พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1217

เมื่อได้ยินว่าหอกเพลิงอัคคีวิหคไม่ได้ถูกนำไปประมูล อวิ๋นหลิงที่ร้อนรุ่มกลุ้มใจก็เริ่มใจเย็น

นางรวบรวมสติ ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "ทำไมเซียวปี้เฉิงถึงต้องขายหอกเพลิงอัคคีวิหค เขาไปลงทุนแล้วล้มเหลวติดหนี้หรือ?”

"หา?" กงจื่อโยวอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนรีบโบกมืออธิบาย "ไม่ ไม่ใช่ ไม่มีเรื่องเยี่ยงนี้หรอก เจ้าทั้งสองเข้าใจผิดแล้ว! เรื่องมันเป็นแบบนี้…"

เขารู้ว่าแผนจัดงานแต่งงานนั้นปิดบังไว้ไม่ได้อีกต่อไป ภายใต้แรงกดดันจากภรรยาและน้องสะใภ้ จึงจำต้องยอมเปิดเผยทุกอย่างอย่างตรงไปตรงมา

หลังจากนั้นไม่นาน กงจื่อโยวจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียด

“อย่างนี้แหละ...เซียวปี้เฉิงตั้งใจจะจัดงานแต่งงานนี้ให้ได้ แต่เขาไม่มีงบประมาณเพียงพอ จึงจำต้องนำหอกเพลิงอัคคีวิหคออกมาขาย เราหลายคนก็พยายามเกลี้ยกล่อมเขาแล้ว แต่เขายืนยันแน่วแน่จะขาย และไม่ยอมยืมเงินจากพวกเรา"

เมื่ออวิ๋นหลิงฟังจบ นางก็นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้เงียบไปเป็นเวลานาน

นางอธิบายไม่ได้ว่าความรู้สึกในใจนั้นซับซ้อนเพียงใด ทั้งหวานซึ้ง ยินดี โกรธ และปวดใจผสมปนเปกัน จนน้ำตาเอ่อคลอ

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็กล่าวอย่างโกรธเคือง "เจ้าคนโง่! ข้าไม่เคยบ่นเรื่องการแต่งงาน ถ้าอยากจัดงานแต่งชดเชยก็มีโอกาสมากมาย จำเป็นต้องทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้ไหม!"

“พวกเจ้าลองบอกข้าสิ ว่านี่มันต่างอะไรกับการที่เขาตัดไตตัวเองไปขายเพื่อซื้อของหรูให้ข้า! เขาไม่คิดเลยหรือว่าถ้าข้ารู้แล้วข้าจะรู้สึกอย่างไร? เขาคิดว่าข้าจะซึ้งใจหรือ? ข้ามีแต่จะนอนไม่หลับทุกคืน!"

แม้จะรู้สึกซาบซึ้ง แต่ในใจอวิ๋นหลิงก็ทั้งเศร้าและโกรธ ไฟโทสะเริ่มพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อเห็นนางอารมณ์พลุ่งพล่าน กงจื่อโยวก็พยายามปลอบเบา ๆ "เจ้าอย่าโกรธเซียวปี้เฉิงเลย...ในใจเขามีแต่ความรู้สึกผิดต่อเจ้า เจ้ายอมแต่งงานกับเขาทั้งที่ไม่ได้เตรียมตัว แล้วยังต้องปวดหัวไปกับแทบทุกวันอีก”

“เซียวปี้เฉิงอยากจัดงานแต่งนานแล้ว เขาบอกว่าเขาเก็บเงินนานเพียงนี้ก็เพื่อสร้างความประทับใจให้เจ้า มิฉะนั้น สำหรับเขาการเก็บเงินก็จะไร้ทั้งความสุขและความหมาย"

อวิ๋นหลิงยังคงแสดงสีหน้าที่สะกดกลั้นความตื่นเต้นไม่ไหว "ที่บ้านมีเงินจัดงานแต่ง ทำไมต้องถึงขั้นขายหอกด้วย”

กงจื่อโยวเอ่ยอย่างระมัดระวังต่อ “ฉางเซินบอกว่านี่เป็นคนละเรื่องกัน สิ่งที่ปี้เฉิงให้ความสำคัญไม่ใช่เงิน แต่ต้องการชดเชยในสิ่งที่เขาควรมอบให้อวิ๋นหลิงแรก”

เมื่อสิ้นคำ โถงหน้าก็ตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่

หลงเย่เผยยิ้มอย่างเข้าใจ ล้อเลียนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ปกติปี้เฉิงเหมือนชายหยาบกระด้าง กลับมีความคิดที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ เจ้าสาม เจ้าเสียใจอะไรเล่า ควรจะดีใจเสียมากกว่า หากเป็นข้า ข้ายังรู้สึกอิจฉาเลย”

กงจื่อโยวรีบกล่าวเสริม “ใช่ ใช่เลย เยี่ยนอ๋องเคยพูดว่า ตอนหนุ่ม ๆ ปี้เฉิงแค่อยากหาว่าที่พระชายาที่เรียบร้อยและค่าสินสอดน้อย แต่ตอนนี้เขายอมขายหอกเพื่อเจ้าได้ มันเป็นความรักที่จริงใจจนดวงตะวันและจันทราต้องเป็นพยานรักให้”

หลงเย่ยิ้มละไมในดวงตา พลางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เขารักเจ้ามากเหลือเกิน จึงรู้สึกว่าต้องมอบทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อที่จะคู่ควรกับความรักนี้”

อวิ๋นหลิงสูดลมหายใจเข้าลึก ถอนหายใจออก ก่อนจะสูดจมูกเบา ๆ แล้วพยายามทำใจให้สงบลง

ครู่ต่อมา นางรวบรวมกำลังใจขึ้นใหม่ แม้ดวงตายังมีร่องรอยแดงเรื่ออยู่บ้าง

“ราคาเริ่มต้นหอกเพลิงอัคคีวิหคอยู่ที่เท่าไร? ข้าขอซื้อหอกเล่มนี้ เจ้าส่งเงินให้ปี้เฉิง แต่ห้ามบอกใครข้าเป็นคนซื้อ แล้วข้าจะทำเป็นไม่รู้แผนของพวกเจ้า”

เจ้าคนซื่อคนนั้นตั้งใจเซอร์ไพรส์นาง นางย่อมไม่อยากทำลายความตั้งใจของเขา

กงจื่อโยวลุกขึ้นพร้อมพูดว่า “ราคาเริ่มต้นคือสองแสนตำลึงเงิน เชิญเจ้าตามข้าไปยังคลังสมบัติ”