พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1218

เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างสงบเช่นนี้เป็นเวลาสามวัน

หลังจากการประมูลตลาดมืดของสำนักทิงเสวี่ยสิ้นสุดลง กงจื่อโยวก็นำตั๋วเงินสองแสนตำลึงไปส่งให้เซียวปี้เฉิงเป็นการส่วนตัว

เซียวปี้เฉิงไม่อยากเห็นหอกที่เขารักถูกเปลี่ยนมือไปต่อหน้าต่อตา จึงไม่ได้ไปชมงานประมูลด้วยตัวเอง

เมื่อได้รับตั๋วเงินมา เขาก็ตกใจอย่างยิ่ง "ขายออกเร็วขนาดนี้ แล้วยังขายได้ถึงสองแสนตำลึง? ใครกันนะที่...เอ่อ ข้าหมายถึง ใครกันที่มีสายตาเฉียบแหลมกล้าจ่ายหนักและรวดเร็วขนาดนี้?”

แม้ว่าเหล็กกล้าดำจะหายากและมีราคาแพง แต่ราคาก็ไม่น่าจะสูงเกินเหตุถึงเพียงนี้

แต่เดิมเขาคิดว่าหากมีผู้ที่ชื่นชมเจ้าของหอกนี้ อาจจะยอมจ่ายในราคาสูง ซึ่งห้าหมื่นตำลึงก็นับว่าสูงสุดแล้ว และยังต้องรอผู้ที่เหมาะสมสักระยะ

ไม่คิดเลยว่ากงจื่อโยวจะตั้งราคาสูงเช่นนี้ และยังขายได้ในทันที

กงจื่อโยวทำท่าจะพูดแต่ก็หยุดไป สุดท้ายเพียงตบไหล่เซียวปี้เฉิงเบา ๆ แล้วกล่าวว่า "ผู้ซื้อในงานประมูลมักปกปิดตัวตน ข้าจึงไม่ทราบว่าเป็นใคร แต่นางบอกว่าหอกเล่มนี้เคยใช้สังหารโจรเผ่าทูเจวี๋ยนับไม่ถ้วน และปกป้องแผ่นดินต้าโจว ความหมายที่มันแฝงไว้จึงไม่อาจเปรียบได้กับอาวุธธรรมดา ๆ และสมควรคู่ควรกับราคานี้"

เซียวปี้เฉิงฟังจบก็รู้สึกซาบซึ้งและกล่าวอย่างตื้นตันใจ "ดูเหมือนจะเป็นคนที่รักและเข้าใจหอกอย่างแท้จริง เมื่อหอกเพลิงอัคคีวิหคตกไปอยู่ในมือเขา ข้าก็วางใจแล้ว"

ผู้ที่ยอมจ่ายในราคาสูงและเห็นคุณค่าของมัน เจ้าของใหม่ย่อมทะนุถนอมมันอย่างแน่นอน

เซียวปี้เฉิงไม่ใช่คนโลเลอ่อนแอ แม้ก่อนขายหอกเขาจะอาลัยอาวรณ์อย่างยิ่ง แต่เมื่อได้ตัดสินใจขายไปแล้ว ก็ไม่คิดเสียใจ จิตใจของเขาผ่อนคลายลง และเลิกกังวลเรื่องนี้อีก

แต่สำหรับตั๋วเงินสองแสนตำลึงนี้ เขากลับลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่งมอบให้ฉีเทียนเหอทั้งหมด

ฉีเทียนเหอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "หา? แค่สี่หมื่นตำลึงก็พอแล้ว ทำไมให้ข้าตั้งมากมายขนาดนี้?"

เซียวปี้เฉิงอธิบาย "เงินมากมายขนาดนี้อยู่ในมือข้าแล้วข้ารู้สึกร้อนรนใจ ไม่สบายใจนัก จึงอยากให้เจ้าเก็บไว้แทน หากในอนาคตต้องการใช้ ข้าจะมาหาเจ้าเอง"

การได้เงินร้อยตำลึงทำให้เขารู้สึกยินดี ได้เงินพันตำลึงทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น

แต่หากได้เงินหมื่นตำลึง เขาก็จะกระวนกระวายจนไม่อาจข่มตาหลับได้

เพราะเขาเคยทำตั๋วเงินพันตำลึงหายมาแล้ว

เงินก้อนโตขนาดนี้ หากอยู่ในมือเขาแล้วเกิดข้อผิดพลาด เท่ากับพรากชีวิตเขา

ดังนั้น เขาจึงถือว่าฉีเทียนเหอเป็นคลังเงินเคลื่อนที่ จากนี้ไปไม่ว่าจะถอนตั๋วเงินหรือเงินสดก็สะดวกทั้งนั้น

นี่คือบทเรียนที่เซียวปี้เฉิงได้มาจากความล้มเหลวนับครั้งไม่ถ้วน เขาพบว่าเพียงแค่ฝากเงินไว้กับคนที่ไว้ใจได้ ก็มักจะไม่เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดที่ทำให้เสียทรัพย์

เช่น การลงทุนในสวนสัตว์ครั้งก่อน เงินทั้งหมดถูกฝากไว้ในบัญชีของเฉียวเย่ ส่วนเขาเพียงแค่ตรวจสอบสมุดบัญชีทุกเดือนเท่านั้น

หลังจากฉีเทียนเหอได้อ่านคำพยากรณ์ที่เฟิ่งเหมียนมอบให้เซียวปี้เฉิง เขาก็อดรู้สึกเห็นใจไม่ได้

หลังจากครุ่นคิด เขายกมือวางบนไหล่ของเซียวปี้เฉิง พูดอย่างจริงใจว่า “พี่เซียวสาม สองแสนตำลึงเงินนี้ถ้าคิดเป็นเงินแล้วก็ประมาณแปดถึงเก้าล้านเลยนะ”

“เงินจำนวนนี้ท่านคงไม่ได้ใช้จ่ายหมดในครั้งเดียว งั้นเอาสักห้าล้านออกมา ข้าจะช่วยหาทีมบริหารการลงทุนให้ท่านไหม?”

“เจ้าก็รู้ว่าบริษัทของเรามีแต่ยอดฝีมือ ข้าไม่อาจรับรองว่าจะได้กำไรเป็นกอบเป็นกำ แต่มั่นใจได้ว่าเจ้าจะไม่ขาดทุนแน่ เช่นนี้ ต่อไปเจ้ากับพี่สะใภ้จะทำอะไรที่โน่นก็สะดวกขึ้น หากเจ้าเชื่อใจข้า พยักหน้าได้เลย ถ้าขาดทุนจริง ข้าจะรับผิดชอบเอง เราสามารถทำสัญญากันได้”