พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1025

ความคิดของนางเสี่ยวหยางนั้นเข้าใจได้ไม่ยาก

นางคลอดลูกชายคนหนึ่งให้รองเสนาบดีเฟิง หากไม่มีเฟิงหยางละก็ ลูกชายของนางจะเป็นลูกชายสายตรงเพียงคนเดียวของห้องใหญ่ตระกูลเฟิง

สถานะเช่นนี้จะได้รับการปฏิบัติเช่นไรนั้นไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ ไม่ว่าต่อไปรองเสนาบดีเฟิงจะรับอนุสักกี่คน ก็ไม่สามารถสั่นคลอนสถานะนางกับลูกชายได้

ถึงขั้นอาจกล่าวได้ว่าภายภาคหน้าตระกูลเฟิงครึ่งหนึ่งจะอยู่ในกำมือนาง ส่วนรองเสนาบดีเฟิงในฐานะพ่อ ผลพวงของการทำงานหนักมาครึ่งชีวิตของเขาก็ต้องมอบให้กับเด็กคนนี้เท่านั้น

แต่เนื่องจากเฟิงหยางยังอยู่ ต่อให้ทุกอย่างข้างต้นจะไม่เสียเปล่า แต่สิ่งของที่ได้รับจะต้องลดลงครึ่งหนึ่ง

เนื่องจากลูกชายของนางยังไม่โต หากเสนาบดีซ้ายเฟิงและลูกชายมอบตระกูลเฟิงให้กับเฟิงหยางในอนาคต ลูกชายคนเล็กของนางก็เป็นได้แค่ลูกชายคนสุดท้องสายตรงที่ไม่ต้องกังวลเรื่องการกินอยู่เท่านั้น

อวิ๋นหลิงแสดงความเห็นว่า “นางเสี่ยวหยางผู้นี้ค่อนข้างทะเยอทะยาน แต่ไม่ฉลาดพอ เทียบกับเฟิงหยางแล้ว เฟิงอู๋จีถึงจะเป็นคู่ต่อสู้ที่คุกคามลูกชายของนางได้มากที่สุดในตระกูลเฟิง ครึ่งปีให้หลัง เฟิงหยางจะถูกส่งไปเมืองเซียงโจว ไหนเลยจะมีเวลามาแย่งของอย่างตระกูลเฟิงกับนางได้”

หลงเย่ก็ถอนหายใจ “ตัวนางเองก็เป็นลูกอนุ แต่ก็ดูถูกเฟิงอู๋จีที่เป็นลูกอนุ คงรู้สึกว่าวันหน้าตระกูลเฟิงจะไม่มอบอำนาจให้ลูกอนุ ดังนั้นจึงเล็งเป้าไปที่เฟิงหยาง นางไม่รู้เลยว่าในเวลานี้ คนที่ควรกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นก็คือเฟิงหยางต่างหาก”

การมีพี่ชายคนโตที่เฝ้าชายแดนนอกด่านเช่นนี้ จะไม่มาแย่งชิงสิทธิ์สืบทอดตระกูลของห้องใหญ่กับลูกชายแท้ๆ ของนาง แต่ยังจะให้ความช่วยเหลือเพื่อให้ห้องใหญ่สามารถต่อต้านกับห้องอื่นๆ ได้โดยเหลือพื้นที่ให้ลูกชายแท้ๆ ของนางได้เติบโตขึ้น

อวิ๋นหลิงเย้ยหยันอย่างเย็นชา “นี่นางคงไม่รู้ว่าราชวงศ์เตรียมการให้เฟิงหยาง จู่ๆ ก็เห็นเสนาบดีซ้ายเฟิงสนิทสนมกับหลานชายสายตรง ดังนั้นจึงกังวลใจ แต่ทำเป็นไม่รู้ไว้จะดีกว่า มาดูกันว่านางจะเล่นลูกไม้คิดอะไรแผลงๆ ทีนี้จะได้ทำให้เฟิงหยางรู้จักโฉมหน้าที่แท้จริงของนาง”

นางไม่คิดจะบอกข่าวนี้กับนางเสี่ยวหยาง เพราะต้องการบอกเป็นนัยๆ ว่าอีกฝ่ายควรปรองดองอยู่ร่วมกับเฟิงหยาง

เหตุใดหญิงผู้นี้จึงมีเจตนาร้ายกับเฟิงหยางชัดเจนนัก ซ้ำยังจะให้เฟิงหยางต้องลำบากและเสียสละทุกอย่างเพื่อทำแทนนางและลูกชายอย่างเสียเปล่าอีกด้วย

หากตระกูลเฟิงปฏิบัติต่อเฟิงหยางเป็นอย่างดี ความสัมพันธ์ในครอบครัวระหว่างปู่ หลานชาย พ่อ และลูกชายรักใคร่กลมเกลียวกัน เช่นนั้นอวิ๋นหลิงก็จะดีใจที่ได้เห็นนางเสี่ยวหยางปรับความคิด ทำให้ผู้คนของห้องใหญ่ตระกูลเฟิงได้อยู่ด้วยกันอย่างปรองดองและสามัคคี

หากห้องใหญ่แข็งแกร่งก็จะเป็นเรื่องดีกับทุกคนรวมถึงเฟิงหยางด้วย

แต่เมื่อเห็นว่าเฟิงหยางไม่ได้รับความยุติธรรมและต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดหลายปีนี้ เห็นชัดว่าคนเหล่านี้ไม่ยอมกลืนความคับข้องใจและเสียสละตัวเองเพื่อทำให้ทุกคนมีความสุข

หลงเย่ฟังถึงตรงนี้ก็มองประเมินนางด้วยความสนใจ “ยากนักที่จะได้เห็นเจ้าเจ็บแค้นถึงเพียงนี้กับเรื่องของคนแปลกหน้า”

อวิ๋นหลิงกระแอมเบาๆ คราหนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ก็ไม่ถือเป็นคนแปลกหน้ากระมัง เฟิงหยางเป็นสหายของเจ้าของร่างนี้ ก็ควรมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เพียงแต่ข้าจำเขาไม่ได้...”

จากเสียงตะโกนว่า ‘อวิ๋นหลิง’ ที่สุดแสนเป็นธรรมชาติของเฟิงหยางก่อนหน้านี้ นางก็บอกได้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างอีกฝ่ายกับเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่ได้แย่อย่างแน่นอน

สำหรับมนุษย์ ยิ่งอายุน้อยเท่าไรก็ยิ่งยากจะจดจำเรื่องราวให้กระจ่างชัด มีเพียงความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ ที่ทิ้งความประทับใจอันลึกซึ้งไว้เท่านั้นที่จะติดตราตรึงอยู่ในใจไปอีกหลายปี

นางจำเฟิงหยางไม่ได้ แต่เฟิงหยางยังจำฉู่อวิ๋นหลิงได้ นั่นหมายความว่าเจ้าของร่างเดิมเป็นผู้ที่สำคัญสำหรับเขายิ่งนัก

เมื่อคิดเชื่อมโยงถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาสมัยเป็นเด็ก บางทีเจ้าของร่างเดิมอาจเป็นหนึ่งในสหายไม่กี่คนของเขา จึงทำไมเขาจดจำมาได้หลายปีเช่นนี้...

หลงเย่ฟังแล้วก็พยักหน้าด้วยประกายตาที่เข้าใจแจ่มแจ้ง “นั่นสินะ”

สองพี่น้องคุยกันเงียบๆ ใต้แสงจันทร์ ไม่นานนักเซียวปี้เฉิงและกงจื่อโยวก็เดินออกมาจากในจวน

อวิ๋นหลิงมองไปรอบๆ ไม่พบเสวียนจี จึงเลิกคิ้วถามว่า “ลิงทโมนล่ะ”

“บอกว่าจะไปให้ของขวัญลึกลับกับลูกศิษย์” เซียวปี้เฉิงตอบว่า “ในวันเช่นนี้ นางน่าจะบันยะบันยังไม่ก่อเรื่อง อีกอย่างยังมีเฟิ่งเหมียนคอยเฝ้าดูนางอยู่”