พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 118

แม้ว่าจะดับตะเกียงแล้วแต่อวิ๋นหลิงก็ไม่ได้ถอดเสื้อผ้าชาววังที่ทั้งหนักทั้งหนาออก แต่นางกลับรื้อของและจัดสัมภาระ

เมื่อเห็นแบบนั้นตงชิงก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ “พระชายา! ท่านคงไม่ไปจริงๆ ใช่ไหมเพคะ!”

ในใจของอวิ๋นหลิงเต็มไปด้วยโกรธที่ระบายออกมาไม่ได้ นางอยากจะตอบออกไปว่าใช่ แต่เมื่อกำลังจะเอ่ยออกมานางก็เปลี่ยนคำพูดโดยไม่รู้ตัว

“ข้าจะกลับไปอยู่ที่เรือนท่านแม่สักสองวัน”

ตงชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าหัวใจของนางจะหายตกใจแล้ว แต่ดวงตาของนางยังคงมองไปที่นายหญิงอย่างเศร้าสร้อย

จิ้งอ๋องจะแต่งพระชายาอีกคน นางรู้ว่าพระชายาไม่สบายใจ เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถทักทายสามีที่พาหญิงอื่นเข้าเรือนได้ด้วยรอยยิ้มหรอก

แต่โลกใบนี้ไม่ยุติธรรมกับสตรีเอาเสียเลย มีชายคนไหนที่ไม่มีเล็กมีน้อยบ้าง

แค่ในผู้ชายตระกูลฉู่ยังหาได้ยากเลย แม้แต่จวนเหวินกั๋วกงที่ผู้คนชื่นชมก็ยังบ่มเพาะคนที่ทำลายมาตรฐานอย่างรัฐทายาทผู้เฒ่า

“พระชายา ให้บ่าวถอดอาภรณ์ให้แล้วพักผ่อนเถิดเพคะ”

เวลานี้คำพูดปลอบโยนคงไม่จำเป็น ตงชิงก้าวมาข้างหน้าเพื่อถอดเครื่องประดับและเสื้อคลุมให้นาง

“เจ้าเองก็ไปพักผ่อนเถอะ”

หลังจากบอกให้ตงชิงกลับไป อวิ๋นหลิงก็นอนลงบนเตียงนุ่ม แต่นางก็นอนไม่หลับและได้แต่พลิกตัวไปมา

ผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดนางก็สัมผัสได้ถึงพลังจิตของเซียวปี้เฉิงในลานห่างไกลออกไป นางจึงลุกขึ้นนั่งช้าๆ

ไหนๆ ก็นอนไม่หลับแล้ว นางจึงหยิบหินอุกกาบาตสีแดงก้อนนั้นออกมาและคิดจะฝึกตนตลอดทั้งคืน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คืนนี้นางไม่สามารถทำใจให้สงบและเข้าสู่ห้วงสมาธิได้

คำพูดของจักรพรรดิจาวเหรินและเซียวปี้เฉิงปรากฏขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในความคิดของนางและอวิ๋นหลิงก็ปวดหัวจนต้องเปิดหน้าต่างแกะสลักออก

แสงจันทร์สีเงินส่องลงมาราวกับน้ำไหลเชี่ยว ลมกลางคืนพัดผ่านใบหน้าของนางจนนางตัวสั่นและความคิดก็สงบลงมาก

“วันนี้เป็นอะไรไปนะ”

คุณสมบัติทางจิตใจที่แข็งแกร่งเป็นคุณสมบัติพื้นฐานของผู้ใช้พลังจิต ไม่ว่าจะต้องเจออุปสรรคมากมายเพียงใด นางก็ยังรักษาสภาพจิตใจที่มั่นคงและไม่ตื่นตระหนกเอาไว้ได้

แต่เมื่อครู่นี้ แม้แต่ห้วงสมาธิที่ง่ายที่สุดนางยังเข้าไม่ได้

นี่มันผิดปกติ ผิดปกติมากๆ!

ความสับสนและความหดหู่บางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเกลื่อนกลาดอยู่ในหัวใจของนาง

ราวกับรับรู้ถึงอารมณ์หดหู่ของอวิ๋นหลิง พลังจิตวิญญาณที่เบาบางและอ่อนวัยสองดวงในท้องแวบขึ้นมาดึงสติและปลอบประโลมนาง

อวิ๋นหลิงวางมือลงบนหน้าท้องโดยไม่รู้ตัวและสีหน้าของนางก็อ่อนโยนขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“ช่างเถอะ อยู่สงบๆ สักสองวันแล้วกัน”

นางรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสภาพจิตใจของนางและทางออกที่ดีที่สุดคือวางความคิดฟุ้งซ่านลงและสงบจิตสงบใจสักวันสองวัน

......

เซียวปี้เฉิงก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน

ก่อนรุ่งสางเช้าวันรุ่งขึ้น เขาฉุดลู่ฉีที่ยังอยู่ใต้ผ้าห่มขึ้นมา

ลู่ฉีเช็ดน้ำลายมุมปากและพูดอย่างงัวเงีย “ท่านอ๋อง...ดึกดื่นไม่หลับไม่นอน มาทำอะไรในห้องข้าน้อย”

“มีเรื่องให้ทำมากมายในกองทัพ ต้องไปค่ายไวหน่อย!”

ด้วยคำสั่งของเซียวปี้เฉิง ลู่ฉีไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันลุกจากที่นอน เขามองท้องฟ้ายามเช้าที่มีแสงสลัวและย่นหน้าอย่างอมทุกข์