พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1027

เสวียนจีตกอยู่ในความเพ้อฝันที่สวยงาม ก็ไม่ลืม”เพื่อนสนิท”ที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมา

นางตบไหล่ของเฟิ่งเหมียน เอ่ยอย่างมีคุณธรรมว่า “นกโง่ ท่านดูตัวเองสิ หลังจากทีถูกจักรพรรดิฉู่ไล่ออกจากงาน จนตอนนี้ก็ยังเป็นคนจรจัดคนหนึ่ง เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้”

ที่จริงสถานที่ปฏิบัติธรรมของตระกูลเฟิ่งเหมียนเป็นที่นิยมมาก พ่อแม่ของเขาเป็นคนที่เหล่าพ่อค้าผู้ร่ำรวยและขุนนางต่างก็อยากประจบสอพลอ ตระกูลเฟิ่งได้ให้การช่วยเหลือด้านเงินทองกับชาวบ้านผู้ยากไร้ตลอดทั้งปี

แต่เฟิ่งเหมียนปกติแล้วกลับเป็นคนมือสะอาด ไม่ได้มีความรู้สึกไวต่อเงินทอง ราวกับไม่มีแนวคิดอะไรในเรื่องนี้

แค่อาศัยการดูดวงให้ผู้อื่น ก็ร่ำรวยตั้งนานแล้ว เพียงแต่เขามีนิสัยแปลกประหลาด คนอื่นถือทองคำมาขอร้องไม่แน่ว่าจะได้รับการทำนายดวง ถ้าหากทำนายทายทักแล้ว ก็ไม่ยอมรับเงิน

“ท่านยังต้องการจะหาคู่แต่งงานไม่ใช่หรือ ไม่มีเงินไม่มีรถไม่ได้ อาศัยแค่รูปลักษณ์ภายนอกละก็ คงได้แค่คอยขัดเท้าให้กับเศรษฐินี รอให้อายุมากแล้วเอวก็เสื่อมลง ก็จะต้องอยู่ในสภาพที่ถูกเศรษฐินีทอดทิ้ง”

“เพราะฉะนั้น......ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ก็ต้องมีกิจการเป็นของตัวเองจึงจะดี”

เสวียนจีพูดอย่างฉะฉานมีเหตุผล พลางทำท่าเชื้อเชิญไปยังเฟิ่งเหมียน “ตอนนี้มีโอกาสยิ่งใหญ่ที่จะทำให้ท่านร่ำรวยมารออยู่ตรงหน้าแล้ว ต้องจับไว้ให้มั่นล่ะ”

เฟิ่งเหมียนรู้สึกว่าตัวเองน่าจะถูกกระตุ้นจนเกินไป ถึงกลับสามารถปรึกษาหารือกับนางด้วยจิตใจที่สงบเยือกเย็นมาก “เจ้าอยากจะให้ข้าเปิดร้านกับเจ้า ไปขายของพวกนั้น......ที่เรียกว่าของเล่นน่ะหรือ”

“ไม่ๆๆ รายละเอียดไว้พวกเราค่อยคุยกัน ระหว่างทางกลับบ้านเถอะ”

เสวียนจีก็ยังคงรู้กาลเทศะอยู่บ้าง ไม่ลืมว่าตัวเองอยู่บนถนนใหญ่ ปรึกษาหารือเรื่องนี้หน้าบ้านคนอื่นคงไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่

นางขึ้นไปนั่งบนรถไม้ ส่งสัญญาณให้เฟิ่งเหมียนรีบตามขึ้นมา

เฟิ่งเหมียนไม่อยากคุยเรื่องเช่นนี้ในสถานที่แบบนี้เลยสักนิด รีบโอบเอวของนางเอาไหว้ ทั้งสองเดินทางไปยังวังหลวงใต้แสงจันทร์อย่างไม่เร่งรีบหรือช้าเกินไป

เสวียนจีเริ่มพูดร่ายยาวขึ้นมา

“เปิดร้านหาเงิน การขายและการผลิตอะไรก็ตามล้วนพูดง่าย การเป็นบริษัทด้านเทคโนโลยี สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสินค้า มีเพียงสิ่งที่ขายคุณภาพดีพอ เป็นที่ยอมรับของทุกคน จึงจะสามารถประสบความสำเร็จได้อย่างแท้จริง”

“โดยเฉพาะของเล่นที่พวกเราเตรียมจะขาย เช่นนั้นประสบการณ์ของผู้ซื้อจึงสำคัญที่สุด ดังนั้นข้าตัดสินใจว่าจะเชิญท่ามาเป็นผู้ทดสอบของเล่นของข้า”

เฟิ่งเหมียนอดไม่ได้ที่จะทวนอีกครั้งว่า “ผู้ทดสอบของเล่น”

เป็นอย่างที่เขาจินตนาการใช่หรือไม่

หวนนึกถึง”ถุงยางอนามัย”บางๆที่อยู่ในกล่องไม้ เขาก็มีสีหน้าเขียวสลับแดงขึ้นมา

“ใช่แล้ว ลูกค้าที่เป็นเป้าหมายของเข้าล้วนเป็นผู้ที่มีสมรรถนะทางกายภาพสมบูรณ์ ในนี้ย่อมต้องแบ่งออกเป็นสามีภรรยาที่แต่งงานกันแล้ว รวมไปถึงผู้ชายที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์”

เสวียนจีน้ำเสียงจริงจัง เอ่ยอย่างมีเหตุผลว่า “ของเล่นเหล่านี้ วันหลังข้าสามารถนำไปให้พวกพี่สาวพี่เขยเขาช่วยทดลองใช้ ก็จะได้รับผลตอบรับหลังจากใช้ที่ไม่เหมือนกัน ช่วยให้ข้าวางแผนปรับปรุงได้สะดวกขึ้น”

“ส่วนผู้ชายที่เป็นโสดไม่มีประสบการณ์ ประสบการณ์ใช้ของผู้ซื้อเหล่านี้ก็ต้องให้ความสำคัญ คิดไปคิดมาข้างกายข้าก็มีแต่ท่านที่เหมาะสมที่สุดแล้ว ดังนั้นข้าหวังว่าท่านจะสามารถร่วมมือกับข้า ให้การช่วยเหลือข้า”

“ถ้าหากท่านยินดีจะช่วยข้าที่เป็นนักออกแบบอัจฉริยะละก็ เชื่อว่าพวกเราต้องมีชื่อเสียงขจรไปไกล ร่ำรวยอย่างมหาศาลแน่”

สายลมนำเสียงลิงโลดของเสวียนจีเข้ามาในหูของเฟิ่งเหมียน เสี้ยววินาทีนั้นในสมองของเขามีอารมณ์ที่ซับซ้อนนับไม่ถ้วนวาบผ่านไป

หากเป็นเวลาปกติ เขาต้องปฏิเสธนางอย่างไม่ลังเลแน่นอน แต่เนื่องจากเข้าใจนิสัยของเสวียนจี เขาไม่ได้ทำเช่นนั้นทันที

“ร้านนี้เจ้าต้องเปิดให้ได้ใช่หรือไม่”

“แน่นอน ทองที่พวกเราได้มาจากตระกูลยินครั้งที่แล้วจะเป็นทุนเริ่มต้นของพวกเรา”

แต่เฟิ่งเหมียนไม่ทำเช่นนั้น ที่เขาเป็นกังวลมากกว่าคือกิจการเช่นนี้จะกระทบชื่อเสียงของนาง แม้จะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่ดูถูกและตำหนิ ได้แต่ออกความเห็นเพื่อเกลี้ยกล่อมนางเท่านั้น

เสวียนจีรู้สึกว่า ถ้าหากเฟิ่งเหมียนยอมตอบตกลง กิจการนี้มีแนวโน้มทำได้อย่างแน่นอน

ภายใต้ลมเย็นยามค่ำคืน เฟิ่งเหมียนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่

เขาเริ่มสงสัยในชีวิต ชาติที่แล้วตนเองไปก่อกรรมอะไรไว้ ทำไมจึงต้องมาเจอคนอย่างเสวียนจี

ถ้าหากตกลงช่วย เขาคงอดไม่ได้ที่จะต้องกล้ำกลืนไฟโทสะเอาไว้ในใจ แต่ถ้าหากไม่ช่วยละก็ เขาก็วางใจนางหนูที่หาเรื่องไปทั่วคนนี้ไม่ลง

เฟิ่งเหมียนคิดภาพหลังจากที่เสวียนจีเปิดร้าน ถูกคนชี้หน้าด่า กระทั่งภาพที่ถูกคนมายืนขวางนห้าร้านเพื่อโยนไข่และเศษผักใส่นาง รู้สึกว่ารับไม่ได้

ปกติเขาสั่งสอนนางหนูคนนี้ก็แล้วไปเถอะ ไม่มีเหตุผลให้คนอื่นมาเหยียดหยามตามอำเภอใจ

หลังจากครุ่นคิดอย่างหนัก เขาเอ่ยเสียงขรึมว่า “เรื่องนี้ข้ารับปากเจ้า แต่มีขอเรียกร้องสองข้อ”

เสวียนจีดวงตาเป็นประกาย ดีในจนแทบจะกระโดดโลดเต้นขึ้นมา “ท่านว่ามา”

“ข้อแรก เจ้าเปิดร้านก็ได้ อยากจะทำให้มีชื่อเสียงก็ไม่มีปัญหา แต่ไม่สามารถเปิดเผยสถานะของเจ้าที่ใช้อยู่ในตอนนี้ได้ นอกจากออกแบบของเล่นเหล่านั้นแล้ว เรื่องใดก็ตามที่ต้องติดต่อกับบุคคลที่สาม ล้วนต้องให้ข้าออกหน้า”

“ในนามแล้ว ข้าเป็นเจ้าของกิจการร้านแห่งนี้ ส่วนเจ้า......ถ้าหากจำเป็นต้องออกหน้า สามารถใช้ได้แค่สถานะใหม่ที่ต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายเท่านั้น”

ดวงตากลมโตของเสวียนจีมีประกายวาบผ่าน รู้ว่านี่เป็นการกระทำเพื่อปกป้องชื่อเสียงของนาง จึงรับปากอย่างเต็มใจว่า “ไม่มีปัญหา”

สีหน้าของเฟิ่งเหมียนอ่อนลงมาบ้าง จากนั้นก็เอยว่า “ข้อสอง นอกจากข้าแล้ว เจ้าไม่สามารถหาผู้ทดลองของเล่นคืนอื่นๆได้อีก”