พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1219

รุ่ยอ๋องก็พลอยยินดีไปด้วย "ปีนี้มีเสี่ยวไห่หลัว ปีหน้าพวกเด็ก ๆ จะได้มีน้องชายหรือน้องสาวเพิ่มอีกแล้ว"

เสี่ยวไห่หลัวคือลูกชายของเยี่ยนอ๋องกับตี้หวู่เหยาที่เพิ่งจัดงานฉลองครบหนึ่งร้อยวันไปเมื่อไม่นานมานี้ ทว่าเด็กน้อยมีร่างกายอ่อนแอจึงต้องเลี้ยงดูอย่างระมัดระวังที่จวน และแทบไม่ออกมาพบปะผู้คน

ก่อนหน้านี้ อวิ๋นหลิงถึงกับตั้งใจไปหาซื้อของใช้สำหรับแม่และเด็กจากยุคปัจจุบันไปมอบให้ที่จวนเยี่ยนอ๋อง

แต่ตอนนี้เด็กโตขึ้นเล็กน้อย สภาพร่างกายเริ่มคงที่ ตี้หวู่เหยาเองก็ออกจากช่วงพักฟื้นหลังคลอดแล้ว จึงพากันมาเข้าร่วมงานเลี้ยง

หรงฉานตบมือเบา ๆ พลางกล่าวอย่างยินดี "อา พูดถึงก็มาเลย พวกเจ้าดูนั่นสิ ใครมา"

ที่หน้าประตูตำหนักด้านข้าง หญิงสาวงามในชุดเสื้อคลุมขนมิ้งค์ยืนสง่างาม ร่างกายของนางถูกห่อหุ้มจนมิดชิด ใบหน้าก็แดงด้วยความร้อน

นางพยายามถอดเสื้อคลุมออก แต่ถูกเยี่ยนอ๋องห้ามเสียงดัง

"เจ้าพึ่งหายจากหวัดได้เพียงครึ่งเดือน ห้ามโดนลม!"

"เฮ้อ! ในตำหนักมีเตาถ่านเงินแล้ว เจ้าให้ร้อนตายหรือ”

ตี้หวู่เหยาเหลือบมองเขาด้วยความไม่พอใจ ก่อนถอดเสื้อคลุมออกอย่างไม่สนใจ พร้อมยกมือเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ปอยผมดำขลับติดอยู่กับเหงื่อของนาง แสดงว่าร้อนจนไม่ไหว

เยี่ยนอ๋องอยากจะห้าม แต่เพราะในอ้อมแขนของเขากำลังอุ้มบุตรชายที่แสนล้ำค่าและเปราะบางราวกับแก้วเจียระไนไว้ เขาจึงทำได้แค่ยืนมองตี้หวู่เหยาถอดเสื้อคลุม

อวิ๋นหลิงมองนางอย่างพินิจพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ในที่สุดก็เห็นเจ้าดูมีน้ำมีนวลขึ้นบ้างนะ ต่อไปห้ามเลือกกินอีก มิฉะนั้นเจ้ากับลูกจะลำบาก"

แม้จะคลอดลูกแล้ว แต่รูปร่างของตี้หวู่เหยากลับผอมลงกว่าเดิม นี่เป็นผลลัพธ์หลังจากถูกเลี้ยงให้มีน้ำมีนวลขึ้นในช่วงพักฟื้น

น่าจะเป็นเพราะนางเติบโตมาดั่งกิ่งหยกใบแก้ว จึงไม่ค่อยชินกับสภาพแวดล้อมในต้าโจว ทำให้สุขภาพไม่ดีระหว่างตั้งครรภ์และเพิ่มน้ำหนักได้ยาก

ด้วยเหตุนี้ เยี่ยนอ๋องและหลี่กุ้ยเฟยจึงอดกังวลไม่ได้

ตี้หวู่เหยาบ่นพึมพำ "แค่คลอดเจ้าตัวน้อยนี่ ข้าก็แทบสิ้นชีวิตแล้ว ข้าไม่คิดจะมีลูกอีก! หากอยากมีคนที่สอง ก็ให้เขาคลอดเองเถอะ!"

หรงฉานพูดหยอกล้อ "แม้ท่านเยี่ยนจะคลอดลูกไม่ได้ แต่ดูแล้วก็ลำบากไม่น้อยกว่าเจ้าเลยนะ”

ในปีที่ผ่านมา เยี่ยนอ๋องเปลี่ยนไปเยอะมาก เยอะกว่าตี้หวู่เหยาเสียอีก

องค์ชายผู้เคยมีลักษณะร่าเริงเหมือนหมาป่าวัยหนุ่ม ตอนนี้อาจนิยามได้ด้วยคำสองคำเท่านั้น—"ช่างผ่านโลก"

มงกุฎผมที่มัดไว้ก็เอียงผิดรูป คางมีหนวดเคราสีดำเขียวรุงรัง ท่าทางหมดแรง และมีรอยคล้ำใต้ตาทั้งสองข้างอย่างเห็นได้ชัด

เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะเอ็ดเขาสองสามคำ “เจ้านี่ ก่อนเข้าวังทำไมไม่จัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย หน้าตาแบบนี้ให้เสด็จปู่พวกเขาเห็น จะดูเป็นอย่างไรเล่า”

เยี่ยนอ๋องมองเขาอย่างขุ่นข้องใจ “เมื่อคืนข้าลุกมากล่อมลูกนอนถึงสามครั้ง แล้วเป็นเยี่ยงนี้เกือบทุกวัน…ลูกชายและลูกสาวของเจ้าเลี้ยงง่าย ตอนที่พี่สะใภ้สามท้องก็ไม่เคยสร้างปัญหา เจ้าจะเข้าใจความลำบากของข้าได้อย่างไร”

ตี้หวู่เหยามีสีหน้าแดงเรื่อ พูดเสียงเบา “ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำกับเจ้าแบบนั้นนี่ ข้าเองก็ไม่อยากเป็นเช่นนั้น”

เมื่อกล่าวถึงคู่ของเยี่ยนอ๋องและตี้หวู่เหยา ในช่วงที่นางตั้งครรภ์ นับว่าเป็นการเผชิญบททดสอบแห่งการปรับตัวครั้งใหญ่

ทั้งสองต่างยังหนุ่มสาว แม้จิตใจดี แต่เติบโตมาภายใต้การเลี้ยงดูที่เข้มงวดจากผู้ใหญ่ ทำให้ต่างก็มีอารมณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของตัวเอง

แต่เยี่ยนอ๋องเป็นคนพูดจาหวานและรู้จักประนีประนอม จึงมักยอมรับนิสัยดื้อรั้นเล็กน้อยของตี้หวู่เหยาได้ การถกเถียงหรือหยอกล้อกันในช่วงรักหวานชื่นกลับกลายเป็นความน่ารักน่าอิจฉา