระเจ้าหลวงเป็นทหารมาทั้งชีวิต เห็นด้วยกับคำว่ายิ่งเก่งก็ยิ่งมีภาระหนักขึ้น ยิ่งไม่ชอบผู้บัญชาการที่เอาแต่สั่งการข้างหลัง แล้วให้ทหารที่เป็นลูกหลานประชาชนออกรบแนวหน้า

อีกอย่าง เขาคิดว่าตระกูลทหารต้องมีเลือดนักสู้ตลอดเวลา ฉะนั้นจึงตั้งกฎข้อนี้ขึ้น บัดนี้ยังไม่เปลี่ยนแปลง

แต่กฎหมายข้อนี้ของพระเจ้าหลวงยืดหยุ่นได้ โดยจะยึดตำแหน่งขุนนางแล้วพิจารณาอายุการเป็นทหาร จะมีทั้งห้าปีถึงสิบห้าปี บุตรชายขุนนางอายุสิบห้าปีก็เป็นทหารได้แล้ว ช้าสุดต้องไม่เกินยี่สิบปี

ครอบครัวของเว่ยยิงจะพิเศษหน่อย มารดานางเข้มงวดต่อบิดานางยิ่ง ไม่มีภรรยาอื่น ดังนั้นจึงมีเพียงลูกชายสองคนกับลูกสาวหนึ่งคนเท่านั้น

ตามกฎหมายแล้วบุตรชายตระกูลเว่ยต้องเป็นทหารหนึ่งคน

น้องชายของเว่ยยิงดึ่งแปดปี หน้าที่การเป็นทหารย่อมตกเป็นของพี่ชายนางโดยปริยาย แล้วอีกฝ่ายก็อายุครบยี่สิบปีแล้ว ยืดเวลาต่อไม่ได้แล้ว

แต่พี่ชายเว่ยเป็นนักวิชาการที่เกิดในตระกูลทหาร ร่างกายอ่อนแอ คลอดก่อนกำหนด สุขภาพไม่ดีแต่เด็ก อย่าว่าแต่ห้าปีเลยสามปีก็คงไม่ไหว

คาดไม่ว่าไม่ทันออกรบ เขาก็คงตายในสนามฝึกซ้อมแล้ว

แต่พี่ชายเว่ยก็ไม่ได้พิกลพิการ ปฏิเสธการเข้าเป็นทหารไม่ได้ ชวนให้ตระกูลเว่ยปวดหัวยิ่ง

เมื่อถึงนาทีสำคัญ เว่ยยิงก็ยืนออกมา เสนอตัวจะเป็นทหารแทนพี่ชาย อนาคตพี่ชายจะได้เป็นขุนนางง่ายขึ้น

เซียวปี้เฉิงอ่านมาถึงจุดนี้ก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ตอนนั้นข้าก็สงสัยเหมือนกัน ทหารที่รักเมียยิ่งชีพ ไยถึงมีลูกอนุอายุสิบเจ็ดปีโผล่ออกมา ที่แท้ก็เป็นเรื่องเท็จนี่เอง”