พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1176

น้องชายอายุเพียงเจ็ดขวบของเมิ่งฝูเอ๋อร์เลียริมฝีปาก แอบยื่นมือไปทางจานขนมอย่างตะกละ กลับถูกท่านป้าเมิ่งตีมือ

“ไปๆๆ เอาแต่คิดจะกินขนมสองชิ้นนี้ทั้งวัน ระวังฟันจะผุและปวดเอาได้นะ ไม่เห็นแขกหรืออย่างไร ยังไม่รีบไปเอาถ้วยกับตะเกียบมาอีก”

น้องเมิ่งแบะปากอย่างน้อยใจ แต่ก็ไปช่วยพี่สาวจัดโต๊ะอาหารอย่างเชื่อฟัง

หลังจากนั้น ท่านป้าเมิ่งก็เปลี่ยนสีหน้าทันที เลื่อนชามน้ำแกงไก่ที่เพิ่งจะตักมาไปตรงหน้าหลี่หยวนเส้า มองเขาพลางยิ้มอย่างเบิกบาน

“หยวนเส้าเอ๋ย ช่วงนี้คงจะร่ำเรียนลำบากมากกระมัง รีบดื่มน้ำแกงไก่บำรุงร่างกายเสียหน่อย อาหารบ้านๆของเกษตรกรไม่ได้พิถีพิถันอะไร เจ้าก็กินแก้ขัดสักหน่อยแล้วกัน”

อาหารบนโต๊ะนี้สำหรับหลี่หยวนเส้าที่เมื่อก่อนคุ้นเคยกับการกินอาหารชั้นดีราคาแพง ถือว่าเป็นอาหารง่ายๆ

แต่เขารู้ดีว่า เพราะการมาถึงของตนเอง ท่านป้าเมิ่งได้เอาสิ่งที่ดีที่สุดในบ้านออกมาต้อนรับ ยังใช้เนื้อหมูรมควันที่จะใช้ตอนปีใหม่มาผัดหน่อไม้โดยเฉพาะ

“ท่านป้าเกรงใจกันเกินไปแล้ว ขอบคุณที่ต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี อาหารมื้อนี้ดีกว่าอาหารปกติที่ข้ากินในสำนักศึกษามาก”

หลี่หยวนเส้านั่งอยู่บนโต๊ะไม้ด้วยท่าทีสุภาพเรียบร้อย ข้างๆเป็นพ่อและพี่ชายของเมิ่งฝูเอ๋อร์ แม้จะสวมใส่ชุดผ้าฝ้ายหยาบที่ไม่แตกต่างกันสักเท่าไหร่ ก็บดบังรัศมีที่สง่างามของเขาเอาไว้ไม่ได้

ท่านป้าเมิ่งยิ้มจนหุบไม่ลง “โธ่เอ๋ย อาหารที่ข้าทำจะเทียบกับเหล่าพ่อครัวในสำนักศึกษาได้อย่างไร เจ้าชมเกินไปแล้ว”

หลังจากที่รู้ว่าลูกสาวของตนเองมีคนรักแล้ว คนตระกูลเมิ่งก็ตื่นเต้นกันมาก

ชื่อสี่คุณชายแห่งเมืองหลวงชาวบ้านคนไหนไม่เคยได้ยินบ้าง แม้หลี่หยวนเส้าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลหลี่แล้ว แต่ในสายตาของพวกเขาก็ยังคงมีตัวตนอยู่ราวกับเทพบนสวรรค์

ท่านป้าเมิ่งรู้สึกว่าลูกสาวสามารถหาคนรักเช่นนี้ได้ ช่างเป็นเรื่องบุญพาวาสนาส่ง เป็นเรื่องที่ไม่แม้แต่จะกล้าคิด

ปกติแล้ว ครอบครัวเกษตรกรไม่มีกฎระเบียบที่ชายหญิงไม่สามารถร่วมโต๊ะทานอาหารด้วยกันได้ แต่เมื่อคิดว่าว่าที่ลูกเขยมีชาติกำเนิดจากตระกูลที่สูงส่ง คิดว่าคงจะให้ความสำคัญกับมารยาทเป็นแน่ จึงได้แยกเป็นสองโต๊ะในสองห้อง

โต๊ะนี้มีเพียงพ่อและลูกชายตระกูลเมิ่ง เมิ่งฝูเอ๋อร์รวมไปถึงน้องชายของนาง ล้วนถูกท่านป้าเมิ่งไล่ไปอีกห้องหนึ่ง ตนเองกลับอยู่ต่อเพื่อจัดจานเติมข้าวให้พวกเขาก่อน

ท่านลุงเมิ่งเป็นผู้เริ่มบทสนทนา มองไปทางหลี่หยวนเส้าอย่างใจดี

“หยวนเส้า อีกไม่นานฝูเอ๋อร์ก็จะจบการศึกษาจากสำนักศึกษาแล้ว ดูซิพวกเจ้ารู้จักกันมาก็ปีกว่าแล้ว เรื่องการแต่งงานเคยคิดอย่างละเอียดแล้วหรือไม่”

“เจ้าก็รู้ดี ไม่ช้าฝูเอ๋อร์ก็จะอายุยี่สิบปีบริบูรณ์แล้ว รอให้จบการศึกษาในปีหน้า ก็เป็นสาวแก่อายุยี่สิบเอ็ดปีแล้ว......”

หลี่หยวนเส้าชะงักไป เอ่ยอย่างเกรงใจว่า “ย่อมเคยคิดอยู่แล้ว เพียงแต่ขอบอกท่านตามตรงอย่างไม่ปิดบัง ตอนนี้ข้ายังไม่สำเร็จการศึกษา นอกจากสำนักศึกษาแล้วก็ไม่มีที่อยู่อาศัยอื่น เกรงว่าจะมอบงานแต่งงานที่พึงพอใจให้กับฝูเอ๋อร์ไม่ได้”

ท่านลุงเมิ่งรีบพูดขึ้นมาว่า “โธ่เอ๋ย ครอบครัวเกษตรกรอย่างพวกเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้ ข้าเชื่อว่าภายหน้าเจ้าต้องมีอนาคตที่ดีแน่นอน เพียงแต่ฝูเอ๋อร์ก็อายุมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว จะยืดเยื้อต่อไปก็คงไม่เหมาะสม ผู้ชายจะแต่งงานก่อนค่อยสร้างตัวก็ไม่สาย......”

ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของหลี่หยวนเส้าก็มีแววลำบากใจและลังเลใจขึ้นมาเล็กน้อย

ท่านป้าเมิ่งแอบสังเกตสีหน้าของเขาอยู่ตลอดเวลา เห็นเช่นนั้นก็รีบเอาแขนกระทุ้งสีข้างสามีทันที แอบถลึงตาให้เขา

“โธ่เอ๋ย ท่านไม่ต้องออกความคิดเห็นที่ไม่เข้าท่าเลย หยวนเส้าเพิ่งจะเรียนหนังสือปีที่สอง ปีหน้าเป็นปีที่สำคัญที่สุด ถ้าท่านจัดงานแต่งงานเวลานั้น นั่นไม่เท่ากับเป็นการทำให้หยวนเส้าว่อกแว่กเสียสมาธิหรอกหรือ”

พี่ชายทั้งสองคนของตระกูลเมิ่งก็พูดเสริมขึ้นมาว่า “ตามความเห็นของพวกข้า รอให้หยวนเส้าจบการศึกษาจะเหมาะสมที่สุด”

“ถูกต้อง ในเมื่อเรื่องของเขากับฝูเอ๋อร์ก็แน่นอนแล้ว ช้าไปแค่ปีเดียวเอง ไม่มีผลกระทบใหญ่โต หรือท่านพ่อไม่เชื่อในตัวหยวนเส้า”

คนทั้งบ้านต่างก็ห้ามปราม ท่านลุงเมิ่งก็เป็นคนกลัวเมีย แม้ว่าในใจจะมีความคิดอื่นก็ไม่กล้าจะพูดต่อ

เขาไม่ได้ไม่เชื่อในตัวหลี่หยวนเส้า แต่ในใจมีความอึดอัดอยู่หลายส่วน

เพราะว่า ตระกูลเมิ่งชอบที่เขาเป็นเขา ไม่ได้สนใจว่าตอนนี้เขาจะมีที่ดินและบ้านหรือไม่

หลี่หยวนเส้าไม่ยอมเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานเสียที ท่านลุงเมิ่งมาคิดดูแล้ว ก็ได้แต่คิดว่าถ้าแต่งงานโดยไม่มีเงินแม้แต่แดงเดียว จะทำให้หลี่หยวนเส้ารู้สึกขายหน้า

เพราะเมื่อก่อนเขาเป็นถึงคุณชายที่มีหน้ามีตาในสังคมมาก