พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1136

สองคนที่กำลังถูกนินทาไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิด

หลังจากที่เฟิ่งเหมียนหลบเข้าไปในห้องนอนก็ไม่กล้าจะออกมาอีก แม้แต่อาหารกลางวันก็แสร้งทำเป็นนอนหลับ

แต่ในช่วงเวลาห้าโมงเย็น เสวียนจีที่นอนหลับเป็นตายทั้งวันก็ต้องตื่นขึ้นเพราะเสียงท้องร้อง เดินเข้าไปหาอาหารในห้องครัวราวกับผีที่หิวโหยมาจุติ

หลงเย่กับอวิ๋นหลิงกำลังเตรียมอาหารค่ำอยู่ในห้องครัว นางเปิดตู้เย็นดู ไม่เห็นมีของกินอะไร

“หิวจะตายอยู่แล้ว ทำไมไม่มีของกินเลย ข้าวกลางวันไม่เหลือเลยเหรอ”

“คืนนี้จะมีแขกมากินข้าวที่บ้าน ดังนั้นตอนกลางวันก็เลยต้มบะหมี่ง่ายๆกินกัน เธออดทนหน่อย อีกครึ่งชั่วโมงก็ได้กินแล้ว”

พวกนางจะกินหม้อไฟ วัตถุดิบที่เตรียมในห้องครัวล้วนเป็นของดิบ

บนโซฟา กงจื่อโยวมองถุงขนมที่ว่างเปล่าในมือ เกาศีรษะอย่างเขินอาย “โธ่เอ๊ย ช่วงบ่ายตอนดูหนังไม่ทันระวังกินจนหมดแล้ว”

ตลอดทั้งวันปากของเขาไม่เคยว่างเลย พระเจ้าหลวงก็เป็นคนชอบกินมาก ขนมถูกพวกเขาสองคนกินจนหมดเกลี้ยง

เสวียนจีกุมท้อง ใบหน้าเล็กๆย่นเป็นก้อน “จะมีแขกที่ไหนมาอีก......ถ้ายังไม่เริ่มกินอีกละก็ฉันคงได้กลายเป็นผีเปรตกลับชาติมาเกิดแล้ว”

เพิ่งจะพูดจบ ประตูของห้องนอนอีกห้องถูกเปิดออก เฟิ่งเหมียนที่ไม่โผล่มาให้ใครเห็นเลยทั้งวันในที่สุดก็ออกมาจากห้อง

เขาเดินไปข้างโซฟา ยื่นเค้กช็อกโกแลตสามเหลี่ยมก้อนหนึ่งให้กับเสวียนจี

“กินของว่างรองท้องก่อนเถอะ”

เสวียนจีรีบร้องออกมาอย่างดีใจว่า “พี่เหมียนจื่อช่างดีจริงๆ”

กงจื่อโยวเห็นเช่นนั้น ก็ได้แต่ถอนใจเงียบๆ ตอนกลางวันเรียกอย่างไรก็ไม่ยอมออกมากินข้าว ตอนนี้พอได้ยินเสียงของแม่สาวน้อย กลับปรากฏตัวขึ้นมาเอง

พระเจ้าหลวงดื่มนมไปหลายอึก กระแอมในลำคอก่อนจะเริ่มพูดปูทาง

“คืนนี้จะมีแขกคนสำคัญมากมาที่นี่ เมื่อวานพวกเจ้าสองคนไม่อยู่ ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเจ้าก็ฟังที่ข้าเล่าแล้วกัน”

หลังจากนั้น ก็เล่าเรื่องของฉีเทียนเหอให้ทั้งสองคนฟัง

เสวียนจีเบิกตาโตด้วยความตกตะลึง “อะไรนะ คนที่เดินทางข้ามเวลามาจากหนึ่งพันปีหลังจากนี้ อีกทั้งยังเป็นหลานแท้ๆของตระกูลเฟิงอย่างนั้นหรือ”

เค้าโครงเรื่องที่คดเคี้ยวแปลกประหลาดเช่นนี้ บทละครทีวียังไม่กล้าเขียนเลย

นางรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที “เขานั่งยานอวกาศข้ามมิติมาหรือ โลกในหนึ่งพันปีข้างหน้าเป็นอย่างไรบ้าง มีสมองอัจฉริยะในตำนานอยู่จริงหรือไม่”

พระเจ้าหลวงเห็นเสวียนจีอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับฉีเทียนเหอเช่นนี้ ลูบหนวดอย่างได้ใจพลางมองไปทางเซียวปี้เฉิงและยิ้มออกมา

“โธ่ เรื่องที่หนุ่มสาวคุยกันข้าเป็นคนแก่จะไปรู้อะไร ประเดี๋ยวถ้าเสี่ยวเทียนมาแล้วเจ้าก็ถามเขาเองแล้วกัน”

พอได้รู้ที่มาของฉีเทียนเหอ เฟิ่งเหมียนก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง แต่เขามีนิสัยใจเย็นเสมอมา หลังจากตกตะลึงก็กลับสู่ความสงบได้อย่างรวดเร็ว และไม่ได้ใส่ใจเรื่องราวของคนแปลกหน้ามากเกินไปนัก

ดังนั้นจึงนั่งอยู่ข้างๆ ฟังเสวียนจีถามโน่นถามนี่อย่างเงียบๆ

มองเห็นสถานการณ์ที่ค่อยดีเท่าไหร่ เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะมองเฟิ่งเหมียนด้วยรู้สึกเห็นใจและผิดหวังเล็กน้อย

“โอ้โฮ ถ้าอย่างนั้นก็เหมือนกับในนิยายเลยน่ะซิ สามารถเข้าสู่โลกในเกมจากห้องโดยสารของเกม ฉากเสมือนจริงภายในเกมสามารถทำให้ได้ยินได้สัมผัสและได้กลิ่นจริงหรือเปล่า คนปกติไม่ต้องกินข้าว อาศัยแค่สารอาหารก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ต่อไปได้ใช่ไหม”

พูดถึงเรื่องเกม ฉีเทียนเหอก็พูดแนะนำไม่หยุดว่า “ก็ประมาณนั้น เทคโนโลยีเกมโฮโลแกรม สิ่งที่เรียกว่าสัมผัสทั้งห้าจะถูกจำลองด้วยการหลอกลวงทางจิต แต่ไม่ได้ให้ความรู้สึกเป็นจริงอย่างที่เขียนเอาไว้ในนิยาย การจำลองที่หลอกลวงได้ดีที่สุดคือการมองเห็น เพราะสิ่งที่เรียกว่าวีอาร์ได้ถูกคิดค้นขึ้นตั้งแต่ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแล้ว”

“ส่วนเรื่องสารอาหารที่เธอพูดถึง สามารถรักษาลักษณะพื้นฐานของชีวิตมนุษย์ได้ก็จริง แต่มนุษย์ก็ยังคงกินดื่มปกติ ต้องรู้ว่าประเทศจีนเป็นประเทศที่อาหารอร่อย ถ้าเธอจะให้ประชาชนในประเทศจีนละทิ้งอาหารเลิศรส นั่นมันเจ็บปวดเท่ากับฆ่าพวกเขาเลยนะ”

ฉีเทียนเหออธิบายอย่างอดทนอยู่ครู่หนึ่ง ข้อความในบทสนทนานี้เข้าใจได้ยากเกินไปจริงๆ พวกกงจื่อโยวที่อยู่จ้างๆได้ยินแล้วต่างก็รู้สึกมึนงง หาจุดที่จะพูดแทรกไม่ได้เลย

เฟิ่งเหมียนขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกว่าฉากนี้ค่อนข้างแสลงตาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ขณะเดียวกัน ในที่สุดฉีเทียนเหอก็ทนไม่ไหว ถามอย่างหยั่งเชิงว่า “น้องสาว ฉันรู้สึกว่าเสียงเธอคุ้นหูมากเลย ขอละลาบละล้วงถามหน่อยได้ไหม เธอใช่ผู้เล่นในเกมเกียรติยศของกษัตริย์ใช่ไหม มีชื่อไอดีว่ามือธนูอัจฉริยะสามขวบ”

สีหน้าตื่นเต้นดีใจของเสวียนจีเปลี่ยนเป็นตกตะลึงทันที “โอ้โฮ พี่รู้ได้ยังไง”

ได้ยินเช่นนี้ ฉีเทียนเหอที่เดิมทียังมีท่าที”สุภาพ”ก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมาทันที ทำหน้าราวกับเจอคนในครอบครัว

“น้องสาว ฉันก็คือกาแล็กซีแห่งดวงดาวไง พวกเราบังเอิญเกินไปหรือเปล่า”

พอได้ยินชื่อนี้ ในที่สุดเฟิ่งเหมียนที่ไม่มีอาการใดเลยตลอดมาสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

กาแล็กซีแห่งดวงดาว

คนที่ลากพวกเขาเข้าไปเล่นเกมด้วยกันสามคนทุกคืน ไอ้หนุ่มที่เอาแต่เรียกเสวียนจีว่า น้องสาวๆ คือผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้อย่างนั้นหรือ