พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1182

เมิ่งฝูเอ๋อร์คิดว่าตนเองหูฝาดไป แต่หลี่หยวนเส้าได้พูดย้ำอย่างหนักแน่นขึ้นมาอีกรอบ

“ฝูเอ๋อร์ เจ้ายินดีจะแต่งงานกับข้าหรือไม่”

นางได้สติกลับมาทันที มองหลี่หยวนเส้าด้วยอาการตกใจและตะลึงงัน “หยวนเส้า ท่านเลอะเลือนไปแล้วหรือ เหนื่อยจนเกิดอาการป่วยใช่หรือไม่ ถ้าหากท่านไม่สบาย ข้าจะไปบอกท่านพ่อ ให้พาท่านไปหาหมอในเมืองเดี๋ยวนี้เลย”

พูดจบ เมิ่งฝูเอ๋อร์ก็ลุกขึ้นเดินไปยังประตูอย่างลุกลี้ลุกลน รู้สึกเวียนศีรษะไปหมดแล้ว

แต่แล้วในขณะที่นางรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาจริงๆ เมื่อยืนได้อย่างมั่นคงอีกครั้งก็อยู่ในอ้อมอกของหลี่หยวนเส้าแล้ว

“ฝูเอ๋อร์ ข้าไม่ได้ป่วย แต่ถึงแม้จะป่วย นั่นก็เป็นอาการป่วยจากการคิดถึงเจ้า”

ใบหน้าด้านข้างของเมิ่งฝูเอ๋อร์แนบอยู่กับอกของหลี่หยวนเส้า รู้สึกถึงมือที่กอดเอวของตนเองไว้แน่น ความสนิทสนมที่เกินกว่าเพื่อนเช่นนี้ ทำให้นางรู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มทั้งสองข้างราวกับถูกไฟลน

“ท่าน ท่านกำลังพูดเหลวไหลใช่ไหม ถ้าหากท่านไม่ได้ป่วย เช่นนั้นก็เป็นข้าที่ป่วย......ท่านจะ ท่านจะชอบข้าได้อย่างไร ข้าก็แค่หญิงบ้านนอก ไหนเลยจะคู่ คู่ควรกับท่าน......”

เมิ่งฝูเอ๋อร์พูดติดๆขัดๆ เอ่ยคำพูดออกมาไม่ต่อเนื่อง รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

บนศีรษะมีเสียงหัวเราะต่ำของหลี่หยวนเส้าดังขึ้น “ช่างเป็นสาวน้อยที่โง่จริงๆ เจ้าใส่ใจ จิตใจดี ทั้งยังพยายามถึงเพียงนี้ ข้าจะไม่ชอบเจ้าได้อย่างไร”

“อีกอย่าง ตอนนี้ข้าก็เป็นแค่ผู้ชายยากคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย หากวิเคราะห์อย่างละเอียดแล้ว ยังไม่เหมาะสมที่จะเป็นเขยตระกูลเมิ่งเท่ากับพี่เจียหยางของเจ้าเลย”

อย่างน้อยจูเจียหยางก็มีบ้านมีที่ดิน ท่านปู่แท้ๆเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ความสัมพันธ์ของพี่น้องในครอบครัวรักใคร่กลมเกลียวกันดี ไม่เหมือนกับเขา จะแต่งงานแม้แต่งานเลี้ยงที่จะเชิญญาติพี่น้องมาร่วมฉลองก็จัดไม่ได้

เขาเข้าใจดี ตนเองสามารถเป็นที่ชื่นชอบของตระกูลเมิ่ง นอกจากเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาแล้ว ก็เป็นเพราะความสามารถและความพยายามของเขา

นี่เป็นหมากเพียงตัวเดียวที่เขามีในตอนนี้

หัวใจของเมิ่งฝูเอ๋อร์เต้นแรงมาก หลังจากที่หายจากอาการตกตะลึง ได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาและยอมรับเช่นนี้ ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาในจิตใจคือความยินดีและหวานซึ้ง

“ท่านเอ่ยถึงพี่เจียหยางทำไม......”

เมิ่งฝูเอ๋อร์ไม่เข้าใจถึงความหึงหวงของเขาที่ซ่อนเอาไว้ในใจมาเนิ่นนาน เม้มปากก่อนจะพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับข้าแล้ว ท่านก็คือนกอินทรีบนท้องฟ้า ส่วนข้าเป็นแค่นกกระจอก......ท่านยินดีจะแต่งงานกับข้าจริงหรือ”

ในที่สุดนางก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามประโยคนี้ออกไปอีกครั้ง

หลี่หยวนเส้าถอนหายใจออกมาเบาๆ ในดวงตามีรอยยิ้มจนใจ

“เห็นทีแค่พูดคงไม่พอ อย่างไรเสียก็ต้องทำอะไรสักอย่างให้เจ้าเชื่อ”

พูดจบ เมิ่งฝูเอ๋อร์ก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสอ่อนโยนชุ่มชื้นที่ริมฝีปาก ม่านตาของนางหดลง ร่างกายสั่นเทาขึ้นมา

หญิงสาวที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาไหนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของหลี่หยวนเส้าได้ ไม่ช้าก็อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมอกเขาแล้ว ร่างอรชรอ้อนแอ้นซบอยู่บนร่างเขา ยืนไม่มั่นคง

“ฝูเอ๋อร์ ถ้าเจ้าไม่ปฏิเสธละก็ ข้าจะถือว่าเจ้าตอบตกลงที่จะแต่งงานกับข้าแล้ว”

“ประเดี๋ยวข้าจะไปหาท่านลุงกับท่านป้าเมิ่งด้วยตัวเอง กำหนดเรื่องการแต่งงานของเรา ในมือข้ายังมีเงินอยู่บ้าง ซื้อบ้านในหมู่บ้านเถาหยวนและแต่งเจ้าเข้าบ้านไม่ใช่ปัญหา”

“ข้าในตอนนี้ไม่สามารถจัดงานแต่งงานใหญ่โตให้เจ้าได้ แต่เจ้าโปรดจำไว้เสมอ หลี่หยวนเส้าจะทำให้เจ้ามีทุกสิ่งทุกอย่าง”

หลี่หยวนเส้าพูดออกมาทีละคำ น้ำเสียงเบามาก แต่ก็หนักแน่นมาก

เขาเป็นคนเช่นนี้เสมอมา ถ้าได้ตัดสินใจทำเรื่องใด ก็จะไม่เสียดายอะไรทั้งสิ้น เหมือนที่เขาต้องการจะแต่งงานกับเมิ่งฝูเอ๋อร์ ดีกับนางไปชั่วชีวิต

คำพูดของพระชายารัชทายาทยังคงวนเวียนอยู่ในหัว และหลี่หยวนเส้าเข้าใจดี ฝูเอ๋อร์ก็คือคนที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขา จับมือเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน

บนโลกนี้มีหญิงสาวที่กำเนิดจากครอบครัวยากจนมากมาย แต่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเหมือนเมิ่งฝูเอ๋อร์