พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 119

เมื่อเห็นเขาพุ่งพรวดออกจากบ้านเหมือนสายลม ลู่ฉีก็ไม่สนใจอาหารเย็นอีกต่อไปและได้แต่ร้องเรียกด้วยความร้อนใจ

“ท่านอ๋อง! ท่านจะไปไหน ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวปี้เฉิงไม่ตอบอะไร ทิ้งไว้เพียงภาพเบื้องหลังฝุ่นตลบ

“ใต้เท้าเฉียว ท่านอ๋องจะไปทำอะไรคนเดียวรึ”

เฉียวเย่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่า “คงจะไปจวนเหวินกั๋วกงเพื่อเชิญพระชายากลับมากระมัง”

“เฮ้อ! ผู้หญิงช่างง้อยากจริงเชียว ขนาดคนมีเหตุผลอย่างพระชายายังงอนได้เลย ดูท่าแล้วข้าคงต้องไปเรียนรู้เคล็ดลับจากคนอื่นบ้างเสียแล้ว เมื่อถึงทีของข้า ข้าจะได้มีวิธีรับมือ!”

เยี่ยจื่อเฟิงเหลือบมองลู่ฉีอย่างอดไม่ได้ สำหรับเขาแล้ว การที่ลู่ฉีจะได้แต่งภรรยาในอนาคตนั้นฟังดูแทบไม่น่าเป็นไปได้เลย

เมื่อเซียวปี้เฉิงออกไป จวนจิ้งอ๋องก็ไม่มีทั้งนายหญิงและนายท่านเป็นการชั่วคราว มันจึงดูเงียบเหงาอย่างยิ่ง

ในตอนเย็น หลินซินกำลังนวดขาให้เยี่ยนอ๋องอยู่ที่เรือนเยี่ยนหุย เมื่อได้ยินสาวใช้รายงานเรื่องนี้นางก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ทำตัวเกินเหตุเสียจริง แค่พูดกันปากเปล่า ยังไม่ทันออกพระราชโองการด้วยซ้ำ แค่นี้ก็หนีกลับบ้านแม่เสียแล้ว หากชิงผิงจวิ้นจู่เข้ามาอยู่ในจวนจริงๆ ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรบ้าง”

เยี่ยนอ๋องขมวดคิ้วและพูดอย่างทนไม่ไหว “อาจารย์หลิน ท่านก็พูดอยู่ว่ายังไม่ทันออกพระราชโองการเลย ดังนั้นเวินหวยหยูจะได้แต่งเข้ามาจริงหรือไม่ก็ยังไม่ใช่เรื่องแน่ชัดสักหน่อย”

หลินซินตอบว่า “ถึงชิงผิงจวิ้นจู่จะไม่ได้แต่งเข้ามา แต่ต่อไปก็ต้องมีบุตรีของขุนนางคนอื่นอยู่ดี นางจะเรียกร้องให้มีนางคนเดียวในจวนจิ้งอ๋องก็คงไม่ได้ใช่ไหม”

หลินซินพูดเป็นนัยๆ เชิงตำหนิว่าอวิ๋นหลิงไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรซึ่งเยี่ยนอ๋องไม่พอใจที่ได้ยินแบบนั้น แต่เนื่องจากนางเป็นผู้ใหญ่และนางยังนวดขาให้เขาอย่างขันแข็งทุกวัน เขาจึงไม่พูดอะไรมาก

“แต่ข้าประหลาดใจจริงเชียว เสด็จพ่อเพิ่งจัดงานเสกสมรสให้พี่ใหญ่ไป แล้วเขาจะเอาเงินจากไหนมาแต่งพระชายารองให้พี่สาม...”

อย่างไรแล้วพวกเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกัน เยี่ยนอ๋องจึงรู้นิสัยตระหนี่ของจักรพรรดิจาวเหรินเป็นอย่างดี

ตอนที่อวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงแต่งงาน จักรพรรดิจาวเหรินใช้เทศกาลหยวนเซียวเป็นข้ออ้างและบอกว่าการแต่งงานของพวกเขาควรจัดแบบเรียบง่ายจะได้ไม่ต้องนำเงินก้อนสุดท้ายมาใช้

......

ในค่ำคืนมืดมิด

จักรพรรดิจาวเหรินเพิ่งกินมื้อเย็นเสร็จพอดีในตอนที่เซียวปี้เฉิงมาถึงพระที่นั่งบำรุงฤทัย เมื่อเห็นเซียวปี้เฉิง เขาก็ดูประหลาดใจเล็กน้อย

“ดึกดื่นป่านนี้ เจ้ามีเรื่องด่วนอะไรถึงต้องรีบร้อนเข้าวังมาหาข้าเช่นนี้”

เซียวปี้เฉิงกัดฟันและทำใจสู้ เขาก้าวไปข้างหน้า ทำความเคารพและคุกเข่าต่อหน้าจักรพรรดิจาวเหริน

“ลูกขอวิงวอนให้เสด็จพ่อถอนพระประสงค์พ่ะย่ะค่ะ ลูกไม่ต้องการสมรสกับเวินหวยหยู!”

สีหน้าของจักรพรรดิจาวเหรินเปลี่ยนไปทันที เขาระงับความโกรธไว้และพูดว่า “เจ้าพรวดพราดเข้าวังมาเพราะเรื่องนี้น่ะหรือ ฉู่อวิ๋นหลิงสร้างปัญหาให้เจ้าล่ะสิ”

เซียวปี้เฉิงพูดเสียงทุ้ม “ไม่เกี่ยวกับอวิ๋นหลิงพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่ออย่ากล่าวโทษอวิ๋นหลิง เป็นข้าเองที่ไม่ต้องการสมรสกับเวินหวยหยู”

จักรพรรดิจาวเหรินใกล้จะระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที แต่เมื่อคิดอีกครั้งเขาก็ระงับความโมโหไว้

“เหตุใดเจ้าถึงเป็นคนมาร้องขอให้ถอนคำสั่ง พระเจ้าหลวงรับปากเรื่องเด็กนั่นแล้วไม่ใช่หรือ ถ้านางไม่ต้องการให้เจ้าสมรสกับเวินหวยหยูจริงๆ เหตุใดนางจึงไม่เข้าวังมาพูดด้วยตนเอง”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงเคร่งเครียดมาก เขาไม่ตอบ แต่มือที่แนบอยู่ข้างลำตัวเริ่มกำแน่นขึ้น

จักรพรรดิจาวเหรินมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาพูดด้วยความประหลาดใจปนโมโหว่า “หรือว่านางต้องการให้เจ้าเป็นเหมือนผู้ชายตระกูลฉู่ อายุปาเข้าไปสี่สิบกว่ายังไม่มีลูก มีแต่นางสนม”

เซียวปี้เฉิงสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจังว่า “เสด็จพ่อ ลูกไม่ต้องการหย่ากับอวิ๋นหลิง ลูกสัญญากับนางแล้วว่าชีวิตนี้ลูกจะไม่สมรสอีก!”

สิ้นเสียงของเซียวปี้เฉิง เสียงเกรี้ยวกราดของจักรพรรดิจาวเหรินก็ดังขึ้นแทบจะในทันที

“ไร้สาระ!”

หลังจากพระเจ้าหลวงมอบรางวัลให้อวิ๋นหลิง จักรพรรดิจาวเหรินก็พอจะรู้ว่าเรื่องของเวินหวยหยูคงสำเร็จได้ยาก แต่เขาก็ไม่คิดว่าอวิ๋นหลิงจะกล้า ‘แข็งข้อ’ ด้วยการเอาเรื่องหย่ามาพูด

เมื่อคิดได้เช่นนั้น จักรพรรดิจาวเหรินก็พูดด้วยความโมโหว่า “เจ้าสาม เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา”

“ลูกรู้ตัวดีว่ากำลังพูดอะไร ลูกตัดสินใจแล้ว!”

จักรพรรดิจาวเหรินโกรธมากจนหน้าตาบิดเบี้ยว

“ในตอนนั้นเจ้าก็ผูกพันกับคุณหนูรองฉู่อยู่ แต่พอข้าสั่งให้เจ้าสมรสกับฉู่อวิ๋นหลิงเจ้าเองก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร แต่ตอนนี้เจ้าถึงขั้นสัญญากับนางว่าจะไม่สมรสอีกเชียวรึ เด็กนั่นใช้กลอุบายอะไรกับเจ้าล่ะ!”

เขาเคยคิดว่าคนที่ตัวเองชอบคือฉู่อวิ๋นหานเพราะทุกคนบอกว่าคู่ที่รักกันมาตั้งแต่เด็กอย่างพวกเขาเป็นคู่สร้างคู่สมกัน จิตใต้สำนึกของเขาจึงคิดมาเสมอว่านางจะเป็นพระชายาในอนาคตของเขา