พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1187

หลังจากบอกลาคนขับรถแล้ว เฟิ่งเหมียนก็ไปตามป้ายบอกทางมุ่งหน้าสู่คลับพิราบขาว

ระหว่างทาง เขาอดไม่ได้ที่จะมองสำรวจ ‘สถานเริงรมย์’ สมัยใหม่แห่งนี้ รู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้งดงามหรูหนา ดูไม่เหมือนสถานที่พรรค์นั้นเลยสักนิด กลับเหมือนปราสาทเทพนิยายสีขาวที่เคยเห็นจากคลิปวิดีโอในโทรศัพท์เสียมากกว่า

ใจกลางจัตุรัสมีน้ำพุยักษ์ และรูปปั้นเทพีวีนัสที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายศิลปะ

รถยนต์หรูสารพัดประเภทจอดอยู่ริมถนนเหมือนของราคาถูก เฟิ่งเหมียนสังเกตเห็นว่าคนส่วนใหญ่ที่ลงจากรถเป็นผู้หญิง มีอายุตั้งแต่วัยยี่สิบกว่าๆ ไปจนถึงวัยหกสิบกว่าๆ

ข้างกายแต่ละคนล้วนมีผู้ชายหน้าตาดีอย่างน้อยหนึ่งคนอยู่ด้วย บางคนก็มีถึงเจ็ดแปดคน ห้อมล้อมผู้หญิงไว้ตรงกลางเหมือนดาวล้อมเดือน ทุกคนดูมีอารมณ์ขันและกระตือรือร้น แต่ก็แอบแข่งขันกันแสดงตัวตน เพื่อจะได้เอาใจเศรษฐีนี

เมื่อมองรูปลักษณ์ที่ชวนหลงใหลของพวกเขา ในดวงตาแต่ละคู่นั้นไม่อาจซ่อนความปรารถนาไว้ได้ ในที่สุดเฟิ่งเหมียนก็ได้กลิ่นความเน่าเฟะและความเสื่อมโทรมที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปลักษณ์ที่งดงามนี้อย่างแท้จริง

เพียงแต่...ไม่รู้ว่าการตัดสินของเขามีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า โหวงเฮ้งของบรรดาผู้ชายแต่ละคนที่เขาเห็นมาตลอดทางนี้ล้วนแสดงให้เห็นว่าระยะใกล้ๆ นี้จะเคราะห์ร้าย

ส่วนโหวงเฮ้งผู้หญิงเหล่านั้นกลับดูปกติดีทุกคน

หรือว่าสถานที่ตั้งของคลับพิราบขาวมีปัญหาบางอย่างซ่อนอยู่ตามหลักฮวงจุ้ย?

เฟิ่งเหมียนสงสัยในใจ แต่ก็เดินไปยังล็อบบี้และแผนกต้อนรับโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ไม่นานนักเขาก็ถูกพนักงานต้อนรับรูปหล่อขวางไว้

สถานที่แห่งนี้ เฟิ่งเหมียนแทบไม่เคยเห็นชายหน้าตาน่าเกลียดเลย แต่ละคนล้วนขายาวใหญ่สูงถึงหนึ่งเมตรแปดสิบ พนักงานต้อนรับคนนี้ยังดูดีกว่าชายบำเรอที่เพิ่งพบข้างนอกเสียอีก

“มีบัตรสมาชิกทองไหมครับ”

พนักงานต้อนรับชายที่คลับพิราบขาวต่างมีเข็มกลัดที่เป็นเอกลักษณ์ติดบนหน้าอกเสื้อ เขาย่อมคิดว่าเฟิ่งเหมียนเป็นผู้ชายที่เข้ามาสำเริงสำราญ

สุภาพสตรีทั้งหลายเข้าออกที่นี่ได้ตามอำเภอใจ แต่บรรดาสุภาพบุรุษจะต้องเสียเงินจำนวนมากสมัครบัตรสมาชิกทอง

เฟิ่งเหมียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยไม่เหลือบตามอง “ไม่มี แต่ฉันมีนัดกับคุณหลินแอลลี่ที่ห้องหมายเลขเก้าของอลิซวันเดอร์แลนด์”

อีกฝ่ายบอกแบบนี้ว่าตอนไปที่แผนกต้อนรับให้แจ้งหมายเลขห้องและชื่อของเธอก็พอ

ที่แท้เป็นพวกเดียวกัน!

พนักงานต้อนรับชายคิดเช่นนั้น มองเฟิ่งเหมียนด้วยแววตาเจือแววกรุ้มกริ่ม “เป็นแบบนี้เอง งั้นตามฉันมาสิ”

ระหว่างทางไปห้องชุด เขาอดนินทาและอิจฉาไม่ได้ “พี่ชาย คุณจับหลินแอลลี่ได้จริงๆ เหรอ เธอมาที่คลับพิราบขาวบ่อยมาก เปลี่ยนผู้ชายข้างกายเป็นว่าเล่น แต่ไม่ค่อยสั่งพนักงานต้อนรับอย่างพวกเราไปเป็นเพื่อนเธอ..”

“ถึงหลินแอลลี่จะไม่ใช่ลูกค้าที่ร่ำรวยที่สุด แต่ก็เป็นหนึ่งในลูกค้าที่ไม่เป็นสองรองใครในแง่ของรูปร่างและความสวย ดีกว่าเศรษฐีนีส่วนใหญ่มากนัก...ถ้าสามารถนอนกับเธอได้สักครั้ง ต่อให้จะไม่จ่ายเงิน ฉันก็คิดว่าคุ้มค่าแล้ว”

สำหรับเหล่าชายบำเรอ เงินคือราชา ดาวเด่นสามารถทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อเอาใจผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาและบุคลิกแตกต่างกันไปเพียงเพื่อเงินเท่านั้น

แต่ป้าๆ วัยสี่สิบห้าสิบก็เทียบกับเด็กสาวเอ๊าะๆ ไม่ได้หรอก

หากไม่ขัดสนเงินทอง หลายๆ คนก็คงเลือกจะคบหากับเศรษฐีนีที่ไม่ค่อยรวยแต่สวยและอายุน้อยอย่างหลินแอลลี่ นางแบบหน้าอกใหญ่ชื่อดังที่อายุเพียงยี่สิบหกปีที่ยังสวยแบบวัยรุ่น

พนักงานต้อนรับชายยิ้มกรุ้มกริ่มให้เฟิ่งเหมียน แล้วกระซิบพูด “พี่ชายบอกกันหน่อยเถอะ จะทำให้เศรษฐีนีนี้พอใจได้ยังไง”

เขาทำงานเป็นพนักงานต้อนรับมาได้สามเดือนแล้วและยังอยู่ในช่วงทดลองงาน ไม่ใช่หน้าตาแย่กว่าคนอื่น แต่เป็นเพราะขาดทักษะเอาใจเศรษฐีนี

ถ้าสามารถเรียนรู้ทักษะที่ช่วยให้เขาเอาชนะใจหลินแอลลี่ได้ การเป็นพนักงานประจำก็คงจะเป็นเรื่องง่าย ไม่ว่าความสามารถสูงต่ำเขาก็จะแข่งขันกับดาวเด่นของชายบำเรอได้

พนักงานต้อนรับชายแววตาเปี่ยมความหวัง ท่าทีขยิบตานั้นทำให้รูปร่างหน้าตาที่เดิมหล่อเหลาของเขาดูมันย่อง ทำให้เฟิ่งเหมียนรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

เขาขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่คนประเภทเดียวกับคุณ ไม่มีความสัมพันธ์พิเศษกับหลินแอลลี่ อีกอย่าง ฉันแนะนำให้ช่วงนี้คุณเปลี่ยนงาน อย่าอยู่ที่นี่ต่อ มิฉะนั้นอาจเกิดหายนะนองเลือด จะส่งผลเสียต่อหน้าตาของคุณได้”