พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1178

หลายเดือนที่ผ่านมา หลี่หยวนเส้าแทบจะตกอยู่ในความรู้สึกวุ่นวายสับสนตลอดมา

สติสัมปชัญญะบอกเขาว่าควรจะผลักเมิ่งฝูเอ๋อร์ออกไป ยืนยันความบริสุทธิ์ในความสัมพันธ์ของพวกเขาทันที เช่นนี้จะดีกับทั้งสองฝ่าย

ด้านความรู้สึกเขาไม่อยากจะเหินห่างกับอีกฝ่าย ยากจะควบคุมสัญชาตญาณและความปรารถนาในใจที่จะใกล้ชิดนางได้

แม้แต่หลี่หยวนเส้าเองยังไม่กล้าเพ้อฝันเกินตัว ถ้าหากพลาดจากเมิ่งฝูเอ๋อร์แล้ว ภายหน้าเมื่อกลับไปสู่แวดวงแห่งอำนาจและชื่อเสียง จะสามารถได้พบกับใครสักคนที่เดินเข้ามาในใจตนเองได้อีกหรือไม่

แต่การมาเป็นแขกที่บ้านตระกูลเมิ่งวันนี้ คำพูดของท่านลุงเมิ่งทำได้เตือนสติเขาขึ้นมาทันที

ใช่แล้ว ไม่ช้าฝูเอ๋อร์ก็จะอายุยี่สิบปีบริบูรณ์แล้ว

ไม่ว่าจะตัดสินใจเลือกเช่นไร เขาก็ไม่สามารถจะลังเลเพราะความเห็นแก่ตัวได้อีกต่อไปแล้ว จะเป็นการทำให้ฝูเอ๋อร์เสียเวลาอันมีคุณค่ามากที่สุดในวัยสาวไป

ไม่ตัดปัญหาอย่างเด็ดขาด ต้องมีความวุ่นวายตามมาอย่างแน่นอน

หลี่หยวนเส้ามองไปที่หญิงสาวที่อยู่ตรงลานหลังบ้านด้วยสายตาลึกล้ำ สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง เดินไปทางเรือนของพ่อแม่ตระกูลเมิ่ง

แต่ละก้าวราวกับย่ำลงบนหัวใจ เขาไม่เคยรู้สึกว่าสองเท้าจะหนักอึ้งเช่นนี้มาก่อน ทุกย่างก้าวทำให้รู้สึกหายใจลำบากมาก

บ้านตระกูลเมิ่งกันเสียงได้ไม่ดีนัก ทั้งที่ยังห่างอีกไกลอีกหลายก้าว หลี่หยวนเส้าก็ได้ยินเสียงพูดคุยที่ดุเดือดดังออกมาจากห้อง

“......แต่เรื่องการแต่งงานของฝูเอ๋อร์จะยื้อต่อไปไม่ได้แล้ว แม้จะไม่แต่งงานกัน ก็ควรจะหมั้นหมายเอาไว้ เพื่อเป็นการรับรองให้สบายใจใช่หรือไม่”

ท่านลุงเมิ่งที่กำลังทอดถอนใจ ไม่รู้ทำไม พวกเขาเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานอีกแล้ว

“เจ้าว่าหยวนเส้ากับฝูเอ๋อร์ก็คบหาดูใจกันมาหนึ่งปีแล้ว ทุกครั้งที่คนในหมู่บ้านถามขึ้นมา ข้ายังไม่รู้เลยว่าจะสามารถพูดได้ไหมว่าเขาเป็นลูกเขยของตระกูลเมิ่ง เรื่องการแต่งงานปกติแล้วมีที่ไหนกันที่จะล่าช้าไม่มั่นใจเนิ่นนานเช่นนี้”

น้ำเสียงของท่านป้าเมิ่งก็มีแววผิดหวังอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงเข้าข้างหลี่หยวนเส้า “ข้าเองก็เคยคิดอยู่ในใจ คงเป็นเพราะเด็กคนนี้ตกอับในชั่วข้ามคืน ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย กลัวจะเสียหน้าถ้ามาสู่ขอฝูเอ๋อร์ เขามาด้วยมือเปล่า อย่าว่าแต่คนรู้จักเก่าแก่ในเมืองหลวงเหล่านั้นที่หัวเราะเยาะเขาเลย ในสายตาของชาวบ้านในหมู่บ้านเรา ก็รู้สึกเสียหน้าไม่น้อยทีเดียว”

พี่ใหญ่เมิ่งรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง “คงไม่ต้องให้ฝูเอ๋อร์รอ จนสุดท้ายต้องตกอยู่ในสภาพเหมือนในนิยายกระมัง ไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเช่นไร ก็ยังคงเป็นลูกหลานของตระกูลผู้ดี ไม่เหมือนกับพวกเราที่เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา รอให้เขากลับคืนสู่ฐานะเดิมแล้ว คงจะไม่......”

ท่านป้าเมิ่งรีบดุเขาทันที “ถุยๆๆ ปากปีจอ แช่งน้องสาวเจ้าหรือ”

“ท่านแม่ ข้าไม่ได้แช่งฝูเอ๋อร์ ก็แต่เป็นห่วง......”

“เอาล่ะเอาล่ะ ข้าเชื่อว่าหยวนเส้าไม่ใช่คนที่รังเกียจคนจนรักคนรวย ก่อนหน้านี้เขาสอนข้านับเลขหนึ่งชั่วยามกว่า เป็นคนดีมากทีเดียว”

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นตัดบทสองแม่ลูกตระกูลเมิ่ง ฟังแล้วน่าจะเป็นพี่รองเมิ่ง “เอาอย่างนี้ รอให้เสร็จจากการเพาะปลูกแล้ว พวกเราลองถามหยวนเส้าให้ละเอียดอีกที”

“ถ้าเป็นเรื่องศักดิ์ศรี และเงินทองก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีการแก้ไข ในมือท่านแม่ยังมีเงินหกสิบตำลึงไม่ใช่หรือ ข้าทำงานกับอาจารย์ แม้จะยังฝึกงานไม่สำเร็จ แต่ฝีมือก็ถึงขั้นแล้ว แอบรับงานส่วนตัวเองนิดหน่อย สองปีมานี้ก็เก็บสะสมได้สิบกว่าตำลึง”

“นอกจากนี้ พวกเราก็รวบรวมจากที่อื่นอีกนิด อย่างมากก็ยืมอีกสักหน่อย รวบรวมให้ได้หนึ่งร้อยตำลึง ซื้อที่ในหมู่บ้านสร้างบ้าน แล้วจัดงานแต่งงานก็ยังคงเหลือเฟือ”

“ถึงตอนนั้น เอาเงินและบ้านมอบให้หยวนเส้าทั้งหมด ให้เขานำมาเป็นสินสอดสู่ขอฝูเอ๋อร์ เรื่องศักดิ์ศรีก็กู้ได้แล้ว”

ท่านลุงเมิ่งขมวดคิ้วขึ้นมา “พูดเช่นนี้ก็ไม่ผิด แต่เงินที่สะสมเอาไว้เก็บไว้ให้เจ้าแต่งงานนะ ถ้าให้หยวนเส้า ปีหน้าถ้าเจ้าฝึกงานสำเร็จแล้ว เจ้าจะเอาอะไรไปสู่ขอลูกสาวบ้านเขากันเล่า”

ยิ่งไปกว่านั้นเงินจำนวนนั้น ส่วนหนึ่งเก็บไว้ให้พี่รองเมิ่งสู่ขอภรรยา อีกส่วนหนึ่งเป็นสินสอดติดตัวของเมิ่งฝูเอ๋อร์

พี่รองเมิ่งเกาศีรษะ เอ่ยอย่างกระดากอายว่า “เสี่ยวไฉบอกแล้วว่าชาตินี้นอกจากข้าแล้วจะไม่แต่งกับใคร ปีนี้นางเพิ่งจะอายุสิบหกเท่านั้น เรื่องการแต่งงานของฝูเอ๋อร์เร่งรีบกว่า อีกอย่างเสี่ยวไฉเป็นคนใส่ใจผู้อื่น ข้าอธิบายเหตุผลให้นางฟัง นางต้องเข้าใจแน่”

“ข้ากับเสี่ยวไฉอายุยังน้อย แต่งงานกันช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกอย่างท่านพ่อวางใจได้ รอให้ข้าฝึกงานสำเร็จแล้วต้องได้งานที่ร้านรถไม้แน่นอน แค่สองปีก็สามารถเก็บเงินที่จะให้สู่ขอภรรยาได้แล้ว”

นอกห้อง หลี่หยวนเส้าได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกสับสน เผลอกำหมัดเอาไว้แน่น

เดิมทีตระกูลเมิ่งไม่ควรขัดสนเรื่องเงินทองถึงเพียงนี้ ตอนนั้นฝูเอ๋อร์เล่นเครื่องเล่นพนันของเขาจนได้เงินรางวัลสามพันตำลึง

แต่สองสามีภรรยาตระกูลเมิ่งมีใจโอบอ้อมอารีมาก รู้ว่าเขาออกจากตระกูลหลี่ ร่ำเรียนอย่างยากลำบาก แล้วยังมีน้องสาวต้องเลี้ยงดู ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถรับเงินจำนวนนั้นเอาไว้ได้ สุดท้ายก็แอบเอาตั๋วเงินทั้งหมดไปให้หลี่เมิ่งเอ๋อร์

ปกติหลี่หยวนเส้ามัวยุ่งอยู่กับการเรียน วันหยุดสุดสัปดาห์ก็ทำงานหาเงินไปด้วยเรียนไปด้วย ไม่ได้กลับเมืองหลวงทุกอาทิตย์