พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1059

หลังร่วมรับประทานอาหารอย่างสันติเสร็จ เว่ยยิงกับเฟิงหยางก็กล่าวคำอำลา ออกจากจวนเสิ่น

ระหว่างทางกลับบ้าน ทั้งสองยังคงนั่งรถไม้เดียวกัน อาจเป็นเพราะห้าปีมานี้อยู่ด้วยกันมานาน จึงไม่รู้ว่าเหมาะหรือไม่เหมาะสม

เว่ยยิงมองนอกหน้าต่างอย่างใจลอย เฟิงหยางเห็นนางเอาแต่จ้องด้านนอก คิดว่าเห็นเสิ่นทัวแล้วทุกข์ใจ

เพียงแต่เห็นนางไม่ได้เสียใจจนน่าเป็นห่วง เขาถึงวางใจ

เหมือนเว่ยยิงจะใจลอย แต่ก็กำลังสนใจในตัวเฟิงหยาง

เมื่อครู่ได้ยินเสิ่นชิ่นพูดเช่นนั้น สมองนางก็นึกถึงเรื่องราวมากมายในอดีต

มีภาพที่เฟิงหยางคอยดูแลใส่ใจนาง มีภาพช่วงนี้พวกเขาตกอยู่ในอันตรายและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ตลอดจนภาพหัวใจเต้นเร็วและเขินอายเมื่อสัมผัสอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิดโดยบังเอิญ

บัดนี้เว่ยยิงถึงรู้ตัวว่าเฟิงหยางอยู่ในความทรงจำส่วนใหญ่ของนางไปแล้ว...

สือโถ่วรู้เรื่องการหาคู่ครองให้นางแล้วก็ไม่สบอารมณ์ “เลือกกันอย่างไร เอาคนแบบไหนมาแนะนำกัน พี่น้องในค่ายทหารดีกว่าพวกนี้เยอะ ถ้าต้องแต่งงานกับคนพวกนี้ ไม่รู้ไม่แต่งเลยจะดีกว่า”

“ข้าว่าอายิงคู่ควรกับผู้ชายดีๆอย่างท่านแม่ทัพมากกว่า หากเจ้าไม่มีอะไรต้องห่วง ไม่สู้ไปเมืองเซียวโจวกับพวกเรา ท่านแม่ทัพดูแลเจ้าได้ตลอดชีวิตแน่”

ก่อนหน้านี้เว่ยยิงไม่กล้าคิดว่าตัวเองกับเฟิงหยางจะสานสัมพันธ์ต่อไปได้ ทว่าหลังเสิ่นชิ่นพูดกับนางเช่นนี้ นางก็เริ่มมีความกล้าขึ้นมา

ถ้า...ถ้าเกิดนางได้แต่งงานกับพี่ใหญ่ นางจะไม่ปฏิเสธ ทั้งยังดีใจและรอคอยด้วย

เว่ยยิงคิดได้ดังนั้นก็ตกใจ

เหตุใดเวลานึกภาพได้แต่งงานกับพี่ใหญ่แล้วนางถึงดีใจ ละมุนละไมหัวใจเช่นนี้?

ไฉนเมื่อเห็นเสิ่นทัวมีลูกเมีย นางแค่รู้สึกหายห่วง ไม่ได้เสียใจ ทุกข์ใจเลย?

ทั้งยังรู้สึกผ่อนคลายกับเรื่องในอดีตอีก?

ชั่วพริบตานั้นหัวใจของนางก็เต้นเร็วอย่างควบคุมไม่ได้

ต้นรักที่ถูกมองข้ามไปนานผุดออกจากหน้าดินแล้ว หลังจากโดนกดให้อยู่ใต้ดินมานานก็เติบโตขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เพียงชั่วพริบตาก็เติบโตจนมีบุปผาเบ่งบานแล้ว

เสี้ยววินาทีนี้เว่ยยิงถึงรู้ว่าที่แท้นางชอบพี่ใหญ่

แล้วพี่ใหญ่ล่ะ?

เขาเคยบอกว่าการดูแลนางเป็นหน้าที่และความสมัครใจของเขา

ดังนั้นเขายินดีใช้สถานะสามีภรรยาเคียงข้างนางตลอดชีวิตหรือไม่?

“อายิง...ถึงจวนเว่ยแล้ว”

เสียงทุ้มต่ำของเฟิงหยางลอยเข้าหู เว่ยยิงเงยหน้าอีกทีก็เห็นแววตาห่วงใยของเขาเจือความกังวล เห็นได้ชัดว่าท่าทางผิดปกติของนางเมื่อครู่ดึงดูดความสนใจอีกฝ่ายแล้ว

“เจ้าเป็นอะไร มีความในใจรึ?”

รถไม้จอดหน้าจวนเว่ย พวกเขาต้องแยกย้ายกันแล้ว ในที่สุดเว่ยยิงก็รวบรวมความกล้าเอ่ยว่า

“พี่ใหญ่ ผู้ใหญ่ทางบ้านอยากให้ข้าหมั้นภายในสามเดือน แล้วแต่งงานภายในปีนี้ ท่านคิดเห็นเช่นไรบ้าง?”

เว่ยยิงถามคลุมเครือ แววตาเผยความหวังรอคอย

เฟิงหยางไม่คิดว่านางจะถามเช่นนี้ จึงอึ้งไปชั่วขณะ

สมองเขามีใบหน้ากลุ้มใจของเว่ยยิงแวบผ่าน มีเสี้ยววินาทีหนึ่งเขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ บอกว่าเขาจะสู่ขอนางเอง

“พวกเราเร่งก็ไม่ต้องสน การแต่งงานของสตรีก็เหมือนการเกิดครั้งที่สอง ต้องพิถีพิถัน อย่าเลือกเพราะโดนกดดัน”

เว่ยยิงสูดจมูก รอยยิ้มบนใบหน้าสดใสเหมือนตอนอยู่เมืองสุ่ย ดูเหมือนดีใจและซาบซึ้งกับสิ่งที่เฟิงหยางพูดจริง

เขาเป็นคนดีมาก แต่ไม่ใช่ของนาง

“พี่ใหญ่รีบกลับจวนเถิด ฝนตกหนักขึ้นแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหวัดได้ ข้าก็ต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อแล้ว”

กล่าวจบ เว่ยยิงก็โบกมือส่งยิ้มให้เขา ยกสองมือบังฝนแล้ววิ่งเข้าจวน

เฟิงหยางยังคงมองนางด้วยความเป็นห่วง ผ่านไปสักพักใหญ่เขาถึงจะกลับไป

เว่ยยิงเช็ดน้ำตา กลับเข้าจวนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

นางคิดว่าอาชิ่นน่าจะดูผิด

ที่พี่ใหญ่ดูแลนาง ก็เหมือนพี่ชายคนหนึ่งดูแลน้องสาว

เขาดูแลใส่ใจและสัญญาหลายอย่าง มีเพียงไม่ได้บอกว่าจะสู่ขอนาง

ภายในลานจวน สาวใช้หน้าตาซื่อที่กำลังดูแลดอกไม้กล่าวขึ้น “เอ๋ คุณหนูกลับมาแล้วรึเจ้าคะ? ไยเสื้อถึงเปียกเช่นนี้ มาเจ้าค่ะ บ่าวจะเปลี่ยนเสื้อให้”

“นายท่านฝากบอกว่า มะรืนนี้จะพาท่านไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ฮูหยินเตรียมกระโปรงใหม่ให้ท่านหนึ่งชุด แต่เห็นว่าบางไปหน่อย จึงไปเลือกซื้อผ้าที่ร้านค้าใหม่”

เว่ยยิงพยักหน้า ไม่สนใจเรื่องเข้าเฝ้าฝ่าบาท ก็แค่ไปทำตามขั้นตอน ยอมรับผิดแล้วรับรางวัลต่อ

สาวใช้พูดบ่นไม่หยุดว่า “เห้อ! ฤดูใบหน้าไม้ผลิปีนี้หนาวจัง เวลานี้ยังมีฝนมีหิมะตกอีก ดอกไม้ไม่บานเลย...”

เว่ยยิงมองออกไปก็เห็นแต่สีเขียวในลาน ไม่เห็นสีชมพูสักจุด

นางหลุบตาพึมพำ “ใช่แล้ว ที่แท้อากาศช่วงฤดูใบไม้ผลิหนาวเพียงนี้เลย”