พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1148

“อืม ตอนอยู่ในแคว้นตงฉู่แต่ก่อน ทุกครั้งที่จักรพรรดิตงฉู่ต้องการใช้คน มักจะให้ข้ดูก่อน เมื่อข้าพยักหน้าอนุมัติ เขาถึงกล้าวางใจใช้งานคนผู้นั้น"

การมีเฟิ่งเหมียนอยู่ในมือ เปรียบดั่งมีอาวุธสำคัญในการบริหารราชสำนัก อีกทั้งยังสามารถคาดการณ์ภัยพิบัติล่วงหน้า เพื่อเตรียมการรับมือแต่เนิ่น ๆ

จักรพรรดิตงฉู่ทั้งรักทั้งเกลียดเฟิ่งเหมียน นี่เองเป็นเหตุผลที่ทั้งพึ่งพาและหวาดระแวงเขา

อิทธิพลและสถานะของเฟิ่งเหมียนยิ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ เหล่าราษฎรและขุนนางยิ่งให้ความเคารพและพยายามเอาใจเขา

แม้แต่การใช้คนยังต้องให้ราชครูพยักหน้ารับรอง แล้วศักดิ์ศรีของฮ่องเต้อยู่ที่ใด?

เห็นหรือไม่ หลังจากสะสางเรื่องคนทรยศได้ ฮ่องเต้ก็รีบผลักไสเฟิ่งเหมียนออกไปทันที

เซียวปี้เฉิงกลับยิ้มพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ "พี่เฟิ่ง ข้ายินดีว่าจ้างท่านด้วยค่าตอบแทนสูงลิ่ว ขอเพียงอนาคตหากต้องการให้ท่านออกโรง ท่านอย่าได้ปฏิเสธเชียวนะ!"

ไม่น่าแปลกใจเลยที่แคว้นตงฉู่เปรียบเทียบกับอีกสามแคว้นที่วุ่นวายแล้ว กลับสามารถรักษาความรุ่งเรืองมายาวนาน

ถึงแม้จะมีคนทรยศที่สมคบคิดกับชาวญี่ปุ่น แต่ราชวงศ์ก็ล่วงรู้มานานแล้ว และเตรียมการอย่างลับ ๆ

ไม่เหมือนพวกเขา หากมิใช่เพราะอวิ๋นหลิงพบเงื่อนงำโดยบังเอิญ คงไม่ทันรู้เลยว่าคืนก่อนชาวทูเจวียวทูเจวี๋ยบุกเข้าวังหลวง พวกเขาก็ไม่มีทางรู้เลยว่าเสียนอ๋องก่อกบฏ

นี่มันดั่งกลไกวิเศษในการค้นหาคนเก่ง เขาเองก็อยากมีบ้าง!

แม้แต่ในช่วงปัจฉิมนิเทศของสำนักศึกษาชิงอี้ทุกปี หากให้เฟิ่งเหมียนไปนั่งประจำเป็นกรรมการสัมภาษณ์สักครา ก็คงยอดเยี่ยม

เฟิ่งเหมียนพยักหน้าโดยไม่ลังเล "ตราบใดที่พวกท่านไม่รังเกียจ หากต้องการใช้ข้าเมื่อใด ก็เพียงกล่าวมา"

ค่าจ้างไม่สำคัญ อย่างน้อยเซียวปี้เฉิงก็ไม่เหมือนจักรพรรดิตงฉู่ที่แม้จะพึ่งพาอำนาจของเขา แต่ยังคอยลอบลดทอนความน่าเกรงขามของเขาเป็นระยะ ๆ

ไม่นานนัก ฉีเทียนเหอก็ได้นำคำกำชับของเฟิ่งเหมียนไปบอกแก่ลุงเหยา สั่งให้เขาสืบสวนคนเหล่านี้อย่างถี่ถ้วน

ลุงเหยายังคงลังเลใจ ลึกๆ กลัวว่าฉีเทียนเหออาจถูกนักต้มตุ๋นหลอก เพราะคนที่ถูกสั่งให้ออกไปนั้นล้วนเป็นเสาหลักของกลุ่มมานับสิบปี ทั้งซื่อสัตย์และปฏิบัติงานอย่างเคร่งครัด

แต่เพื่อไม่ให้ขัดขวางความกระตือรือร้นของฉีเทียนเหอที่เข้ามารับช่วงกิจการ เขาจึงตัดสินใจทำตาม

แต่เมื่อลงมือสืบสวนแล้วกลับพบสิ่งที่คาดไม่ถึง

คนที่เขาไว้วางใจมาหลายปี และมอบหมายงานสำคัญให้ กลับกลายเป็นปลวกที่กัดกินผลประโยชน์โดยไม่เหลือไว้เลย!

ทั้งยักยอกตำแหน่ง ใช้เงินหลวงในทางมิชอบ สมคบคิดกับคนนอกเพื่อรับเงินใต้โต๊ะ ทุกอย่างล้วนแต่ชัดเจนขึ้นเมื่อสืบสวนอย่างเจาะลึก แต่ละคนต่างปกปิดพฤติกรรมได้แนบเนียนเหลือเกิน

ส่วนคนที่มีความสามารถและทำงานอย่างซื่อสัตย์ กลับถูกกดดันจนแทบหมดกำลังใจและออกจากงานไป

ลุงเหยาโกรธจนแทบระงับไม่อยู่ รีบดำเนินการกวาดล้างภายในโดยไม่รั้งรออีกต่อไป

“คุณชายเทียนเหอ ท่านอาจารย์เต๋าของคุณช่างมีความสามารถล้ำเลิศจริงๆ หาโอกาสเชิญท่านมาเลี้ยงสักมื้อเถิด คงต้องขอบคุณอย่างสมเกียรติ"

ฉีเทียนเหอโบกมือ "ท่านอาจารย์เต๋าไม่รับของกำนัลของเรา ลุงเหยาช่วยประชาสัมพันธ์ให้มากขึ้น ดึงงานมาให้เขามากๆ ก็พอ เขาเป็นคนซื่อ ช่วยตั้งราคาสูงหน่อยก็แล้วกัน"

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา นี่ดีกว่าบรรดาอาจารย์ผู้มีชื่อเสียงที่เชิญยังไงก็ไม่มา แล้ววันๆ มองคนด้วยสายตายโสเสียอีก!"

“อืม จริงสิ ลุงเหยา สัปดาห์หน้าข้าจะเดินทางไปต่างแคว้นกับท่านอาจารย์เต๋าและเพื่อนๆ ไม่อยากให้มีอะไรมารบกวน ช่วงนี้คงติดต่อข้าไม่ได้ คงต้องฝากเจ้าดูแลงานของกลุ่มไปก่อน"

ฉีเทียนเหอกล่าวเช่นนั้น เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงวันที่จะข้ามเวลาไปยังแคว้นต้าโจวแล้ว จึงเร่งให้คนเตรียมเมล็ดพันธุ์พืชและปุ๋ยที่เคยสั่งไว้ให้พร้อม

ส่วนทางด้านเฟิ่งเหมียน หลังจากยุ่งอยู่หลายวัน ในที่สุดก็มีเวลาว่าง

งานจริงยังไม่เข้ามา เขาจึงยืมเงินจากอวิ๋นหลิงเล็กน้อย และไปเลือกซื้อของบางอย่างที่ตลาด ตั้งใจจะนำไปฝากบิดามารดา

อีกทั้งยังซื้อขนมและชุดกระโปรงสวย ๆ มาให้เสวียนจีไม่น้อย

เสวียนจีเบิกตากว้าง "ให้...ให้ข้าหรือ?"

“อืม ข้าคิดว่าเจ้าคงจะชอบแนวนี้ ลองดูว่าใส่ได้หรือไม่"

ตอนนั้นนางตกใจจนสมองหยุดคิด ไม่ทันนึกถึงเรื่องปฏิเสธ

จากนั้นเฟิ่งเหมียนก็ดูยุ่งวุ่นวายขึ้นมา ขณะที่นางเองก็ยังจมอยู่ในความกระอักกระอ่วนใจ จึงไม่ได้ไปพูดคุยกับเขา

พออารมณ์สงบลง ข่าวนางกับเฟิ่งเหมียนจะแต่งงานกันกลับแพร่ไปทั่ว ราวกับทุกคนในโลกรู้เรื่องนี้แล้ว

ช่วงนี้นางรู้สึกอึดอัดไปหมด ไม่ต่างจากเกลียวแป้งบิดเบี้ยว ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดเรื่องนี้กับเฟิ่งเหมียนอย่างไรดี

อวิ๋นหลิงลูบหัวเสวียนจีเบา ๆ "เก็บอาการลิงของเจ้าเสียบ้าง อีกไม่นานลูกสะใภ้จอมซนก็ต้องไปพบพ่อสามีแม่สามีแล้ว ต้องทำตัวให้น่าประทับใจหน่อยนะ"

“หา?”

เสวียนจีชะงักไปครู่หนึ่ง ยืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ

จะทำยังไงดี นางไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย!

หลิวฉิงหัวเราะสะใจที่ได้เห็นหญิงสาวผู้ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใด กำลังตกใจกลัวเป็นครั้งแรก

หลงเย่เตือน "อีกไม่เกินสองเดือน ผู้ใหญ่ทั้งสองคนได้รับจดหมายก็คงจะเดินทางมาถึง เจ้าเลิกซนได้แล้ว ไปคิดเสียทีว่าจะเตรียมของขวัญอะไรไปพบหน้าพวกท่าน"

เสวียนจีรู้สึกเหมือนมีภูเขากดทับ สมองมึนงงและเริ่มคิดฟุ้งซ่านไม่หยุด

แม้จะไม่เคยพบพ่อแม่ของเฟิ่งเหมียน แต่นางก็รู้ดีว่าสถานะของตนไม่อาจปกปิดได้ พวกท่านต้องรู้แน่ว่า นางคืออดีตรองชายาของรัชทายาทแห่งแคว้นตงฉู่

เมื่อคิดย้อนถึงวีรกรรมอันเลื่องลือในแคว้นตงฉู่ของตนในอดีต เสวียนจีได้แต่นิ่งเงียบ

นางคิดว่า ไม่ต้องไปพูดคุยกับเฟิ่งเหมียนเป็นการส่วนตัว การแต่งงานครั้งนี้คงไม่อาจเกิดขึ้นได้

คงไม่มีพ่อสามีแม่สามีคนใดรับได้ ลูกสะใภ้ที่เคยระเบิดบ่อส้วมในตำหนักบรรทมของฮ่องเต้ถึงสามครั้ง และชอบแกล้งล้มหน้าจวนขุนนางศัตรูเพื่อเรียกร้องความสนใจจนผู้คน ดึงดูดให้มามุงดู